გამარჯობა, მე ვარ ახალბედა და ძალიან მაინტერესებს როგორ მოგეწონებათ ჩემი დაწერილი მოთხრობა. დაწერეთ ღირს გაგრძელება თუ არა.
-ადექი გოგო დაგაგვიანდა (ანო)
-ოო 5 წუთიც რა (მე)
-სკოლაში რას იტყვი რომ დააგვიანებ? (ანო)
-აუ ხო კაი ვდგები (მე)
მე რუსა აბაშიძე ვარ 17 წლის, მყავს და, დედა, მამა და მეგობრები. ჩვეულებრივი თინეიჯერი ვარ, არაფრით გამოვირჩევი. წაბლისფერი თმა, ყავისფერი თვალები, ოდნავ აპრეხილი ცხვირი და წითელი ტუჩები მაქ. წელს ვამთავრებ სკოლას და სულ მასწავლებლები მყავს ახლა კი სკოლაში მივდივარ.
-ვა რუსა როგორ ხარ? (სალომე)
-რავი ვარ რა, შენ როგორ ხარ? (მე)
-კარგად მარა ძაან დამღალა მეთორმეტე კლასმა (სალომე)
-ჰო მეც (მე)
-კაი გნახავ მერე (სალომე)
-კაი (მე)
სალომე ჩემი პარალელური კლასელია. ყველა ბიჭს ეტენება და მოსვენებას არ აძლევს.
სკოლის შესასვლელთან ჩემი საუკეთესო მეგობარი ნუკი დამხვდა.
-სად ხარ გოგო აქამდეე??? (ნუკი)
-აუუ დამეძინა (მე)
-ჰაჰ მასეც ვიცოდი. წამო, წამო შევიდეთ თორე ძაან დაგვაგვიანდა (ნუკი)
-კაი წამო (მე)
ნუკი ჩემი ბავშვობის მეგობარია. ბაღიდან ერთად მოვდივართ და ყველაფერს ვუზიარებთ ერთმანეთს. არ არსებობს რაიმე დეტალი ჩემი ცხოვრებიდან ნუკიმ რომ არ იცოდეს.

კლასთან თორნიკე დაგვხვდა.
-რა გეჩქარებოდათ? (თორნიკე)
-აუ რავი აბა დამეძინა(სიცილით ვუთხარი და ჩემი ადგილი დავიკავე)
-დღეს ჩემთან ფართის ვაწყობ და ხო მოხვალთ? (თორნიკე)
-აბა რას ვიზამთ (ნუკი)
თორნიკე ჩემი უმაგრესი კლასელი და მეგობარია. აი ძაან მაგრად მიყვარს. მე, ნუკი და თორნიკე სულ ერთად ვართ. თოკოც ჩემი საუკეთესო მეგობარია და მანაც ყველაფერი იცის ჩემზე.
გაკვეთილებმა უაზროდ ჩაიარეს, შემდეგ მასწავლებელი მყავდა და მერე სახლში წავედი.
„ფართისთვის“ მომზადება დავიწყე. არაფერი განსაკუთრებული მუქი ლურჯი ჯინსები, წითელი მაისური და შავი კეტები ჩავიცვი, არ მიყვარს გამოპრანჭვა. შემდეგ ნუკი მოვიდა და თორნიკესთან წავედით. 1 საათიანი საცობების შემდეგ ძლივს მივაღწიეთ იქამდე. სახლში შესულებს უამრავი უცნობი ადამიანი დაგვხვდა.
-ვაა რა კაია რო მოხვედით (თორნიკე)
-რას ვსვამთ? (ნუკი_
-სასმელები ბართანაა (სიცილით უთხრა თორნიკემ)
-და ეს ადამიანები ვინ არიან? (მე)
-ჩემი მეგობრები, ნელ-ნელა ყველას გაგაცნობთ (თორნიკე)
-კაიი (ნუკი)
ბართან მივედი კოკა-კოლა ავიღე და იქვე სკამზე ჩამოვჯექი. ამდენ ადამიანებში გამოვარჩიე ერთი ბიჭი რომელიც თვალებს არ მაშორებდა. ვცადე დამეიგნორებინა მაგრამ როცა ძალიან შევწუხდი აივანზე გავედი. ავნის მოაჯირს დავეყრდენი და თბილისისი ხედით ვტკბებოდი ამ დროს კი ვიღაცის ხმა შემომესმა
-არ გაცივდე (უცნობი)
ეს ის ბიჭი იყო შიგნით რომ მიყურებდა. დავაიგნორე მისი ნათქვამი და კარისკენ დავიძარი მაგრამ მაჯაზე ხელი დამავლო და თავისკენ მიმაბრუნა
-მე გეგა ვარ (თქვა და თბილად გამიღიმა)
-რუსა (მეც გავუღიმე)
-რა გვარი ხარ? (არც კი ვიცი ესეთი სულელური კითხვა საიდან მომაფიქრდა)
-სანიკიძე (გეგა)
რაოო?? სანიკიძე? ამის გაგონებაზე მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა და ადგილზე გავიყინე, ლაპარაკის უნარი წამერთვა და გონებაში მხოლოდ მისი გვარი მიტრიალებდა
-კარგად ხარ? (გეგა)
-აა, ჰო, კი, კარგად ვარ, აჯობებს დავბრუნდე აქ მართლა ძალიან ცივა
მის პასუხს აღარ დაველოდე და სწრაფად გავეცალე აივანს, ბავშვებს დავემშვიდობე და სწრაფი ნაბიჯით გავუყევი სახლის გზას.
გეგა სანიკიძე არის ბიჭი, რომლისაც მთელ ქალაქს ეშინია, ბიჭი არ არის დარჩენილი რომელიც არ უცემია. მისი სახელის გაგონებაზე შიშით ვკვდებოდი დღეს კი ის ჩემ წინ იდგა. ამ ფიქრებში გართული ვერც მივხვდი რომ სახლს გავცდი, ხოლო როცა ეს გავიაზრე გამობრუნება დავაპირე,მაგრამ დავინახე როგორ ჩხუბობდა ორი ბიჭი. საშინლად მეშინოდა, მაგრამ მივუახლოვდი და როცა ერთ-ერთ ბიჭში გეგა ამოვიცანი გავგიჟდი. როდის მოასწრო წვეულებიდან წამსოვლა ან ამ ბიჭის ცემა. საშინლად ნაცემი იყო ცხვირიდან და ტუჩიდან სისხლი მოსდიოდა და რადგანც დღეს სახლში მარტო ვიყავი, რადგან ჩემი და და მშობლები სოფელში წავიდნენ გადავწყვიტე ჩემთან წამეყვანა და პირველადი დახმარება გამეწია.
ჰე აბა რას იტყვით??