თვალები სწრაფად დავხუჭე და უმალვე გავახილე, მეგონა მესიზმრებოდა არადა სიზმარი ნამდვილად არ იყო,ანდრო სევდანარევი სახით მაკვირდებოდა და ვხვდებოდი... უცებ წამოვჯექი ლოგინის კუთხეში მივიწიე და ფანჯარაში დავიწყე ყურება, უზარმაზარი მთები, სიმწვანე, მზე, ჩიტების ჭიკჭიკი და ბავშვების გამაყრუებელი ჟრიამული ერთ სრულყოფილებას ქმნიდა, თუმცა ანდრო.... ყველაფერი ისეთი ლამაზი იყო, წამიერად ანდროს გავხედე, თავჩაღუნული იჯდა და ძირს დაყურებდა სიძველოსგან გახუნებულ იატაკს, ვეცადე რამე მეთქვა , ისე რომ ეს ყველაფერი ისეთივე ფერადი და მშვენიერი ყოფილიყო, როგორც ბუნება და გარემო ეხლა იყო.
-მადლობა ანდრო( ამ სიტყვებში იმხელა სითბო ჩავაქსოვე საკუთარი თავისგანაც კი მიკვირდა ეს მე არ იყავი)
ანდრო უცებ ადგა ფეხზე, ღრმად ჩაისუნთქა, ჩემსკენ წამოვიდა, გული გამალებით მიცემდა, მომიახლოვდა ლოყაზე მაკოცა, გამიღიმა და კარებისკენ წავიდა, ოთახიდან რომ გავიდა, თითქოს რაღაც დამაკლდა, ყველაფერი გამახსენდა, მოგონებებმა თვალწინ გამირბინეს.... სარკეში ვუყურებდი საკუთარ თავს და ის მე არ მგავდა. თმები დავივარცხნე, ტელეფონი ავიღე და ქვემოთ ჩავედი, კიბეები სწრაფად ჩავირბინე და მარო ბებოს თბილად გავუღიმე და ბავშვებისკენ წავედი, ნინი ჰამაკში იწვა და წიგნს კითხულობდა, სანდრო და გიორგი კარტს თამაშობდნენ და ანდრო, ანდრო არ ჩანდა არსად,
_ოჰჰ გაიღვიძა მზეთუნახავმა, სანდრო წამოდგა თან და ჩამეხუტა (სანდრო)
_ტაბიძე, რაღაც საქმე გაქვს (ნინი)
_აუ ბარნოვი,(წარბი ავუწიე), ანდორო სად არის? (მე)
_ მდინარეზე ჩავალ და ამოვალ მალეო, მიდი მარიამ ჩადიი (სანდრომ ლოყაზე მაკოცა და ტკბილად ჩამეხუტა)
ბარნოვი სიცილს ვერ იკავებდა, გიორგი ნინის აჩუმებდა, მაგრამ ისე ტიკტიკებდა რომ მისი გაჩუმება ცოდვა იქნებოდა,სახლთან ახლოს იყო მდინარე, წინა დღეს სანდრომ მანახა სად იყო მდინარე ამიტომ, მარტივად მივედი, უკვე ვუახლოვდებოდი მდინარეს, როდესაც ყველანაირმა აზრმა ერთად გამიელვა, ვერ მივხვდი ჩემს თავს რა ხდბოდა,ეხლა რას ვაკეთებდი, ანდროსგან რა მინდოდა, ეს მარიმა ტაბიძე არ იყო.. მდინარსთან რომ მივედი ანდრო მდინარის პირას იჯდა და პატარა ჯოხით მიწაზე რაღაცეებს ხატავდა, გვერდით დავჯექი და მდიანრეს დავიუწყე ყურება, ვგრძნობდი როგორ დაჟინებით მიყურებდა ანდრო, ცოტა ხნით სიჩუმე იყო,არცერთი არ ვამბობდით იმას რაც სათქმელი იყო, სიჩუმე ანდრომ დაარღვია...
