ნაწილი პირველი
თავი I


11.07.2006

დიდი ხანია არაფერი არ დამიწერია ჩემო დღიურო. ეხლა მატარებელში ვზივარ და ბაბუაჩემთან მივდივარ,ეჰ როგორ მესიკვდილება ნეტა იცოდე. მე კიდე რა ვერ შევეჩვიე ისე ყოველ ზაფხულს იქ ვარ და...

ყველაზე კარგად ოცნება მატარებელში გამომდის,იხედები ფანჯრიდან და ხედავ მთელი სამყარო უკან რჩება. ნეტავ იცოდე როგორი მარტოსული ვარ... ერთი შეხედვით ყველაფერი მაქვს,მაგრამ მაინც ძალიან მარტოდ ვგრძნობ თავს. შეიძლება სისულელეა,მაგრამ ხანდახან ვზივარ ეულად და ვფიქრობ აი ეხლა შეყვარებული რომ მყავდეს ხომ დავურეკავდი-მეთქი და ჩემი მარტოობაც დასრულდებოდა. ვიცი ძალიან სისულელეა. ვერავისთან ვერ ვიხსნები,ბევრი რამ არის რასაც არ ვამბობ,გულში ვიტოვებ,ჩუმად ვებრძვი. ნეტავ ადვილი იქნებოდა ყველაფერი თუ ავლაპარაკდებოდი? ვინმეს მაინც ვეტყოდი რა მაწუხებს? თუნდაც ძალიან დებილობა იყოს? ეჰ მემგონი არა.
ან მე მგონია რომ არა...

მირჩევნია ისევ ჩემთვის ჩუმად ვიყო.

14 წლის ვარ ეხლა. უკან რომ ვიყურები კარგს ვერაფერს ვხედავ,ყველაფერი უფერულია...
ეს ნორმალურია?.........


აი ჩავედი...

აქაც ყველაფერი ისევ ისეთია,როგორც 1 წლის წინ იყო... არაფერი არ შეცვლილა...

აი მოვედით სახლში... ავირბინე მეორე სართულზე და დავეგდე ჩემ ლოგინზე,როგორ დავიღალე ამ ერთი და იგივე ზაფხულითაც კი... ყველაფერი ერთფეროვანი მაქვს ცხოვრებში,ესე არ შეიძლება! შეიძლება გავგიჟდე... აქ რომ ჩამოვდივარ სულ დეპრესია მემართება,მეტირება და სიცოცხლის ხალისს ვკარგად...

ნეტავ კიდევ რამდენი ზაფხულის გატარება მომიწევს აქ,რამდენჯერ უნდა ვიტირო აქ ჩამოსულმა და დავიტირო ჩემი თავი.
მინდა გავიქცე სადმე....
ფიქრებით მაინც....

20.07.2006

შეიძლება ითქვას მთელი ერთი კვირა ტირილში გავატარე... არაფერი მნიშვნელოვანი არ მომხდარა,ზაფხული კი არა ტრაგედიაა ეს ყველაფერი,რაც ჩემს თავს ხდება...
თბილისი
თბილისი
თბილისი
თბილისი - ჩემი ოცნება!

