ყველაზე მეტად ზაზას დაკარგვის ეშინოდა, ვერ ხვდება როგორ შეიძლება მის გარეშე ცხოვრება,მაგრამ მისი ეგოისტობა კლავს

მთელი ღამეა ტირის იმის გამო რაც მოხდა, გული სტკივა ასე,რომ ატკინა გული მშობლებს.
ზაზა არ მისულა სანახავად იცოდა,რომ ახლა ფიქრი და მარტო ყოფნა სჭირდებოდა.. ნერვები დაწყვეტას ქონდა,როგორ უნდოდა ასე არ დამთავრებულიყო ყველაფერი.. მარის ცრემლიან თვალებს,რომ ხედავდა გული უსკდებოდა.თავი ეზიზღებოდა.
დილის 12 საათი იქნებოდა ოთახში,რომ შევიდა და საწოლზე მწოლიარე მარი,რომ დაინახა. ახლოს მივიდა და გაცრეცილი სახიდან თმები გადაუწია, მანამდე ეფერებოდა,სანამ მარის არ გაეაღვიძა.

-შემეშვი-სწრაფად წამოხტა და დაუყვურა
-ნუ ყვური-წყნარად უთხრა ზაზამ
-ნუ მაფრთხილებ -ისევ უყვირა
-წამოდი ჭამე-მთელი გულით ცდილობს არ უტვიროს და თავი შეიკავოს

-არ მშია და საერთოდ გადი-ვერ წყნარდება
აღარაფერს ამბობს ზაზა და გადის ოთახიდან.
ცხოვრებაში პირველად არ იცის რა გააკეთოს,

ასე გადადის დღე საღამოს ისევ მიდის მარის ოთახში და სთხოვს ჭამოს,მაგრამ ისევ უყვირის მარი.
-ხვალ მოემზადე სახლში უნდა წაგიყვანო-ამბობს ისეთი ხმით ,რომელიც მარის ისე ცივად მოეჩვენა შესცივდა.
-რა?-ძლივს თქვა და გაოგნებული მიაჩერდა
-რაც გაიგე-უკვე უყვირის
-რატო?-ცდილობს ცრემლები შეიკავოს და საწოლზე ჯდება
-რა რატო გოგო? ვერ აზროვნებ? ვიცი ხოო ეს დედა****ი,რომ ასე არ უნდა მოვქცეულიყავი არ უნდა მომეტაცებინე,მაგრამ გკარგავდი ამისდედას****ი. რიგორ გავჩერებულიყავი,როცა ვიცოდი რუსეთში მიდიოდი? ვგავარ ისეთ სირს,რომ სიყვარულზე უარი თქვას? -ბოლო ხმაზე ღრიალებდა იქვე მდგარ ლარნაკს მოკიდა ხელი და კედელს მიანარცხა, დივანზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო. ყვირილისგან და ნერვიულობისგან თავი ასტკივდა
მარი ხმას ვერ იღებდა,აკანკალებული ცდილობდა აზრები დაელაგებინა,მაგრამ უარესი ხდებოდა.
-ჩემი რატო არ გესმის?-მშვიდად განაგრძო ზაზამ-მიყვარხარ ტო, შენ გამო ყველაფერ ცუდზე უარი ვთქვი,მაგრამ ერთი დედანატირები მოტაცების გამო როგორ მექცევი? შენთან ახალი ცხოვრების დაწყება მინდა ,ასეთი ძნელია ერთელ პანიკა არ მოაწყო და უბრალოდ მენდო?,მაგრამ არა მაინც და მაინც უნდა გამაჭედინო ახლა დაისვენე და ხვალ ადრეანად წაგიყვან სახლში,არ მჭირდება მე ისეთი ცოლი ,რომელიც ვერ ხვდება მე რას ვგრძნობ-ტკივილით ამბობს და ოთახიდან გადის.

