თავი 3

15.10.2006

უკვე ერთი თვეა,რაც სკოლა დაიწყო და თვე ნახევარია რაც სანდროს დანარეკს არ ვპასუხობ. რა აზრი აქვს,ტყუილად უნდა მომიშალო ნერვები,ის არ აპირებს იმ გოგოსთან დაშორებას,თორემ აქამდე კი დაშორდებოდა... მე კიდე არც კი ვიცი მზად ვარ თუ არა სასიყვარულო ურთიერთობებისათვის,მერე რა რომ უკვე 14 წლის გოგო ვარ მე-9 კლასელი თან...

უი,ხო კიდევ... ერთი ბიჭი მომწონს ჩემი სკოლელია,თან მარიამის შეყვარებულის ძმაკაცია,აკოსი... სკოლაში ყველაზე გაჩითულ სასტავად ითვლებიან და აი მარიამის მეშვეობით მეც და ეთოც უკვე მაგათ წრეში ვითვლებით...

მე რომ მომწონს იმას,ვაკო ქვია... ოდნავ გრძელი თმები აქვს,შავგვრემანია,საშუალო სიმაღლის,გამხდარი,რაღაცნაირი სიარულის მანერა აქვს ( საყვარელი ) ,კარგი იუმორის გრძნობა აქვს...

ვაკოც იჩენს ჩემს მიმართ ყურადღებას... სახლში მაკითხავს და სკოლაში ერთად მივდივართ,შემდეგ უკან მაცილებს სახლში... შესვენებებზე სულ ჩემთან ერთად დადის და ხელი აქვს გადახვეული... ჯერ ჯერობით მეგობრული უჭირავს და იმედია მალე რამეს იზავს,თორე სანდროზე ფიქრით უკვე ამიფეთქდა თავი...

მალე ჩემი დაბადების დღეა,ვგიჟდები ამ დღეზე....

18 ოქტომბერს ოფიციალურად ვაცხადებ,რომ ჩემი დღეა... ამ დღეს მე ვარ პრინცესა...
მხოლოდ ჩემ დაბადების დღეზე ვგრძნობ თავს მაგარ გოგოდ და თავდაჯერებულიც ვარ,როგორც არასოდეს ისე...


17.10.2006

ხვალ ჩემი დღეა,ვემზადები და ველოდები... ერთი სული მაქვს როდის გავხდები 15 წლის...

დილით მაღვიძარამ გამაღვიძა... სამშაბათი სკოლაში ძალიან რთული დღე მაქვს...

ჩემი ცხრილი:
1-ლი გაკვეთილი - გეომეტრია
მე-2 გაკვეთილი - ქიმია
მე-3 გაკვეთილი - ბიოლოგია
მე-4 გაკვეთილი - ქართული ენა და ლიტერატურა
მე-5 გაკვეთილი - რუსული ენა

მეზიზღება სამშაბათი დღე...

მაინც მომიწია სკოლაში წასვლა,ქვემოთ რა თქმა უნდა ვაკო მელოდებოდა...

- ლიკუნ,როგორ ხარ?
- კარგად ვაკო შენ?
- მეც ჯიგრულად,ხვალ შენი დაბადების დღე როა რას აპირებ?
- გოგოებთან ერთად წავალ ალბათ სადმე?
- შენ,მარიამი და ეთო?
- ხო და კიდე ჩემი 2 მეზობელი და მამიდაშვილი
- ძივიშნიკი გქონიათ და ეგ არის ტო და ბიჭები?
- ბიჭებში შენ თავს გულისხმობ?
- ხო რა ჩვენი სასტავი
- მაგაზე არ მიფიქრია სიმართლე გითხრა
- წამოდი ტაქსით ცივა დღეს
- კაი...
- ისე რატომ არ გიფიქრია?
- აუ რავიცი,სულ ესე დავდივართ ხოლმე და ალბათ მაგიტო
- ხოდა ეხლა მთელი სასტავი ვიქნებით შენ დაბადების დღეზე
- კაი
- კაი რა ეხლა თუ არ გინდა თქვი
- არა,მინდა რატომაც არა
- სად აპირებთ წასვლას?
- ალბათ City Club-ში
- კაია ეგ კაია

მივედით ამასობაში სკოლაშიც... ამაცილა მე-3 სართულამდე თვითონ კი ისევ პირველზე ჩავიდა,ბუფეტში ალბათ არც აპირებდა გაკვეთილებზე შესვლას...

