ლიზის თვალით:
სახლში ვიყავი და ვმეცადინეობდი როდესაც ვაკომ დამირეკა და მაცნობა რომ სანდროს მანქანა შეამჩნიეს რომელიღაცა საავადმყოფოსთან. ვიფიქრე მარიამი იყო ცუდად და უცებ გავიქეცი დანიშნულების ადგილისკენ. მიმღებში ვიღაც გოგონა იჯდა.
-უკაცრავად აქ ახალგაზრდა გოგონა ხომ არ მოუყვანიათ? შავი თმებით და გრძელი ფეხებით?-(ვაკო)
-სახელი გვარი?-(ის)
-მარიამ ონიანი ან სანდრო წერეთელი.-(გიო)
-კი არის 345 პალატა.-(ის)
უცებ გავიქეცით, გული ამოვარდნაზე მქონდა სანამ მივიდოდით პალატამდე. მივედით და გარეთ დავინახეთ ლუკა და მისი ძმაკაცები სკამებზე იჯდნენ. ჩვენ როდესაც დაგვინახეს ყველანი წამოდგნენ.
-აჰაჰა. ვითომ კაი კაცებს გაუმარჯოს.-(ირონიულად თქვა საბა)
-სანამ არ გაგალამაზებ ენას არ გააჩერებ?-(ლუკას ძმაკაცი გუგა)
-ვინ ვის გაალამაზებს კარგად ვნხავათ... თქვენ კაი კაცები გგონიათ თავი?-(ვაკო)
-კი. იმიტომ რომ ძმაკაცს დავეხმარეთ...-(ლუკა)
-შენ ხომ თქვი რომ...-(მე)
-შენ ჩუ.-(ლუკამ თვალი ჩამიკრა)
-აღარ გებედო ჩემს დასთან მიახლოვება ან ფლირტი გაიგე?!!.-(ვაკო)
-თორე?-(ლუკა ვაკოს წინ დაუდგა)
-რატომ გინდათ რომ ვიჩხუბოთ?-(გიო)
-ჩვენ არ გვინდა პროსტა იცოდეთ რომ ჩვენ ვერავინ ვერაფერს ვერ აგვიკრძალავს.-(ლუკა)
-ჰაჰ... ესენი გამომაშტერებენ ხომ თქვით რომ არ ვაპირებთ ეგეთი სისულელის გაკეთებას როგორიცაა მოტაცებაო?!!-(ვაკომ ხელი კედელს დასცხო)
-არც ვაპირებდით უბრალოდ მარიამი ძალიან ჯიუტი აღმოჩნდა... სანდრექსა სულ გამოაშტერა და გააცოფა.-(გუგა)
-ჰაჰ.-(ირონიულად ჩავიცინე)
-რაიყო? შენც ეგრე მექცევი და უფრო მეტადაც მაგიჟებ.-(ლუკა)
-ვინ დაშავდა საავადმყოფოში რომ ხართ?-(ლუკას კომენტარს ყურადღება არ მივაქციე და ვიკითხე)
-მარიამი საჭმელს არ ჭამდა და ძალიან დასუსტდა.-(ნიკა)
-რატო არ ჭამდა?-(მე)
-რომ მოგიტაცო საჭმელს შეჭამ ან გამიჩერდები ისე რომ არ ინერვიულო?-(ლუკა)
-უიმეე სულ მოტაცებაზე რატომ ფიქრობთ? კი შევჭამდი იმიტომ, რომ ერთი იდიოტის გამო თავს არ მოვიკლავ.-(ამაყად ვთქვი)
-კაი მაშინ წამო ჩემთან.-(ლუკა)
-შენთან წამოსვლას ბაყაყს ვაკოცე ეგ მირჩევნია.-(მე)
-ბაყაყს ჩემზე კარგი ტუჩები ვერ ექნება.-(ლუკა)
-დამიჯერე შენს ტუჩებს ნამდვილად აჯობებს.-(მე)
-მოდი გასინჯე.-(მაცდურად გამიღიმა)
-ფუუუუ, უზრდელო.-(ცხვირი ავიბზუე)
-ოეე, მორჩით ახლა შევიდეთ მარიამი ვნახოთ.-(გიო)
ოთახის კარი გავაღეთ და დავინახეთ როგორ კოცნიდნენ მარიამი და სანდრექსა.
-უფს ცუდ დროს შემოვედით.-(გუგა)
-როგორც ჩანს ტყუილად ვნერვიულობდით.-(მე)
-ლიზ გეფიცები დღეს...-(მარიამი)
-რა დღეს მარიამ? ჩვენ ორი კვირაა ვნერვიულობთ ვფიქრობთ რომ შენ არ გინდა წერეთელთან ყოფნა. გეძებთ... უცებ გირეკავენ რომ საავადმყოფოსთან არის სანდროს მანქანა. გვგონია რომ რაღაც სერიოზული მოხდა. შემოვდივართ და ვხედავთ რა ბედნიერები ხართ. რატომ არ ჭამდი? თუ მოგქონდა მასთან რატომ დაისუსტე ასე თავი? ნეტა შეგახედა რას გავხარ ძველი მარიამი ეს არ არის.(მართლა ძალიან იყო დასუსტებული ისე ხომ რა სუსტი იყო და ახლა საერთოდ)
-მისმინე... აგიხსნით.-(მარი)
-არაფერს არ ახსნი.-(უცებ გამოვვარდი პალატიდან.)
