ღიმილით მიაგება ხელი ვაჩესას და წამით მზერა გაუსწორა.. უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა...ალექსანდრამ ჩაახველა და თქვა : -მგობი ჯობია ექიმი მოვიყვანოთ.. და აწითლებულ ტერფს დახედა..
ვაჩემ თავი გადააქნია და თქვა: -არაა საჭირო.. პირველი არხარ ვინც იქ აიხლართა.. სიცილით უთხრა და თითით იმ ადგილისაკენ მიანიშნა -აბა რა ვუყო რომ მეწვის? თქვა შეწუხებულმა და ცოტაც და ცრემლებს გადმოყრიდა - წამოდი ... მე მაქვს კარგი მაზი მაგისთვის ... უთხრა და წამოდგომაში მიეხმარა.. - ალბათ ატყობ რომ ვერ დავდივარ .. ადგილზე შედგა ალექსანდრა და ცალი წარბი აუწია იმის ნიშნას რომ მომეხმარეო..
- თუ ასე ძალიან გინდა ხელშ ი აგიყვანო შეგიძლია პირდაპირ მითხრა .. ჩაილაპარაკა ჩვეული ცინიზმით...

-საოცრად ბოროტი და ცინიკოსი ხარ ! გაღიზიანებულმა უთხრა და კოჭლობით გააგრძელა გზა...რაც შეეძლო ჩქარა მიდიოდა სახლის მიმართულებით .. იცოდა რომ უკან ვაჩე სპეციალურად ნელი ნებიჯით მიყვებოდა.. ვინაა საერთოდ ეს უცნობი ბიჭი ამდენს რომ უბედავს ?! კარგად არიცნობს ალექსანდრას და ამიტომ ტლიკინრბს ალბათ ასe რომ გკითხონ გტკივა და კარგად კი მირბიხარ.. უთხრა და ღიმილით ამოუდგა გვერდში ალექსანდრამ საპასუხოდ ღრმად ამოისუნთქა და კარის სახელური დასწია -კი მაგრამ მაზი? გაკვირვებულმა ჰკითხა ვაჩემ და გზა განიერი მკლავით გადაუღობა კარისკენ -შენი ამბავი რომ ვიცი სანამ აქ ვიქნები ან დამამადლებ ან ყელში ამომადენ.. სიცილით უთხრა და კარში შესვლა სცადა,მაგრამ ამაოდ... - როგორც გინდა... მხრები აიჩეჩა ვაჩემ და წავიდა... ცოტა კი გაუკვირდა.. აბა რა ეგონა?! ეს 1-2 დღის გაცნობილი ბიჭი არიქა დაახევდა კალთას მოგივლი და მოგხედავო?! გულში კი არ ესიამოვნა დიდად ეს ამბავი,მაგრამ უდარდელად შეაბიჯა სახლში და კრუსუნით ჩამოჯდა დივანზე... ზღვის სუნი ასდიოდა.. ტანსაცმელზე კი ყვითელი ქვიშა ჰქონდა აკრული.. ასეთ მდგომარეობაში ნამდვილად ვერ მოისვენებდა. ამიტომ რადაც არ უნდა დასჯდომოდა, სულ რო აეწივლებინა ამ ფეხს მაინც უნდა ებანავა

"ფუი შენი" და "ბედიც ასეთი უნდას" ძახილით კოჭლობით გავიდა საბაზანომდე და ნერვებმოშლილმა ისე მაგრად მოაჯახუნა კარი რამის ჩამოიღო... არა რა ამ კარის ბრალი იყო? ვერაა მთლად დალაგებული გოგო მგონი.. ცივი წყალი რომ მიისხა ფეხზე ცოტა ესიამოვნა... ცივმა წყალმა ხორცი დაუბჟუა და ტკივილიც თითქოს გაჩერდა.. მაგრამ ვანაში სისხლის წვეთები რომ დაინახა და ფეხზე ამოხეთქილი წყლულები აი ის პანიკა გემზე რომ დაემართა მონაგონი იყო....ღვარ-ღვარ მოსდიოდა ცრემლები და არც აკავებდა... წვალებით შემოიხვია ტილო და ტირილ-ტირილით გააბიჯა საძინებელში... წეღან ვაჩესთან ნამდვილად არ და ვერ იტირებდა.. ახლა არავინ უყურებს და ამითი მაინც ამოანთხევს ტკივილს....საძინებლის კარი შეაღო და ჰოი საოცრებავ ! ლ ოგინზე წამომჯდარი ვაჩე შერჩა ხელში, რომელიც მის მოლოდინში აქეთ იქით აკანტურებდა ფეხს და ხელებს იმტვრევდა... კარის ზღუდეს მიეყუდა ... მუშტით მოიწმინდა ცრემლები და გახრენწილი ხმით უთხრა: - აქ რაგინდა ? და მძიმე ნერწყვი გადაყლაპა რომ არ ატირებულიყო... -რადაგემართა ? დააიგნორა მისი კითხვა და შეწუხებულმა შეავლო ფეხზე თვალი...
