გონს, რომ მოვედი პირველად წამლების საშინელი სუნი ვიგრძენი. აი თვალებიც, რომ გავახილე მაშინ კი მივხვდი, რომ საავადმყოფოში ვიყავი. მაშინვე ამომიტივტივდა ის ინციდენტი და უნებლირდ დავიწყე ტიილი, რადგან არ ვიცოდი რა მოხვდა ბოლოს. იქნებ თავისი საქმე ბოლომე მიიყვანა. ამ ფიქრს ვყავდი შეპყრობილი. თავი მტკიოდა საშინლად ამდენი ფიქრისგან და ცნობისმოყვარეობა მკლავდა. ცოტახანში პალატაში ექიმი შემოვიდა. -როგორ გრძნობ თავს?-მკითხა და გამიღიმა. -რა მოხვდა?-არ შევიმჩნიე მისი კითხვა და მოუთმენლად ველოდი პასუხს. -დაწყნარდი. საშიში არაფერია. უბრალოდ თავი ძირს დაარტყი და ორი პატარა ნაკერი დაგადეთ.-მივხვდი, რომ ეს კაცი გარტყმაში არ იყო რა ხდებოდა ჩემს თავს. -აქ ვინ მომიყვანა? -ერთმა ბიჭმა მოგიყვანა, მაგრამ ახლა ბავშვები გელოდებიან. თუ თავს კარგად გრძნობ შემიძლია შემოვუშვა. -ის შემოუშვით ვინც აქ მომიყვანა.-ექიმმაც თავი დამიკრა და პალატიდან გაუჩინარდა. ერთი სული მქონდა რა მოხვდა მას შემდეგ რაც გონება დავკარგე ან აქ ვინ მომიყვანა. მოკლედ ათასი კითხვა გამიჩნდა. ბოლოს კი სანდრო შემრჩა ხელში, რომელსაც საშინლად სევდიანი სახე ჰქონდა. -სანდრო არ მითხრა რომ... გთხოვ.. მითხარი რა მოხვდა..-ხმა ამითრთოლდა. ძალიან ცუდად გავხდი. უკვე მერამდენედ მიხსნა სანდრომ ამ სიტუაციიდან, მაგრამ საინტერესო იყო მეორე შემთხვევისგან მიხსნა კი? უკვე ცრემლები მცვიოდა. -არა ლილე არა. არაფერი არ მომხვდარა. გთხოვ არ იტირო რა.-ბაგრატიონი მოვიდა და ძალიან მაგრად ჩამიკრა გულში. ამ დროს თავს უსაფრთხოდ და ამასთანავე ძალიან დაუცველად ვგრძნობდი. -ლილე იმ ა**არს საკადრისი მოეკითხა. ვერაფერი ვერ მოასწრო თავის დროზე გიპოვე, მაგრამ გული რომ წაგივიდა თავი დაგირტყამს. ის არაკაცი კი მაინც თავისას აწვებოდა... იმას მოვუ***ავ ყველაფერს. დამაცადოს. იმაზე ბევრად უარესს ვუზამ ლილე გპირდეი. ეს მონაგონი იქნება.-ცრემლები ხელად შევიმშრალე და თვალებში ჩავხედე. აი, აქ მივხვდი, რომ სანდრო ძალიან მიყვარდა. ის ხომ ჩემი გადამრჩენელი იყო. ვუყურებდი მის თვალებს და საოცარი სითბოთი ვივსებოდი. აქ სიტყვები არაფრის მთქმელი იყო. სანდრო. ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა და ჩემი ტუჩებისკენ იხრებოდა. საოცარი გრძნობა იყო როცა ჩვები ტუჩები ერთმანეთს შეხვდა. ეს... ეს... სიტყვებით აღუწერელი განცდა არის. ტუჩები გამიცხელდა და დამიბუჟდა. მინდოდა, რომ ეს წამები არასდროს დასრულებულიყო, მაგრამ ვიღაცის ჩახველებამ აზრზე მოგვიყვანა და მზად ვიყავი ის ადამიანი ჩემი ხელებით დამეხრჩო. გავიხედეთ და აფხუკუნებული ბავშვები, რომ დავინახეთ უკვე მათი წამების გეგმას ვსახავდი და მივხვდი, რომ სანდროც ასეთ ფიქრებს ჰყავდა შეპყრობილი. -თქვენ ხო მარტო დასატოვებლად არ ვარგიხართ რაა-თითის ქნევით წამოვიდა გიო ჩვენსკენ. -5 წუთი ვერ მოითმინეთ?-დაუღრინა ბაგრატიონმა. -შენ მოითმინე ცოტა. მთელი ცხოვრება წინ გაქვთ მაგისთვის.-მხარი აუბა საბამ გიოს და ყველა ერთად იცინოდა. -ხო კაი გაჩერდით.-გაუწყრა ელე ბიჭებს.-კაი სანდრო მიგვიშვი ჩვენს გოგოსთან უნდა ვნახოთ. ნუ გეშინია არც წაგართმევთ.-დაუმატა ელემ სანდროს უკმაყოფილო სახე რომ დაინახა. -არ მიისაკუთრა ხელად?-აყვა ნინიც. -მე დიდიხანია რაც მივისაკუთრე და ჩემი დავარქვი.-თქვა ბაგრატიონმა და თვალი ჩამიკრა ...