-მეღადავებიი ხოო?-გაოგნებული ეკითხება
-მეტობა ღადაობის რამე?-მკაცრად ეკითხება
-ზაზა სახლში წამიყვანე ახლავე-ცდილობს არ იყვიროს
-ვერსად ვერ წახვალ, რა ვერ გაიგე გოგო მოგიტაცე
გაოგნებული უყურებს და ვერ იაზრებს როგორ მოიტაცა, ჯერ ხუმრობა გონია,მაგრამ ზაზას სახეს ხუმრობის არაფერი ეტყობა.
-ზაზა წამიყვანე სახლში ახლავე-ცდილობს მკაცრად თქვას
-მარუს გითხარი უკვე-ყურადღებას არ აქცევს
ახლაღა გაახსენდა დედამისი,მისი რეაქციის ეშინია
-ზაზა გაგიჟდი? ხვალ რუსეთში უნდა წავიდე- ნერვიულობს და ცდილობს როგორმე დაითანხმოს
-სწორედ მაგიტო მოგიტაცე და ეხლა გაგიშვა? ცოტა ტვინი გაანძრიე-იცინის
ნერვები ეშლება მის საქციელზე თან,რომ დასცინის. გაცეცხლებული თვალევით უყურებს და კარებისკენ იხედება,სწრაფად გარბის,მაგრამ ზაზას ხელები არ უშვებს
-გამიშვი !!! იდიოტო ვერ გიყან -ბოლო ხნაზე კივის და ზაზას ხელებიდან უსხლტდება-გამიშვი ახლავე.
-ნუ წიკვინებ-გამაფრთხილებლად ისმის ოთახში ზაზას ხმა-შენი ცოლი არ გავხდები, ნეზიზღებიი-ყვირის
-შენი აზრი,რომ არ მაინტერესებს იმიტო მოგიტაცე-ირონიულად იძახის
-გავიპარები მაინც არ დავრჩები შენთან-მტკიცედ თქვა
-ვნახოთ,ახლა შეგიძლია ახალ სახლს მიეჩვიო-იცინის და გადის ოთახიდან
ნერვები აწყდება,როგორ შეიძლება გათხოვდეს თან ასეთი ნაბიჯით მშობლებს დაკარგავს.
სწავლის გაგრძელება სურს,ოჯახის შექმნა ვერ წარმოუდგენია.. მართალია ზაზა ძალიან უყვარს,მაგრამ გონია,რომ ზაზას არ უყვარს და ასეთ ადამიანთან ოჯახს ვერ შექმნის.
საწოლზე პირქვე წევს და ფიქრობს როგორ გაიპაროს, ან საერთოდ სადაა? თავზე ნერვები ეშლება ასე როგორ დათვრა,რომ ვერ გაიგო როგორ მოიტაცა იმ იდიოტმა
ფეხზე ადგა და კარებთან მივიდა ნელა ჩამოსწია სახელური,მაგრამ დაკეტიკი დახვდა. ფანჯრებთან მივიდა,მაგრან ვერ გადახტებოდა მეორე სართულზე იყო.
ამ თვალიერებაში იყო კარები, ზაზამ გააღო და ლანგრით წავიდა პატარა მაგიდისკენ.. დაბღვერილი მარი კი აკვირდებოდა
-მოდი ჭამე-თბილად უთხრა
-არ მშია-უკმეხად გასცა პასუხი
-არ გამაბრაზო-ვითომ მკაცრად უთხრა..
მაგიდისკენ წავიდა სინს ხელი მოჰკიდა და დაბლა დაახეთქა
ზაზა უყურებს და ხმას არ იღებს
, -ვერ გიყან გასაგებია?-ბოლო ხმაზე ყვირიდ
ზაზას რეაქცია ნული, რაც უფრო აგიჟებს მარის
-დაეყნარდი-წყნარად ეუბნება
-ზაზა დედაჩემი გაგიჟდება, უნდა წავიდე გეფიცები აღავის გავეკარები ოღონდ გამიშვი-ხმა უკანკალებს
-ჩემი ცილი იქნები და მაინც ვერავის გაეკარები.-ჩვეულებრივ ამბობს და
მარისკენ მიდის
-გთხოვ-ცრემლიან თვალებს ანათებს
-ახლა,რომ გაგიშვა მთელი ცხოვრება დაგკარგავ მე კი შენდ გარეშე არ შემიძლია.-სახეხე უსვავს ხელს
-მომძებნიან-იმედიანად ჩაილაპარსკა
-და შენ გაყვები?-თავი ააწევინა და თვალებში ჩააშტერდა
ხმად ვერ იღებდა, ზაზა უყვარდა,მაგრამ მშობლების დაკარგვა არ უნდოდა-მიპასუხე-მკაცრად უთხრა
-კი-თავი დახარა
-ჯერ გიპოვონ,-ლოყებზე მოუჭირა ხელი და გამობურცულ ტუჩებზე აკოცა-შენ ჩემგან თავდ ვერ დაიხწევ ვერასდროს-დარწმუნებულმა უთხრა ერთი კიდევ აკოცა და გავიდა
არ იციდ რა ქნას, ეშინია მომსვლის. დარწმუნებულია ზაზასთან არაფერი ემუწრება,მაგრამ გარანყია აქვს,რომ არ გამოიყენებს.
მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭოა, ჯერ ალბათ 10 საათი იქნებოდა,როცა ოთახში ზახა შევიდა და თვალებგახელიკი მარი,რომ დაინახა გაუკვირდა
-არ გეძინა?-_საწოლზე დაჯდა
-არა-გაბუტულმა უპასუხა
-წამოდი ჭამე,-ცდილობს თბილად მოექცეს-არ მინდა-იგივე ტონით უპასუხა
-ძალით გაჭმევ იცოდე,ამიტომ გირჩევნია შენი ნებით შეჭამო
მიხვდა,რომ აზრი არ ქონდა თან მოშივდა კიდეც, და შეჭმა,მაგრამ მაინც დაბღვერილი უყურებდა ზაზას
-ყოჩაღ-შეაქო და თავზე აკოცს
-ნუ მკოცნი იდიოტო-უყვირა
-მიდი ოთახში აცუნცულდი და მეც მოვალ-ტელეფონს დახედა და ანიშნა წასულიყო.
უკმაყოფილოდ წავიდა და საწოლზე გაწვა. მალე ზაზაც მივიდა,
ანერვიულებული ჩანდა,
-დედაშენი მოდის-ნერვებოსგან დაბოხებული ხმით უთხრს
თითქოს ვერ გაიგო, ვერ აზროვნებდა, გაუხარდა თუ არა, ცრემლიანი თვალებით შეხედა და ხმა ვერ ამოიღო.
-როგორ გაიგო?-ძლივს ამოილუღლუღა და ყევლში ბურთი გაეჩხირა
-მე ვუთხარი წეღან დარეკა-თავი დახრლი ქონდა
-რა ,.. რატო უთხარ?- ძლივს გაიზრა რაც უთხრა
-იმიტო,რომ უნდა გადაწყვიტო ჩემთან დარცები თუ არა-თვალებსი ჩააშტერდა
-ზაზა მე ... მე-ვერ ხვდება რა უნდა უთხრას'
-არაფერი არ თვქვა იფიქრე სანამ მოვა დედაშენი და მასთან ერთად მითხარი, შენ ყველა გადაწყვეტილებას გაგებით მოვეკიდები-შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა.
ასეთი დაბნეული თავი ცხოვრბაში არ ყოფილა, ვერ აზროებს რა უნდა გააკეთოს.. ზაზასთან დარჩება დედას დაკარგდავს, არ დარჩება ზაზას.. ორ ყველაზე საყვარელ ადმიანს შორის არჩევანის გაკეთება უწევს ...
ფიქრისგან ტვინი ასტკივდა, ასე გონია თვალებს შიგნიდან ვიღაც აწვება და საცაა გამოსცვივდება, საფეთქლებზე ისმევს ხელს იქნებ ტკივილმა გაუროს, მაგრამ უშედეგოდ.
მანქანის მოსწვლის და ყვირილის ხმა ესმის, სწრაფად ჩადი დაბლა და დეამის და დეიდამის ხედავს.
დედამისი ეხუტება და კითხებს აყრის არაფერი არ ესმის, მხლოდ ზაზას ჩასისხლიანებულ თვალებს ხედავს.. თვალს ვერ წყვეტს უნდა გაიგოს რას ფიქრობს მაგრამ დედამის შეკითხევბი აფხიზლებს
-მარიამ შვილოო დაგიშავე რამე? წამოდი ეხლავე სახლსი, არ ინერვიულო შვილო რუსეთში წვალთ და ვერაფერს ვეღარ დაგიშავბეს ეს ცხოველი- თან მკვლელი თვალებით უყურებს ზაზას რომელი ცდილობს სიმშვიდე შეინარჩუნოს და მარის თვას არ აშორებს
-მარი გესმის?-დედიამისი ერთვება
-კი მესმის-როგირც იქნა თვაი მოსწყვიტა და გამწარებულ ქალებს შეხედა
-ხოდა მალე წავიდეტ დე-მაკცრად აბობს დედამისი
-დედა მე არ მინდა წამოსვლა-ზაზას გახედა რომლის თვალებში დაინახა ის სხივი,რომელიც წეღან საერთოდ არ ჩანდა
-რას ქვია არ გინდა წამოვლს? დაგაშინა ხო?-უარესდ გამწარდა და ყვირილი დაიწყო
-დედა ნუ ყვირი, არავის დავუშინებივარ იცი,რომ ზაზა მიყვარს -თვალი გააპრა ზაზსკენ რომელიც გახარებული იყურებოდა
-ჩემი შვილი აღარ ხარ, -უყვირა და სახეში გაარტყა ხელი
სწრაფად წამოდგა ფეხზე ზაზა და მარისთან მივიდა
-ქალბატონებო რადენიხანი თავ ვიკავებ არაფერი გითხრათ მაგრამ ზედმეტი მოგიდთ, გასაგებად თქვა მარიმ პასუხი და დროა წახიდეთ...
მარი მიიხუტა და ყურშუ ჩასჩურჩულა
-ნუ ტირი-თავზე აკოცა-თქვენ კი იცით კარი საითაა
-იცოდე თუ არ დარჩები სამუდამოდ დამკარგავ მარი-ტირლით ამობობს დედამისი
-დედა-სულიკუნებს მარი
-ხმაა-ყვირის-შენ უნამუსი და უმადური შვილი ხარ, ასეთ შვილის ყოლას საერთოდ რომ არ მყავდეს ჯობია-საზიზღარი სახით ამბობს და სწრაფად გადის სახლიდან.
-მარუს ჩემო ცხოვრება ნი ტირი, მოგვარდება ყველაფერი ხო იცი? მალე სეგირიგდება და მაგ სიტყვებს ინანებს-ამშვიდებდა
-შენ რომ არ მოგეტაცებინე არაფერიც არ მოხდებოდა-უყვირა და ოთახისკენ სირბილით წავიდა
===============================================================
დიდი მადლობა ვისაც კითხულობს ამ ისტორიას, ვეცადე დიდი თავი დამწერა, მაგრამ ეს სიცხე ნერვებს მიშლის და დიდი არ გამოვდა :( შეცდომები მაპატიეთ და ველი შებასებას :*