_ახლა კარგად მომისმინე,-თითი ცხვირწინ აუფრიალა მატათამ გოგოს, _კარგად ვხვდები, რომ არ გეგონე ამის გამკეთებელი, მაგრამ როგორც ხედავ გავაკეთე.. ერთხელ გითხარი და მეორედ და უკანასკნელად გეუბნები, მაგ ა*ვარს არც მიწერ, არც დაელაპარაკები, არც გამარჯობას ეტყვი, თორე რასაც ამის მერე გავაკეთებ, ზღვაში წვეთი იქნება ამასთან შედარებით!.. გაფრთხილებ, გაფრთხილებ, კალანდაძე! ნამიჭეიშვილის სიახლოვეს არ დაგინახო.. თორემ, გეფიცები, არ ვიცი რას ვიზამ!
ყბაჩამოვარდნილი უყურებდა ანაბელი და ნელ-ნელა თვითონაც იაზრებდა ნათქვამს. ხვდებოდა, რომ არ ცდებოდა მატათა, იმასაც ხვდებოდა უარესის გამკეთებელი რომ იყო და მაქსიმალურად ცდილობდა ფრთხილი მზერა შეენარჩუნებინა.
_კი მაგრამ..
_არანაირი მაგრამ!-მოთმინებადაკარგული წამოვარდა აშკარელი ფეხზე, _არ გესმის გოგო რეებს ვლაპარაკობ ამდენი ხანია? არა, არა და არა! თორემ ჩემი ხელით მივახრჩობ მაგას. არ გესმის რომ არ მინდა გაგეკაროს? არ გესმის რო მოვკლავ? შეუშვი მაგ თავში, თუ გაგეკარა ჩათვალოს მკვდარია! მკვდარი!-ბოლო სიტყვები ხაზგასმით წარმოთქვა და კბილები გააღრჭიალა.
_მესმის,-ჩაიბურდღუნა თავდახრილმა.
_არ მინდოდა, ტონს გადამეჭარბებინა მაგრამ მომეცი საშუალება?- დამშვიდებული მიუჯდა გვერდით აშკარელი გოგონას და თავი მხარზე ჩამოადო, _არ მინდა ვინმე გეხებოდეს, ზედმეტად გიყურებდეს.. არ მინდა..-ამოიხრიალა ხმაჩამწყდარმა და თვალები დახუჭა.
კალანდაძე უბრალოდ ჩუმად იჯდა მის გვერდით და მის ბურტყუნს უსმენდა, ხანადხან ეჭვიანობის, ხანაც ეგოისტური ტონი რომ შეეპარებოდა. ხვდებოდა, ყველაფერი ჩვეულებრივზე ცუდად რომ იყო, რომელიც ან გამოსწორდებოდა _ ან არა!..
ხვდებოდა, რაღაც შინაგანად თან სასიამოვნოდ, თან უსიამოვნოდ რომ ტანჯავდა.. ამ ტანჯვას სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით "ანაბელი" ერქვა. არ შეეძლო, ეყურებინა როგორ უღიმოდა სხვას, როცა ისიც არსებობდა, უნდოდა მხოლოდ მისთვის გაეღიმა, მხოლოდ მისთვის ეყურებინა, მხოლოდ მისთვის ეთქვა თბილი სიტყვები.. ყელში ბოღმა აწვებოდა, როცა დაინახავდა, როგორი კარგი ურთიერთობა ჰქონდა ბელს მის კლასელ ბიჭებთან.. უპრობლემოდ შეეძლო ნებისმიერის მოკვლა, ნებისმიერის ჩაქოლვა, თუ კალანდაძეზე ზედმეტ აქცენტს გააკეთებდა. ამას გული არ დაუშლიდა, თორემ გონებას ბევრი რამის უარყოფის საშუალება ჰქონდა..
ეგოისტური ჟინით უნდოდა მხოლოდ მას ყოლოდა გვერდით. ეჭვიანობდა? როგორ არ ეჭვიანობდა, ამას არც უარყოფდა, უბრალოდ შეიძლება არ ეღიარებინა.
პრობლემა რომელიც ნერვებს და გულს ურევდა ის იყო, რომ გოგონას არ უყვარდა.. მას კი.. ის ხომ გიჟდებოდა ბელზე! მისი სამართლიანი ტიტინი, ბრაზისგან გაფართოვებული და გადალიბრული თვალები სიცოცხლეს ურევდა.. რაღაც მორევში ითრევდა, ცისარტყელის ფერებში რომ რევდა და გულს უტოკებდა. სუნთქვის სურვილი ეკარგებოდა მას რომ ხედავდა, უბრალოდ ხვდებოდა, რომ მის გარეშე სრული უაზრობა იყო.. არსებობა მიზანს დაკარგავდა, თუ ანაბელი არ ეყოლებოდა გვერდით. ხვდებოდა, ამ ყველაფერს რომ ვერ აგრძნობინებდა ამ ცივი ხასიათითა და ცემა-ტყეპით, მაგრამ არ შეეძლო, მართლა არ შეეძლო ეყურებინა სხვა როგორ ეფლირტავებოდა მას; როგორ უხვევდა თვალს ნამიჭეიშვილი, თითქოს ყურადღებას აქცევდა.
_ვინც შეგეხება მოვკლავ,-ცხვირი მის ყელში ჩარგო და თვალები განაბა. აი, რა იყო მისი ჟანგბადი! სულაც არ ჭირდებოდა ჰაერში გარეული, ფილტვების ამომვსები ჟანგბადი, რადგან მისთვის ყველაზე მთავარი საყვარელი ადამიანის სურნელი იყო, ეს იყო მისი ჟანგბადიც და ნახშირორჟანგიც.