ზაზას სიტყვებმა შოკში ჩააგსო, არ ეგონა ასე სულელურად თუ იქცეოდა,მაგრამ რა ქნას? ისეთი არეულია,რომ ვერაფერს ვერ ხვდება და აზროვნება უჭირს,

მთელი ღამე ვერ დაიძინა, სულ ზაზას სიტყვები ჩაესმოდა ყურში.როგორ უნდოდა ამდგარიყო და ზაზას ჩახუტებოდა.ეთქვა,რომ მის გვერდიათაა,მაგრამ ეშინია ზაზას პასუხის ეშინია.
ყველაზე საშინელი გრძნობა,როცა საკუთარ თავთან ბრძდოლა გიწევს, ვინც გაიმარჯვებს არასდროს აღარ დამარცხდება, მარამ მარი გრძნობდა,რომ ის იმდენად ძლიერი არ იყო,რომ ებრძოლა..
ახლა ყველაზე მეტად დაძინება უნდოდა და მერე ჩვეულებრივ გაღვიძება ვითომ ეს ყველაფერი არც მომხდარა.
იმაზე ოცნებობს რომ თეთრი კაბა ჩაიცვას და ბედნიერი იყოს,მაგრამ ასე არ შეულძლია,როცა დედამისი ასეთ დღეშია,.
არ შეუძდლია ის ბედნიერი იყოს და გათხოვებას აღნიშნავდეს მისი მაშობლები კი თავის ცოცხალ შვილს მისტირიდეს.
მთელი ღამე ვერ დაიძდინა, სული ასტკივდა როცა ზაზას ხმა გაიგო.აწყლიანებული თვალებით შეხედა და უთქმელად სთხოვდა დახარებას,მაგრამ იცოდა ვერაფერს უშველიდა, პირიქით უარესად გახდიდა მისი სიტყვები.

-წავედით-გაიგო ზაზას ხმა,რომელიც ისე ისმოდა თითქოს მარის აგრძნობინებდა მომავალი ტანჯვას.

მუხლები ეკვეთებოდა როცა მანქანაში ჯდებოდა, თვალებშჰი ვერცერთხელ ვერ გაბედა შეხედვა. ვეღარც ტირის ისეთი შეგრზდნება აქვს თითქოს ცრმელი აღარ აქვს.

ალბათ ადრე რომ გეკითხათ მთელ დედამიწას დაუპირისპირდებოდა, მაგრამ ზაზას არ დაკარგავდა , მაგრამ ახლა 2 ადამიანს ვერ უპირისპირდება,

მაგრამ ხომ შეიძლება ერთხელ ადაინმა სიყვარლი დაინდოს, მაგრამ ხშირად ზუსტად ის ადმანები გინადგურებენ სიყვარულს,როლებიც ყველაფერს გირჩევნია, მათი წყაობით ხარ ცოცხალი, მაგრამ ახლა თავისი ხელით გკეტავენ უფაერო ოთახში და თან იმედოვნებენ რომ გადარჩები, მაგრამ ვერ ხვდებიან რომ უფაეროდ და უსიყვარულოდ ადაიანი ვერ იცოცხლებს. შეიძლება განაგრძო ცხოვრება მაგრამ ისე ვერ თავისუფლად ვერ ისუნთქებ, ფილტვები აგტკივდება და უბრალოდ არსებობას განაგრძდობ იმედ დაკარგული.

მთელი გზა ხმას ვერ იღებდა,ზოგჯერ გახედავდა დაძაბულ ზაზას და ოცნებობდა ერთხელ კიდევ შეეხედა ისეთი სიყვარულით სავლე თვალებით როგორითაც ადრე უყურებდა.

მთელი გულით უნოდოდა ეს გზა უსასრულოდ გაგრძელებულიყო უბრალოდ არ დამთავრებულიყო. ოღონდაც ზაზას გარეშე არ ყოფილიყო და სულ ასე ჩუმად უურებდა მხოლოდ ზოგჯერ გახედავდა და ამით დაკმაყოფილდებოდა.

მანქანა გააჩრა, გადასულ ზაზას თვალს ვერ აშორებდა, რომელიც ტელეფონზე ლაპარაკობდა. დიდიხანი მოუწია ლოდინი, მაგრამ ეს ძალიან უხარდოდა უფრო დიდიხანი უწევდა ზაზას დანახვა.