- ლიკუნააა,მოდი - დამიძახა ეთომ
მივედი და ეთოს გვერძე დავჯექი,როგორც ვთქვი პირველი გეომეტრია გვქონდა,რომელსაც ვერ ვიტან!!

- მარიამი არ არის?
- ჯერ არ მოსულა და არ ვიცი სად არი
- სულელი ეგ
- ხვალ რას ვაპირებთ აბა ხვალინდელო პრინცესავ?
- City Club-ში მივდივართ
- ვინ და ვინ?
- „ჩვენი სასტავი“ - და უცებ ისე გამეცინა ყველამ მე შემომხედა
- ანუ?
- მე,შენ,მარიამი,ანი,თამუ და სოფო , ხო კიდე ბიჭები
- ვინ ბიჭები? შენ დაბადების დღეზე ბიჭები?
- ხო,ვაკომ გამოიჩინა ინიციატივა
- ოხ,გასაგებია ანუ „ჩვენ სასტავში“ იმათ გულისხმობდი
- ხო ესე დაარქვა ვაკომ

- მეგრელიშვილი (მე) და მაისურაძე ( ეთო ) გაჩუმდით და გამოდით დაფასთან,ამდენს რომ ლაპარაკობთ აქაც ილაპარაკეთ

მოკლედ,მოგვიწია დაფასთან გასვლა და სამხუთხედებზე და კუთხეებზე ლაპარაკი...

მე-3 გაკვეთილის შემდეგ დიდი დასვენება გვაქვს ხოლმე,15 წუთიანი... ამ დროს მთელი სკოლა ბუფეტში ჩადის...

მეც და ეთოც რა თქმა უნდა პირველი სართულისიკენ გავეშურეთ...
ჩვენს ბუფეტში ერთი კუპე იყო,რომელსაც კარები არ ჰქონდა და იქ ისხდნენ ხომლე ბიჭები,ამიტომ პირდაპირ იქ შევაჭერით...
მარიამი უკვე იქ იყო...

- მარიამ არ უნდა თქვა რომ აქ ხარ? -შენიშვნა მისცა ეთომ
- ოო რა იყო,ხო მნახეთ
- აუ მომაწევინე რა - ვუთხარი მარიამს
- აი ჩემი აიღე,მაგის Kent-ი რად გინდა - ვაკომ Parliament-ი მომაწოდა...
მეც გამოვართვი,მერე რა რომ სინამდვილეში Kent-ი მირჩევნია,ეს ვაკოს მონაცემია ))

ეს დასვენებაც მალე გავიდა დანარჩენი 2 გაკვეთილი მარტო ვიყავი... ეთო სხვა ჯგუფშია,მარიამმა კი ამოსვლა არ ინება...

გაკვეთილების შემდეგ გოგოებს სკოლის წინ შევხვდი და ცოტა ხანი კიდევ გავჩერდი იქ,ვაკო არ ჩანდა და ველოდებოდი... გამიკვირდა კლასთან რომ არ დამხვდა,სახლში გასაცილებლად... ნახევარი საათი ვიდექი გოგოებთან ერთად და ჩუმად ველოდებოდი,მაგრამ ვაკო არ ჩანდა... ბოლოს რაღა მექნა,ავდექი და წავედი სახლში...

