მე ვდგავარ რა ქუჩაში ვიყურები... მერე კდელს გავაყოლე თვალი და კარებს შევხედე .... 9 საათი ხდებოდა
ისევ კარები ისევ ქუჩა ჩემი ფიქრები ჩემთან რჩებოდნენ
-როდის მოხვალ... ჩავილაპარაკე ჩემთვის და კარები რომ არ შეემოეღო დედას ალბათ ტირილს დავიწყებდი
-დედა დათო როდის მოვა უკვე 9 ხდება... ამდენი ხანი სადაა მითხრა 7ზე სახლში ვიქნებიო...
-მოვა შვილო,,, რაზე ნერვიულობ.. კარგი რა შენ მანდ დაჯექი.. მე რძეს მოგიტან.. კარგად დაგეძინება.... ჩვენს პატარასაც .. და გამიღიმა...
მე ჩემს მუცელს დავხედი და ხელი გადავუსვი... ტყუილად ვნერვიულობ ვიფიქრე მე მოვა აბა სად წავა მაშინ.... რომ არ მოვიდეს მაშინდელივით შემდეგ ისევ გამეფიქრე.. სად ხარ დათო საად.....
რძე შემომიტანა დედამ მე ძლივძლივობით დავლიე.. ყელში არ ჩამდიოდა... ვნერვიულბდი....
-რა გითხარი ლიზა? და მოღუშულმა შემომხედა... ნუ ნერვიულობ შვილო.. შენ გგონია მე ვერ ვხვდები... ახლა მოეშვი.. წყნარად იყავი გასაგებია?
-მე არ შემიძლია ვთქვი და ჭიქას ხელი გავუშვი და ტირილი დავიწყე მთელი გულით.. ცრემლები ღაპაღუპით ჩამომდიოდა...
ამ დროს კარები გაიღო და დათომ შემოაბიჯა და ცემსკენ წამოვიდა
-რა გატირებს კი მითხრა დამომეხვია.... მეც მთელი ძალით ჩავეკარი... და თვალები დავხუჭე

დედა ოთახიდან გავიდა. მარტო მე და დათო დავრჩით
ხელები სახეზე შემომხვია და დაიწყო - არ მითხრა ეხლა რომ დაიგვიანე მაგაზე ვტიროდიო... ხან დამაგვიანდება.. ხან არა, ამას მე ვერ გადავწყვეტავ შენ ხომ იცი? ლიზა კარგი რა..... და ისევ ჩამეუტა.
-მე მაგაზე არ ვნერვიულობ? ის ბიჭები დღესაც იყვნენ.. და დედამ გაუშვა...
- ბიჭები? როდის მოვიდნენ? და აწითლდა...
-არვიცი მე არ მინახია დედამ გაუშვა....
- ეგ არაფერი მე გავარკვევ.. აბა მითხარი დღეს რა გააკეთე სხვა?
-სხვა არაფერი შენ გიცდიდი დათოო...
-მე კიდევ ერთი სული მქონდა როდის გნახავდი ... ჩემო პრინცესავ....
-პატარა როგორ არის?
-კარგად.. და გავუღიმე.. მუცელზე ხელი დამადი .. და მაკოცა... მე კი ჩავეხუტე ძალიან მაგრად...
-მე ვიცი რომ ჩვენს გარშემო საშინელებები ხდება შენ კი ამას მიმალავ ... ამას რატომ აკეთებ მე მაინც ვხვდები რომ რაღაცაშია საქმე....
-ამაზე აღარ გვინდა საუბარი... ახლა გვიანია და დაიძინე.. არ გეძინება....
-მითხარი ვინმე გეძებს?
-ლიზა.. გითხრეს გაცუმდიო.. გითხრეს რომ მაგაზე საუბარი არ მინდა შენთან და არც არავისთან... დაწყნარდი რა....
-მატყუებ და სიმართლე ეს არის...
