_დემე გაიღვიძე რა,წასვლის დროა
_ხოეხლავე,2 წუთში გავიდეთ
ვითომც არაფერი,ის რამოდენიმეწამიანი უხერხული მომენტი გუშინ ღამითვე ჩავიკალი გულში.აი ესე მარტივად.
_ტასო,მითხარი რა რამე
_რაზე რა გითხრა
_აი გუშინდელზე
_დაივიწყე.ვითომც არაფერი არმომხდარა
_კიმაგრამ
_არავითარი მაგრამ,ახლა კიდე დაძარი მანქანა,სანამ ნანამ აქეთ არ მომაკითხა
მთელი გზა ხმა არ ამომიღია.ეს ისეთი იშვიათი მოვლენა იყო,ჩემს ცხოვრებაში,სადღესასწაულო თარიღად უნდა შეეტანათ წესით ისტორიაში )მაგრამ უახლოეს მომავალშ აუცილებლად შეიტანენ,დარწმუნებული ვარ.
_აბა ჰე,ძაან მომენატრებით შენც და ბიჭებიც (ვთქვი მე და დემეს ჩავეხუტე)
_მერე უცებ ზარი და შენთან გავჩნდებით ხუთივე (გაეცინა მას
_ახლო მომავალში ელოდეთ ზარებს (გამეცინა მეც
_აუცილებლად,ისე შენი შემწვარი კართოფილი მომენატრება ხოიცი (გამეკრიჭა ის
_ხოდა ამოდი და გაჭმევთ,ახლა კიდე გავიქეცი მეც (კიდევ ერთხელ ჩავეხუტე და სადარბაზოში გვაუჩნარდი)
___
ნანამ ათენიდან ისეთი შოკი რაღაცეები ჩამომიტანა გავგიჟდი,ჩემი ბიჭები ისევ თურქეთში გულაობენ,დემე არ შემხმიანებია,თუმცა მის ბიჭებთან მშვენიერი კონტაქტი მაქ,ისინიც კარგ პონტში არიან,უნივერსიტეტი ჯერ არ დაწყებიათ და გულაობენ რა ენაღვლებათ,აბა მე მკითხეთ ) ხვალ მეწყება სკოლა წელს დიდი გოგო ვარ ბოლოობოლო 11 კლასში ვარ უკვე
15 სექტემბერი-როგორ მიყვარს ეს დღე,სკოლის კოლორიტები ახალ ვიდზე გვევლინებიან,მაგათზე ჩვენში დარჩეს და ძალიან მაგრად ვღადაობ საღადაოები არიან და მაგიტომ,არმევასებიან ეს მოდას აყოლილი თინეიჯერები
სკოლაში რო მივედი ჩემი ბავშვები ისე გადავკოცნე,ლოყა მთელი როდარჩათ გამიკვირდა
სკოლის ძაან ბანძი ნაროდიც ვნახე,ოღონთ მაგათ მარტო ლოყა მივუშვირე,ტუჩები არ შემიწუხებია მათთვის
ყველა ვნახეთ და გვნახეს
მერე ჩემი სასტავი ცალკე გამოვედით,ბაღათურია ისეთ კომენტარებს აკეთებდა მე და ნინას ხელით მოცელი გვეკავა ხვიბლიანის მკვლელი გამოხედვა და დუმბაძის მწარე ენა თავის შეკავებას შეუძლებელს ხდიდა,თავს არცვიკავებდით და ისე ვიცინოდით ცრემლებს თვალებიდან ვყრიდით,შემდეგ ყველაზე არაპუნქტუალური სამეულიც შემოგვერთდა:ტყუპები ცერცვაძეები და დაქი.
განუყრელი „რვაული“ შევიკრიბეთ.