სახლში არავინ არ დამხვდა...
გავიხადე ჯინდები და სპორტული შარვალი ჩავიცვი,სახლში ჯინსებით არ შემიძლია,ხო კიდევ ლიფით ))
სამზარეულოში შევედი,გამოვაღე მაცივარი და დიდად საინტერესო ვერაფერი ვერ ვნახე... ამიტომ ისევ კვერცხის შეწვა გადავწყვიტე...
ჭამის შემდეგ ჩემი რიტუალი მაქვს: ვიკეთებ ყავას,სანამ ყავა გაცივდება აივანზე დავდივარ და ვეწევი,შემდეგ შევდივარ ჩემს ოთახში ვრთავ უსაყვარლეს სერიალს და 45 წუთი განცხრომაში ვარ... ამის შემდეგ ხან ვმეცადინეობ ხოლმე ხან ვკითხულობ...
ხვალ ჩემი დაბადების დღეა,ამიტომ სკოლაში არ მივდივარ... შესაბამისად არც ვმეცადინეობ,ამიტომ ფანჯარაზე მოვლაკათდი და კითხვა დავიწყე...

დედაჩემი რომ მოვიდა უკვე 9 საათი იყო...
კარებზე დამიკაკუნა,მეც გავედი და სასადილო ოთახში ვიყავი ცოტა ხანი,ვჭორაობდით და ხვალინდელ გეგმებს ვუზიარებდი... ვუთხარი გეგმები შეიცვალა და ეხლა ბიჭებიც იქნებიან-მეთქი,მეგონა გამიპროტესტებდა,მაგრამ რავიცი არაფერი არ უთქვამს...

მალე ისევ ჩემს ოთახში შევედი,უკვე ღამე იყო,მაგრამ მთვარე არ ჩანდა ღრუბლების გამო... ფანჯარაზე დავჯექი საბანი მოვიხვიე,Coldplay-ის დისკი ჩავრთე ცენტრში და ისევ ჩემს ფიქრებში დავიკარგე...
სანდრო... სანდროო... სანდროოო...სანდროოო????
ვაკოო ვაკოო ვაკოო ვაკოოო!!

ამ ორი ადამიანის გარდა თავში არაფერი მაქვს... ნორმალურად ვერც კი ვსწავლობ,ისე ძალიან შევიცვალე,ალბათ ეს უკვე ასაკის გამოა:მოწევა დავიწყე,კარგად აღარ ვსწავლობ,ხანდახან გაკვეთილებს ვაცდენ და ბუფეტში ვზივარ,დედაჩემსას უკვე ვატყუებ რაღაცეებს,მოკლედ მემგონი ოფიციალურად თინეიჯერი გოგო ვარ ))

ტელეფონის ვიბრაციამ გამომაფხიზლა ფიქრებისგან,სად იყო ზუსტად არ ვიცი მაგრამ საწოლიდა მესმოდა ბზუილი...

ჩამოვხტი ფანჯრიდან და ლოგინზე დავიწყე ტელეფონის ძებნა
უცხო ნომერი მირეკავდა,საათს რომ დავხედე უკვე თორმეტს აკლდა წუთები,ამიტომ აღარ მიყოყმანია ამეღო თუ არა

- ალოო
- გილოცავ ჩემო პრინცესა
სანდროს ხმა რომ გავიგე გავშეშდი,გული ამიჩქარდა,ყურები დამიგუბდა....

- დიდი მადლობა - როგორც შევძელი გავაკონტროლე თავი რომ აკანკალებული ხმით არ მეპასუხა
- რას შვები ტოო?
- არაფერს,რავიცი
- ხვალ რას აპირებ ჩემო გოგო?
- City Club-ში მივდივარ ბავშვებთან ერთად
- გოგოებთან?
- არა მარტო
- ის შენი სკოლის ძველბიჭობებიც მიგყავს?
- ის ჩემი სკოლის ძველბიჭობები სხვათაშორის ჩემი მეგობრები არიან და თუ შეიძლება სიტყვები შეარჩიე!!
- აუუ ჩემი,მეგობრების არჩევში მაგარი ხარ
- რა ჯანდაბა გინდა ვაბშე?
- მინდა რომ ნორმალურად მოიქცე
- არანორმალურად რატომ ვიქცევი იქნებ ეგეც მითრა?
- აბა რანაირ ხალხთან მეგობრობ?
- რა შენი საქმეა?????!!!
- არი!!
- არანაირად არ არი სანდრო წადი შენ გოგოებს გაუკონტროლე
- შენ ხარ ჩემი გოგო
- არა მე არ ვარ
- ხააააარ და ნორმალურად!!
- აუ სანდრო დავაი რა,შენ თაკოს ელაპარაკე ეგრე

ძალიან ამომასხა,როგორ ბედავს ჩემთან ეგრე ლაპარაკს და პლიუს ჩემ დაბადების დღეზე!!

