წამიერად რაღაცამ მაიძულა თვალები გამეხილა,ვგრძნობდი რომ სულით არ უნდა დავცემულიყავი.ბუნდოვნად ვხედავდი პოლიციელებს რომლებიც აქეთ-იქეთ დადიოდნენ და გამოძიებას აწარმოებდნენ.როგორი რთულია საყვარელი დამიანების დაკარგვა,მე კი ეს უბედურება მხვდა წილად...ვხედავდი როგორ გაასვენეს ჩვენი ოდესღაც ბედნიერი სასახლიდან მამა,დედა,ძმა ამ მწარე რეალობამ გული შუაზე გამიპო.გამწარებული დავედევნე ვცდილობდი შემეჩერებინა მაგრამ ამაოდ აცლოსაც კი არ მიმიშვეს ჩემს ოჯახთან...მიწაზე დავემხე სწორედ მაშინ ჩავხედე პირველად მწარე რეალობას თვალებში სწორედ მაშინ დაკარგა ცხოვრებამ ფასი დავიკრე რომ ცხოვრება ორგულია რომ ის ხან კარგ ხანაც ცუდ სახეს გვიჩვენებს.მთელი ხმით ვკიოდი მაგრამ არავინ იყო ისეთი ვინც ჩემს დარდს გაიზიაებდა,ვამბობდი ღმერთი არ არსებობს რომ ის ულმობელია რომელმაც არ დამინდო არც მე და არც ჩემი ოჯახი.ვერ ვიჯერებდი რომ დღეის შემდეგ არ მეყოლებოდა მზრუნველი მამა რომელიც ძილის წინ მუდამ შუბლზე მეამბორებოდა რომელიც მისი ცხოვრების ბურჯს მეძახდა...არ მეყოლებოდა დედა რომლის თბილი ალერსი დამკლდებოდა,ძმა რომელიც თვალის ცინივით მიფრთხილდებოდა და ამბობდა რომ მისი დედოფალი ვიყავი....ვფიქრობდი და ვერ ვიჯერებდი რომ ვიღაც დესპოტმა მთელი ცხოვრება თავზე დაგვამხო და სადისტურად ამომიჟლიტა ოჯახი.უეცრად თბილი ხელების შეხება და ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი ჩემი გაბო ჩემი იმედი ის გადარჩა...ერათადერთი ვის გამოც უნდა გავაგრძელო ცხოვრება და შევცვალო ბედის განაჩენი...ტირილისგან შეშუპებოდა თვალები შიშისგან კანკალებდა გულზე მაგრად მივიკარი და მასთან ერთად ვტიროდი.ვამშვიდებდი რომ დედა, მამა და ნიკა უფალთან წავიდნენ რომ ისინი ანგელოზები არიან და ჩვენ დაგვიცავენ.
გათენდა შავი დღე...მომენტი როცა უნდა გაგვეცილებინა ჩემი მშობლები უფალთან და მათ სუფთა გილზე მიწა დაგვეყარა...ეს იყო ენით გადმოუცემელი ტკივილი,ხალხი რომლებიც ამბობდა"ვწუხვართ" "ვიზიარებთ" სრული ტყული იყო მხოლოდ მუცლის ამოყორვა არავის უთქვამს თქვენს გვერდით გვიგულეთ...ხალხმა წასვლა დაიწყო მედა გაბრიელი კი ვიყავიყ მიწას ჩახუტებულნი და ვტიროდით.