30.07.2006

დღეს დაახლოებით შუადღის პირველ საათზე მომდის მესიჯი : „ ლიკუნა როგორ ხარ?”
ვუყურებ ნომერს დიდი ხანი,ძალიან დიდი ხანი... არ მეცნობა საერთოდ,მაგრამ მაინც ვწერ პასუხს,ღმერთო ესეთი რაღაც პირველად მოხდა,როდესაც არ ვიცი ვინ მწერს და მე ვპასუხობ. საერთოდ ძალიან თავშეკავებული ვარ ეგეთ რაღაცეებში.
ჩემი პასუხი : „ კარგად… რომელი ხარ?”
დაახლოებით ნახევარი საათის შემდეგ მომდის პასუხი : „შენი ბავშვობის ამხანაგი ვარ,სანდრო”
ოოოოო,ღმერთო ჩემო. ამის წაკითხვის შემდეგ მთელმა ბავშვობამ თვალწინ ჩამიარა.
მოკლედ ჩემო დღიურო,სანდრო არის ბიჭი,რომელიც აქ ბაბუაჩემის სოფელში ისვენებდა ადრე,დაახლოებით დაწყებით კლასებში რომ ვიყავით მაშინ. მემგონი 5-6 სახლის იქით ცხოვრობდა თუ კარგად მახსოვს. ჩვეულებრივი ბავშვური მეგობრობა გვქონდა. დავძვრებოთ ხეებზე,ვთამაშობდით მეკობრეობანას და ა.შ
ეხლა საიდან გავახსენდი? ჩემი ნომერი საიდან აქვს?
„ხო მემგონი ცოტა გამახსენდი… საიდან გაქ ჩემი ნომერი?”
“დედადენმა მომცა,მითხრა იქ არიო”
“აა,გასაგებია”
“როდემდე აპირებ მანდ ყოფფნას?”
“აგვისტოს ბოლომდე,ალბათ”
“კარგია მე ვაპირებ ჩამოსვლას 1 კვირაში”
“კარგია”

აი ეს იყო ჩვენი მიმოწერა,მეტი არაფერი.



ბავშვობის მოგონებებმა ძალიან იმოქმედა ჩემზე. უცებ მომინდა ისევ წავსულიყავი იმ ადგილებში და ყველაფერი დაწვრილებით გამეხსენებიდა. აქ მე დიდად მეგობრები არ მყოლია,ამიტომ „ის“ კარგად მახსოვს.

-ბააააა,მე ცოტას გავისეირნებ და მოვალ
-სადილისთვის აქ იყავი,ნანამ* შენი საყვარელი საჭმელი გაგიკეთა
-კაი ბა...

(*ნანა ბაბუაჩემის მეორე ცოლია,რომელთან ერთადაც აქ ცხოვრობს.)

ავირბინე მეორე სართულზე,ავიღე წიგნი,ყურსასმენები,ზურგჩანთაში ჩავდე. შემდეგ ისევ ჩავირბინე კიბეები და გავედი ქუჩაში.

ჩვენი სახლიდან მარჯვნივ თუ წახვალ მდინარეს გადაეყრები და ზუსტად იქ გადავწყვიტე წავსლა. გავიკეთე ყურსასმენები და წავედი.

მდინარე ისევ ისეთი დამხვდა,როგორიც ჩემს ბავშვობაში იყო. ვიპოვე დიდი ქვა და მოვკალათდი. ჯერ ძალიან ბევრი რამ გავიხსენე ჩემი ბავშვობიდან... სოფელში მომხდარი თუ თბილისში. შემდეგ კი „კაცი,რომელიც იცინის“ კითხვას შევუდექი.

უკვე მოსაღამოვებული იყო სახლში რომ დავბრუნდი. ვჭამე ნანას გაკეთებული საჭმელი,შემდეგ მაცივრიდან წყალი გამოვიღე და ავედი ჩემ ოთახში.

ბევრი ალტერნატივა არ მქონდა თუ რა უნდა მეკეთებინა,ამიტომ ისევ წიგნს მივუბრუნდი.


31.07.2006

წკრრრრ...წკრრრრ....წკრრრრრ....

აი ამ ხმებმა გამაღვიძა დილით... ტელეფონს არც კი დამიხედია ისე ავიღე,ზუსტად ვიცოდი დედა იქნებოდა...

