ულამაზესი თეთრი სახლი,ლამაზი ხე მცენარით,ფერადი ყვავილრბით.ყველა ცალცალკე გავნაწილდით ოთახებში,ლამაზი ოთახი შემხვდა აივნიდან ულამაზესი პეიზაჟი იშლებოდა აი ისეთი საათობით რო უყურებ და არ გბეზრდება,მღელვარე ზღვა,ნისლით გარშეომრტყმული მთები.ცოტა დავისვენე და ქვევით ჩავედი,ანდრესი მისაღებში ტელევიზორს უყურებდა.
-ციცი სად არის?(მე)
- რეზი ჩამოვიდა და სასეირნოდ წავიდნენ,დააგვიანდებათ.(ანდრესი)
განმარტოვდნენ გვრიტები გავიფიქრე .ოთახში ასვლას ვაპირებდი რო მითხრა:
-მარიამმმ მალე ჩემი ძმაკაცები ჩამოვლენ,დაღლილები იქნებიან და იქნებ საჭმელი გააკეთო. საწყალი თვალებით შემომეხედა.
- ნუ კაი მაგრამ შენც მომეხმარები კაი?(მე)
- მე რავიცი რაუნდაგავაკეთო თუმცა კაი წამო.
და აი ასეე ვტრიალებდით მე და ანდრესი სამზარეულოში,ფქვილში იყო ამოგანგული,მას პიცა უნდა გაეკეთებინა მე საათები ბოლოს იმდენი ხანი ვიწვაეთ მოწყვეტით ჩავეშვით სავარძელში და კარზეც ატყდა ბრახუნი,მოვიდა მისი გიჟი სადტავი კარგი ხალხი ჩანდა კიდევ იყო ორი გოგონა.
-ეს მარიამია ჩემი მეგობარი
- მარიამ ეს ლიზაა ჩემი და,ქეთა მისი დაქალი,ეს დამიანეა ჩემი ძმა დანარჩენები ლუკა დიმა და გაგა არიან.
- სასიამოვნოა.თბილად გავუღიმე და მაგდის გაწყობა დავიწყე,გოგონებიც დამეხმარნენ მალე ციცი და რეზიც მოვიდა და ერთად მივუსხედით მაგიდას.ძალიან კარგი ბავშვები აღმიჩნდნენ,საყვარლები,ბევრი ვიმხიარულეთ.
-იდეა მაქ!!!განაცხადა ლიზამ.
-აბა რა იდეა დაებადა ჩენს გენიოს დას??(ანდრესი)
-ზღვაზე გავიდეთ და ვიმხიარულოთ.
-აუ მაგარია წავიდეთ(ქეთა)
ერთი სიტყვით მოვემზადეთ.მე თეთრი საცურაო კოსტუმი ჩავიცვი, მოკლე სარაფანი სათვალე და ქვევით ჩავედი.
მალე ბავშვებიც გამოვიდნენ და ფეხით გავუყევით გზას.
პლაჟზე წამოვწექი ბავშვები წყალში ჩავიდნენ,მართალი გითხრათ წყლის მეშინია ცურვა არ ვიცი და ამიტომ ნაპირზე დარჩენა გადავწყვიტე.ყურსასმენები მოვიმარჯვე და ნაპირთან ვიდექი და ვუყმურებდი როგორ ჩადიოდა მზე,რამდენი ლამაზი ფერი იღვრებოდა ზღვაში.უბრალოდ მომინდა ჩემი ფუნჯი მწონოდა და ეს საოცრება ტილოზე გადმომეტანა.
საღამოს ზღვაზე კოცონი დავანთეთ და სურვილებზე დავიწყეთ ჯოკერის თამასში ნუ რათქმაუნდა წავაგე.
-სურვილის ჩაბარების დროა ძვირფასო!!ირონიულად დანაცხადა ანდრესმა.ბავშვებმაც მხარი აუბეს და გადაწყვიტეს მემღერა,ზღვაზე უამრავი ხალხი იყო ამიტომ ბარის მაგვარი რაღაც იყო ღია ცის ქვეშ,სადაც მუსიკაც იყო ასე რომ იქ უნდა მემღერა.
ბარს მივუახლოვდი და ვხედავდი როგორ იცინოდნენ ბავშვები ეგონათ ყროყინს დავიწყებდი მაგრამ მე ბავშვთა სახლში ხშირად მამღერებდნენ,კარგი ხმა გაქვსო.
გაისმა ჩემი საყვარელი მელოდიაც teke me to church დავიწყე სიმღერა,დავაიგნორე საობით ადამიანის მზერა.როცა მოვრჩი აპლოდისმენტებიც დავიმსახურე და თავაწრული მივედი მეგობრებთან.
-კიდევ დიდხანს მიყურებთ ასე პირდაღებულები??? ისტერიკული სიცილით მივმართე ბავშვებს.
-არა ტო ამას ნაღდად არ ველოდით,საღო რაა კარგი სასიამოვნო ხმის ტემბრი გაქვს.მითხრა ანდრესმა.
კიდევ დიდი ხანი ვიყავით ზღვაზე.შევამჩნიე ქეთა როგორ ეპრანჭებოდა ანდრესს და სასტიკად ვბრაზდებოდი,-ახლა ამას გავჩრჩავ!ვფიქრობდი გულში.მაგრამ მარიამ ნუთუ ეჭვიანობ!!არა!არა და არა!ანოიგდე გონებიდან სისულელეები,მკარნახობდა მეორე მე.
სახლში დაბრუნებულს არაფრის თავი არ მქონდა,ბალიშზე თავს დადება და დაძინება ერთი იყო.