- რას მითიშავ !!
- თავი დამანებეეე
- ხვალ მნახე საქმე მაქ იცოდე
- ხვალ არ მცალია
- ჩემთვის მოიცლი
- შუადღეს მაშინ
- კაი დაგირეკავ!!

უკვე გვიან იყო,რომ დავმშვიდდი... გოგოებისთვის არ მომიყოლია,რაც მოხდა ეხლა მაგის გარჩევის თავი არ მქონდა,მარიამის უაზრო კომენტარების და ეთოს დამრიგებლური ტონისთვის...

დავწექი დასაძინებლად... მალე ხვალინდელმა დღის ფიქრებლა გადაწონა სანდროს თემა და ტკბილად ჩამეძინა...


18.10.2006

აი გათენდა ჩემი დღე... უბედნიერესი ვარ,ვგიჟდები ჩემ დაბადების დღეზე

12 საათი ხდებოდა დედამ,რომ საუზმეზე ყავა და ჩემი საყვარელი ნამცხვარი „ოპიუმი“ მომართვა...
ამიტომ ცოტა კიდევ გამიხანგრძლივდა საწოლში ნებივრობა.
3 საათზე სალონშვი ვიყავი ჩაწერილი: თმა დავივარცხნე , წარბი და ფრჩხილები გავიკეთე...

სალონში გოგოებმა მომაკითეს და აბაშიძის ბუტიკებს დავუარეთ,რამე კაბის ყიდვა მინდოდა საღამოსთვის...

ამასობაში 6 საათიც მოვიდა,მარიამი და ეთო ჩემთან ამოვიდნენ გამოსაცვლელად და მოსაწესრიგებლად...
8 საათზე უკვე იქ უნდა ვყოფილიყავით...

დიდი ხნის მერე უკვე მზად ვიყავით,როგორც გოგოებს სჩვევიათ და ტაქსის გამოსაძახებლად დავრეკეთ...
ტაქსის ლოდინის დროს დღეს პირველად ავიღე ტელეფონი ხელში ისეთ გადარბენაზე ვიყავი

დამხვდა 10 მესიჯი კლასელი გოგოებისგან...
ვიღაცეების გამოტოვებული ზარები და ამ ზარებს შორის იყო სანდროს 25 გამოტოვებული ზარი და 8 მესიჯი...

აი მაშინ დამარტყა თავში,რომ დღეს შუადღეს ვუთხარი გნახავ-მეთქი...
მაგრამ ალბათ კარგიც არის რომ ვერ ვნახე,ზუსტად ვიცი ნერვები მომეშლებოდა,მე კიდე ამ დღის ჩამწარება ნამდვილად არ მინდა...
ამიტომ აღარ გადამირეკია,ტაქსი მოვიდა და ჩავეყარეთ გოგოები სიცილ-კისკისით ტაქსში და City Club-ში წავედით....
***

მე- მოკლე შავი კაბა მეცვა,ლამაზი ვერცხლისფერი ყელსაბამი მეკეთა,მარჯვენა ხელზე სამი ცალი ბეჭედი,გრძელი ასევე ვერცხლისფერი საყურეები... ფეხზე 4 სანტიმეტრიანი ოთხკუთხედ კუსლზ ჩექმები მეცვა,ხელში შავი ქლაჩი მეჭირა,ვერცხლისფერი შესაკრავით... საერთოდ შავი ფერი ძალიან მიყვარს,ჩემს ხასიათს ყველაზე მეტად უხდება და ასევე კანის ფერსაც ))

მარიამი - ეცვა ასევე კაბა,თეთრი მოკლე, სამკაულები ლურჯი თვალით იყო გაწყობილი ჩანთაც მოლურჯო ეჭირა,ფეხზე კი რა თქმა უნდა ქუსლები ეცვა...