- გაგაღვიძე?
- რომელი ხარ?
- სანდრო
- ჰმმ
- კაი მიდი დაიძინე
- არა იყოს,მოხდა რამე?
- არა გირეკავ რო გითხრა 2-3 დღეში ჩამოვალ
- კაია
- ხომ მანდ იქნები?
- კი
- კაი დაიძინე
- კაი

ნახევრად მეძინა. ვერც კი მივხვდი რა უნდოდა... რას რეკავს დილის 10 საათზე. ეხლა უკვე აგრესია დამეწყო.
ძილი ჩემთვის ყველაფერია... მითუმეტეს აქ... ვცდილობ რაც შეიძლება გვიან გავიღვიძო,რომ მალე დაღამდეს და ესე მორჩეს ეს ზაფხულიც...

რა თქმა უნდა ვეღარ დავიძინე... ავდექი,ავიღე ჩემი კალენდარი და გუშინდელი დღეს გადავხაზე ( სულ ესე ვაკეთებ,უკედ ჩანს რამდენი ხანი დამრჩა აქ ყოფნის)

შევედი სააბაზანოში,გადავივლე წყალი,ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი. ბაბუაჩემი არ იყო,ალბათ ეზოში იყო გასული და თოხავდა ან კრეფდა რამეს,რას გაიგებ... არც ნანა იყო სახლში ალბათ ბაზარში იყო...

ავიდუღე ჩაი და მარტო დავჯექი მაგიდასთან... მალე ჩვენი კავკასიური ნაგაზი ბუთა შემომიერთდა,იქნებ ყველი მომცესო ფიქრობდა ალბათ ))

გავრეცხე ჭურჭელი და ზემოთ ავედი წიგნის ასაღებად,რომ ჰამაკში წამეკითხა. ტელეფონს რომ დავხედე 2 მესიჯი იყო მოსული
1. „შენ როგორი უჯმური გოგო ყოფილხარ”
2. “ეგეთი არ მახსოვდი”

ამან საერთოდ გადამრია...

- “კიდე მე რო ვარ უჯმური… 10 საათზე რო დარეკე რა გეგონა”
- “ჴხ,აგრესიულიც ყოფილხარ”
- “კაი ეგრე იყოს…”

უიმეე ეს ვინ ყოფილა... ვერ არის...




8.08.2006

- ალოო
- ჩამოვედი
- ყოჩაღ - გამეცინა
- გამოდი გნახავ
- სად გამოვიდე?
- გარეთ ლიკუნა სად უნდა გამოხვიდე
- ამოდი ჩემს სახლთან,თუ გახსოვს სად არის...
- კი მახსოვს
- კაი

უცებ გული ამიჩქარდა,რატომ არ ვიცი... ეგეთი რაღაც კი დამმართნია,მაგრამ ხომ ხვდები ისეთ ბიჭებზე:სკოლის გაჩითულებზე,ვინც მომწონებია და ა.შ... მაგრამ ამ სანდროზე რატომ უნდა დამმართნოდა?

- ალო,მოხვედი?
- ხო აქ ვარ ,შენ აღმართთან
- ამოდი მერე ჭიშკართან
- კაი

აი ის მომენტი პირველად რომ დავინახე,ბავშვობის შემდეგ : ამოდის აღმართზე,აცვია ჯინსები,ჩვეულბრივი ზოლებიანი მაიკა.. ფეხზე კედები აცვია... თავზე პანამა ახურავს და პანამიდან ღია ყავისფერი კულულები უჩანს... მიღიმის ყურებამდე გახეული პირით...

ბაბუაჩემიც გამოვიდა სახლიდან,მიესალმნენ ერთმანეთს... ბაბუაჩემის ტექსტები: რამხელა ბიჭი გაზრდილხარ და ხომ ხვდებით...

- არ გინდა გავისეირნოთ?
- ეხლა? ცხელა ძალიან
- მერე რა,სადმე ჩრდილში
- აუუ რავიი
- ამდენი წელია არ გინახივარ და ესე ჭიშკრიდან უნდა მელაპარაკო?
- ნუ კაი...მოვალ ეხლავე და წავიდეთ

უცებ ავირბინე კიდეებზე და შევვარდი ოთახში...
ვუყურებ სარკეში ჩემ თავს და აი რაღაც არ მომცონს... არადა ვერც გამოვიცვლი,ტეხავს იფიქრებს ჩემ გამო გამოიცვალა და რაღაცეები... ამიტომ მარტო თმა გავისწორე,საღეჭი რეზინი ჩავიდე და უკან ნელა ჩამოვედი კიბეებზე...
სანდრო ჩემ ჭიშკართად იდგა და ბაბუაჩემს ელაპარაკებოდა ბაბუამისზე.