რო გავიღვიძე სამი სათი სრულდებოდა,მოვწესრიგდი და ქვევით ჩავედი მაგრამ არავინ დამხვდა,ვისაუზმე და ჩემს ოთახში დავბრუნდი და ხატვა დავიწყე,იმდენად მშთანთქა ფერებმა რომ ვერც კი ვიგრძენი როგორ გავიდა დრო.გონს მაშინ მოვეგე როცა ოთახში ქეთა შემოვიდა.
-რაშვები მარ,როდის გაიღვიძე?(ქეთა)
-რავი კაი ხანია,სად იყავით?(მე)
-ზღვაზეე ვიყავით და რო გეძნა არ გაგაღვიძეთ.
ვაიმეეეეე რალამაზიააააა!!!!!ისე შეკივლა ქეთამ გული გამისკდა.
-აუ მარ ძაააააან მაგრად ხატავ ძაან მომწონს.(ქეთა)
-მადლობა ქეთ.
ქვევით ჩავედით,ოთახში ჩასვლისთნავე ანდრესმა დაიწყო წუწუნი:
-აუ მაარ მშია ძაან რამე გააკეთე რაა(ანდრესი)
-შენ ხომ შემჭამეე რააა მე რომელი მზარეული მნახეე გოგოების მეტი რაა იმათ უთხარი(მე)
-იმათმა არაფრის გაკეთეთება არ იციან დილით კინაღამ მოგვწამლა მაგათმა სალათმა(ანდრესი)
-კაი ხო გავაკეთებ რამეს.სამზარეულოში შევედი და სადილის მომზადებას შევუდექი.მალე მოვრჩი მაგიდა გავაწყვე და მე სასეირნოდ გავედი.ბევრი ვიხეტიალე,ცა საშინლად მოიღრუბლა,წვიმა დაიეყო ცა ლამის ჩამოიქცა ამას თან ჭექა-ქუხილი დაერთო.
სახლი შორს იყო გადავწყვიტე თავი სადმე შემეფარებინა,რამდენიმე საათი გავატრე პატარა დახლზე რომელიც მხოლოდ ზევიდიან იყო გადახურული,ტელეფონიც დამიჯდა.
დაღამდა,ბნდლეთმა შთანთქა სინათლე,წყვდიადი გამეფდა რომელსაც აქა-იქ ღრუბლების შეჯახება არღვევდა.ცას მიწისფერი დასდებოდა,არ ჩანდა არც მთვარე და არც ვარსკვლავები,ირგვლივ გამეფებულ სიბნელეს მხოლოდ ელვა გაანათებდა ხოლმე.გადაღებას არ აპირებდა გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყაბი.ნელი ნაბიჯებით მივუყვებოდი სახლისაკენ მიმავალ გზას,ცრემლებით თან მსდევდნენ,მაგრამ ეს არ იყო შიშის ცრემლები,რაღაც არამქვეყნიურს განვიცდიდი სიტყვებით აუხსნელს.
მივდიოდი და გზად და ვგრძნობდი საოცარ გარდატეხას ჩემში და ეს გრძნობა ძალას მმატებდა,მაბედნიერებდა ფრენის საშუალებას მაძლევდა.
სახლის კარები შევაღე,ბავშვები მომვარდენენ ათასი კითხვა დამაყარეს მაგრამ პასუხი ვერ გავეცი.
-სად დაიკარგე გოგო?იცი საფარ გეძებეთ ბოლოს პოლიციაშიც კი ვაპირებდით დატეკვას.მომაყარა კითხვები ანდრესმა და გულზე მიმიკრო.მერე არაფერი მახსოვს როგორ მოვხვდი ჩემს ოთახში.თველედბი ძლივს გავაღე და ანდრესი ვნახე შეშფოთებული სახით.სიცხე ვერაფრით ვერ დამიკლეს ბოლოს ანდრესმა ხელში ამიყვანა კიბეზე ჩამიყვანა,კითხვის დასმის თავი ნამდვილად არ მქონდა,თავი მის კისერში ჩავრგე და მისი სურნელით განაბულს თვალები მიმელულა.
თვალები რომ გავახილე ამაზრზენი წამლების სუნი მეცა და აპარატის წიკწიკი,ისტერიკული ტირილი დავიწყე,და აღშფოთებული მეტდა შემოვარდა უკან ანდრესი მოჰყვა.
-ნუ ტირი მარ,საშიში არაფერია მამშვიდებდა ადნრესი.
ჩემი დაჟინებული თხოვნის შედეგად გამწერეს.ექიმმა ანდრესს რაღაც მითითებები მისცა.
სახლში მივედით თუ არა საწოლში ჩამაწვინა,სიცხე გამიზომა და ოთახში დამტოვა.მელე ლანდრით დაბრუნდა.
-აუ არ მშია რაა გთხოვ.
-გოგო რას ქვიაარ გშია!სითხეეხი უნდა მიიღო გამომიცხადა ანდრესმა.მისი ხელით მაჭამა და სანამ ბოლომდე არ დამამთავრებინა არ მომეშვა,წამლები დამალევინა კომპოტიც ძალით ჩამასხა რასაც ქვია საბანი გამისწორა გვერდით მომიწვა და მაგრად ჩამეხუტა.
-ანდ დაგღალე და დაისვენე შენც მე უკეთ ვარ.
ყურადღება არ მომაქცია გულზე მიმიხუტა,მეც რა მინდოდა მეტი მის სასიამოვნო სურნელს ვიყნოსავდი და ტკბილადაც ჩამეძინა.

აბა როგორია?ვეცადე საინტერესო გამოსულიყო და რაც მთავარია ნაკლები შეცდომა დამეშვა.გამეხარდება თუ შეცდომებზე მიმითითებთ ეს დამეხმარება რომ მომავალში გამოვასწორო.მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ!!