მშონლებს დავპირდი არ დავნებდებოდი გაბრიელს ღირსეულ პირობნებად ავღზრდიდი და არ მივცემდი ტკივილს უფლებას ჩემზე გავლენა მოეხდინა წამიერად რაღაცამ მაიძულა თვალები გამეხილა,ვგრძნობდი რომ სულით არ უნდა დავცემულიყავი.ბუნდოვნად ვხედავდი პოლიციელებს რომლებიც აქეთ-იქეთ დადიოდნენ და გამოძიებას აწარმოებდნენ.როგორი რთულია საყვარელი დამიანების დაკარგვა,მე კი ეს უბედურება მხვდა წილად...ვხედავდი როგორ გაასვენეს ჩვენი ოდესღაც ბედნიერი სასახლიდან მამა,დედა,ძმა ამ მწარე რეალობამ გული შუაზე გამიპო.გამწარებული დავედევნე ვცდილობდი შემეჩერებინა მაგრამ ამაოდ აცლოსაც კი არ მიმიშვეს ჩემს ოჯახთან...მიწაზე დავემხე სწორედ მაშინ ჩავხედე პირველად მწარე რეალობას თვალებში სწორედ მაშინ დაკარგა ცხოვრებამ ფასი დავიკრე რომ ცხოვრება ორგულია რომ ის ხან კარგ ხანაც ცუდ სახეს გვიჩვენებს.მთელი ხმით ვკიოდი მაგრამ არავინ იყო ისეთი ვინც ჩემს დარდს გაიზიაებდა,ვამბობდი ღმერთი არ არსებობს რომ ის ულმობელია რომელმაც არ დამინდო არც მე და არც ჩემი ოჯახი.ვერ ვიჯერებდი რომ დღეის შემდეგ არ მეყოლებოდა მზრუნველი მამა რომელიც ძილის წინ მუდამ შუბლზე მეამბორებოდა რომელიც მისი ცხოვრების ბურჯს მეძახდა...არ მეყოლებოდა დედა რომლის თბილი ალერსი დამკლდებოდა,ძმა რომელიც თვალის ცინივით მიფრთხილდებოდა და ამბობდა რომ მისი დედოფალი ვიყავი....ვფიქრობდი და ვერ ვიჯერებდი რომ ვიღაც დესპოტმა მთელი ცხოვრება თავზე დაგვამხო და სადისტურად ამომიჟლიტა ოჯახი.უეცრად თბილი ხელების შეხება და ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი ჩემი გაბო ჩემი იმედი ის გადარჩა...ერათადერთი ვის გამოც უნდა გავაგრძელო ცხოვრება და შევცვალო ბედის განაჩენი...ტირილისგან შეშუპებოდა თვალები შიშისგან კანკალებდა გულზე მაგრად მივიკარი და მასთან ერთად ვტიროდი.ვამშვიდებდი რომ დედა, მამა და ნიკა უფალთან წავიდნენ რომ ისინი ანგელოზები არიან და ჩვენ დაგვიცავენ.
გათენდა შავი დღე...მომენტი როცა უნდა გაგვეცილებინა ჩემი მშობლები უფალთან და მათ სუფთა გილზე მიწა დაგვეყარა...ეს იყო ენით გადმოუცემელი ტკივილი,ხალხი რომლებიც ამბობდა"ვწუხვართ" "ვიზიარებთ" სრული ტყული იყო მხოლოდ მუცლის ამოყორვა არავის უთქვამს თქვენს გვერდით გვიგულეთ...ხალხმა წასვლა დაიწყო მედა გაბრიელი კი ვიყავიყ მიწას ჩახუტებულნი და ვტიროდით.
მშონლებს დავპირდი არ დავნებდებოდი გაბრიელს ღირსეულ პირობნებად ავღზრდიდი და არ მივცემდი ტკივილს უფლებას ჩემზე გავლენა წამიერად რაღაცამ მაიძულა თვალები გამეხილა,ვგრძნობდი რომ სულით არ უნდა დავცემულიყავი.ბუნდოვნად ვხედავდი პოლიციელებს რომლებიც აქეთ-იქეთ დადიოდნენ და გამოძიებას აწარმოებდნენ.როგორი რთულია საყვარელი დამიანების დაკარგვა,მე კი ეს უბედურება მხვდა წილად...ვხედავდი როგორ გაასვენეს ჩვენი ოდესღაც ბედნიერი სასახლიდან მამა,დედა,ძმა ამ მწარე რეალობამ გული შუაზე გამიპო.გამწარებული დავედევნე ვცდილობდი შემეჩერებინა მაგრამ ამაოდ აცლოსაც კი არ მიმიშვეს ჩემს ოჯახთან...მიწაზე დავემხე სწორედ მაშინ ჩავხედე პირველად მწარე რეალობას თვალებში სწორედ მაშინ დაკარგა ცხოვრებამ ფასი დავიკრე რომ ცხოვრება ორგულია რომ ის ხან კარგ ხანაც ცუდ სახეს გვიჩვენებს.მთელი ხმით ვკიოდი მაგრამ არავინ იყო ისეთი ვინც ჩემს დარდს გაიზიაებდა,ვამბობდი ღმერთი არ არსებობს რომ ის ულმობელია რომელმაც არ დამინდო არც მე და არც ჩემი ოჯახი.