- ვსო წავიდეთ
- კაი

- ნახვამდის ბატონო კობა
- კარგად შვილო

გავედი ეზოდან და აი მაშინ მივხვდი რა უხერხულად და რაღაცნაირად ვგრძნობდი თავს... ზოგჯერ იმ ადამიანებთან ვერ ვპოულობ სასაუბრო თემას ვისაც ყოველდღე ვხედავ და ამასთან რაზე უნდა მელაპარაკა საერთოდ დავიბენი...

სანდროს ეზოში წავედით და აი რაღაც სულელურ თემებზე ვილაპარაკეთ:სწავლაზე,სკოლაზე,ჩვენ ოჯახზებზე და ა.შ
დაწერას არც აქვს აზრი...

ძალიან მალე ავდექი და წამოვედი სახლში... ძალიან დაკომპლექსებული იდიოტი გოგო ვეგონე ალბათ... ალბათ რა და ვარ კიდევაც,მე ეგრე მგონია და...

ავედი ჩემ ოთახში და წიგნის კითხვა დავიწყე...
სანამ დასაძინებლად დავწვებოდი მესიჯი ვნახე : “ძილინებისა უჟმურო”
პასუხი არ გამიცია...


9.08.2006

მეორე დღეს ისევ სანდროს ზარმა გამაღვიძა,წამოდი სადმე გავიაროთო... მეც დავთანხმდი... შევთანხმით ჩემს აღმართთან მოვიდოდა...

დღეს უკვე კარგად ჩავიცვი და ცოოოტა მაკიაჟიც გავიკეთე,ისე შეუმჩვენელი რომ ყოფილიყო.

- სად წავიდეთ?
- მე აღარ მახსოვს თითქმის აქ არაფერი,შენ სადაც გინდა იქ წავიდეთ
- კაი...
გადავწყვიტე მინდროში წამეყვანა,დიდი მუხის ძირას....

- ლიკუნა
- ხო
- მომიყევი რას შვებოდი ეს წლები
- რავიცი ისეთს არაფერს
- შენ?
- არც მე

ეხლაც ძალიან უხერხულად ვართ,ხომ ვხვდები....

- გახსოვს ბავშვობაში ხოჭოებს რომ ვიჭერდით და ჯოხზე ვარჭობდით?
- კი სანდრო და სულ შენ იყავი კაპიტანი - გამეცინა ხმით
- ხო იასნად
- იმ ტყის გზა იცი?
- კი
- წამო წავიდეთ
- აუუ ეხლა არა შორსაა აქედან

უცებ სანდროს ტელეფონის ხმა გაისმა,როგორც მერე გავარკვიე შეყვარებული ურეკავდა,თაკო...

- შენ ყველაფერი გახსოვს ბავშვობიდან?
- არა,ნახევარი არც მახსოვს შენ?
- მე კი - გაეცინა
- რა გაცინებს
- გამახსენდა რაღაც
- ?
- კაი ისეთი არაფერი
- კაი

- მე იცი რა მახსოვს?
- გახსოვს,ბალახებში 2 თმის სამაგრი რომ დადე და მითხარი აბა გვირლას თუ იპოვიო?
- კი მახსოვს,კიდე გაქვს?
- ალბათ კი
- ჩემი პირველი საჩუქარი იყო
- ხო

მერე თემა შევცვალეთ და უკვე თავის შეყვარებულზე მელაპარაკებოდა...
ამასობაში სადილის დროც მოვიდა და მე სახლში რომ არ მივსულიყავი ბაბუაჩემი გამომასახლებდა და უნდა წავსულიყავი... მიმაცილა სახლამდე და წავიდა ისიც სახლში

ჭიშკრამდე არც კი ვიყავი მისული მომდის მესიჯი : „საღამოს იმ მიტოვებულ სახლში წავიდეთ”
არ მიპასუხია....

