-ცოტა სიჩქარეს რო მოუმატო მეჩქარება?.- მოთმინება დაკარგულმა ვუთხარი და გავხედე, მანაც თავისი თვალისმომჭრელი ღიმილით გამომხედა
-როგორც იტყვი.- თან გაზის პედალს დააჭირა და მთელი სისწრაფიდ გავარდა, რო ვიკივლე და გაჩერება ვთხოვე
-გაგიჟდი, გული გინდა გამიხეთქო
-ხომ თქვი მეჩქარებაო
-ასეც არა, ოღონდ სიკვდილი
-ნუ გეშინია მრბოლელი ვიყავი და ვიცი როგორ დავიმორჩილო საჭე
-არ ვიცი მე შენ ვინ იყავი და არც მაინტერესებს.- შევბღვირე და ღრმად ამოვისუნთქე, რაზეც ისევ ღიმილით მიპასუხა.
ამდენი წვალების და შიშის მერე ძლივას მივაღწიეთ სასტუუმროსთან და სასწრაფოდ გადმოვედი მანქანიდან
-მადლობა და ნახვამდის.- ზრდილობის გამო ვუთხარი და ზურგი ვაქციე.
ავედი თუ არა ჩანთა გვერდით მოვისროლე და სააბაზანოში გავიქეცი წყლის გადასავლებად, იქიდან რომ გამოვედი ტელეფონი "აფეთქებული" დამხვდა დავხედე და ჩემი თანამშრომელის ნომერი იყო, მნიშვნელოვანი რამე მოხდებოდა თორე ამდენს არ დამირეკავდა მეთქი გავიფიქრე და ტელეფონი ყურზე მივიდე და დაველოდე როდის მიპასუხებდა
-მონიკაა, როგორ ხარ?
-ელი კარგად რა მოხდა?
- მომენატრა შენი ხმა
-აჰ გასაგებია
-მომიყევი აბა შეიცვალა მანდაობა ადრე სულ თბილისს რომ ახსენებდი
-კი ძალიან თუმცა ბოლომდე ვერ დავათვარიელე, ჯერ საქმე მერე სიამოვნება
-კი ეგ მართალია
-შენ როგორ ხარ?
-შესანიშნავად, გუშინ დევიდმა ხელი მთხოვა
-მერე?
-მალე ჩამოდი ჩემი ქორწილი შენ უნდა მოგანდო
-ვაა მაგარიაა, გილოცავ
-მადლობა.- ისეთი ხმა ჰქონდა აშკარად მეცხრე ცაზე დაფრინავდა სიხარულით
-კარგი კარგად იყავი, შეგეხმიანები კიდე
-კარგად.- გავთიშე, ლოგინზე გადავწექი და დავიწყე ფიქრი რაზე? რაზე და მინდოდა ჩემს ცხოვრებაშიც დამდგარიყო ასეთი დრო, როდესაც ვისმეს ჩემი ქორწილის ორგანიზებას ვთხოვ, და მეც ვიქნები იმ ლამაზ თეთრ კაბაში გამოწყობილი, საქართველო სიყვარულით სავსე ქვეყანაა და მინდოდა საქართველოში მწვევოდა სიყვარული, მაგრამ ჩემს აზრებს რომ დავუკვირდი, ისე გამომდიოდა ვყოფილიყავი ქალთევზა ოკეანეში, მაგრამ ვიყავი ქალი რომელსაც საყვარელი კატაც კი არ ჰყავდა.