ვხვდებოდი რომ ვიღაცა მომყვებოდა. გარეთ გავედი უცებ მკლავზე შეხება ვიგრძენი. გავიხედე და დავინახე ლუკა სერიოზული სახით მიყურებდა.
-რატომ გამომყევი?-(მე)
-წამო გავისეირნოთ სადმე.-(ლუკა)
გავყევი მანქანაში ჩავჯექით და ჩემთვის გაურკვეველი აგილისკენ დავიძარით.
-მარიამისთვის უნდა მოგესმინა.-(ლუკა)
-შენ ნუ მასწავლი ჭკუას რა.-(მე)
ლუკამ მანქანა დაატორმუზა და ჩემსკენ გადმოიხარა.
-მისმინე გოგო! მე როდესაც მომინდება მაშინ გასწავლი ჭკუას. შეუშვი მაგ პატარა თავში რომ ჩემს გარდა არავინ არარის შენი უფროსი გაიგე?! მხოლოდ მე დაგარიგებ ჭკუას. ჩემი ხარ მხოლოდ ჩემი. კაი ბიჭის გოგო ხარ გაიგე?! –(მითხრა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა)
უცებ მოვიშორე და სახეში სილა გავარტყი.
-მეორეჯერ არ გაბედო ჩემთან მოახლოება.-(მე)
მანქანიდან გადმოვხტი და გზა გავაგრძელე ფეხით. მანქანა გვერდით ამომიდგა და ჩემთან ერთად სიარული დაიწყო.
-ჩაჯექი!-(გასცა ბრძანება)
-არა-(მკვახედ მივუგე)
-ჩჯექი... გთხოვ.-(ლუკა)
ისეთ სახით შემომხედა იმწამსვე ჩავჯექი მანქანაში.
-კარგი გოგო ხარ.-(ლუკა)
-რასაც შენზე ვერ ვიტყვით.-(დავეჯღანე)
-მწარე ენა გაქვს.-(ცხვირზე ხელი გამკრა)

ამ დღის შემდეგ ორი კვირა გავიდა. მარიამს შევურიგდი, არც უნდა გავბრაზებულიყავი იმიტომ რომ თურმე საავადმყოფოში უთქვამს სანდროსთვის რომ უყვარდა. მარიამი ჩვეულ ფორმას დაუბრუნდა. სანდროს გოგო ერქვა უკვე და ბევრი გოგონა გადაეკიდა. ვაკო, გიო, საბა, ლუკა, სანდრო, გუგა და ნიკა კარგად შეეწყვნენ ერთმანეთს და დამეგობრდნენ. ერთ დღეს ლუკამ მომწერა რომ ეზოში გადამეხედა. მეც ავდექი და გადავიხედე. ღამე იყო, ცაზე ვარსკვლავები იყო მიმოფანტული. უცებ ყველაფერი ჩაბნელდა და ფეიერვერკები გაუშვეს. ცას შევხედე.
მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ
ეზოდან ვიღაცამ დამიძახა. გავიხედე და დავვინახე ლუკა რომელმაც დამიყვირა რომ ძალიან ვუყვარდი. სიხარულისგან აღად ვიცოდი რა მექნა. ღამის პერანგით გავვარდი გარეთ და ლუკას ძალიან ძალიან მაგრად ჩავეხუტე.
-პატარავ რას იტყვი მოგეწონა? არვიცოდი როგორ ამეხსნა შენთვის სიყვარული. მიყვარხარ ძალიან შენს გარეშე სუნთქვაც არ შემიძლია ჩემი ხარ მხოლოდ ჩემი ლიზიკო.-(მითხრა და მაკოცა)
-მეც მიყვარხარ.-(ვუთხარი და შუბლი შუბლზე მივადე)
-ჯობს რაიმე მოიცვა თორე თავის გაკონტროლება გამიჭირდება.-(ლუკა)
-კაი წამო შევიდეთ არავინ არ არის სახლში.-(მე)
-კაი.-(ლუკა)
ამ დღის შემდეგ მე და ლუკა ერთად ვართ. უკვე 17 წლის ვართ მეც და მარიც. ერთ დღეს ბიჭებმა გადაწყვიტეს კლუბში წასულიყვნენ. მაგრამ გოგოებისთვის არ უნდა ეთქვათ. მე კი გავიგონე როგორ ლაპაკარობდნენ და გადავწყვიტე მარისთვის და ქეთისთვის(რძალი) მეთქვა.
-რა ვქნათ?-(მარი)
-ალბათ გასართობად მიდიან?-(ქეთი)
-მე მჯერა რომ ვაკო და სანდრო არაფერს არ იზამენ იმიტომ რომ თქვენ ხომ ხვდებით... აი ის გაქვთ... ჩვენ კი არასდროს... ოხ არ მიყვარს ასეთ თემებზე ლაპარაკი.-(მე)
-ღადაობ? თითქმის ერთი წელია ერთად ხართ.-(მარი)
-კარგი მაშინ ჩვენც წავიდეთ.-(ქეთი)
-კაი.
მოსაღამოვდა და წავედით კლუბში. ნეტა არ წავსულიყავით. იქ რაც ვნახე იმის შემდეგ ლუკა შემძულდა.




დადაადააამ ..... ინტრიგა. აზრი დაწერეთ გთხოვთ.