_იცი, დღემდე მახსოვს შენი პირველი გამოხედვა და ღიმილი, მინდა იცოდე რომ დღეს მივდივარ , მშვიდობით, ლოყაზე მაკოცა, ფეზე წამოდგა და სახლის გზას გაუყვა,
დიდხანს შემოვრჩი მდინარის ნაპირს, უცებ ცივი ნიავი სახეზე მომელამუნა , უცებ ავდექი და სირბილით გავუყევი სახლის გზას,მიხვვდი რომ ცხოვრებაში ყველაზე დიდ შეცდომას ვუშვებდი, ანდროს წასვლა მტკიოდა, ანდრო იყო ის ადამიანი რომელიც მჭირდებოდა, მან ეს არაერთხელ დამიმტკიცა, მაინც ესე უნდა მეტკინა მისთვის გული რომ მე მასში დავრწმუნებულიყავი ?! როგორც სწრაფად შემეძლო ისე მივრბოდი, ყველაფერი მტკიოდა, ასეთი იდიოტი როგორ ვიყავი, ყველაფერი ჩემი ბრალია, სახლის კარებთან მდგარი სანდრო და ანდრო დავინახე ერთმანეთს ემშვიდობებოდნენ,
_ანდროოოოო !!! განწირული ხმით დავუძახე და სწრაფად მოიხედა, იმდენად გაოცებული სახე ქონდა, მაგრამ უნდა მეთქვა, სანდრო სახლში შებრუნდა , სწრაფად მივედი ანდროსთან და ჩავეხუტე, ვიგრძენი რომ იმდენად არ ელოდა ჩემგან ასეთ რაღაცას, ნელ-ნელა მომხვია ხელები და იმდენად მაგრად ჩამიკრა გულში რომ... კარგად ხანს ვიდექით ასე და ვფიქრობდი რომ დღეს მე ყველაზე კარგი რამ გავაკეთე, ხელი მომკიდა და სახლში შევედით, სანდრო ორივეს ჩაგვეხუტა ბარნოვმა ცანცარი დაიწყო და ასე მხიარულად გავატარეთ ის საღამო, უკვე გვიანი იყო ბავშვები დასაძინებლად წავიდნენ, ანდრომ ცოტა ხნით დარჩენა მთხოვა და ჰამაკში დავსხედით და ვლაპარაკობდით, უკიდეგანოდ ყველაფერზე რა გვიყვარდა რა მოგვწონდა, ყველაზე მეტად მიყვარს მზის ამოსვლის ყურება, ზღვაზე ხშირად ვუყურებ ხოლმე, მაგრამ აქ არასდროს არ მინახავს, უცებ წამოხტა ხელი მომკიდა და მანქანაში დავსხედით, ყველაზე მაღალ ადგილას ავედით, გადმოვედით მანქანიდან და ეს იყო ყველაზე ლამაზი ადგილი რაც კი ოდესმე მინახავს, მზე უკვე ამოდიოდა, ეს იყო ისეთი ლამაზი, ჩამეხუტა და მზის ამოსვლით ვტკბეობოდით, ყველაფერი ისეთი ფერადი და მშვიდი იყო, ყველა იღვიძებდა, მზე თითქოს ცას შეესისხლხორცა და აი კიდევ ერთი ლამაზი დღე გათენდა, ოღონდ ჩემთვის უფრო ტკბილი და მშვიდი.
უკვე 8 საათი ხდებოდა სახლში რომ დავბრუნდით, მე და ანდროს არ გვეძინებოდა ამიტომ გადავწყვიტეთ საუზმე მოგვემზადებინა და ბავშვები გაგვეღვიძებინა, უკვე 11 საათი ხდებოდა ბავშვები გავაღვიძეთ მარო ბებო ცოტა დავასვენეთ და დილით გემრიელად ვისაუზმეთ. ასე გრძელდებოდა კიდევ 5 დღე ჩვენი ბედნიერება რაჭაში, გადავწყვიტეთ აქედან ყველანი ერთად წავსულიყავით ზღვაზე.გონიოში ნინის მამიდას ქონდა 2 სართულიანი სახლი, რომელიც უმეტესწილად დაკეტილი იყო ამიტომ ნინიმ თავისთან დაგვპატიჟა. უკვე რაჭას ვემშვიდობებოდით წინა საღამოს ნოსტალგიამ შეგვიპყრო, მოგვენატრებოდა ყველას ასეთი ბედნიერი დღეები, მარო ბებოს სიყვარულით სავსე თვალები მოგვენტრებოდა, მაგრამ სულ ვერ დავრჩებოდით. მე და ნინი ჩემი მანქანით, ანდრო თავისი, გიორგი და სანდრო სანდროს მანქანით გავუყევით ბათუმის გზას.ნინი ისეთი ბედნიერი იყო, გზაში ცანცარებდა, ჩემი გიჟი გოგო, უკვე გვიანი იყო გონიოში რომ ჩავედით, ნინიმ წინასწარ დარეკა ყველაფერზე რომ სახლი დალაგებული და მზად დაგვხვედროდა, სახლი მართლა მთაში იყო, ზღვა ხელისგულივით ჩანდა, ისეთი აივანი ქონდა რომ არასდროს არ მოგინდებოდა სახლში შესულიყავი, მე და ნინი სამზარეულოში გაგვაგდეს, ვახშამი მოვამზადეთ და აივანზე ვივახშმეთ, ყველაფერი ისეთი ლამაზი და მშვენიერი იყო, ვხუმრობდით რომ მსგავსი ზაფხული არ გვქონია. ბათუმში ხშირად ჩავდიოდით, ჩვენი მეგობრები იყვნენ მაგ დროს იქ და მშვენივრად გავერთეთ ყველანი , ზღვა, ცურვა მეგობრები და მზე ეს არის ჩემთვის ბედნიერება, ნინის დედამისმა დაურეკა ჩამობრძანდიო, მე დედაჩემა დამირეკა გვიკადრეო ასე რომ მოგვიწია დაშლა და მე ჩემ სოფელში წავედი, ანდრო თბილისში მიდიოდა, სანდრო და გიორგი კოჯორში და ნინი წყნეთში, ამიტომ ნინი სანდრომ და გიორგიმ წაიყვანეს.
