განწირული ხმით ვყვიროდი ნიკა გეყოს ვიგუდები თქო, მაგრამ შეაყარე კედელს ცერცვიო თუ როგორრცაა არაფერი არ ესმოდა მის "დასაფსობ" ყურებს
-ნიკა გაგუგუდე.- მოგუდულში ვუყვიროდი და მუშტებს ვურტყავდი
-აბა გინდა ნიკოლოზთან ბრძოლა
-ბაყბაყდევი ხარ
-ოო ჯადოქარო
-ვერ გიტან.- ხელი გავკარი და ლოგინიდან გადმოვძვერი, თან ღრმად ვსუნთქავდი და მეცინებოდა
-აუ დავიღალე
-მეც.- მობეზრებულმა გავხედე და წამოდგომა დავაპირე, დამიჭირა და დამსვა
-გამიშვი, თორე ზენრაი ამოვა გაგიჟებული
-არაუშავს
-კაი რა ადექი და წადი უნდა გამოვიცვალო
-აუ რამდენჯერ მაგდები იმის გამო რო შიშველი არ დაგინახო არადა, რამდენჯერ გიტანტალია ჩემს წინ მასე
-შე თავხედო ბიჭო გადი ეხლა.- გამეცინა ჩემს ნათქვამზე და თმა წინ გადმოვიყარე. ნიკაც მეტს აღარ შემეწინააღმდეგა ადგა და თავის ქნევით მიდოდა უკან ბალიში რო დავაწიე და შიგ თავში გავარტყი, უკან ისეთი სახით შემობრუნდა ვნატრობდი ღმერთო რატო არ მომტყდა ხელები და ოღონდ ეხლა გადავრჩე თქო. მივიდა და კისერში ჩამავლო ხელი, აი ისე კნუტები რო აყავთ ხოლმე
-რატო მესროლე?
-მაპატიე რა?.- თავ ავხედე რა რეაქცია ექნებოდა
-რა სახე გაქვს რო იცოდე ეხლა.
-რო ვერ ვხედავ.- ახლა გავსწორდი და თვალებში შევხედე, ხელებით მისკენ მიმწია
-კარგად ჩამხედე თვალებში და დაინახავ.- მე კიდე თვალების ნაცვლად ტუჩებზე ვაკვირდებოდი, ოო ღმერთო რა ტუჩები აქ შესაჭმელი პირდაპი
-ნიკა.- ძლივს ამოვილუღლუღე და უფრო ახლოს მივიწიე
-ჰო
-მაკოცე.- დავამთავრე თუ არა მაშინვე თავისი "ტკბილი" ტუჩები მომაწება ზედ და გიჟივით ვკოცნიდი, ოო ნეტა არასდროს დამთავრდეს თქო ვფიქრობდი, ვფიქრობდი და თან მითრევდა უფრო და უფრო ნიკას კოცნა, მომაშორა თუ არა ტუჩები მაშინვე უკმაყოფილო სახე მივიღე
-კარგი წავედი მე.- გამიცინა და იქიდან გაქრა, ერთი ხანი ვიფიქრე მომეჩვენა თქო, მარა ნამდვილად არ ყოფილა მოჩვენება, ლოგინზე მოწყვეტით გადავეშვი და ჭერს შევცქეროდი, ამ ბიჭთან თუ ვაპირებ კიდე დიდ ხანს ასე ცხოვრებას მაგრად გარეკვა მომიწევს, ან უკვე მაგრად გავურეკე, იმ ადგილას გადავწექი სადაც ის იწვა და ჩავეხუტე, როგორ ჩამძინა ვერც იმას ვერ მივხვდი...

