ერთ დღეში ძალიან ბევრი რამ ხდება.ოცდაოთხ საათში რამდენი ადამიანს ვუღიმი ალბათ ათასობით,იცით რამდენი ადამიანი კვდება?სხვადასხვა მიზეზით?ძალიან ბევრი .ზოგი სიბერის გამო კვდება,ზოგი ბუნებრივი მიზეზებით,ავტოკატასტროფებით,ლეიკემიით და...კიბოთი.მეგონა ყველაფერი მთავრდებოდა აღარაფერის იმედი აღარ მქონდა,პირველი სტატია...ვიცი განკურნება შესაძლებელია მაგრამ ძალიან დიდ თანხებს უკავშირდებოდა.მშობლები ყველაფერს აკეთებდნენ ჩემი გაბედნიერებისათვის და ჯანმრთელობისთვის,ყველაფრის გადატანაში საუკეთესო მეგობარი მეხმარება ანასტასია დადიანი უბრალოდ ადამიანი რომელიც მეხმარება ყვეაფერში ბედნიერი ვარ მაშინ როცა ის მყავს გვერდში.
მე ვარ ანუკი დარასელია 17 წლის როგორც უკვე იცით დაავადებული ვარ კიბოთი პირველისტატია ყოველთვის მინდოდა მეც ვყოფილიყავი იმ ადამიანთა რიცხვში ვინცდადის სკოლაში სკოლის მერე სპორტულ ვარჯიშებზე კლუბებში.უკვე 2 თვეა რაც გავიგე რომ კიბომაქვს მაგრამ მაქამდეც არ ვგრძნბდი თავს კარგად,ვიცი და მეშინია...მალე სიკვდილი მეც მომაკითხავს.
სავაადმყოფოს შესასვლელში დამხვდნენ ანასტასია და მისი საქმრო იოანე,მათი დანახვა ძალიან გამიხარდა ამ მომენტში მხოლოდ მათი გვერდში დგომა მესაჭიროებოდა.პპალატიდან როცა გამოვედი მოვიდნენ ახლოს და გადამეხვივნენ
-აუ სოფო დეიდა ანა წამოვა რა ჩვენთან ერთად
-სად მიდიხართ?
-ბაიკერების რბოლა იმართება ქუჩაში და წავალთ რა
-არა არა მისთვის დატვირთვაა
-დიმიტრი თქვენ მაინც გამოუშვით იოანე აქაა და ყურადღებას მოგვაქცევს რა
-დემა წავალ გთხოვთ
ბევრი ხვეწნის შემდეგ დედა და მამა დაგვთანხმდენ მართ'ლ' ძალიან გახარებული ვიყავი ,რბოლა იწყებოდა ძალიან მაგარი სანახავიიყო ეგეთ ბიჭებს უკან გოგოები ესხდნენ და მიდიოდნენ ბოლო სისწრაფით განა ამაზე გასაოცარი რამე არის?
-ჩემი გოგო გაიქცა ტო შეეშინდა და გოგოს გარეშე მივიღებმონაწილეობას
-არა ხოიცი ეგრე ჯარიმებია ბრატ
-აბა საიდან მოვიყვანო ვინმე მომიჯდება?!
დაიყვირა ვიღაც ბიჭმა და ჩაბხუტი მოიხსნა,რო დავინახე მისი თვალები,მიცი სახე არუნდოდა დამარცხება,ძალიან მომინდა მივსულიყავი და ხელები შემომეხვია მთელი სისწრაფიდ გავქაებულიყავით
-ჰეი შენ მომიჯდები?
თითი გამოიშვირა ჩემსკენ რათქმაუნდა წამით არ დავფიქრდებოდი რომ არა...ხო ხვდებით?მაგრამ მაინც მინდოდა მეგრძნო ის ყველაფერი რასაც ისინი განიცდიან
-მას არ შეუძლია ის ცუდ...
არ დავაცადე ანასტასიას ფრაზის დამთავრება ისე წავიწიე წინ და ვუთხარი
-რათქმაუნდა
-ანა ხოიცი არშეიძლება
-ჩემთვის არასდროს არაფერი შეიძლება!მომბეზრდა ეს ყველაფერი მომბეზრდა!
მოვუჯექი უკან და ზელები უკან წავიღე
-არა არა წელზე მომხვიე ხელი
მოვხვიე წელზე ხელები და თავი ზურგზე მივადე
-1...2...3...
მივდიოდით საოცარი სიჩქარით მივდიოდით კი არა მივქროდით არმახსოვდა არაფერი მაგრამ შემახსენა შუა ტრასაზე ვიყავით ცუდად რო გავხდი არმინდოდა არაფრის თქმა არმიდოდა!!!
-კარგად ხარ?
-...
-ჰეი გოგონა კარგად ხარ?
-...
სასწრაფოდ გააჩერა ბაიკი და ხელზე მიმიწვინა
-რაგჭირს?ეი ხმა გამეხი რაგჭირს
ცხვირიდან სისხლი წამომსკდა
-არაფერი,გააგრძელე გზა თუშეიძლება
-როგორ თუ არაფერი? ცუდად ხარ
-არაფერია ბუნებრივია გზა გააგრძელე გთხოვ
-ბუნებრივი რაარის? სახეზე ფერი არ გადევს?