-უფფ... ამოიფრუტუნა ალექსქნდრამ და გვერდძე მიუჯდა ვაჩემ ნელა მიიტანა საჩვენებელი თითი და ნაზად გადაუსვა ნატკრნ ადგილზე.. -ეიი მტკივა ! ალექსანდრას მოსალოდნელმა შეყვირებამაც არ დააყოვნა ოდნავ გვერდძე გახტა... -კარგი.. მოდი დაწექი.. ნუგეშინია... უთხრა და,ლოგინიდან წამოდგა რომ ადგილი გაენთავისუფლებინა ალექსანდრამ გაკვირვებული თვალებით შეხედა.. ვაჩე მიუხვდა ფიქრებს და სიცილით გაუწოდა ხელი: -ქირურგი ვაჩე ავალიანი .. -ქირურგი ხარ? გაკვირვებულმა უთხრა ჯერ კიდევ ჯიუტად მჯდომმა ალექსანდრამ -ჩემი ბიოგრაფია მერე, ახლა ფეხს მივხედოთ.. უთხრა და თვალებით მიანიშნა დაწექი ლოგინზეო.. ალექსანდრაც მორჩილად დაჰყვა და წუწუნით გადაწვა ლოგინზე..ვაჩეს კუჭი ნერწყვებმა დაახრჩო.. მგონი მთელუ დღე ვერაფერს შეჭამს იმდენი ნერწყვი აყლაპინა მცოლოდ მოკლე ტილოს ამარა მყოფმა , სოაცარი ფორმების პატრონმა გოგონამ... -წამლები და ბინტი კარადაში! მკაცრად ჩაიკაპარაკა ალექსანდრამ და მიანიშნა ნუ დამაშტერდიო -ა ჰო რათქმაუნდა..წამოდგა და ხის გრძელი კარადიდან თეთრი ყუთი გამოაძვრინა.ღიმილით ადევნებდა ბიჭის მოქმედევას თვალს და თვითონაც არ იცის რატომ ენდობიდა 2 დღის გაცნობილs
დრო იხელთა და სანამ ვაჩე ყუთში იქექებოდა ტანსაცმლის ჩასაცმელად გაიძურწა... ლოგინზე წამოჯდა რომ ვაჩემ გააჩერა - აპ აპ აპ! შენთვის სიარული არ შეიძლება !! ხელით გააჩერა და კოპები შეუკრა.. -უნდა ჩავიცვა! გაკვირვებულმა უთხრა ალექსანდრამ და ტანზრ დაიხედა.. -მითხარი რაგინდა ,მოგაწვდი და გავალ -ვაჩე!!! გაკვირვებულმა შეჰკივლა - ღმერთო ჩემო რა კომპლექსიანი ხარ.. სიცილით წამოდგა ვაჩე და კარისკენ წავიდა... -რომ ჩაიცმევ დამიძახე.. მიაძახა სანამ კარში გავიდოდა და გაუჩინარდა წვალებ-წვალებით გადაიცვა ტოპი და მოკლე შორტი და ვაჩეს გასძახა: -შემოდი! არა რა მაიმუნი გოგოა ?! ხომ შეეძლო გრძელი მაიკა ჩაეცვა და თავისი საამაყო ორი ბურთულა არ ამოეყარა?! ეძახეთ კომპლექსიანი და მწივანა და რანაირად იქცევა ტუტუცი ეგ ! -ოჰო რამდენი ჩაგიცვია! ვნებიანი მზერა შეავლო ვაჩემ და ლოგინის თავთან ჩამოუჯდა -თუ მალე არ უშველი ამ ფეხს დავიცლები სისხლისგან.. უთხრა და თვალებით აწითლებული ფეხისაკენ ანიშნა ბალიში თავიდან ააცალა და უთხრა: -ოდნავ აწიე ფეხი ქვემოთ რომ დავდო, ავწიო ცოტა მაღლა რამდენიმეჯერ წვალებით სცადა ალექსადრამ მაგრამ უიმედოდ ამოიკრუსუნა: -არ შემიძლია და მავედრებელი მზერით ამოჰხედა ვაჩეს - რა გაეწყობა... მხრები აიჩეჩა ვაჩემ და ნატკენი ფეხი ნაზად დადო ბალიშზე.. ოპააა.. აი აქ დასცხა ალექსანდრას თუ დასცხა.. მგონი ვაჩესაც...აჩქროლებული გულისცემა ჩაიწყნარა და ეცადა ვაჩეს შეხებაზე რეაქცია არ მოეხდინა.. ვაჩეს კმაყოფილს ჩაეღიმა .. -ნემსების გეშინია? ჰკითხა შეპარვით და შპრიცის წვერს თითი დაჰკრა ჰაერი რომ გამოსულიყო -არა.. თქვა ამაყად და თან მტრულად გადაჰხედა შპრიცს -ძალიან კარგი.. ღიმილით თქვა ვაჩემ და ახლა ბამბა დაასველა სპირტში.. მუხლის ზემოთ,ბარძაყთან უნდა გაეკეთებინა ნემსი.. ამიტომ ხელი შორტის ტოტს მოკიდა ასაქაჩად -რას შვრები? გაოცებულმა ჰკითხა ალექსანდრამ და ხელი გაუკავა -ალექსანდრა! მკაცრად და გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა ავალიანმა - მაცდი თუ არა მოვარჩინო ეს ფეხი?! თუ გინდა გაყუჩების გარეშე გაგიკეთო და გაწივლო და გაკივლო? - კარგი კარგი... დანებდა ალექსანდრა და ცალი თვალი მოჭუტა მოსალოდნელი ჩარჭობის მოლოდინში.. ზედა კბილები ტუჩს დააჭირა და დაელოდა როდის გაუკეთებდა ნემსს .. ვაჩემ ჩაიცინა და ამოილაპარაკა: -რომ გკითხონ არ გეშინია.. და ნემსი გასაკეთებლად მოამზადა -უარესად ნუ მაღი... ზიანებო უნდა ეთქვა მაგრამ ვინ აცადა... წვრილმა ნემსმა უმალ გაიარა ხორცში და წამალი სისხლს შეუერთდა...