გავიდა 10 წელი, "ყოფილებს" აღარცერთი ანუ არც მე და არც ნიკა არ ვეკონტაკტებოდით, ერთმანეთს ბავსვების გაზრდაში ვეხმარებოდით მაგრამ მეგობრები ვიყავით, თუ რომელიმე იკითხავდა ჩვენი დედ მამა ვინააო მე ნიკაზე ხოლო ის ჩემზე ეუბნებოდა.. ანი გამოსწორდაოამბობდნენ მაგრამ სად ან როგორ იყო არავინ არიცოდა..
ნიკას ისევ ანა უყვარდა და მიისწრაფოდა იმისკენ რომ ეპოვა, მხოლოდ ერთხელ ენახა დალააპარაკებოდა და ეთქვა რომ ყველაფერი კარგად იყო, მისი შვილი ნორმალურ პირობებში იზრდებოდა..
ხშირად მისულა ანის ყოფილ სამსახურში მაგრამ არავინ არაფერი იცოდა..

რამოდენიმე დღეში ბავშვებს ვერის ბაღში ვასეირნებდით, როდესაც ვიღაც გოგონამ გამოიარა, ანის გავდა ძალიან და ნიიკამ დაუძახა..

-ანიი!, ჰო გოგონი შენ
-უკაცრავად არვარ ანი
-მაპატიეთ შემეშალე დიდი შეხედულება გაქვთ
-თქვენ ვინ ანი გინდათ?
-არამგონია იცნობდეთ. ადრე.. კაი არფაერი
-მეძავი იყო?
-თქვენ საიდან იცით?
-დედაჩემია!
ამსიტყვებმა ორივე გაგვაოგნა, ამბავშვის ნათქვამით ანი გამოსწორდა და ახლა დოლიძეზე თავის ქმართან და ამ ბავშვთან ერთად ცხოვრობდა, მეორეს კი ახლა ელოდებოდა..

მიუხედავად ამ ყველაფრისა ნიკას მაინც უნდოდა ანის ნახვა,მაინც ცდილობდა ახლა უკვე დოლიძეზე მის მოძიებას..
-ისევ გიყვარს?
-აუ კი ტო, რაგამიკეთა ამისთანა კიდე მიყვარს
-კაი დაწყნარდი იპოვი ოდესმე
-ჰოო თუარა იქ მაინც შევხვდები..

1 კვირაში უეცრად შეეჩეხნენ ერთმანეთს...
-როგორ ხარ ანა?!
-ვა ნიკუშ კარგად შენ?
-მეც..
-ეს ბავშვი ვინაა?
-ჩვენი შვილია
-უიჰ რამხელა გაზრდილა..
-ჰო.. შენი ამბები გავიგე და გამიხარდა, იცოდე რომ ისევ მიყვარხარ და ბედნიერებას გისურვებ
-მადლობა

როცა ნიკა ამოვიდა მივხვდი ყველაფერს უსიტყვოდაც კი, მის თვალებს მხოლოდ ანის ნახვით გამოწვეული ბედნიერება ეტყობოდა..
ბავშვს რომ უყურებდა სულ "ის" ედგა თვალწინ, მოკლედ რომვთქვათ არავინ და არაფერი უნდოდა მის გარდა, ამდენი ხნის შემდეგაც კი უყვარდა და აფასებდა მას...



პ.ს აუ ბავშვებო ესეც ბოლო ნუ რაღაც მიზეზების გამო მეტის დაწერა ვერმვახერხე მაგრამ შემდეგი ისტორია უკეთესი იქნება... იაქტიურეთ და მიყვარხართ ძალიან..