-კიბომჭირს კმაყოფილიხარ?გზა გააგრძელე არაფერიათქო
-რა?ვერ მეტყოდი?იცი რომ შენი სიცოცხლის ნახევარზე მეტი მაინც გარისკე ეხლა?!
-ჰაჰ...*გამეცინა და თავი წამოვწიე და ეს სიცოცხლეა?
-წამოდი გავისეირნოთ
წამოვიწიე და მივედი მასთან ახლოს
-ბაიკი?
-იყოს აქარაფერი მოუვა
...
-რომელი სტატია?
-პირველი
-და ამაზეამბობ სიცოცხლე არშეიძლებაო?
-ვიცი...განკურნებაზე ყველაფერი ვიცი მაგრამ...
-რა მაგრამ?იცი რამდენი შანსია რომ გამოჯანმრთელდები?
-შეიძლება უბრალოდ დიდ თანხებთან არის დაკავშირებული...არ მინდა მშობლელბი შევაწუხო
-მშობლებს ესეთი ქცევით თუ აწყენინებ დამიჯერე...მე ბექა მქვია
-ანუკი
-სასიამოვნოა
-ჩემთვისაც
-წამო შენმეგობრებთან მივიდეთ შეეშინდებათ
ეს ბიჭი უბრალოდ ძალიან საყვარელი იყო მისი თვალები ხმა არვიცი რამეთქვა დამნაშავედ ვგრძნობდი თავს მასთან
-უარი უნდა მეთქვა წაგაგებინე რბოლა
-იცი შენ რატომ აგირჩიე?
-რატომ?
-ძალიან ლამაზიხარ...შენი თვალები კი,უბრალოდ შეუდარებელია
ნაზად გავიღიმე და შევხედე
-ვაუ ღიმილიც რომ ულამაზესი გქონია?
სიცილი ამიტყდა და მხარზე ხელი ნელა დავარტყი
-მინდარომ სულ იღიმოდე და იცოდე არ ინერვიულო თანხაზე...
-არაფერია დაივიწყე
-ხვალ არგინდა სადმე წავიდეთ?
-რავი კარგი იქნება
ანასტასია და იოანე ისე მომვარდნენ ესე რომ დაინახეს ლამის იქვე შემჭამეს ანასტასია სისხლს მაშორებდა ცხვირიდან აღარ მეშინოდა იმისრო როდესღაც მეც მოვკვდებოდი იცით რატომ?კი რათქმაუნდა როდესღაც ყველა გარდაიცლება მაგრამ მე ჯერ არსად წასვლას არ დავაპირებ...2წუთში ისევ გამოჩნდა ბექა თავისი ბაიკით,მოიხსნა ჩაბხუტი თვალი ჩამიკრა და მითხრა
-იცოდე ხვალ არ გადამაგდო ანუკი და გამიღიმა
ყველაზე კარგი იცით რა არის?როცა ესეთ ადამიანს გაიცნობ მეშინოდა მაგრამ მინდოდა მებრძოლა ბავშვებს ვთხოვე მშობლებისთვის დღევანდელზე არაფერი არ ეთქვათ სახლში ასულმა გაომკითხეს ყველაფერი მოვუყევი შელამაზებულად როგორ გავიცანი ახალი მეგობარი რათქმაუნდა იმდენად დამაჯერებელი ვიყავი რომ გამომივიდა და დაიჯერეს.
***
როცა ბექა სახლში მივიდა ავარდა მამამისთან გახარებული დათანაც დამწუხრებული
-მამა ფული მინდა!
-კიმაგრამ რათ გინდაბექა?
-ანუკის ჭირდება მა
-ანუკი ვინარის? *ჩაერთო საუბარში ბექას დედა*
-ის გოგოა რომელიც...მოკლედ მას კიბო აქვს პირველ სტატიაში მინდა დავეხმარო გთხოვთ!
ერთმაეთს გადახედეს მისმა მშობლებმა დაღონებულებმა და უარიც ვერ უთხრეს...განა არიცოდნენ რომ ანუკის მცირე შანსები ქონდა?მაგრამ შვილს გული არ ატკინეს და დათანხმდნენ.
-დედა მამა ძაან დიდი მადლობა უბრალოდ არვიცი როგორ გადაგიხადოთ*მივარდა და მშობლებს ჩაეხუტა
არასდროს არ დავფიქრებულვარ იმაზე თუ რა მოხდებოდა თუ ოპერაციას გავიკეთებდი იმედები არასდროს მქონია დღესპირველად დავფიქრდი ამდენი წამლების მერე მე გადავრჩები...პირველად მმივიდა ეს აზრი თავში გამეღიმა არვიცოდი რახდებოდა ჩემს თავს მაგრამ მთავარი ის კი არ იყო რამდენი ხანი დამრჩებოდა სიცოცხლე...არამედ მთავარი იყო თუ როგორ გამოვიყენებდი დარჩენილ დღეებს.
___________________
გამარჯობათ...არვიცი რატომ გადავწყვიტე ამ მოთხრობის დაწერა მაგრამ მინდა შემიფასოთ იმედია მოგეწონებათ...
___________________