ეთო - შარვალი ეცვა შავი,ზემოდან ცოტა მოკლე მაიკა და ფეხზე კედებით იყო მოსული... ეთო საერთოდ ჩაცმას დიდად ყურადღებას არ აქცევს,ადრე მეც ეგეთი ვიყავი,მაგრამ წელს რაღაც გადამიტრიალდა თავში,ალბათ ბიჭების ბრალია და მათი ყურადღების...

ჩვენს მაგიდასთან უკვე ისხდნენ ვაკო,აკო და მათი კიდევ 3 ძმაკაცი... ჩემი დანარჩენი 3 გოგო ჯერ მოსულები არ იყვნენ,გზაში იყვნენ როგორც ვიცოდი...

- ეეე,მოვიდა აი იუბილარიიიიიც - დაიძახა აკომ
- მოდი ჩემ გვერძე დაჯექი დღევანდელო პრინცესა - ვაკო სანდროსგან განსხვავებით რატომღაც პრინცესას „დღევანდელს“ ამატებდა,ეს კიდე მწყინდა...
დამსხდრები არც კი ვიყავით დანარჩენი გოგოებიც ჩემოგვიერთდნენ...
ყველანი აქ იყვნენ,ამიტომ ჩემი დაბადების დღემაც სტარტი აიღო...
ვაკომ არაყი შეუკვეთა ბიჭებისთვის,გოგოებისთვის კი კოქტეილები...
მე პირადად ლონგ აილენდზე ვგიჯდები,ამიტომ ეს შევუკვეთე...
მარიამმა კოსმოპოლიტენი
ჩემმა მამიდაშვილა ვოდკა რედბული
ეთო არ სვამდა როგორც ყოველთვის
ჩემმა მეზობელმა გოგოებმა მოხიტო...

ყველას სასმელი ძალიან მალე მოგვეკიდა,ბიჭები შეიძლება ითქვას უკვე მთვრალები იყვნენ...

აკო და მარიამი დიდი ხანია უკვე ცეკვავდნენ

- წამოდი ლიკუ მეცეკვე - მითხრა ვაკომ
- კაი ადექი - გამეცინა და ავდექი
ძალიან კარგად ვერთობოდი ვაკოსთან ერთად... ყველანაირად კარგად მექცეოდა,ყურადღებიანიც იყო და მოსიყვარულეც...
სულ დამავიწყდა ჩემი დანარჩენი სტუმრები ისე მაგრა ვერთობოდით ჩვენ ოთხნი...

უცებ ვიღაცის ხელს ვგრძნობ მხარზე,რომელიც უკან მატრიალებს... მაშინვე გული ამიჩქარდა ისევ,მივიხედე და ჩემს უკან სანდრო იდგა...
უკვე რაღაცნაირად გამიჯდა ის,რომ სანდროს დანახვაზე ან შეხებაზე გული უნდა მიჩქარდებოდეს და ფეხები მეკეცებოდეს... რამდენი თვეა უკვე ეგრე მომდის... პირველივე დანახვიდან მემგონი...

- აქ რა გინდაა?? - ცოტა ვიყვირე,რადგან მუსიკის გამო კარგად არ ისმოდა
- ამის გამო მაიგნორებ დღეს ხომ?
- აუ არ მესმოდა მართლა
- აუუ ჩემი მორჩი ტრუხა ბაზარს რა!!