ჩემების ნახვა ნამდვილად მინდოდა ,ძალიან მომენატრნენ მაგრამ ბავშვებთან ერთად მინდოდა გართობა,ჩემი ძმები თურქეთში იყვნენ და მოკლედ მხოლოდ დედაჩემი და ბაბუაჩემი და ჩემი ბიძაშვილები იყვნენ სოფელში, მამაჩემი მუდამ თბილიში სამსახურის გადამკიდე. ნინი ყოველდღე მირეკავდა ჩამოდიო, მაგრამ დედაჩემი მეცოდებოდოდა, ძალიან ვენატრებოდი, სოფელში ჩემ სახლში ყველაზე მეტად მიყვარს აივანი, საქანელებით და ჰამაკებით, აქ ვგრძნობ თავს ყველაზე მშვიდად. თან ანდრო ძალიან მენატრებოდა, ზუსტად 5 დღე იყო გასული რაც ბავშვები არ მინახავს, ამიტომ მოწყენელობსგან ვკვდებოდი, უცებ სიგნალების ხმა გავიგე და ეზოს შესასვლელთან ჩემი გიჟები იდგნენ, ნინი, სანდრო, ანდრო და გიორგი, აუუ როგორ მიხაროდა მათი დანახვა, უცებ წამოვხტი და გავიქეცი მათკენ, ჩავეხუტე ყველას ერთად და სახლში შევიპატიჟე, დედაჩემი ყველას იცნობდა, ბაბუ ნინის იცნობდა, რადგან ნინი ხშირად ჩამოდიოდა ჩემთან, ბიჭები გავაცანი და აივანზე ავიპატიჟე ყველანი, იმ საღამოს ძალიან მაგრად ვიქეიფეთ, უბედნიერესიი ადამიანი ვიყავი, რადგან გვერდით მყავდა ყველაზე საყავრელი ადამიანები.მეორე დღეს მდინარეზე წავედით, ბევრი ვიგიჟეთ, ჩემი ბავშობის მეგობრები გავაცანი ყველას და ვერთობოდით. ყველაფერი კარგად მიდიოდა, ბედნიერები ვიყავით და თითოეული დღის გათენება გვიხაროდა.
ერთ საღამოს მე და ანდრო ჰამაკში ვისხედით, ანდრო და ნინი საქანელაზე, გიორგი ჰამაკში და ზაფხულზე ვლაპარაკობდით, ვიხსენებდით ჩვენს გიჟობებს და ცას ერთვოდა ჩვენი ბედნიერება.ამ დროს ანდროს ტელეფონი აწკრიალდა, დედამისი ურეკავდა, უცებ ანდროს ღრიალმა ყველა შეგვაშინა,ერთადერთი რააც კითხა დედამისს სად ხართ მოვდვარ !
სრაფად ადგა და მიდიოდა, მე გავჩერე და ვკითხე რა ხდებოდა, რამდენადაც გაირკვა ანდროს პატარა და ანი ავარიაში მოყვა ბიძაშვილთან ერთად, ამ მდგომარეობაში ანდრო საჭესთან ვერ დაჯდებოდა ამიტომ მე ანდროს მანქანის საჭესთან დავჯექი და გვერდით ანდრო, მეორე მანქანით ნინი, სანდრო და გიროგი წამოვიდნენ, თბილისში 2 საათში ვიყავით, საავადმყოფოში შევედით ანდროს მშობლებს მივესალმეთ და ყველაფერი მოგვიყვნენ, ანი უკვე საოპერაციოში იყო და მალე უნდა დამთავრებულიყო ოპერაცია, 1 საათში ოპერაცია დასრულდა ექიმმა გვითხრა რომ ოპერაციამ კარგად ჩაიარა მაგრამ მნიშვნელოვანი როლი ანიზე იყო , როგორ იბრძოლებდა მისი ორგანიზმი გადარჩენისთვის. ანდრო განადგურებული იყო, ის ღამე საავადმყოფოში გავათენეთ, დილით ანი ნარკოზიდან გამოვიდა, ექიმმა ჯერ-ჯერობით ყველაფერი კარგად არისო, ამიტომ ცოტა დამშვიდდა ოჯახი, დაახლოებით 1 კვირა მე ანდრო ნინი სანდრო და გიორგი საავადმყოფოში ვცხოვრობდით, კვირის ბოლოს ანი უკვე უკეთ იყო და ექიმმა ოჯხი დაამშვიდა რომ ანი სულ მალე ბოლომდე გამოჯანმრთელდებოდა. ბევრი ნერვიულობის მოიხედავად ყველაფერი კარგად დასრულდა, ანი გამოწერეს და ჩვენც მე და ნინი ჩემთან სოფელში წავედით ბიჭები კი თბილიში დარჩნენ.


ბავშებოო აბა როგორ მოგწონთ ჩემი ისტორია? :)) ველი შეფასებებს... :))))