"ცხოვრება მოულოდნელობებით არის სავსე" ამას კიდევ ერთხელ მივხვდი და რატომ? ვიღაც იდიოტმა (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით) გამიტაცა! რაც არ უნდა გასაკვირად ჩანდეს ოცდამეორე საუკუნეში 《როგორ》პასუხს მიიღებთ ჩვეულებრივად.

-იქნებ მითხრა სად არის შენი დაბა?-გაკვირვებული და კითხვის მოლოდინის თვალებით შევხედე.
-ქალაქგარეთ-პასუხი მომიჭრა.
-შეწინააღმდეგებას აზრი აქვს?-ხელის ჩაქნევით ვკკითხე რადგან პასუხი ვიცოდი.
-არა-და ცინიკურად ჩაიცინა.
-მაინცდამაინც ახლა ჩაგივარდა ენა?-ხმას ავუწიე.
-მოვედით.-გაგიკვირდათ ასე უცებ როგორ? მინიმუმ 120 მაინც დადიოდა, მეორე დიტოა რა...
-შეგიძლია გადმოხვიდე-კარი გამიღო.
-არა, მადლობთ, აქ უკეთესად ვარ-სწერვა სმაილი ვესროლე.
-ჩემთვის უკეთესი-და ხელში ამიტაცა. რა ვიგრძენი?? სითფოც და სიმწარეც.
-მძულხარ.-გამწარებულმა ვუთხარ.
-ეგ ვიცი, მაგრამ შეგაყვარებ რაეფრად თავს.-ჩაეცინა.
-არანორმალურებს არ ვიყვარებ-მოვუჭერი.
-ანუ შენი თავი არ გიყვარს?-დასერიოზულდა.
-ლაპარაკი გცოდნია-და ოთახში შემიყვანა.ვაუ ეს რა ნახა ჩემმა თვალებმა, ძალიან მაგარი, არა "ზე ბესთ ბიუთიფულ," მაგრამ რა თქმა უნდა არ შევიმჩნიე და ცხვირ აბზუებული შევხედე ყველაფერს. არ ეტყობოდა აქ მარტო კაცი რომ ცხოვრობდა რაც მართალი იყო:
-ლეილა მოვედი.-სანდროს დაძახება და მოხუცი ქალის გამოჩენა ერთი იყო.
-ბატოო სანდრო ყველაფერი გავამზადე როგორც მითხარით. რა გაამზადა ვითომ???
-მადლობა, დღეს თავისუფალი ხარ-სანდრომ გაუღიმა და თავის დაქნევით დაემშვიდობა.
-არ ჩამომსვამ?-ახლა გამხსნდა ხელში, რომ ვყავდი.
-არა, შენი ამბავი... უფ, არავითარ შემთხვევაში.-მკაცრი ტონით მითხრა.
-წვალება კარგად გამოგდის.-მრისხანედ შევხედე.
-გეყოს ახლა. შენს ოთახს გაჩვენებ და იქ რაც გინდა ის ქენი!-ტონს აუწია.არაფერი მითქვამს. ძალიან ლამაზ საძინებელში შემიყვნანა და გავიდა, მითხრა მოემზადე რამე ამოირჩიეო გარდერობიდანო. გავიდა თუ არა ტელეფონს ვტაცე ხელი და დიტოს დავურეკე.
-დიტო დრო არ მაქ, ამ არაადამიანმა სადღაც მომიყვანა, ამ ტელეფონს საძინებელში დავტოვებ და სიგნალის მესვეობით მომაგენე. 1 საათს როგორმე გავწელავ ძალიან გთხოვ "ჩქარა."
-აღელვებული ველაპარაკებოდი.
-კარგი ქეთ, შენ არ ინერვიულო იმ ნაბ****რს იქვე ჩავაძაღლებ-ცოფებს ყრიდა დიტო.
შემდეგ გარდერობი გავააღე და რას ვხელავ ყველა გრძელი იყო. წუწუნით გავედი ოთახიდან და სანდროს გაბრაზებულმა გავხედე.
-გრძელ კაბებს ვერ ვიტან.
-შენი აჯობებს.
-მაგასაც ვნახავთ და დივანზე ჩამოვჯექი.
-ტო... გოგო შენ უკვე ჩემი ხარ გაიგე!!-იყვირა.-ეგ ღა მაკლია ისეთი ტანსაცმელი ჩაიცვა ტრ***, რომ გამოგიჩნდეს-ბალიშს მუშტები დაუშინა.
-მე არავისი არ ვარ!მეც ვუყვირე, ნეტავ ვისზე ნაკლები ყვირი ვიცოდი?
-მე შენ რამე გკითხე?
-ღმერთო ჩემო...-ამოვვისუნთქე, რაც ახლა ძალიან მჭირდებოდა- მეც არაფერი არ მიკითხავს შენთვის!გავბრუნდი და ოთახში შევედი. ყველაზე მეტად რომელი კაბაც მომეწონა ის გამოვიტანე და გადაკეთება დავუწყე თან დედაჩემს ვუხდიდი მადლობა დიზინერის შემსწავლელ კურსებზე ძალით, რომ მატარა. ბოლოს კი აი ეს მივიღე
მხოლოდსარჩული შევამოკლე. ძალიან გამიხარდება თუ ამით იმ დეგენერატს დავუმტკიცებ, რომ კრეატიულიც ვარ და ჩემს მიზანს ყოველთვის ვაღწევ. მაკიაჟიც სადად გავიკეთე. თმა გავიიშალე და ტანს ზემოთ ასე გამოვიყურებოდი.

ტელეფონს დავხედე კიდევ 20 წუთი იყო დარჩენილი. მაგრამ თან მესიამოვნა, მაინტერესებდა როგორ სიფათს აიკრავდა სანრო როცა ასეთ კაბაში მნახავდა :დ ოხ ქეთევან შენ რა ხარ, მტერსაც კი გააგონებ. მოვიშორე ჩემი ფიქრები და ოთახიდან გავედი.
-სად მივდივართ?-ვითომც არაფერი ისეთი ხმა მივიღე. მანაც შემოიხედა და...
-გოგო შენ ჩემს ნერვებზე თამაშობ?-გამწარებული ხმით მიყვირა.-
-ვითომ რატომ?-კვლავ იგივე ხმა.
-რა რატომ? ამის დედაც! მე მეგონა ჟურნალისტიკკაზეე სწავლობდი, ეს...
-მადლობა დედაჩემს, როცა სკოლასი დავდიოდი ერთი წელი ესეც გამომაცდევინა-ამ დროს სახეზე ცრემლები მომადგა-მაგრამ ის ახალ...-დედა და მამა გარდამეცვალნენ ავტოშეჯახებით, მხოლოდ 1 წელი გავიდა მას შემდეგ მაგტამ ის ჭრილობა შეუხორცებლად მიმაჩნია და ეს მართლაც ასე არის.
-კაი ტო რა გატირებს, შენი ბრალია, ვითომ გოგო ვერ ჩაიცმევდა გრძელ კაბას!
-ხოო.. მადლობ გამხნევებისთვის-სწერვა სიფათი ვესროლე.
- ბიჭოს ამათ აქ... რას მიმალავ გოგო-ღრიალით მომვარდა.
-დიტო მოვიდა ხო??

------------------
მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ ყველანი მიყვარხართ გთხოვთ დააკომენტაროთ.. ღირს კიდევ ერთი ამ მოთხრობის თავის წაკითხვა?? გელოდებით... თუ ბევრი კომენტარი ექნა მომდევნოს უფრო დიდს დავდებ <3 ^_^