-დავლაპრაკე მამაშენს და ვუთხარი,რომ შეგეშინდა და იმიტომ დარჩი-არც შეუხედია ისე დაქოქა მანქანა და სწრაფად წავიდა.
ისეთი ცივი იყო,უგრძნობი,რომ სიკვდილი ინატრა.

უკვე სცნობდა სახლის გზას და სახლთან მიახლებასთან ერთად ყველა იმედი ეკარგებოდა.

კორპუსის წინ გააჩერა მანქანა და საჭეზე დადადო თავი ზაზამ, ახლა როგორ უძნელდებოდა ფეხების გამოძრავება და მანქანიდან გადასვლ.

-ზაზა-ძლივს ამოიკნავლა და აწყლიანებული თვალებით გახედა
-გადადი-მშვიდი მაგრამ ტკივილით თქვა და თავზე ხელები მოიჭირა
-გთხოვ-ისევ ბრძოლობდა
-გადაა***ი ეს დედა***ი და დაიმახსოვრე,რომ აღარაფერს წარმოადგენ ჩემთვის-უღრიალა და გაცეცხლებული თვალბით შეხედა.

ისე შეეეშინდა,რომ მანქანის კარებსაც ვეღარ აღებდა.როგორც იქნა მოხრხა და ძლივს გადადგა ნაბიჯი. მისი გადასვლა და ზაზას გავრდა ერთი იყო.

მაინც იმედი რა უცნაური რამაა ასეთ შემთხევაშიც კი გგონია,რომ ასე არ დამთავრდებოდა ყველაფერ, იმის იმდი მაინც ქონდა,რომ საბოლოოდ მაინც ჩაეხუტებოდა.

კიბეები ისე აიარა ,რომ არც ახსოვს. მისულს ყველა სახლში გახარებული დახვდა, გაოგნებული უყურებდა ყველას და ვერ ხვდებოდა,რა უხაროდათ ის რომ ამის მერე აღარაფერი აღარ იქნებოდა კარგად?

-მოგიყვანა იმ ცხოველმა ხო? ვიცოდი,რომ შიშიც გამო დარჩი ჩემო ანგელოზო-მაშინვე ჩაეხუტა დედა.

პირველი შემთხვევა იყო,როცა დედის ჩახუტებისას ტკივილის გარდა არაფერი უგრძვნია, სწრაფად მოშორდა და გაშლილ სუფრას ზიზიღით გახედა

-გიხარიათ,რომ მოვედი ხო? მე არასდროს არ მეშიონოდა ზაზას რადგნ ვუყვარდი და ყოველთვის მომცემდა საშუალებას წავულყავი ეს თუ ჩემი ნებით არ მოხდებოდა თქვენ კი რას ზემოიბთ? იმას,რომ გაიმარჯვეთ და მარტო დამტოვეთ? მაშინ გემრიელად მიირთვით-მთელი ტკივილით უთხრა და ოთახისკენ წავიდა.
საწოლზე მოიკეცა და ცდილობდა დაწყნარებულიყო, მაგრამ რომ ხვდებოდა ვეღარ დაინახავდა ზაზას შავ თვალებს მის სიცილს ვეჭარ გაიგონებდა სიკვდილი უნოდოდა.
კარის ხმა გაიგო, ანა იყო
.
-ანუშ მიშვლე რა-მთელი გულით ეხეწებოდა და ეხუტებოდა
-დაწყნარდი ყველაფერი კარაგდ ქნება-არზრზე არ იყო რა ეთქვა როგორ დაემშივდებინა

-არაფერი იქნება კარგად, ის საბოლოოდ დავკარგე. მის გარეაშე როგორ გავძლო გთხოვ მითხარი? შენ ხომ ყოველთვის გაქვს რჩევა ახლა რა გავაკეთო ?- მთელი გულით ტიროდა და ვერ აზრობნებდა
ანა კი ასეთ მარის პირველად ხედავდა, მთელი გულით უნდოდა დაემშვიდებინა , მაგრამ ვერფაერს ახრხებდა.
იმ დღეს ტირილში ჩაეძინა.