- ეე ბიჭო - ჩაერთო ვაკო
- შენ ვინ ხარ ვაბშე?
- ვაკო ვარ წერეთელი,შენ ვინღა ხარ?
- ააა,მე სანდრო ვარ ლომინაძე
- წამოდი ერთი წუთი გვერძე გავიდეთ,რანაირად ელაპარაკები ჩემ გოგოს?
- ვაკო გაჩერდიიიი - ამ ჩემ გოგოზე მივხვდი უკვე,რომ სანდრო გაჭედავდა და სიტუაციის დარეგულირება ვცადე ჩემი ჭკუით
მაგრამ არაფერი არ გამომივიდა,სანდრო ისეთი გაბრაზებული იყო შუა კლუბში დაარტყა მუშტი ვაკოს,ეს რა თქმა უნდა აკომ და იმ სამმა ბიჭმა დაინახა,მოვარდნენ ,ატყდა ერთი ამბავი და გავარდნენ ყველანი გარეთ...
მე სრული ისტერიკა მჭირდა,მარიამსაც...
მარტო ეთო იყო საღად მოაზროვნე ამ დროს და როგორც შეეძლო ისე გვაწყნარებდა...
ოფიციანტმა წყალი მომიტანა,იქნებ დამშვიდდეო... ეს ყველაფერი წამებში ხდება... ვერც კი მოვასწარი განძრევა...
როგორც კი მივხვდი,რომ არავინ აღარ მიჭერდა ეგრევე გარეთ გავვარდი,სადღაც სიბნელიდან მესმის ღრიალი,გინება და საშინელი ხმები...მივვარდი,მაგრამ ვიღაცამ უკან გამომათრია...
ვყვიროდი რაღაცეებს,მაგრამ არ მახსოვს ზუსტად რას...

მთელი ჩხუბის განმავლობაში ვიღაც ბიჭი მიჭერდა...
არ ვიცი საინდან ან რატომ ,ვისთავის გაჩნდა იქ სასწრაფო,მაგრამ ამის დანახვაზე უფრო გავგიჟდი და ყვირილს მოვუმატე,უფრო ვუძალიანდებოდი ამ ბიჭს,რომ გავეშვი და გამეგო რა ხდებოდა...
სასწრაფოს დანახვაზე შეეშინდა ვინც მიჭრდა იმას და ბიჭების გროვაში შეერია... მეც მივყევი და ასვალტზე დაგდებულ ვაკოს ვხედავ,სანდროს მთელი ხელი სისხლში აქვს... სხვებიც კარგად ნაცემები არიან..
მალე გაირკვა,რომ სანდრო მარტო არ იყო მოსული და ვიღაცეები გარეთ ელოდებოდნენ,მე როგორც დავასკვენი ყველაფერი დაგეგმილი ჰქონდა...

- კრეტინო,იდიოტოოოოოოოოოოოოო რაა გააკეთე ხედაააავ??!! და რის გამოო !! შენ ხარ ყველაზე ამაზრზენი ბიჭი ვინც კი მინახავს...
- .... -სანდრო აცრემლებული თვალებით მიყურებს და თვალებით მთხოვს პატიებას,მე კი არ ვჩერდები
- ჩვენ ხო არავინ არ ვიყავით ერთმანეთისთვის რა უფლებით გააკეთე ეს ყველაფერი,ვინ ხარ ვაბშეეეეეეეეე!!!!!
- ....
- გაეთრიე სანდრო არასოდეს თვალით აღარ დამენახოოოო !! მეზიზღები...
სანდრო სიტყვის გაუცემლად მშორდება და მიდის,რაც მთავარია პატრული არ მოსულა...

ღამე 1-2 საათი საავადმყოფოში გავატარე ვაკოს გვერდით...
მძიმე მდგომარეობა არ იყო,უბრალოდ მსუბუქი ტვინის შერყევა ჰქონდა...
მალე დედაჩემმა მომაკითა და სახლში წამიყვანა,გზაში რა თქმა უნდა ლექციები არ მომაკლო,რომ ამ საზოგადოებაში ტრიალი ჩემზე ცუდად მოქნედებს და ბლა ბლა ბლა...

სახლში,რომ მივედი წყალი გადავივლე,თან სულ ამ ამბავზე ვფიქრობდი...
სანდროთან რომ გადამერეკა და მენახა ეს ამბავი ხომ არ მოხდებოდა..
ჩემი ბრალია ყველაფერი...

მთელი ღამე ტირილში გავატარე...
ვერ ვხვდებოდი რატომ მეფიქრებოდა ისევ სანდროზე და არა ვაკოზე...
ამ შემთხვევაში ხომ ვაკო იყო კარგი და არა სანდრო...
მაგრამ ჩემს გულში რატომღაც სანდრო იყო მხოლოდ...