ვერ ვიჯერებდი რომ დღეის შემდეგ არ მეყოლებოდა მზრუნველი მამა რომელიც ძილის წინ მუდამ შუბლზე მეამბორებოდა რომელიც მისი ცხოვრების ბურჯს მეძახდა...არ მეყოლებოდა დედა რომლის თბილი ალერსი დამკლდებოდა,ძმა რომელიც თვალის ცინივით მიფრთხილდებოდა და ამბობდა რომ მისი დედოფალი ვიყავი....ვფიქრობდი და ვერ ვიჯერებდი რომ ვიღაც დესპოტმა მთელი ცხოვრება თავზე დაგვამხო და სადისტურად ამომიჟლიტა ოჯახი.უეცრად თბილი ხელების შეხება და ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი ჩემი გაბო ჩემი იმედი ის გადარჩა...ერათადერთი ვის გამოც უნდა გავაგრძელო ცხოვრება და შევცვალო ბედის განაჩენი...ტირილისგან შეშუპებოდა თვალები შიშისგან კანკალებდა გულზე მაგრად მივიკარი და მასთან ერთად ვტიროდი.ვამშვიდებდი რომ დედა, მამა და ნიკა უფალთან წავიდნენ რომ ისინი ანგელოზები არიან და ჩვენ დაგვიცავენ.
გათენდა შავი დღე...მომენტი როცა უნდა გაგვეცილებინა ჩემი მშობლები უფალთან და მათ სუფთა გილზე მიწა დაგვეყარა...ეს იყო ენით გადმოუცემელი ტკივილი,ხალხი რომლებიც ამბობდა"ვწუხვართ" "ვიზიარებთ" სრული ტყული იყო მხოლოდ მუცლის ამოყორვა არავის უთქვამს თქვენს გვერდით გვიგულეთ...ხალხმა წასვლა დაიწყო მედა გაბრიელი კი ვიყავიყ მიწას ჩახუტებულნი და ვტიროდით.
მშონლებს დავპირდი არ დავნებდებოდი გაბრიელს ღირსეულ პირობნებად ავღზრდიდი და არ მივცემდი ტკივილს უფლებას ჩემზე გავლენა წამიერად რაღაცამ მაიძულა თვალები გამეხილა,ვგრძნობდი რომ სულით არ უნდა დავცემულიყავი.ბუნდოვნად ვხედავდი პოლიციელებს რომლებიც აქეთ-იქეთ დადიოდნენ და გამოძიებას აწარმოებდნენ.როგორი რთულია საყვარელი დამიანების დაკარგვა,მე კი ეს უბედურება მხვდა წილად...ვხედავდი როგორ გაასვენეს ჩვენი ოდესღაც ბედნიერი სასახლიდან მამა,დედა,ძმა ამ მწარე რეალობამ გული შუაზე გამიპო.გამწარებული დავედევნე ვცდილობდი შემეჩერებინა მაგრამ ამაოდ აცლოსაც კი არ მიმიშვეს ჩემს ოჯახთან...მიწაზე დავემხე სწორედ მაშინ ჩავხედე პირველად მწარე რეალობას თვალებში სწორედ მაშინ დაკარგა ცხოვრებამ ფასი დავიკრე რომ ცხოვრება ორგულია რომ ის ხან კარგ ხანაც ცუდ სახეს გვიჩვენებს.მთელი ხმით ვკიოდი მაგრამ არავინ იყო ისეთი ვინც ჩემს დარდს გაიზიაებდა,ვამბობდი ღმერთი არ არსებობს რომ ის ულმობელია რომელმაც არ დამინდო არც მე და არც ჩემი ოჯახი.ვერ ვიჯერებდი რომ დღეის შემდეგ არ მეყოლებოდა მზრუნველი მამა რომელიც ძილის წინ მუდამ შუბლზე მეამბორებოდა რომელიც მისი ცხოვრების ბურჯს მეძახდა...არ მეყოლებოდა დედა რომლის თბილი ალერსი დამკლდებოდა,ძმა რომელიც თვალის ცინივით მიფრთხილდებოდა და ამბობდა რომ მისი დედოფალი ვიყავი....ვფიქრობდი და ვერ ვიჯერებდი რომ ვიღაც დესპოტმა მთელი ცხოვრება თავზე დაგვამხო და სადისტურად ამომიჟლიტა ოჯახი.უეცრად თბილი ხელების შეხება და ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი ჩემი გაბო ჩემი იმედი ის გადარჩა...ერათადერთი ვის გამოც უნდა გავაგრძელო ცხოვრება და შევცვალო ბედის განაჩენი...ტირილისგან შეშუპებოდა თვალები შიშისგან კანკალებდა გულზე მაგრად მივიკარი და მასთან ერთად ვტიროდი.ვამშვიდებდი რომ დედა, მამა და ნიკა უფალთან წავიდნენ რომ ისინი ანგელოზები არიან და ჩვენ დაგვიცავენ.