***

2 საათი იქნებოდა კიბეებზე რო ჩავირბინე, იქაურობა მოვათვარიელე ნიკოლოზი არსად იყო, მერე სამზარეულოსკენ ავიღე გეზი, იქაც არ იყო ზენარი ბებო და ზურა პაპა ლაპარაკობდნენ
-დილამშვიდობის, თუმცა რაღა დილაა.- მეთვითონ გავეცი ჩემს უაზრო მისალმებას პასუხი
-რამე ხო არ გჭირს შვილო ამმდენი ხანი ძილი?.- ცოტა შეშფოთებულმა მკითხა ზენარიმ
-არა ბებია, უბრალოდ წუხელ ვერ ვიძინებდი
-უი ბებია წუხელ შენ დაიყვირე.- ოპაა ეხლა უხსენი რატო დაიყვირე მაგრამ სხვა გზა გაქვს
-კი ბებია, ნიკამ შემაშინა გველებიაო და მეჩვენებოდა თუ სიზმარში ვნახე ვერ მივხვდი ვითომ გველები იყო.- პატარა ბავშვიით ზედმიწევნით ვუთხარი ყველაფერი და იქვე ჩამოვჯექი
-ნიკა სადაა?
- ბიჭებთან გავიდა, გელოდა იქნება გაიღვიძოსო მარა წავიდა მერე
-შორს ცხოვრობს ის ვისთანაც წავიდა
-არა ბებია, სახლიდან რო გახვალ ჩასახვევი ხომ არის, მარცხენა მხარეს მესამე სახლია, გინდა გამოგყვე
-არა მე წავალ, მადლობა
-გეჭამა რამე?
-არა მადლობა
-რა იყო ქალო რას ჩააჯინდები ხოლმე ამ ბავშვებს, მიდი წადი შვილო
-ზურა მე ჩემი საქმე კარგად ვიცი, შენ ნუ შემისწორებ ხოლმე.- გაუწყრა ქმარს და თავსაფრის სწორებას დაიწყო, მე ტელეფონი მოვძებნე და ნიკოლოზს დავურეკე, 5 წუთში შენთან მოვალ და გარეთ დამხვდი თქო, გავედი თუ არა მაშინვე ჩასახვევი დავინახე მოშორებბით იდგა ნიკა და ხელს მიქნევდა ის კახელი ჯელტმენიც იქ იყო ბატონი გიორგი
-სალამი ბიჭებს.- მივესალმა და ნიკას თვალები ავუჟუჟუნე, ცოტახანი ბიჭებთან ერთად ვიჯექი, რაღაც ჩემთვის უაზრო თემაზე ლაპარაკობდნენ, მერე ჯოკერი ითამაშეს, შიგადაშიგ გამომხედავდნენ და მიცინოდნენ, რა ტიპები იყვნენ ნეტა გენახათ, მე ნიკოლოზის გვერდით ატუზული ვიყავი და კარტში ვიჭყიტებოდი, მერე გადაწყვიტეს ჭაჭის არაყი დაელიათ და "ზაკუსკაც" მიეყოლებინათ და დაიფანტენ ყველ რაღაცის მოსატანად
-მეგონა აღარ გაიღვიძებდი
-ჰო რავი.- გავუცინე და გავხედე, მანაც თავისი საფირმო ღიმილით გამიღიმა და ხელი გადამხვია, ჩემთვის ვფიქრობდი აი ეხლა ის პერიოდი მიდგება თქო დაახლოებით 16-18 წლის ასაკში რო უნდა მქონოდა, შეყვარებულები და სახლიდან ღამით გამოპარვები ის რო მენახა, თავი შეუმჩნევლად გავაქნიე და ჩემსავე ფიქრებზე გამეცინა. იმის გამო რო მე არაყს არ ვსვავ არა უფრო სწორედ ვერ ვსვავ ისევ ჩუმად მომიწია ჯდომა. იქიდან უკვე შებინდებული იყო რო წამოვედით, ნიკოლოზიც კარგად შეზარხოშებული იყო და ისევ მე მომიწია ბოძის როლის მორგება, არა რგორ სვამს ასე თუ სპეციალურად შევბა არადა ბევრი არ დაულევია
-ნიკა ცოტაც და ვსო.- ისე ვუთხარი თითქოს მწვერვალის დასაპყრობად რამოდენიმე ნაბიჯიღა გვჭირდებოდა
-აუ როგორ მეძინება
-ჰო ვიცი და წამო მალე.- ყველაზე სასაცილო მაინც ის იყო გიორგი სუყველაზე მთვარლი იყო და შემომთავაზა მე წაგაყვავინებო, მერე ნიკამ დაეტიე შენ სადაც ხარო და მე ამეკიდა, სახლში მისვლისას ზენარის წითელი აენთო ასე ქალმა როგორ უნდა მოგიყვანოს, ზრდასრული კაციო, მე კი შევფხუკუნდი და გამეცინა მარა ნიკა ვერაფერს ხვდებოდა
-ავიყვან მე დავაწვენ
-კარგი შვილო და მერე თუ გეცლება მინდა იქ გამომყვე.- თითით ის ბაღი დამანახა მე რო მზარავდა არა უკვე მზარავდა
-კარგი ბებია.- კიბეებზე იყო ყველაზე დიდი საშინელება, როგორც იქნა შევიყვანე და "დავაგდე" ლოგინზე
-აუ როგორ მეძინება
-ჰოდა დაიძინე
-მოდი ჩემთან აქ დაწექი და
-არა მე უნდა ჩავიდე, ზენარის უნდა გავყვე
-კაი მაშინ მოდი მალე.- კიბეებზე ჩავირბინე და წინ ავეტუზე, ისიც წინ გამიძღვა, მე მაინც აქეთ-იქით ვიყურებოდი შეშინებული რამე არ გამოხტეს თქო, ბოლოს აღმოვაჩინე რომ ზენარი ბალახის მოსაკრეფად წასულა, ძროხა რო მოვა უნდა დავახვედრო...
უკან დაღლილი დავბრუნდი მართლა, განაი მიტო რომ რამე გავაკეთე, უბრალოდ მოთენთილი ვიყავი, მზეზე თან სუ იმს ვფიქრობდი ნიკამ დაიძინა თუ არა, მის ოთახში შევიპარე და დავინახე როგორ აჭყეტავდა თვალებს
-მეგონა გეძინა
-ნწუ, შენ გელოდებოდი.- ხელი სწაოლზე დადო და მიჩვენა აქ მოდიო, მეც ფეხზე გვიხადე და გვერდით მივუწექი, თავი ყელში ჩავრგე, თმიდან თმისამარი ჩამომაცალა და გერდით დააგდო, ვიცოდი რასაც აკეთებდა და უფრო გავიყუსე, მიყვარდა ვინმე თმაზე
რო მეფერებოდა...


-და დადა დამ ესეც მე-9 თავი