სანდრო ბაღათურია
ბესო ხვიბლიანი
გუკა დუმბაძე
ერეკლე ცერცვაძე
ბექა ცერცვაძე
დაქი-გიორგი ასლანიკაშვილი
ნინა მაჩაბელი
და მე
ჩვენ რვაზეა ნათქვამი,“ტრუსიკის“ ძმაკაცები არიანო
ჩემი და ნინასი ბევრს შურდა ასეთი სამეგობრო როგვყავდა მაგიტო.ძალიან ბევრიც გვეტენებოდა,მარა ვერმოვართვით მხოლოდ ჩვენ რვა ვიყავით,ზედმეტების გარეშე.ტყუპები,დაქი და ბაღათურია წელს ამთავრებდნენ,ხვიბლიანი და დუმბაძე კიდე ჩვენთან ერთად მომავალ წელს.სამეგობროში მართლა ყველა ძალიან მაგარი როჟა იყო.ზარი დაირეკა,მე და ნინა კლასში ავედით,ბიჭები კიდე არვიცი სად წავიდნენ.პირველ დღეს რასაკვირველია ბოლომდე არვაპირებდი დარჩენას.მეორე გაკვეთილი ახალი დაწყებული იყო ჩემძმას რომ გავახსენდი,მერე რიგრიგობით დამირეკეს გიგამ,გაგამ,აჩიმ,გუჯამ და მათმა საძმაკაცომ,სკოლის დაწყებას მილოცავდნენ ვერიყვნენ დალაგებულები აშკარად,5 წუთის მერე კიდე გიომ დამირეკა დაბლა ჩამოდი მოგვენატრეო,არვიჯერებდი,როარ ჩავედი და არც ფანჯრიდან გადავიხედე,დაბლიდან ღრიალის ხმა მომესმა,გადავიხედე და ბიჭების შემხედვარე სიცილით გავიხიე,უკითხავად გავვარდით მე და ნინა კლასიდან და მონატრებულ ბიჭებს ჩავეხუტე,მერე ჩემი სამეგობროს ბიჭების მოვიდნენ.ოთხი მანქანა ძლივს გვეყო ჯერ მცხეთაში წავედით სანდროს აგარაკზე,მერე წიკოსთან ავიარეთ,საღამოს კი ყველა ერთად რესტორანში წავედით.მომსახურე პერსონალი დადებილდა ამდენი ერთად რომშევედით და ყველა ერთად რომ ვიყავით,ამან ხომ სულ გამოაშტერა,ძლივს მოგვინახეს ადგილი,ისეთი რომ გვყოფნოდა,შემდეგ მთელი რესტორნის საჭმლის ნახევარი მაინც სუფრაზე გველაგა,სასმელებიც არიყო ნაკლები,მერე იყო დალევა,ცეკვა და გართობა ბოლომდე დილას წყნეთში ვიყავით ბაღათურიასთან,ოღონდ როგორ და რანაირად არმკითხოთ,მაინც ვერგიპასუხებთ,თავი მისკდებოდა.ნაბეღლავი მიშველიდა მჟავე კიტრთან ერთად.ტკივილგამაყოჩებლები მოვიმარაგე და ზალაში დივანზე გავწექი,მალე შემომიერთდნენ სახლში მყოფი სხვა პირებიც,და საბოლოოდ ჩემიანად ოცი კაცი გამოვედით.
როგორი საყვარლები ვიყავით დედა გავგიჟდი
ამდროს გულში რაღაცამ გამკრა,რამ და დემეტრე გამახსენდა.უნებურად წამიხდა გუნება,და მისი ნახვის არანორმალურმა სურვილმა მომარა.თავს ვაჯობე და არდავრეკე.ადგეს და აქეთ დამირეკოს.უნამუსო.თბილისში როჩავედით ნინა ჩემთან ავიყვანე,სურათებს ვათვალიერებდი დემესთან ყოფნის დროს გადაღებულს,დამაჟრუალა და რადგანაც სახლში მარტოები ვიყავით,ჩემს ცრემლებს გასაქანი მივეცი,ყველაფერი დეტალებში მოვუყევი ნინას და კვლავ ცხარედ ავტირდი.
მეორე დღეს სკოლაში წავედით
ისევ უინტერესო იყო ყველაფერი,ხასიათი ისევ ცუდი მქონდა.
გაკვეთილები რომ დამთავრდა მასწავლებლებმა დაგვტოვეს.
საბოლოოდ კლასელებთან ერთად სკოლას რვა საათზე დავაღწიე თავი.
ნინასთვის მქონდა ხელი ჩაკიდებული,სკოლის ზღურბლს გავცდით.
გრილი სიო უბერავდა.
ოდნავ შემცივდა,თავი ზემოთ ავწიე.
ღობესთან ოდნავწელში მოხრილი იდგა წილოსანი.
ეწეოდა და მობილურზე ლაპარაკობდა.
მერომ დამინახა გათიშა.
მან გამიღიმა-მე დავდნი.
გაურკვევლობის ნიღაბი ავიფარე სახეზე და მივაშტერდი.
მან ისევ გამიღიმა,ნელი ნაბიჯით წამოვიდა ჩემსკენ.მე გავქვავდი.ყველა მე მიყურებდა მალულად.ნინაც გამეცალა.წილოსანი მომიახლოვდა.ხელები გაშალა და ჩამეხუტა,მეც ჩავეხუტე,შემდეგ სხვებისთვის შეუმჩნევლად და ჩემთვის ძალიან შესამჩნევად ხმაურიანად მაკოცა ყელში,დამბურძგლა,მან ეს შენიშნა და ჩაეღიმა.გაქვავებული ვიდექი,ხელებსაც ვერ ვამოძრავებდი,რომ მოვცილებოდი.ბოლოს ისევ თვითონ შემეშვა,შემომხედა,გამიღიმა,ხელი ჩამკიდა და მაგრად მომიჭირა.მერე ნინასთან მივიდა,გადაკოცნა,ყურში რაღაც უჩურჩულა,შემდეგ მე შემომხედა,ხელი დამავლო,მანქანაში ჩამსვა და ელვისუსწრაფესად მოსწყდა ადგილს.გონს მხოლოდ ეხლა მოვეგე და შეშინებულმა გავხედე.ის იღიმოდა და მუსიკის ხმას თავს აყოლებდა.