გათენდა შავი დღე...მომენტი როცა უნდა გაგვეცილებინა ჩემი მშობლები უფალთან და მათ სუფთა გილზე მიწა დაგვეყარა...ეს იყო ენით გადმოუცემელი ტკივილი,ხალხი რომლებიც ამბობდა"ვწუხვართ" "ვიზიარებთ" სრული ტყული იყო მხოლოდ მუცლის ამოყორვა არავის უთქვამს თქვენს გვერდით გვიგულეთ...ხალხმა წასვლა დაიწყო მედა გაბრიელი კი ვიყავიყ მიწას ჩახუტებულნი და ვტიროდით.
მშონლებს დავპირდი არ დავნებდებოდი გაბრიელს ღირსეულ პირობნებად ავღზრდიდი და არ მივცემდი ტკივილს უფლებას ჩემზე გავლენა
წამიერად რაღაცამ მაიძულა თვალები გამეხილა,ვგრძნობდი რომ სულით არ უნდა დავცემულიყავი.ბუნდოვნად ვხედავდი პოლიციელებს რომლებიც აქეთ-იქეთ დადიოდნენ და გამოძიებას აწარმოებდნენ.როგორი რთულია საყვარელი დამიანების დაკარგვა,მე კი ეს უბედურება მხვდა წილად...ვხედავდი როგორ გაასვენეს ჩვენი ოდესღაც ბედნიერი სასახლიდან მამა,დედა,ძმა ამ მწარე რეალობამ გული შუაზე გამიპო.გამწარებული დავედევნე ვცდილობდი შემეჩერებინა მაგრამ ამაოდ აცლოსაც კი არ მიმიშვეს ჩემს ოჯახთან...მიწაზე დავემხე სწორედ მაშინ ჩავხედე პირველად მწარე რეალობას თვალებში სწორედ მაშინ დაკარგა ცხოვრებამ ფასი დავიკრე რომ ცხოვრება ორგულია რომ ის ხან კარგ ხანაც ცუდ სახეს გვიჩვენებს.მთელი ხმით ვკიოდი მაგრამ არავინ იყო ისეთი ვინც ჩემს დარდს გაიზიაებდა,ვამბობდი ღმერთი არ არსებობს რომ ის ულმობელია რომელმაც არ დამინდო არც მე და არც ჩემი ოჯახი.ვერ ვიჯერებდი რომ დღეის შემდეგ არ მეყოლებოდა მზრუნველი მამა რომელიც ძილის წინ მუდამ შუბლზე მეამბორებოდა რომელიც მისი ცხოვრების ბურჯს მეძახდა...არ მეყოლებოდა დედა რომლის თბილი ალერსი დამკლდებოდა,ძმა რომელიც თვალის ცინივით მიფრთხილდებოდა და ამბობდა რომ მისი დედოფალი ვიყავი....ვფიქრობდი და ვერ ვიჯერებდი რომ ვიღაც დესპოტმა მთელი ცხოვრება თავზე დაგვამხო და სადისტურად ამომიჟლიტა ოჯახი.უეცრად თბილი ხელების შეხება და ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი ჩემი გაბო ჩემი იმედი ის გადარჩა...ერათადერთი ვის გამოც უნდა გავაგრძელო ცხოვრება და შევცვალო ბედის განაჩენი...ტირილისგან შეშუპებოდა თვალები შიშისგან კანკალებდა გულზე მაგრად მივიკარი და მასთან ერთად ვტიროდი.ვამშვიდებდი რომ დედა, მამა და ნიკა უფალთან წავიდნენ რომ ისინი ანგელოზები არიან და ჩვენ დაგვიცავენ.