7 საათზე გამომიარა და წავედით იმ მიტოვებულ სახლში,გზის ბოლოს რომ იდგა...
ავედით მეორე სართულის აივანზე და იქ დავსხედით...

კარტი ჰქონდა წამოღებული და ვთამაშობდით ღორობანას,კოცნაზე

რამდენიც წააგო ხელზე მკოცნიდა...

მე ერთხელ მხარზე კოცნა მომიწია...

- აუუ ისევ მირეკავს
- აიღე მერე,შენი შეყვარებული არაა?
- ხო რავი
- ხო რავი რატო?
- იმიტო

მიმაცილა სახლში...
სახლში რომ მივედი არ მიფიქრია სანდროზე,რა იყო რომ საფიქრელი...
ბაბუაჩემთან ერთად ვიჯექი კაკლის ხის ქვეშ და ვკითხულობდი...

- ლიკ ხვალ იმ ტყეში წავიდეთ
- კაი
-დილას ოღონდ
-დილა რომელია შენთვის?
-9
-ვერ ხარ შენ
-აბა?
-ესე 12
-კაი,გაგაგვიძებ იცოდე


10.08.2006

მეორე დღეს მართლა დილას გამაღვიძა სანდროს... მალევე ავდექი და ჩავედი მასთან შესახვედრად.
გზაში ათას სისულელეზე ვლაპარაკობდით... მიყვებოდა სად,ვისთან და როგორ იჩხუბა და რაღაცეებს... მე რა თქმა უნდა არაფერს არ ვყვებოდი... არ მიყვარს დიდად უცხობთან ჩემი ისტორიების მოყოლა. ვიცი,სანდროს 6 წლიდან ვიცნობ,მაგრამ მაინც უცხოა...

უკვე თითქმის მივუახლოვდით იმ ადგილს სადაც მივდიოდით. ეს ადგილი არის ტყეში. ბილიკი სანამ დამთავრდება დიდ ნაძვთან უნდა გადაუხვიო,იქ კი მრგვალი პატარა მინდორია,სადაც ლამაზი პატარა თეთრი ყვავილებია გარშემო კიდევ ხეები... ულამაზესი ადგილია მართლა... მზეც ლამაზად ანათებდა იმ ადგილას... სანამ მივიდოდით იმ თაკომ დაურეკა და ერთი 5 წუთი ლაპარაკობდნენ,შემდეგ მემგონი იმ გოგოს ანგარიშზე გაეთიშა და მთხოვა სანდრომ დამარეკინე მე არ მაქვს ჩარიცხულიო...
მეც დავარეკინე...

თაკოსთან დაახლოებით 30-40 წუთი ისე ლაპარაკობდა ვითომც არაფერი,თან ჩემი ტელეფონით... აუუ!! ძალიან გავბრაზდი,ვერ ვიტან უზრდელ ადამიანებს...

ამ დილა უთენიას ავეთრიე,რომ ტყეში წამეყვანა... ეს კიდევ ნახევარი საათია ლაპარაკობს თან ჩემი ტელეფონით და ის სულ არ აინტერესებს,რომ ფაქტიურად მარტო ვარ გამოშტერებული ამ პატარა მინდორში,სადაც თვითონ უნდოდა მოსვლა... თორემ მე ყელში მაქვს უკვე ამოსული და შესწავლილიც კი მაქვს სად რა იზრდება ამ ადგილას...

კიდევ დაველოდე ცოტა ხანი და რომ აღარ გათიშა ავდექი და დავაწექი ბილიკს... სულ აღარ მაინტერესებდა ის რომ მარტო მომიწევდა უკან დაბრუნება,ჩემი მობილური სანდროს რომ ჰქონდა... ერთი ის ვიცოდი რომ სახლში მინდოდა...