***

დილით ასე 12სკენ, კარზე კაკუნმა გამაღვიძა, სარკეში გავიხედე და საფრთხობელას ვგავდი, თუმცა კარი მაინც გავაღე უკვე დიდი ხანია აბრახუნებენ, კარს უკან ნია და დავითი დავინახე
-ვაიმე, ბოდიში დამავწყდა რომ უნდა მოსულიიყავით, შემოდით.- თავში ხელი შემოვირტყი და ლოგინის გასწორება დავიწყე ფაცა-ფუცით
-არაუშავს.- საწოლზე ჩამოჯდა ნია დათო იქვე პუფზე, ისეთი შთაბეჭდილება მქონდა თითქოს ამ ბიჭს ქორწილი ეზარებოდა თან არც აქ ყოფნა უნდოდა და ასეთი რამ შევთავაზე ორივეს
-დათო ისეთი სახე გაქვს თითქოს სადღაც გჩქარება, მოდი დღეს მე და ნია გადავწყვეტთ, მერე კი ერთად კარგი?.- ჩემდა გასაოცად ორივე დამეთანხმა, დათო ნიას ხმაურიანი კოცნით დაემშვიდობა და ჩიტივით გაფრინდა გარეთ, მე ნიას მივუჯექი და ისევ კატალოგების თვარიელება დავიწყეთ, ჯერ თვითონ აარჩია კაბა განათება და ფერები მერე მე მკითხა, ბოლოს კი მივედით ისეთ დასკვნამდე რომ ჩემს არჩეულს მოირგებდა. 3 საათი იყო რო გავაცილე და მეთქი დავისვენებ ესაა თქო 5 წუთში ისევ კაკუნის ხმა, მეთქი ნიაა და რამე დარჩა, კარი გავაღე ნიკოლოზი რო შემრჩა ხელში, სიცილით და ალბად ხელში საჭმელით, თან როგორ მშიოდა
-გამარჯობა
-გამარჯობა.- და ისევ ისე გამიღიმა, გული კინაღამ წამივიდა მისი მზრეისგად და კიდევ უფრო შიმსილისგან
-მოდი.- ოთახში შემოაბოტა და იქაურობა მოათვარიელა
-მოწესრიგებული ყოფილხარ.- ირონიით მითხრა და პუფში ჩესვენა
-სხვათაშორის, სტუმრი მყავდა და ვერ მოვასწარი დალაგება.- წარბების აწევით ვუპასუხე თან გავუღიმე
-ჩაცმულობაზეც გეტყობა კაი სტუმარი გეყოლებოდა.- ხელი საჭმლისკენ წაიღო, ჰამბურგერი ამოიღო და გამომიწოდა
-მადლობა, ძალიან მშია, კიდე რაც შენ იფიქრე ის არ ყოფილა.- გამოტენილი პირით ვაგრძელებდი ლაქლაქს
-აბა?
-ნია იყო, კაბაო ისაო ესაო
-აჰ.- თვითონაც აღარ ჰქონდა ლაპარაკის სურვილი ორივე ვჭამდით, მოვრჩი თუ არა კოლა მივაყოლე და წესივრადაც მოვახერხე თვალებში გამოხედვა
-საიდან იცოდი რო მშიოდა
-დათოს ველაპარაკე და მივხვდი რომ ნია ჭამის საშვალებას არ მოგცემდა
-ანუ იცოდი რო ნია იყო აქ
-კი, უბრალოდ გითხარი ის
-აჰ გასაგებია.- ხმას არ ვიღებდი დებილივით ვიჯექი, ჩაცმა მინდოდა ასე მაიკით და საცვალით ხო არ ვივლიდი მის წინ, ის კი ადგომასაც არ ფიქრობდა
-ნიკა იცი, უნდა ჩავიცვა და...
-ამდენი ხანი ასე დადიოდი და ახლა გრცხვენია ჩემთან გახდის
-უკაცრავად მაგრამ აქამდე ვერ მოვახერხე, ამიტომ...
-კარგი შევტრიალდები
-შეტრიალდი-მეთქი არ მიგულისხმია წადი
-კაი წავალ ჩაიცვი და მოვალ ისევ.- ფეხზე წამოდგა თმა ამიჩეჩა თითქოს პატარა ბავშვი ვყოფილიყავი და კარი გაიკეტა. სასწრაფოდ ჩავიცვი შარვალი და მაიკა, მეშინოდა უცბად არ შემოეღო კარი, ჭკუა არ უშლიდა ხელს, თმა ჩამოვივარცხნე და ისევ ჩემს ადგილას დავჯექი, მალე შემოაღო კარი და გაიცინა
-ის ფორმა უფრო გიხდებოდა
-მე ეს ვარჩიე
-გინდა გავისეირნოდ?
