მე ალექსანდრა ვარ 18 წლის, ამ დროს მანძილზე ბევრიი რამ გამოვიარე, მშობლები 10 წლის უკან გარდამეცვალნენ, სულ მარტო ვიზრდებოდი ხანდახან მათხოვრობაც კი მიწევდა, 15-16 წლიდან კი ბევრი არასწორი საქციელი ჩამიდენია მხოლოდ იმიტომ რომ არ მოვმკვდარიყავი და პურის "ნატეხის" ფული მაინც მქონოდა.. საშინელი წლები გამოვიარე, ბავშობაში მახსოვს ყველა ჩემზე იშვერდა თითს ნახე რაპატარაა და მათხოვრობსო, ზოგს მატყუარა ლაწირაკი ვეგონე, როდესაც იგებდნენ რომ მშობლები არმყავდა, მაგრამ რას ვიზავდით მაგ დროისათვის საქართველოში ვიყავი და სხვას ქართველებისგან არც მოველოდი, ასევე არმიყვარს კარგის დავიწყება, უამრავს წავუყვანივარ თავის სახლში რამოდენიმე დღით, ვუბანავებივარ უჭმევია და თბილ ლოგინში დავუწვენივარ, რაც პატარა ასაკში მშობლების სიკვდილის შემდეგ არმქონია, ალბად იმიტომ რომ როგორც მახსოვს ბინის ქირას ვერ იხდიდნენ და როდესაც უნდა გადაეხადათ გარდაიცვალნენ, მეც უსახლკაროდ დავრჩი..
ყვეაზე დიდი ტკივილი კი მშობლების დაკარგვა იყო, ყოველთვის მჭირდებოდა რჩევა დარიგება, სიყვარული სითბო, დედის და მამის ჩახუტება, რამდენჯერ უცხოს მოულოდმელად ჩავხუტებულვარ მაგრამ ის სითბო მაინც სულ სხვაა რასაც დედ-მამისგან ვგრძნობდი სანამ ჩემთან ერთად იყვნენ..
არმინდა დავივიწყო ისიც რომ 15 თუ 16 წლის ასაკში როცა ძალიან გამიჭირდა მეძავობის მსგავსი დავიწყე მაგრამ მალევე შევეშვი რადგან მივხვდი დანაშაულს და სიკვდილი მერჩივნა ამის გაგრძელებას, საშინელება იყო, როცა იციან რომ გასართობი ხარ შეუძლიათ მოგეფერონ მაგრამ გცემონ კიდევაც.. მაგრამ ხანდახან ღმერთს მადლობას ვუხდი ასეთი მომავლისათვის რადგან ახლა ვინც ვარ ის არ ვიქნებოდი თუ განებივრებული გოგონა გავიზრდებოდი და 1 ლუკმისთვის შრომის ფასი არ მეცოდინებოდა..

სწავლა განათლებას ჩვეულებრივად ვიღებდი, სკოლაშ არმივლია მაგრამ ხშირად ერთ მოხუც ქალს მოჰქონდა ჩემთვის წიგნები, ეს ქალი რომ არა არავინ ვიქნებოდი ახლა, საერთოდ არავინ...

მოკლედ წინასიტყვაობა ვთქვი ახლა ახლანდელობაზე გადავიდეთ, ხვალ საქართველოს ვტოვებ და მივდივარ გერმანიაში.. ალბად იმიტომ რომ ჩემს თავში აღმოვაჩინე ნიჭი რის შედეგადაც შემიძლია ნორმალური სამუშაო დავიწყო.. სეულიად მარტო მიწევს იქაც ცხოვრება, მაგრამ ახლა ვარ ძლიერი ადამიანი რომელსაც შეუძლია სწორი გადაწყვეტილების მიღება და ყველა ტკივილის ატანა..
ეს ჩემი ბოლო დღეა ამ ქვეყანაში ალბად ყველა არა მაგრამ სადღაც 95 პროცენტის ქართველებისა ოცნებაა "ლიჟბი აქედან წავიდე" ნუ მე ამ ოცნებას ვიხდენ, მივდივარ ქვეყნიდან სადაც მუდმივად კაცის კვლა და ძალადობაა.. შეიძლება ითქვას პირველად მეც ძალადობის მსხვერპლი გავხდი...
ეს ფაქტი ჩემთვის ძალიან მტკინვეულია და ამაზე ბევრს არვისაუბრებ..
ახლა ვზივარ სახლში და ვსვავ კონიაკს ვიჟღინთები სასმელით რომ დავივიწყო ყველაფერი ცუდი რაც აქ გადამხდდა, მინდა ცხოვრება ხვალიდან ახლიდან დავიწყო და ეს საშინელება ცოტახანი მაინც გადამავიწყდეს

გათენდა მეორე დღეც, მე მივდივარ ვტოვებ ამ ადგილს როგორც იქნა! გავემზადე ჩავიცვი და აეროპორტში მივედი..

-თქვენი ბილეთები თუ შეიძლება
-ინებეთ
-ალექსანდრა ბაგრატიონი ხომ?
-დიახ მართალი ბრძანდებით
-თქვენი რეისი მალე გავა დაიცადეთ
-მადლობა..

ნახევარ საათში ავფრინდი, წავედი უსასრულობაში და გერმანიაში, ამის შემდეგ დაიწყო ჩემი თავგადასავალი...


პ.ს ბავშვებო ესეც აახალი ისტორია..მოგწონთ? გავაგრძელო? თავებს გავზრდი თუ მოგეწონებთ...