კარგად შორს ვიყავი უკვე წასული,რომ დამეწია....

- ლიკუნააააააა,ლიკუნაააააააააააა
მეძახდა და თან მორბოდა...

- რა იყო?
- სად მიდიხარ? ამ ტყეში მარტო?
- და რა რო?
- საშიშია
- ნუ მაცინებ რა
- გეწყინა რამე?
- არა,არაფერი
- აბა რანაირად იქნევი ტო
- რანაირად
- მიმაგდე და მიდიხარ,რა ქვია მაგას ე?
- აა,შენ რო მიმაგდე და 1 საათი ტელეფონზე ეკიდე ეგ კაია?
- აუუუ ჩემი
- რა აუუ შენი?
- მაპატიე კაი,არ მოვიქეცი სწორედ
- ...
- მაპატიე?
- ....
- კაი ლიკუნა რა,ნუ ბავშვობ
- ....
ესე ჩუმად მივდიოდით ბილიკლზე,ბოლოს ისევ სანდრომ დაარღვია სიჩუმე

- ეხლა ესე უნდა ვიყოთ?
- როგორ?
- უცხოებივით ვიაროთ ჩუმად?
- აუუ
- რა აუ ლიკუნა?!
- არაფერი დაიკიდე
- წამო ამ მუხის ძირში დავჯდეთ
- სახლში უნდა მივიდე დავიღამე
- დავსხდეთ ცოტა ხანი და მიხვალ მერე
- ნუ კაი

მივაღწიეთ იმ მუხამდე და დავეგდე... ძალიან ნაწყენი ვიყავი...

- ნუ მიბრაზდები
- არ გიბრაზდები სანდრო
- ვაბშე აღარ დაველაპარაკები
- ეუფ
- მართლა,შენთან ერთად რომ ვიქნები ტელეფონს ხელში არ ავიღებ
- აუუ სანდრო რააა!!
- აუუ ჩემი რა გინდა ტოოო
- არაფერი

შემდეგ ისევ ესე ჩუმად ვიჯექით... მე ტელეფონში ვითომ მესიჯს ვწერდი,ის კიდე ბალახებს გლეჯდა...

- იცი რატომ ჩამოვედი?
- ?
- რაღაცის გარკვევა მინდოდა
- რისი?
- ისევ მიყვარდი თუ არა
- ....
- ეხლა არ მითხრა არ მახსოვსო
- რაზე ამბობ?
- ფუ ჩემი რა
- ეს ტო,აუ ჩემი და რაღაცეების მეტი არაფერი არ იცი?
- აბა რა თავს ისულელებ
- ვერ ვხვდები სანდრო და რა გავაკეთო?
- ხვდები გადასარევად
- ...
- როცა გაიხსენებ მაშინ შემეხმიანე,ეხლა კიდე ადექი და წავიდეთ...

პასუხი აღარ გამიცია ავდექი და წავედი სახლისკენ... სანდრო უკან მომყვებოდა,პირში ბალახ გაჩრული...

სახლში რომ მივედი დავწექი ლოგნზე და დიდი ხანი ვიხსენებდი რაზე მეუბნებოდა როგორ არ გახსოვსო,ისიც სულ თავში მიტრიალებდა „ ისევ მიყვარდი თუ არა“...
ანუ მაშინ ვუყვარდი,მაგრამ ეგ რაღაც უაზრო ბავშვური იქნებოდა...

მე ჯერ არავის ვყვარებივარ...
ნუ თუ ჩემ მეზობელ ირაკლის არ ჩავთვლით...
მეტი არავის....
უცხოა ჩემთვის ეს გრძნობა...

მთელი ღამე ამაზე ფიქრში გავატარე...
სანდროს დღეს ღამე აღარ მოუწერია...