მალრბოლოს კოლოფის დანახვამ მართლა გაახარა... ფრთხილად ეწეოდა კოკაინის მომაკვდინებელ ღერს ღერზე და მცირე თავბრუსხვევა სასიამოვნოდ აბრუებდა. სიგარეტი ბალიშის ქვეშ საიმედოდ შეინახა და რვეული აიღო.მოუნდა აქაურობას გაცლოდა... პირველად შეიპყრო აქედან წასვლის სურვილმა ასე და ხელები მაგრად მომუშტა,ღრმად ჩაისუნთქა და სარკეში საკუთარ თავს ჯიქურ ჩააშტერდა. მაინც რა არის ცხოვრება? ბევრისთვის მხოლოდ უბედურება მოაქვს,ბევრისთვის კი სიხარული,მაგრამ ყველაზე საინტერსო ისაა,რომ როცა იტყვი დასრულდაო,სწორედ მაშინ გრძელდება,ასე უცნაურია ყველაფერი,როცა იტყვი არ დავეცემიო,სწორედ მაშინ დაეცემი,და როცა წამოდგომა მოგინდება უფალი ხელს გამოგიწვდის,მთავარია გწამდეს...
"გამარჯობა უცნობო. მე ცუდად ვარ,ასე ცუდად თავი არასდროს მიგრძვნია,მტკივა და ყელში ბურთი მეჩხირება,თითქოს სუნთქვაც მეკვრის. აქედან წასვლა მინდა,მინდა გავექცე ყველას და ყველაფერს,სისხლი მწყურია,მათი სისხლი,ვინც იმსახურებს ამას. რა უცნაურია,მე,გიჯს მიწოდებენ და თავად არც კი იციან რომ ჩემზე უარესები არიან,განა ადამიანის წამებად არ ითვლება აქ გამოკეტვა? იცი,როცა ამ თეთრ კედლებს გავცდები და მარადიულობას ვეზიარები,შურს ვიძიებ,ყველას მოვთხოვ პასუხს... სიყალბეს ვერ ვიტან იცი? ძარღვებში სისხლი გამეყინა. ასე ჯერ არასდროს შემციებია. მტკივა უცნობო. დამეხმარე " - ბლოკნოტი კუთვნილ ადგილას დააგდო და სარკეში კვლავ,სასტიკად ჩააშტერდა საკუთარ ანარეკლს.
-ვინ ვარ???_დაიღრიალა ბოლო ხმაზე და ერთი ხელის მოსმით დაახეთქა სარკე ძირს. მინა თეთრ კედლებს ირეკლავდა,ყველგან ეს საზიზღარი თეთრი ფერი... ერთ დღეს წითელი ფერით შეცვლის ამას... ნამსხვრევები აიღო და ფრტხილად გადაატარა მკლავზე,მერე ფეხებზე გაისვა,მალე იატაკზე წითელმა ფერმა იჩინა ადგილი,მაგრამ ვინ აცადა დამტკბარიყო ამ კონტრასტით,ექიმები შემოვარდნენ,რომელთაც სახეზე მხოლოდ სიძულვირს ამოიკითხავდით,მიუხედავად ყველაფრისა არ ძულდა ეს თეთრხალათიანი არსებები,მაინც არ ძულდა,უბრალოდ ეზიზღებოდა,მთელი არსებით ეზიზღებოდა და გულს ურევდა. 5-ნი იყვნენ,კეტრინი არ იცინოდა,არც ეშინოდა,ნელი ნაბიჯებით მიდიოდა კედლისკენ,სადაც დიდი რაოდენობით იყო მინის ნამსხვრევი,მერე ფრთხილად დაიხარა ძირს,ისარგებლეს იმ თეთრ ხალათიანმა არსებებმა და ხლეებში ეცნენ,გოგონამ ძირს დაგდებულ მინას სხარტად დაწვდა და ერთ-ერთს მთელი ძალით გაუყარა მკლავში,სასიამოვნო იყო წითელი ფერი... რა ლამაზი იყო... მერე დანარჩენებს მოავლო თვალი,ერთ-ერთის მზერაში სითბო შენიშნა და შეკრთა,თვალები დახუჭა და გაახილა,ისე აღარ უმზერდა,უკვე მის თვალებშიც სიძულვირი ამოიკითხა და უფრო მეტად შეზიზღდა,იმ სითბოს დანახვებისთვის შეზიზღდა... ხელები ძირს დაუშვა,ამ დროს რომელიღაცამ დაიყვირა
-ნემსი!!!-და მერე კვლავ თეთრი ფერი,თოკები და აუტანელი ტკივილი...
დილას თვალები წვალებით გაახილა და იმ წამსვე იგრძნო ტკივილი მკლავსა და ფეხში,სუსტად ამოიკნავლა და გაიბრძოლა,რათა თავი დაეხსნა ამ თოკებისგან,რომლებიც ისე მაგრად იყო მოჭერილი,კეტრინს მოძრაობაც კი არ შეეძლო,ნეტა მის ოთახში მაინც ყოფილიყო...
ღმერთო.გაიფიქრა კეტრინმა,ნუთუ ვერ მხედავ?. დამეხმარე რა. გთხოვ,დამეხმარე,აქაურობა... აქ აღარ მინდა ღმერთო,რა დავაშავე?
საკუთარი თავის მტერი მხოლოდ საკუთარი თავია,ვის შეუძლია გავნოს შენ ისე,როგორც საკუთარმა თავმა? არავის... დამნაშავეს ნურასდროს მოძებნით სხვაში,გააცნობიერეთ,რომ ის დამნაშავე სწორედ თქვენ ხართ.
