-რა მოხდა გუშინ?.- ისევ იკითხა მამაჩემმა
-მამა, არაფერი...- ძლივს ვთქვი და წამოდგომა დავაპირე
-როგორ არაფერი, შენ მე დაბილი ხომ არ გგონივარ, იცოდე აგიკრძალავ ყველაფერს და ყველაფერს გვაიგებ
-ვერაფერს ვერ ამიკრძალავ... უკვე ვეღარაფერს.- წამოვხტი და ოთახში გავიქეცი რო აღარ გავეჩერებინე, კარი მივაჯახუნე და ლოგინზე ჩამოვჯექი, ტელეფონს დავხედე და ორი სმს იყო, გავხსენი თეკო
-ხო არ გეჩხუბნენ?
-მომწერ პასუხს? ვნერვიულობ
-ჰო თეკო მარა არაფერია, ამის მერე სუ ასე ვიქნები ყველა რაღაცას წამომაძახებს
-კაი, ნუ ნერვიულობ, ვერავინ ზედმეტს ვერაფერს გეტყვის, უი ხო ხვალე მშობლები გელოდებიან, შენებთან ერთად დათო დაგირეკავს თვითონ
-კარგი, მადლობა.- ტელეფონი საწოლზე დავდე და მეც გადავწექი დედაჩემმა შემომიღო კარი
-წამოდი ჭამე
-მეგონა ისევ ჩხუბს აპირებდი.- მოწყენილი ხმით ვუთხარი და თავი წამოვყე, პასუხად ღიმილი მივიღე
-წამო წამო, გიგაც მოვიდა და ჭამეთ ერთად
-კარგი.- სიმართლე გითხრათ ისე მშიოდა ვკვდებოდი მაგრამ მამაჩემის ნახვა არ მინდოდა, არ მინდოდა ისევ მეჩხუბა, ჩემდა გასაკვირად სამზარეულოში არ დამხვდა, გიგა იჯდა და მიცინოდა მე მეგონა ყვირილს დაიწყებდა ყოველთვის რაღაცნაირი იყო ამ საკითხში
-გილოცავ
-მადლობა.- ცალყბად გავუღიმე და ჭამა დავიწყე, ჩემი ოთახიდან ტელეფონის ხმა გავიგე და გავედი რო მეპასუხა, დათო იყო როგორც უკვე მომახსენა თეკომ
-როგორ ხარ?
-არამიშავს, რა მოხდა?
-ხვალ ჩემები გელოდებიან ყველას
-ჰო კარგი
-რას აკეთებ?
-რავი ვჭამდი შენ?
-აა არაფერი, კაი მიდი.- სანამ ოთხიდან გავიდოდი მივხვდი რო აღარ მშიოდა და დედაჩემს გავძახე რო შემოსულიყო, მალე მოვალო მითხრა და მეც დაველოდე ფანჯარაში ვიყურებოდი, რო შემოვიდა მომეხვია, მისკენ შევტრიალდი და მეც მაგრად მოვუჭრე ხელები და ტირილი დავიწყე ვეღარ ვითმენდი უკვე, ვიცი რო დედაჩემი ყველაფერს ხვდებოდა იცოდა რო სიყვარელი არაფერ შუაში იყო, შუაში მხოლოდ წუხანდელი ღამე იყო
-არ გინდა მომიყვე ყველაფერი?.- მკითხა და თავზე დამისვა ხელზე, მე მარტო თავი დავუქნიე
-დაიწყე.- ეს ისე მითხრა პროფილში მეგონა თავი
-გუშინ სახლიდან რო წავედი, კლუბში წავედით გასართობად, სასმლის დალევა ორივეს ბევრი მოგვივიდა არ ვიცი არასდროს არ მომსვლია ასე, მერე წყნეთში წავედით, ნუ მე არაფერი მახსოვს კარგად და აი...
-სექსი გქონდათ?.- მე ისევ თავი დავაქნიე
-გთხოვ მამას არ უთხრა
-არა მაგრამ, თავი არ დაიცავით?
-ხო გითხარი მე არ მახსოვს დათო ამბობს რო არაო
-ამხელა ხალხი ქარაფშუტები ხართ
-ვიცი, მაგრამ არ მინდოდა მე უფრო სწორედ არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი
-სულელი ხარ
-ვიცი დედა, უბრალოდ არ უთხრა მამას არც გიგას
-კარგი არავის არაფერს ვეტყვი. მიდი დაიძინე
-ხვალ იქ უნდა წავიდეთ ყველა
-კარგი ვეთყვი, ყველას რო გაემზადონ
-კარგი, მიყვარხარ დე
-ჩემი გოგო.- თავზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა, გავიდა თუ არა გულზე შვება ვიგრძენი თითქოს ამ ლაპარკმა მიშველა, კარგი ვქენი რომ ვუთხარი, ახლა კარგად დამეძინება თქო და მართალიც აღმოვჩნდი...
