კიბო ეს ის დაავადებაა რომელიც სუსტ ადამიანს კლავს,ძლიერს კი ასუსტებს.მაგრამ ვიცი რომ გავუმკლავდები ვიცი რომ მეშევძლებ ამ ყველაფრის გადატანას...გაუთავებელი ტკივილი და ტანჯვა როდესღაც მოეღება ბოლო და მაშინ ვიტყვი -მე დავამარცხე კიბო!მე შევძლებ ყველაფერს გავუმკლავდები მშობლების გამო!ჩემი ოჯახის და ჩემი თავის გამო...
როცა თვალები გავახილე ექიმები დამსტრიალებდნენ თავზე ჩემ გამოფხიზლებაზე ყველა ახლოს მოვიდა და ღიმილითმიყურებდნენ შემკრთალ თვალებზე,ამღვრეულ წაბლისფერ თვალებს ვაცეცებდი...ვაცეცებდი და ვეძებდი იმას ვინც ხელს ჩამკიდებდა და მეტყოდა
-ყველაფერი კარგად იქნება პატარავ...
ფეხზე წამოდგომა ვცადე მაგრამ თავბრუ დამეხვა უეცრად ზურგში ჩამებღაუჭა მამა და ნელა დამაწვინა,რა ხდებოდა არვიცოდი...დაბნეული ვიყავი ხმის ამოღება მინდოდამაგრამმ აიკვლავ შიშმა შემომიტია
-არ ინერვიულო ყველაფერი მორჩა...
ჩამესმა დედას შემკრთალი ხმა რომელიც წამოდგომაში მეხმარებოდა
-დედა რამოხდა?რახდება რამინდა აქ?
-დილას გული წაგივიდა...დაწყნარდი კარგად იქნები
თავის შეკავება მინდოდა არმინდდა მეტირა აქ მშობლების დასანახად.მინდოდა ძლიერი გოგო ვყოფილიყავი მარგამ თუმრე ეს შეუძლებელია,მინდოდა ცრემლების შეკავება მაგრამ ვერვიკავებდი
-ნუ ტირიხარ დე კარგად იქნები
დედა და მამა ექიმმა გვერდძე გაიყვანა
***
-უკეთესობისკენ მივიწევთ მაგრამ...
-მაგრა?რა მაგრამ ექიმო
-ოპერაცია მაინც საჭიროა
-აუცილებლად.მაგრამ რამდენ ხანში?
-ოთხ ხუთ თვეში უკვე ზუსტად უნდა გაუკეთდეს
-ხიად აუცილებლად
მომიახლოვდნენ მე ექიმმა თბილი ღიმილით შემომხედა
-საღამოობით გაისეირნე ნელ-ნელა უკეთესბისკე მივდივართ
ამ სიტყვების გაგონებაზე თითქოს მომეშვა მაგრამ არვიცოდირა მექნა კლინიკიდან გავედით თუ არა დედამ ფეხით გასეირნება შემომთავაზა
-მარტო გავისეინებ თუშეიძლება
-ანა არა!
-დაანებე სოფო თავი წავიდეს *შუბლზე მაკოცა მამამ
სად ვაპირებდი წასვლას? არა ბექასთან შესახვედრად არა...ძალია დაგვიანებული იყო მინდოდა კიდევ ერთხელ დავჯდარიყავი ბაიკზე...შესაძლოა ეს ბოლოდა უკანასკნელი ყოფილიყო.ნელა მივიწევდი იმედიმქონდა მისი ბაიკი და თვითნაც იქ დამხვდებოდა ნელნელა იმედები მიცრუვდებოდა.ვიჯექი იქვე რკინის სკამზე და ვუყურებდი როგორ ერთობოდნენ მხიარულობდნენისინი,ვუსმენდი სიმღერებს და ვნატრობდი რომკიდე ერთხელმენახა.
-ანუკი?
-გამარჯობა ბექა
-აქ რასაკეთებ?ანნ იქრატო აროხვედი?
-ცუდად გავხდიდა ბოდიშის მოსახდელად მოვედი
-კაი ეგარაფერი ეხლაწავიდეთ,რამოხდა?ეხლა ხოკარგადხარ?
-კი დილას გული წამსვლია
-ექიმები რას გეუბნებიან?
-ნელ-ნელა უკეთესობისკენ მივდივართო
-მაგას რა ჯობია?მალე ძაან კარგად იქნები *ნაზი ღიმილით შემომხედა და ბაიკი გვერდზე გაწია,ბაიკს ხელი მოვკიდე ჩაბხუტი ბექას ვესროლე და მორიდებულად ვუთხარი
-თუ შეიძლება...
ჩაბხუტი დაიფარა და ხელით მანიშნა უკან მომიჯექიო,მივუჯექი უკან ხელები წელზე შემოვხვიე...მინდოდა ფეხზე წამოვმდგარიყავი მინდოდა ხელებიგამეშალა უბრალოდ გასაოცარ გრძნობა შემეგრძნომინდოდა ძალიან მინდიდა..იქვე პატარა კაფესთან ბაიკი გააჩერა ნელა მომკიდა ხელზე ხელი და შესვლაში დამეხმარა.იქვე ცარიელ მაგიდას მივუჯექით ყავა და ნაყინი შევუკვეთეთ
-მკურნალობას რო მორჩები მეთვითონ გასწავლი ბაიკის მართვას
-თუ მოვრჩები...