იგრძნო, როგორ აუთრთოლდა სხეული მისი შეხებისა კალანდაძეს და უბრალოდ ჩაიღიმა.
_თავისუფლად,-დაამატა ბოლოს და წელზეც შემოხვია ხელები; თავი სულ მთლად აბურდა მის თმებში და მთელი 17 წლის მანძილზე პირველად დახუჭა თვალი მშვიდად.
_მატათა,-ამოიკნავლა გოგონამ და მისი მკლავებიდან დახსნა ცადა, მისი სურვილისდა მიუხედავად, ახლა მასაც ისე უნდოდა მის გვერდით ყოფნა, როგორც აშკარელს.
_უნდა გამოვასწორო ჩემი ყვირილი და ამაში ხელს ნუ შემიშლი!-ამოიბუზღუნა უკმაყოფილოდ მატათამ და უფრო კომფორტულად მოათავსა თავი მის ყელში.
აი სრულყოფილება! აი, ცხოვრების დაუოკებელი ჟინი. აი, მიზეზი თუ რატომ უნდა ცხოვრება.. ეხუტება, გულში იკრავს, ისმენს მის პულსს და იმ წამს სხვა პლანეტაზე, სხვა დროს ხვდება! ანაბელთან ერთად იკარგება არარსებულ სივრცეში, მეცამეტე თვეს, როდესაც არც გცხელა, არც გცივა, არც წვიმს, არც თოვს, უბრალოდ სიყვარული ცვივა ციდან. აი, რა არის მეცამეტე თვის დანიშნულება. ამ დროს ვაღწევთ თავს ულევ დაბრკოლებასა და უკუღმართობას, ისიც დროებით.
_არ მინდა რეალობაში, როცა შენ გვერდით ვარ.-აღმოხდა სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნილს, როდესაც დედამიწამ აგრძნობინა მისი ძალა.
_მე კიდევ, სამოთხეში არ მინდა..-დაიწრიპინა ხმადაბლა ანაბელმა, _იმ შემთხვევაში თუ შენ იქნები ჩემს გვერდით!
_რომ დავიტანჯოთ? ჩემს თავს არ ვდარდობ, შენს ტანჯვას ვერ ავიტან. -უთხრა ჩუმად, ჩახლეჩილი ხმით და ოდნავ შეეხო ტუჩებით ლოყაზე.
_თუ ერთად ვიქნებით?-მაინც არ ეშვებოდა გოგონა.
_შენ არ გიყვარვარ, ბელს... მე არაფრის იძულების უფლება არ მაქვს, გარდა იმისა, რომ სხვა ბიჭს არ გაეკარო.. შენ დრო გჭირდება!
იმდენად გაახარა მისმა სიტყვებმა, იმდენად დიდი სტიმული შემატა.. გაუხარდა, ბიჭი რომ უგებს.. მართლაც სჭირდება ყველაფერზე დაფიქრება, ასე ერთი ხელის მოსმით ვერ ააწყობს ბიჭთან სერიოზულ ურთიერთობას, მიუხედავად მისი სურვილებისა.
_უნდა წავიდე, ისედაც შოკოლადებისთვის ჩამოვედი.-ფეხზე წამოდგა და მორცხვად გაუღიმა.
_ჭკუით!-მიაძახა გზაში წასულს და თვითონაც დაუყვა ქუჩას.
* * *
სამი კვირა გავიდა. ჩვეულებრივი. დანარჩენებისგან არაფრით გამორჩეული. უბრალოდ, იზრდებოდა გრძნობები და ნაცემთა რიცხვი აშკარელის სიაში. მიზეზი ერთი _ ანაბელთან გადაზედმეტებული ურთიერთობა.
ეს ყველაფერი, ამა თუ იმ გზით გოგონას ყურამდეც მივიდა. რა თქმა უნდა, ბიჭის გრძნობებში ეჭვი არ ეპარება, მაგრამ მისი საქციელი ყველა ადამიანურ ზღვარს გასცდა, ამის მოთმენა კი არ შეეძლო, მით უმეტეს, თუ მას ეხებოდა.
_რანაირად იქცევი?-სპორტის გაკვეთილზე ვეღარ მოითმინა და ბიჭს გახელებული მივარდა, გვერდით გამოიყვანა და იმედგააცრუებით ჩააჩერდა თვალებში, _ რაც არ უნდა იყოს, შენი საქციელი რას გავს, მატათა? არ მინდა! გესმის? არ მინდა, ამდენი ადამიანი ჩემ გამო შავდებოდეს.. მინდა მშვიდი ცხოვრება, ამ ყველაფრის იმედს კი შენ მისპობ! რა უფლებით აკეთებ მაგას? როდესაც იცი, რომ ეს ყველაფერი ჩემზეც მოქმედებს? სულ არ მცემ პატივს? არ შემატანინო ეჭვი შენ გრძნობებში, თორემ ნდობის მოპოვება ძალიან რთულია!
_შენ გააფრინე გოგო?-არც აშკარელი ჩამორჩა ყვირილში, _ ჯერ ეგ ერთი ეგ სი*ები იმიტომ ვცემე, რომ ასე იყო საჭირო.. გინდა მეორე მიზეზიც დაგისახელო? ზედმეტებში ვინც გადავა კისერს მოვუგრეხ! დაუფიქრებლად!
_ცხოველი ხარ!- იმედგაცრუების ნაპერწკალი დაიჭირა მის ხმაში აშკარელმა და მხრებჩამოყრილი დაედევნა უკან გაქცეულს.





მომიტევეთ ეს ცუცნა თავი, მაგრამ ესეც უცებ გამოვაქვეყნე. ორშაბათს დავდებ ახალ თავს! ხვალ ვგულიაობ ქორწილში გამიხარდა რომ გახსოვვართ!