დილით, ნუ რაღა დილით 3 საათზე დედაჩემმა გამომაღვიძა ადექი გაემზადეო, ისაო ესაო და დავიტანჯე კი ვიცნობდი დათოს მშობლებს მაგრამ არ მინდოდა ასე გამოვცხადებულიყავი, ავდექი და რაც წესიერი მქონდა მოვძებნე, წითელი მუხლს ოდნავ აცდენილი კაბა და შავი ტუფლი გავამზადე ეს ერთადერთი ფეხსაცმელი მქონდა ქალური, მერე სააბაზანოში გავიქეცი, სარკეში რო ჩავიხედე გული გამისკდა ისეთი თვალები მქონდა, წყალი გადავივლე და უკან დავბრუნდი, "გამოვიპრანჭე" და მისაღებში გავედი
-დე მე მზად ვარ.
-კარგი დაგველოდე ცოტა ხანს.- ჩემთვის გულში ვფიქრობდი აბა ამათ უყურე მე მეჩხუბებოდნენ და თვითონ ჯერ არ გამზადებულან, საათს დავხედე 7 ხდებოდა, დათოს დავურეკე და მანაც ორ წამში მიპასუხა
-გამარჯიობა, როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-რავი გელოდებით
-მმ , მაგაზე დავრეკე 30 წუთში გამოვალთ სახლიდან
-კარგი, ჩვენც გელოდებით უკვე
-კაი.- გავუთიშე და დიდ სარკესთან დავიწყე პროწიალი, ისე ცუდად არ გამოვიყურები, ორი კილო მომამატებინა და ქალი ვარ დაცემა, რა სულელი ვარ თქო ბოლოს ეგეც მივფიქრე და უკან შევბრუნდი ჩემების ხმის გაგონებაზე
-ულამაზესი ხარ
-მადლობა დე.- მამაჩემს არაფერი უთქვამს, გიგამ ხელკავი გამიყარა და წინ წამიყვანა.
რო მივედით როგორც ყოველთვის ქართული სუფარა იყო გაშლილი, რამოდენიმე უცხო კაციც იყო ალბათ თავისი ცოლებით, რაც საშინლად არ მესიამოვნა დათოსაც შევატყე არ მოსწონდა ასეთი სიტუაცია, თეკო გიჟივით იკრიჭებოდა, ჩემები დასტოინად იყვნენ , აი დათოს დედა კი სულ თავზე დამფოფინებდა "შენზე კარგს ვერ ვინატრებდიო" მერე დედაჩემს უხდიდა მადლობებს ასეთი კარგი რო გავუზრდივარ და ა.შ, სამამამთილო თუ რაც ქვია მამასთნ ერთად ლაპარაკობდა, მომწყინდა და დათოს ვუთხარი სადმე გავიდეთ სუფთა ჰაერზე თქო, ისიც წამოდგა და წამიყვანა, უკნიდან გიორგის ხმა მოეწია (მამამთილის)
-სად მიიპარებით?
-მოვალთ მამა!.- არც შეუხედავს ისე უთხრა და სიარული გააგრძელა, ჩუმად ვიდექი აივანზე და ისიც გვერდით მედგა
-მომბეზრდა ეს სადღეგრძელოები და ყველაფერი რაც ამას ეხება
-ჰო, მეც.- შემოტრიალდა და მოაჯირს დაეყრდნო
-სულელი ვარ.- ცრემლები წამომივიდა, თუმცა ბედი არ გინდა ლამპიონების განათებაზე შემამჩნია და სახე უარესად დაემანჭა
-კაი რა, გთხოვ
-უბრალოდ... უბრალოდ არ შემიძლია
-კაი, მოდი ჩემთან.- მივედი და როგორც "მეგობარი მეგობრას" ისე ჩავეხუტე
-დედაჩემმა ყველაფერი იცის
-მივხვდი, მოვიდა თუ არა თვალები დამიქაჩა და თვალები გადამიქნია.- თან გაეცინა
-ჰო, უბრალოდ არ მეგონა ეს ყველაფერი ასე მშვიდად თუ დამთავრდებოდა, მამაჩემი როგორც არწივი ისე მიყურებს
-როდის გადმოხვალ?
-რავი, არ ვიცი სანამ ჩავბარგდები, ალბათ ორი დღე მაინც მინდა
-ჰო.- კარში თეკომ შემოყო თავი და დაიყვირა გვრიტეებოო, დათომ დაუბღვირა და უკან გაბრუნდა, არა რა ყველაფერსი სასაცილოს ხედავს ეს გოგო ნამდვილი ცანცარპეტიანია!
-წამო შევიდეთ შეგცივდება.- ხელი მომხვი და ისე შევიდა შიგნით, შევედი დ ა ისევ ეს უაზრო ვითომ სოხარულით მოგვრილი ღიმილი.

აჰა ესეც შემდეგი ველი თქვენს შეფასება ^^