-ჰეი ჰეი მოიცა რეებზე ფიქრბ?თუ მორჩები რასნიშნავს?
-ვიფიქრე შემეძლო ძლიერი ვყოფილიყავი მაგრამ დღეს ამდენი ექიმი რომ დავინახე ძალიან შემეშინდა
-ერთ საიდუმლოს გეტყვი...იცოდე არ გამთქვა
-არა რასამბობ
ახლოს მოიწია და ყურში ჩამჩურჩულა
-მე კბილის ექიმების მეშინია...
სიცილი ვეღარ შევიკავე,თვალებში ვუყურებდიდა იმ დონემდევიცინოდი რომ უკვე ცრემლებიც კი წამომივიდა
-რა გაცინებს?!სასაცილოა ეს?ბურღით რო გადგებიან...
ამაზე უფრო დავამატე სიცილი
-მიდა რო სულ ესე იცინოდე
გული დამწყდა ამ ნათქვამზე,იმიტომ კი არა რომ არასწორედ მითხრა რაიმე არც იმიტომ რომ მეწყინა...უბრალოდ მეც მინდოდა მეც მინდოდა სულ ესე მეცინა,გაეღიმა და ვყოფლიყავი მისნაირი მხიარული თბილი ადამიანი.
-მომისმინე...თუ იმედი არ გექნება არ გექნება გამძლეობა და ძალა მოახერხებს შენს წაქცევას და დამარცხებას,წარმოიდგინე ეს ბრძოლაა წესების გარეშე...შეუძლია სუსტს გადარჩენა?არა მხოლოდ ძლიერი იმარჯვებს ამ თემაშში ამიტომ უნდა იყო ძლიერი რადგან გაუმკლავდე ყველანაირ დაბრკოლებას...
ხელი ხელზე ქონდა მოკიდებული და პირდაპირ თვალებში მიყურებდა იმ ციმციმა თვალებს მანათებდა და მიღიმოდა....სახლისკენ როწავედით მთელი გზა მიღიმოდა მიღიმოდა უბრალოდ ის ნაზად...ხელჩაკიდებულები ნელ-ნელა მივდიოდით.სახლთან ვიყავი უკვე
-წამოდი ვახშამზე დაგვეწვიე *ნაზად გავუღიმე ბექას
-არა გმადლობ საქმეები მაქვს...ხვალ?შევხვდებით ხვალ?
-შესაძლოა
-გამიხარდება თუ კიდევერთხელ წავალთ სადმე
ნაზად გაუღიმე და ავედი სახლში
***
-ვა ვა ვა ეს ვინ ყოფილა აქ?
-არაა?!დევდარიანი
-ის გოგო ანუკი დარასელია იყო?
-კიტო რარო?
-მაგასთან აგინდა ?არცი რაჭირს?
-ვიცი კიბო
-მერე?რაგინდა ტომაგასთან საწყალი მასტია...თუ გეცოდება?
-არ მეცოდება არაფერიაქვს შენი შესაცოდი მაგ გოგოს
-კაირა ტო რათგინდა ვიღაც კიბოიანთან მეგობრობა
-მომისმიე ერთიწუთი!ეს გოგო არის ძლიერი,კიბო?დარა კიბო როჭირს ამისგამო უნდა დაცინოთ?ვინმოგცა ვაფშეტა მაგისუფლება შენძემეტი გამძლეობა თუარქონდეს ;) მომისმინე ეხლა!ანუკის როდაინახავ ნაზად გაუღიმებთ და მიესალმებით ნებისმიერი თქვენგანივერგადაიტანდით ამდენს რასაც ის უძლებს!!
-კაიტო დაანებეთთავი ძალიანშეიცვალაეს ალბათმალე სერენადების სიმღერასაც დაიყებს
...
მესმოდა ეს ყველაფერი მეცმოდა და არმინდოდა მისთვის ჩემგამო დაეცინა ვინმეს...ტელეფონიი წკრიალებდა...ანასტასია...იოანა...და ბოლოს ბექა 6ჯერ მაინც დაურეკია მაგრამ არმინდოდა მელაპარაკა მასთან რას ვეტყოდი>გაავიგე რაც გითხრესდა შენი ნახვა არ მინდათქო ბოლოს შეტყობინება წავიკითხე მხოლოდ -რამე მოხდა?ყურმილი აიღე ხო კარგად ხარ!ანუკი გთხოვ მიპასუხე-
ვომ ვუპასუხებდი ვიცოდი ტირილს დავიწყებდიდა ვერაფერს ვეტყოდი თავს ვიკავებდი ყველანაირად მხოლოდდა მხოლოდ ერთი რამმინდოდა.ის ლაპარაკი არ გამეგო იმ საღამოსვე შეტევამ მომცა ნერვიულობის საფუძველძე რეამინაციაში ვიყავი...არ მეშინოდა განა პირველად ხდებოდა ეს?ესხომ ჩჩემი ყოველდღიური ცხოვრების ერთ-ერთი დაუსრულებელი წამება იყო.
______________________
პრივეტ ბავშვებპ^^ღირს გაგრძელება? <3