იმ დღემ ჩვეულებნრივად ჩაიარა მართალია არცთუისე იოლია 37 კლასი გამოხვეტო, გამოწმინდო და მტვერი გადაწმინდო, მაგრამ მაინც. უკვე დაღლილი რომ მივედი სახლში ფანჯარას ისევ კენჭებს ესროდა ვიღაც. რომ გავიხედე ეტყობა ვერ შემამჩნია და ლამის თავში გამარტყა ერთი.
–გიგა რა გინდა?
–ჩამო!
–მეზარება შენ ამოდი!
–ჩემს პრინცესას გრაკონი ხომ არ დარაჯობს?–მხიარულად მკითხა.
–კი კართან დიდი ავჩალკაა დაბმული!
–მართლა?–იკითხა გაფითრებულმა.
–არაა რა მართლა ამოო.
–კაი!–წინა კარისკენ მოვიდა და ფრთხილად გააღო მეც ჩავედი და მივესალმე.
–ესაა შენი სახლი?–თვალი მოავლო დედაჩემის დიზაინით შექმნილ სახლს.
–ხოო დედაჩემის მოწყობილია აქ ყველაფერი.
–ვაა მაგარია და ეხლა სადაა?
–საფლავში–რაღაცნაირად დავიმანჭე.
–უი ბოდიში არ ვიცოდი–გულში მაგრად ჩამიკრა იმდენად რომ მისი გულის ფეთქვას ვგრძნობდი.
–წამო ჩემ ოთახში ავიდეთ.
კიბეზე ავედით და იმ კარისკენ დავიძარით რომელსაც დიდი ასოებით ეწერა „აკრძალული ზონა“.
–აქ შესვალ არ შეიძლება!–ადგილზე გაშეშდა.
–ვითომ რატომ ?
–ვერ ხედავ აკრძალული ზონაა!
ერაფარეტი შემოვატრიალე იქ კი ეწერა „Welcome to Neverland”
–აქაც აარ შემოხვალ?
–აქ კიდე შეიძლება!
მეჩვენება თუ გიგა ჩემთან როცაა ზედმეტად ბავშვურია :დ
ასეთუისე გიგა შემოვიდა ოთახში და პირდაპირ გაოგნებული დარჩა: კოსმოსის ფარდები, წყნარი, მშვიდი ვარდისფერი, ლირჯში მოწყობილი ოთახი. გუშინ უკეთესი იყო, რადგან ფოსფორით ჭერზე დახატული ვარსკვლავებიც ჩანდა.
–გუშინ ესე კარგად არ აგმოიყურებოდა არა?
–რატო მე ის ვარსკვლავები უფრო მიომწონდა!
–მე ჩემი გრილი ტანსაცმელი მომწონდა რომელიც გააქრე!
–რა მნიშვნელობა აქ ეხლა გრძელს ჩაიცვამ თუ მოკლეს?
–არავითარი დღეს shoping–ზე მივდივარ!
–ხო აბა რა შენ წაგიყვან ზუსტად.
–შენთუ არა მეთვითონ წამოვალხო იცი არ მომერიდება!
–და რა 5 საათი ჩემთან ერთად იცლი მაღაზიებში?
–დარწმუნებული ვარ არ მოვიწყენ!
–კაი წამო! მოემზადე მე 5 წუთში უნდა გავიდე და თუ მოდიხარ წამო!
–მზად ვარ წამო მე წაგიყვან!
–დაიცა ბარათი ავიღო და კაი!
ბარათს ხელი დავავლე და უცბად ჩავირბინეთ კიბეები, მერე მაღაზიებში წავედით მანქანა კი სიჩუმე დაარღვია და მკითხა:
–წვეულებაზე რას აპირებ?
–რომელ წვეულებაზე?
–საშობაო!
–ღადაობ ხო?
–რატო? სრულებითაც არა!
–იქამდე ჯერ კიდევ 3 თვეა დაჟე მეტი!
–მერე რა წინასწარ დავიკავებ ადგილს!
–აიიი თურმე რა გინდა!
–ანუ თანახმა ხარ?