დათომ ხელები სახეზე ჩამოისვა და მე შემომხედა -აღარ გაჩუმდები? თუ ერთი და იგივე მთელი ღამე უნდა მიმეორო?
მე ფეხზე ავდექი და საწოლთან მივედი. საბანი გადავწიე და იარაღი ამოვიღე და დათოს მივუტანე....
-ეს რა არის მითხარი??
-იარაღი....
-მერე ჩვენთან რა უნდა?
დათოც ფეხზე ადგა იარაღი აიღო და ხელში დაატრიალდა....
-სად ნახე ეს?
-სად და... დედამ ნახა მე არ მინახია....
-ისევ იმას აბრალებ და ჩემს ნივთებში იჩხრიკები არა?
-არა.. თუ გინდა დედას კითხე .. ისიც ძალიან დარდობს შენს გამი .. ახლა ეს იარაღი რომ ნახა გვერდით ოთახში გული უფრო შეუღონდა... დამალა არ აპირებდა შენთვის თქმას მაგრამ მე ავიღე და მოგიტანე იცი რატომ ? იმის გამო კი არა რომ ამის ვალდებული ვიყავი.. იმის გამო რომ დავრწმუნდი რომ იმ ბიჭებთან ისივ გაქვს კავ და ისევ იმ საშინელ საქმიანობას ეწევი... ისევ ნარკოტიკები ხომ და ის საძიძღარი ადგილები.. გქონდეს შენი იარაღი და მაგით დაგვიცავ გგონია.. შენს შვილა საფრთხეში აგდებ ამას ვერ ხვდები?
მე კი შენზე ძალიან ვდარდობ დათო.. იმათ ჩამოშორდი გთხოვ ... ურთიერთობა შეწყვიტე შეგიძლია სხვაგან იმუშავო.... რამე რომ დაგემართოს....
-ისევ იმან დაგარიგა ჭკვაზე ხომ... შენ სულ ხომ არ გაგიჟდი? მითხარი კარგად ხარ?? მე თქვენზე რომ არ ვფიქრობდე შენი აზრით ამას ვიზამდი? ასე ადვილი კი არ არის ჩამოშორება როგორც შენ უწოდებ? ან სად ვიმუშავო მითხარი? სად ვიმუშავო? ცხოვრება არ გვჭირდება ... თუ ჰაერით გამოვიკვებებით......
-მე შშემიძლია ჩემი ნახატები გავყიდო.. შენც რამეს იშოვი.. დედა იმუშავებს მალე და ასე გვეყოფა...
დათომ სიცილი დაიწყო -რა ნახატები მითხარი? სად გაყიდი ან?
-ლევანის მოსწონც როგორც ვხატავ და ისე დამეხმარება
დათომ სერიოზულად შემომხედა და მითხრა -არა
-სახლიდანაც არ მიშვებ ეს რას გავს დათო ტყვე ვარ თუ რა არის?
და ოთახიდან გავედი და გვერდით ოთახში შევდი ვიცოდი უკან გამომყვებოდა და კარები ჩავკეტე და სკამზე დავჯექი...ტირილი მიდოდა მაგრამ არც ეს გამოვიდოდა... ასე უნდა ვყოფილაყივე მტელი ღამე...
დათო ოთახიდან გამოვიდა და დედასთან მივიდა
-დედა რას მიშვრები ხვდები მაინც?
ის სუფრას აწყობდა და მოწყენილი ამასთანავე ეგაბრაზებული იყურებოდა....
-ის მლანძღავს შენ კი ხმას არ მცემ? მე რა ვქნა მითხარი? რა ვქნა?
რაღა მე მაქვს ასეთი ბედი ამ ცხოვრების დედაც...... ყველაფერი ყელში ამომივიდა... იარაღის ნახვაღა ეკლდა ლიზას და ეგ არის მთელი 1 კვირა ხმას არ გამცემს და სულ უნდა მლანძღოს... მაგრამ მე მოვითმენ შენ კი აქედან მიბრძანდები ძვირფგასე დედიკო.. ყველაფერი შენი ბრალია.... თუ ახლაც რამეს მოიმიზეზებ...