იმის მერე ორივესთვის ყველაფერი შეიცვალა, მარის აღარც სწავლა უნდოდა და არც უმაღელლში ჩააბარა მერე წელს გავაგრძელებ სწავლასო, სახლში ხმას არც იღებდა, დედამისი მალე რუსთში მიდიოდა, მაგრამ მარი წასვლას არ აპირებდა უფრო შორს ყოფნა არ უნდოდა.

ისევ ნახულობდა ანას და გიოს, მაგრამ ისე ხშირად აღარ, მხოლოდ მაშინ ავიწყდებოდა ყველაფერი,როცა წიგნს კითხულობდა მაგრამ როცა სიყვარულზ იყო საუბარი მაშინვე ზაზა ახსენდებოდა და ეღიმებოდა.

ზაზა ისევ ძველ ცხოვრებას დაუბრუნდა უარს არ ამბობდა ქალებზე სასმელზე და ზოგჯერ წამალზეც... ეგონა,რონ ყველაფერს გაუძდლებდა, მაგრა იმაზე მძიმე არმოჩნდა მარის გარეშე ცხოვრება.. ყველას მარის ადარებდა, მაგრამ ბოლოდ ყოველთვის აკეთებდა დასკვნას,რომ მარი ყველას ერჩივნა.

. 4 თვე გავიდა იმ დღის მერე, მაგრამ ერთი დღე არ გასულა ორივეს ერთმანეთზე არ ეფიქრა.
მარის თამამად შეეძლო ეთქვა რომ ოცნებით ცხოვრობდა. რამეს თუ აკეთებდა წარმოიდგენდა,რომ ზაზს ცოლი იყო და ამას მისთვის აკეთებდა.. მაგაითად თუ უბრალოდ ყავას აკეთებდა წარმოიდგენდა,რომ ზაზასთან ერთად უნდა დაელია და ესაუბრათ..
ჩვეავად ექცა ძილის წინ იმაზე ფიქრი თუ როგორ შეურიგდებოდა და ბედნიერი იქნეოდა, მაგრამ დილით ყველაზე ცუდად იყო,რადგან ხვდებოდა,რომ ეს ოცნება საერთოდ არაფერით აგვდა რეალობას.. დილით ხომ ყველაზე რეალისტები ვართ.
დედამისი წავიდა და ცოტა ამოისუნთქა,

ხვალ აბადები დღე აქვს და დიდი გოგო ხდება, ეხუმრები 18 წელს? 18 ბედნიერ წელს.

ყველამ მიულოცა, ტორტიც ჭამეც, მაგრამ ამდენ მოლოცვას ზაზას ერთი სმს ერჩია.

კაფეში იყო ანასთან ერთად და გაღიმებული უსმენდა ანას,რომელიც ნიკაზე უყვებოდა. ყავის ჭიქას ჩაშჩერებოდა და იმაზე ფიქრობდა სახლში,რომ მივიდოდა რა გაეკეთეინა. გარეთ საშინელი ამინდი იყი, ისე წუწუნებდა ანა და გაბრაზებული ადმობობდა ,, მე ხომ ბედი არ მაქვს,,
გარეთ გასულებს შვი მანქანა დახვდათ, ანამ მაშივნე უხრხულად გახედა და მარის მაშივნე მიხვდა,რომ იმ შავი ინების უკან ზაზა იჯდებოდა, პირველად ამ ხნის განმავლობაში იყვნენ ასე ახლოს .
-არაუშავს ანა ასეთი თვალებით ნუ კიყურებ-თბილად გაუღიმა
-წამო რა შენც,ვერ ხედავ რა მაინდია?ქარმა არ წაგიღოს-ხუმრობა სცადა
-არ შამიღებს, დროებით-ლოყაზე აკოცა ერთხელ კიდევ შეეხედა შავ მინებს იმის იმედით,რომ თვალს მაინც მოკრავდა, ვერაფერი ვერ დაინახა
უაზროდ გაღიმებული მიდიოდა და საერთოდ არ ადარდებდა ის,რომ სვლელდებოდა
---------------------------------------------------------------
ბოდიშით ასე,რომ დავაგვიანე მაგრამ ვერ მოვახრხე დაწერა