–ვინ მოგახსენა?
–…
–ეგ საკითხი გადასაწყვეტია იქამდე 3 თვეა!
–3 თვე კიარა 3 წელი რომც იყოს მაინც ჩემი გახდები და ჩემთან ერთად წამოხვალ!
–რატომ ასე თავდაჯერებულად? ხომ შემიძლია რომელიმე უიღბლოს ავეკიდო!
–არაა, ამ ყველაფერს იმისთვის არამგონია იმისთვის აკეთებდე რომ ბოლოს წვეულებაზე ვიღაც უიღბლოსთან ერთად წასულიყავი.
–ეგ მართალია მაგრამ შენ რომ არა ალბათ მომიწევდა!
ნუ საუბარი აღარ გავიგრძელებია, მას კი ჩემი სიტყვების შემდეგ სახეზე დიდი ღიმილი ეკერა. შევედით ერთ–რთ მაღაზიაში და ნუ რაღაცეების დათვალიერება დავიწყეთ. მე უფრო თავისუფალ და მოკლე რაღაცეებს ვეძებდი იმისგამორაც გიგამ გამიკეთა. რამდენიმე მაისური, შორტი და კაბების ბრბო ავიღე და გამოსაცვლელად შევედი გიგა კი გარეთ მელოდა. უნდა გენახათ რა სახეებს იღებდა როცა რამე არ მოსწონდა, სიცილს ვერ ვიკავებდი.
პირველი გამოსვლა free style–იყო, ძალიან მოკლე შორტი და ნაცრისფერი მოხდენილი ზედა.
გიგას კომენტარი– შორტი ძაან მოკლეა მაიკას არაუშავს.
მეორე კაბა და ბრეტელებიანი მაიკა:
გიგას კომენტარი–არა არა არა და არაა!
მესამე: უკვე კაბა იყო წითელი კაბა ამოღებული დეკოლტით ფანქარივით ევლებოდა ჩემს ტანს:
გიგას კომენტარი–შენ სულ გაგიჟდი ხო?
–რა არ მოგწონს?
–შენი რაღაცეები მომწონს კაბის არა!
მეოთხე:ისევ კაბა ახლა ოდნავ გაშლილი და მაქმანებით ყელზე მომდგერი:
გიგას კომენტარი– ვინმე მოკვდა თუ წლისთავზე მიდიხარ?
ბევრს აღარ გავაგრძელებ დაბოლო კაბაზე გადავალ ლურჯი, გრძელი კაბა სადა,მეჯლისისთვის შესაბამისი:
კარგად დაათვალიერა, იმდენჯერ დამატრიალა ლამის თავბრუ დამეხვა, მერე ეშმაკურად გაიღიომა და თქვა:
–ამას მე ჩუქნი!
პრინციპში იმ მაღაზიაში მეტი არცარაფერი მიყიდია იმდენი რამ დამიწუნა გიგამ. დაახლოებით 13 ასეთივე მაღაზია მოვიარეთ და დახუნძულები მივედით სახლში.
–არ დაიღალე?–გაკვირვებულმა ვკითხე.
–რატო რას უნდა დავეღალე?
–ჩემიჩანთების თრევას, ამდენ კრიტიკას, შენ ადგილას რო ვიყო სახის კუნთები მეტკინებოდა ისეთ როჟებს კერავდი ხოლმე!
–როგორს ესეთს? –სასაცილოდ დაიმანჭა.
–მადლობა!
–რისთვის?
–ამ ყველაფრისთვის!
მოვიდა მაგრად მომეხვია და მერე მაკოცა, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს კოცნისას თავის რაღაც ნაწილს ჩემთან ტოვებდა და გულს მითბობდა. ეს კი სურვილს მიღვივებდა არასდროს განვშორებოდი მას.
უბრალოდ მეშინოდა ამის აღიარების. იმიტომ რომ როდესაც ადამიანმა იცის თავისი ფასი მაშინ შეიძლება ისე მიგატოვოს ნერვიც არ გაუტოკდება.

იმედია მოგეწონებათ!