-აუ კი.- ეს იყო პირველი რამ რაზეც დიდი სიამოვნებით დავთანხმდებოდი ყველას და მათშორის ნიკასაც, წამოვხტი ჩანთას ხელი დავავლე და კარი ჩავკეთე, ლიფტის ლოდინში გული გამიწყალდა
-ფეხით ჩვიდეთ რა
-11 სართულს მე ფეხით ვერ ჩავალ დაველოდოთ.- ბოლოს როგორც იქნა მოვიდა ჩვენი ჯერიც და დაელმებული თვალებით შევდი...

***
მოსაღამოვდა მაგრამ მაინც დავსეირნობდი ჯერ ფეხით, მერე მანქანით
-მალე უნდა წახვიდე?
-არ ვიცი, ქორწილი ერთ თვეშია, თუმცა ორი თვე მაინც ვიქნები აქ
-კარგია
-შენ რა პროფესიის ხარ
-გუშინ როგორც გითხარი ავტომრბოლელი ვიყავი, ახლა მამაჩემის დანატოვარ ბიზნესს ვმართავთ მე და ჩემი და
-უი დაც გყავს?
-კი 35 წლისაა, ორი შვილი ყავს
-კარგია, მე არავინ მყავს საერთოდ.- დანანებით ვთქვი და ცრემლები მომადგა ასე საკითხებზე ყოველთვის ცრემლები მომდიოდა
-რატო?
-დედა 12 წლის ასაკში დამეღუპა, მამა გალოთდა ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი, მერე მამა დავკარდე, თავშესაფარში მიკრავდნენ თავს როცა ჩემმა ნათესავმა იტალიაში წამიყვანა, 16 წელი იქ ვცხოვრობდი, ახლა კი შემოთავაზება საქართველოდან მქონდა და სიხარულით წამოვედი
-ცუდია როცა არავინ გყავს, მე კიდე მარტო მამის დაღუპვას გადავყევი, თურმე ჩემზე უბედურებიც არსებობენ
-კი, არსებობენ დაკარგული მამა უკვე მკვდარი ვნახე დედაჩემის საფლავზე ვიყავი და იქ დაუმარხიათ ისიც ვინ იპოვა ან სად არ ვიცი, თუმცა აღარ გვინდა სევდიანი ამბები შენზე მომიყევი რამე
-რავი დედა, და, დიშვილები ბებია და უამრავი მეგობარი მყავს, თუმცა დათო და ნია საუკეთესოები არიან
-ჰო, ძალიან კარგია...

***
სასტუმრომდე მიმაცილა და დამემშვიდობა, მეჩვენებოდა თუ არა არ ვიცი მაგრამ დღეს რაღაცნაირად შეცვლილი იყო, გუშინდელისგან განსხვავებით, ჩემი ამბის გაგების შემდეგ კი უფრო თბილი გახა ჩემს მიმართ, მეც ასეთი ნიკა უფრო მომწონდა ვიდრე ის ირონიული ნიკა, ამჯერად ლიფტს არ დაველოდე და კიბეები ღიღინით ავირბიინე, კართან ვარდების თეთრი თაიგული დამხვდა და მომეწონა მაგრამ ვისგან იყო ვერ მივხვდი არც ბარათი იყო, არც რაიმე მიმანიშნებელი საგანი ან რავიცი რამე, ჩავთვალე რო ალბათ ნიკამ გააკეთა, მაგრამ მთელი დღე ჩემთან იყო, შეიძლება ჩემგან ჩუმად გააკეთა, მხრები ავიჩეჩე და კარი შევაღე, მადლობის მოხმა მინდოდა მაგრამ ვიფიქრე როდესაც პირადად ვნახავდი მაშინ მეთქვა...

-იმედია სეცდომები აღარ მაქვს და ნელ-ნელა დაიხვეწება ისტორიაც...