გათენდა შავი დღე...მომენტი როცა უნდა გაგვეცილებინა ჩემი მშობლები უფალთან და მათ სუფთა გილზე მიწა დაგვეყარა...ეს იყო ენით გადმოუცემელი ტკივილი,ხალხი რომლებიც ამბობდა"ვწუხვართ" "ვიზიარებთ" სრული ტყული იყო მხოლოდ მუცლის ამოყორვა არავის უთქვამს თქვენს გვერდით გვიგულეთ...ხალხმა წასვლა დაიწყო მედა გაბრიელი კი ვიყავიყ მიწას ჩახუტებულნი და ვტიროდით.
მშონლებს დავპირდი არ დავნებდებოდი გაბრიელს ღირსეულ პირობნებად ავღზრდიდი და არ მივცემდი ტკივილს უფლებას ჩემზე გავლენა გადიოდა დრო თუმცა ტკივილი კვლავ ტკივილად რჩებოდა...ცრემლს ცრემლი მოსდევდა..დრო მიქროდა გავიდა 2 წელი, ჩემი მშობლების მკვლელები მაინც არ იყო დაკავებული,ეს კი უფრო მტკიოდა რომ ის დესპოტები არხეინად ცხოვრობდნენ ჩემი ოჯახი კი....
ყოველდღე დავდიოდი ელესიაში იქ ვიპოვე სულიერი სიმშვიდე და ვგრძნობდი რომ ახლოს იყვნენ ჩემი სიხარულები და ეს ძალას მაძლევდა...

***
ახალი წელი დგებოდა როცა გაბო ავად გახდა და ექიმმა გვირჩია გუდაურში წამეყვანა მეც დავთანხმდი.გაბრიელს ძალიან უხაროდა მე კი მისი ღიმილი მასულდგმულებდა.და აი ჩამოვედით მე გაბო და მისი ძიძა...11ხდებოდა მე კი ვერ ვიძინებდი გარეთ გასვლა გადავწყვიტე მოვიცვი მანტო თმა გავიშალე და გავედი...ციოდა მაგრამ მაინც მივყვებოდი თოვლით გადაპენტილ გზას...ვფიქრობდი... მოსვენებას არ მაძლევდენენ ფიქრები ცრემლები თავისით პოულობდნენ გაზას...ტროტუატზე გადავდიოდი უეცრად გამოჩნდა მანქანა და დამეჯახა ძლიერი ინერციით გავადინე ზღართანი.მუხლი გადაქლიტული მქონდა და ძალიან მტკიოდა,მანქანიდან სახეწაშლილი ჯეელი გადმოვიდა და გამწარებული ღრიალებდა:

-გოგო შენ რა ბრმა ხარ?(უცნობი)
ხმას ვერ ვიღებდი.უცნობმა საავადმყოფოში წაყვანა შემომთავაზა მე კი ვიუარე, უცნობმა ხელში ამიტაცა და მანქანისაკენ აიღო გეზი, -დამსვი იდიოტო არ დაგივარდე თორე არვიცი რას გიზამ!!!(მე)
ისკი ხმას არ იღებდა და ცინიკურად მიღიმოდა.ექიმმა ფეხი შემიხვია ტირილამდე ცოტა მაკლდა მაგრამ თავს ვიკავებდი.მირჩია დამესვენა და რამოდენიმე დღე არ მეარა.უცნობმა ისვ ხელში ამიტაცა ამჯერად ხელი კისერზე შემოვხვიე მას კი ამ ჟესტზე სახე ღიმილმა გაუბადრა.სასტუმროს მისმართი მივეცი და მიმიყვანა მანქანიდან გადმოსვლას ვპირებდი მაგრამ ხელი ჩამავლო და ისევ თავისი ხელით შემიყვანა ნომერში საწოლზე, დამაწვინა და უსიტყვოდ წავიდა...

გავაგრძელო??