წყნარად შემოიხედა და დაიწყო
-დათო შვილო რა გჭირს? ის პატივისცემა სად გაქრა? იმ საქმიანობას თავი დაანებე... გავიჭირვებთ რამეს ვიშოვით კარგი რა შვილო ვნერვიულობ ძალიან დღეს კიდევ იყვნენ შენი ბიჭები და ისევ შენ გიკითხეს....
-ლიზა ბავშვს ელოდება.... ახლა თავს ვერ დავანებე მერე ვნახოთ და ოთახიდან გავიდა გარეთ-შემოსასვლელათ დაიძახა - შენ მაინც იფიქრე იმაზე რომ აქედან მალე წახვიდე? ამ სახლიდამ მოშორდე...
დედა სკამზე დაჯდა და ჭერს შეხედა და ტირილი დაიწყო....
მე ოთახიდან გამოვედი და ვიკითხე დატო სად წავიდაო დედა რომ ტიროდა ამან უფრო გული მომიკლა მეც ტირილი მომინდა.
მასთან მივედი და ჩავეხუტე ...
-დედა დაწყნარდი.. კარგი რა... დავიწყე მე
-მნ ცრემლები მოიწმინდა ტავი დაიწყნარა და მითხრა
-გვიანია შვილო წადი დაიძინე? და ოთახიდან გავიდა....
დაიძინე კარგია ვთქვი ჩემტვის .. სახლში დილამდე ენთო შუქი. მე იმ ღამეს არ დამიძინია უფრო სწორად ვერ ვიძინებდი... დათო სახლში არ იყო და მითუმეტეს,,,, ვცხოვრობდი მუდამ მოლოდინში რაღაც საშინელების მოლოდინში პატარაობიდანვე,
პატარაობიდანვე რომ ვამბობ დათოს გარეშე მე ვიცი რომ უბრალოდ ჭურჭელი ვარ სადაც სული ხარობს თუ ცხოვრობს მის გერეშე კი მტვერი ვარ... სხვა არაფერი... ის არის ჩემი გადამრჩენელი.. ჩემი მაცოცხლებელი ძალა.. ის ვინც ყველაზე მეტად მიყვარს ცხოვრებაში.. ის ვისთან ეტადაც ვგრძნობ იმას რომ სული მატერია... ჩემს სულს ვგრძნობ როგორ გითხრათ....
პატარაობიდანვე გაჭირვებაში ვიზრდებოდი.. დაცინვაში და ასე შემდეგ ყველაფერს ვერც გავიხსენებ იმდენი ტკივილი გადამხდენია... რომ ვტიროდი ვგრძნობდი ხოლმე როგორ ეხებოდა გული ნეკნებს და ეხახუნებოდა..... მეგონა გამისკდება მეთქი მაგ დონემდეც მივსულვარ...
ყველაფერზე მეტირება... დათოს კიდევ ეს არ მოსწონს ... მე რომ ყველაფერზე დავრდობ... არ უყვარს როცა ვტირი... ამას ყველაფერი ურჩევნია ხოდა ამიტომ მასთან ერთად არც ვტივარ თუ ძალიან არ მომაწვა სევდა... ახლა კი ვტიროდი მტელი გულით .. მახსენდებოდა ჩემი ცხოვრება .. ყველა ტკივილი.. მერე დათო გამახსენდა ჩვენი პირველი შეხვედრა..... შეცდომათ არ ვთვლი რომ მას გავყევი.. ახლა კი გვიჭირს.. მაგრამ ყველაფერს გადავლახავთ ერთად... --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- მითხარით კარგია დასაწყისისტვის? თქვენი რჩევა ძალიან მჭირდება... თუ ვინმეს მოგეწონებათ გამოხატეთ...მადლობა