როცა გგონია,რომ ყველაფერი დასრულდა,სწორედ მაშინ იწყება თურმე...
კარები გაიღო,ისევ ის თეთრი ხალათი,ამჯერად აღარ დაკვირვებია კეტრინი ვინ შემოვიდა,ზიზღით უყურებდა თეთრ კედლებს და სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა. მერე,მერე ის მოხდა,რაც ალბათ არ უნდა მომხდარიყო. ან,უნდა მომხდარიყო. ექიმი კეტრინისკენ დაიხარა,ხელში დანა ეჭირა...
-უნდა მომკლა?_ოდნავ გაეცინა და მზერა ჯიქურ გაუსწორა,ეს ის თეთრხალათიანი იყო,ვინც კეტს ყველაზე მეტად სძულდა,ის,ვინც მას სითბო დაანახა...
-მოითმინე_მხოლოდ ხმადაბლა ნათქვამი სიტყვები და გადაჭრილი თოკები,კეტრინი წამოხტა და კარს ეცა,მაგრამ დაკეტილი აღმოჩნდა
-გააღე!!!!!_დაუყვირა ბოლო ხმაზე და პატარა,თეთრ სახელურს დაეჯაჯგურა
-რას აპირებ?_კვლავ ის დაბალი ხმა,რომელიც კეტრინს ძლიერ აღიზიანებდა...
-უნდა მოვკლა_ფართოდ გაუღიმა და გამომცდელად ჩააშტერდა თვალებში
-მოითმინე_კვლავ ის გულგრილობა,კეტრინი ამჯერად მას მივარდა,მხრებში წვდა და თვალებში ჩააშტერდა. დაიბნა,როცა მის საშინლად შავ თვალებს შეეჩეხა. არა,არ უნდა ჩაეხედა.
-გამიშვი გთხოვ..._პირველად თქვა ასეთი ფორმით სიტყვები ამდენი ხნის განმავლობაში და თვალები ძირს დახარა
-წამოდი_ხელი მსუბუქად მოკიდა,კარები გააღო და იქვე შეკრებილი გიჯებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია,ისე შეიყვანა ფსიქიატრთა პალატაში
ნუთუ კვლავ იგივე მელის,გაიფიქრა კეტრინმა,დავიღალე...
-გამარჯობა_ვითომ მოთბილებული ხმით მიესალმა ერთერთი და ყალბად გაუღიმა,კეტრინი დაჯდა და თვალებით ლამის გაბურღა იქვე,ტუმბოზე შემოდებული მისი ბლოკნოტი,თვალის გუგები გაუფართოვდა და მრისხანედ შეკრა წარბები,ვერ იტანს როცა მის ნივთებს ეხებიან...
-თქვენთან გასაუბრება გვინდა..._ყოყმანით დაიწყო მეორემ,მაგრამ კეტრინმა შეაწყვეტინა
-მე არა!! და საერთოდ,ჩემ ოთახში მინდა!!
-მოითმინე_მშვიდად მიუგო შავთვალებამ_მე სანდრო,ესენი კი...
-არ მაინტერესებს!!!_კვლავ გააწყვეტინა_რაზე უნდა მესაუბროთ? რომ გიჯი ვარ? რამე ახალი...
-გიჯი არ ხარ_ამჯერად ოდნავ ხმამაღლა მიუგო როგორც ცნობილია,სანდრომ_შენ ფსიქოფატი ხარ კეტრინ,ფსიქო-ფატი.
-და რა განსხვავებაა გიჯსა და ფსიქოფატს შორის ახლავე გეტყვით
-აქ,ყველგან_გააგრძელა შავთვალებამ_ყველგან გიჯია,დააკვირდი მათ,ისინი ხელებსა და ფეხებს დანით/მინით არ ისერავენ,დააკვირდი,ისინი უბრალოდ გიჯები არიან,სხვანაირი აზროვნების,ჭკუამხიარული გიჯები,მათ სიკვდილი და სისხლი კი არ უნდათ,ლაღი ცხოვრება უნდათ,დაფიქრდი,შენსა და მათ სორის რა განსხვავებაა,შენ ფსიქო ხარ,ისინი კი უბრალოდ გიჯები,საქმე უფრო ადვილი იქნებოდა,შენც რომ გიჯი ყოფილიყავი... იმიტომ რომ.. იმიტომ რომ_განაგრძო ყოყმანით_გიჯობა,კეტრინ,განკურნვებადია,ხოლო ფსიქოფატობა კი,არა! შენ ფსიქოფატი ხარ,საშინელი ფსიქოფატი,ახლა მიხვდი რა განსხვავებაა შენსა და მათ შორის?_მონოლოგი დაასრულა და თვალებში ჩააშტერდა
-ჩემ ოთახში მინდა_დრო სჭირდებოდა ყველაფერის გადასახარშად,აქედან მაინც გააღწევდა და შურს იძიებდა,ხო,აუცილებლად დალევდა მათ სისხლს...
----
----
----
აბა როგორი იყო? მგონი არაა პატარა,და კმაყოფილი დარჩებით იმედია... რავი აბა,პირობისამებრ კვირაში ორჯერ დავდებ,და იმედია თავს არ დაგავიწყებთ...
თქვენი კომენტარები როგორ მამხნევებს ნეტა იცოდეთ იმედია რამდენიმე წუთს დამითმობთ. სიყვარულით,მე.