არც ის იყო ნაკლებ დღეში... ტელეფონიდან თავი ამოწია და გაფართოებული თვალებით მიყურებდა
-შეენ?
ორივრმ ერთდროულად შევიცხადეთ და პირდაპირ თვალებში ვუყურებდით ერანეთს... არ ვიცი ჩემ თვალებში რა იკითხებოდა, თუმცა მის საშინლად ლამაზ, ყავისფერ თვალებში საშინლად დიდი ირონია ჩანდა..
-ესიგი შენ ხარ ის საყვარელი და პატარა გოგო რომელმაც ხუთი დღე ჩემთან ერთად უნდა იცხოვროს და ამავდროულად ჩემი სახლი დაალაგოს...
-ეგრე გამოდის...
მხრები ავიჩეჩე და ჩანთა ბეჭიდან მოვიხსენი, იმის მისახვედრად რომ შიგნით შევეშვი და მათხოვარივით კარებთან არ დავეყუდებინე...
-აჰ უკაცრავად ქალბატონო...
-მარიტა!!!!
-მაშინ აჰ უკაცრავად მარიტა! შემოდი..
ირონიული ღიმილი ავიკარი სახეზე და ისე შევედი სახლში... მანა დეიდას ვეძებდი თუმცა ვერსად ვიპოვე...
-ნელა თვალები არ გადმოგივარდეს... დედა სახლში არაა ბაზარშია.. რომ მოვა დაგაბინავებს მანამდე კი გამეცანი... უკვე სამჯერ შეგხვდი და სახელო დღეს გავიგე...
-მარიტა 17 წლის
-რამდენის?
გაკვირვება აშკარად ვერ დამალა და ეხლა თვითონ გადმოუვარდა ლამისაა თვალები...
-ხო 17...
-კი მაგრამ რატომ?..
-რატომ ვმუშაობ? პრობლემების გამო.
-სულ ესაა?
-არა სხვაცაა, თუმცა არ გიცნობ და ვერ გეტყვი...
ირონიულად გავუღიმე და სავარძლის ზურგს მივეყრდენი... ცოტახანი სიჩუმე იყო... მხოლოდ ტელევიზორის ხმა ისმოდა რომელსაც უინტერესოდ ვუყურებდი... თუმცა საშინლად სასიამოვნო იყო, მისი მზერა რომელიც მარცხენა მხარეს მიწვავდა
-ალექსანდრე გავაშელი.. 20 წლის... ვსწავლიბ იურიდიულზე და ამავდროულად ვმუშაობ ჩემსავე კომპანიაში... მყავს ტყუპისცალი რომელიც არაფრით არ მგავს ჩემი აზრით..
მისი სიტყვის დამთავრება და კიბეებზე წელს ზემოთ შიშველი ბიჭი ჩამოდის.. პირში სიგარეტით და თმების ქექვით....
-ვა ალექს ახალი ნაშა ითრიე?!
მის ამ სიტყვებზე ერთიანად წამოვწითლდი და სირცხვილის ნიშნად თავი დავხარე...
-შე*ემა წედიერად ილაპარაკე... არანაირი ნაშა... ჩვენთან მუშაობს და ხუთი დღე აქ იცხივრებს ხოლმე... ზედმეტი რამე არ გაბედო თუ კაცი ხარ....
ამ დროის განმავლობაში... თვალს არ ვაშორებდი დაძარღვულ ალექსანდრეს, რომელიც თვალს არ აშორებდა გიორგის და რომელიც თვალს არ მაშორებდა მე....
-კაი რა ალექსანდრე! ეგრე მიცნობ?!
-სწორედაც რომ გიცნობ მაგიტომ გაფრთხილებ... ეს გოგო სანსახურიდან რომ შენ გამო წავიდეს..
-გავიგე ხო რას მიმეორებ ამდენს!
რომ ვუყურებდი ორივე ერთმანეთისგან განსხვავებულებიბი არიან ხასიათითაც და გარეგნობითაც....
ამასობაში მანანა დეიდაც მოვიდა პარკებით დატვირთული..
ალექსანდრე მაშინვე მივიდა და პარკები გაამოართვა, გიორგი კი იქვე საცარძელში ჩაესვენა...
ხო ვამბობ არა განსხვავებუკი ძმები არიან თქო...
-უი მარიტა შვილო მოხვედი? ხო არ გაგაგიჟეს ამ არანორმალურებმა?!
-არა მანანა დეიდა.. პირიქით ძალიაბ ბევრი მაცინეს...
ჩემი თავის გამიკვირდა ესეთი ტყუილი, რომ ვთქვი.. აღაჟღაჟებული ლოყებით გავხედე ალექსანდრეს, რომელიც საყვარლად იღიმოდა...
-ძალიან კაი... ამეებს მერე მივხედოთ.. ეხლა წამოდი ოთახს გაჩვენებ...
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და უკან მივყევი... კარებთან მიყუდებული ჩანთა ავიღე და კიბეება ავუყევი...
მეგონა მესამე სართულზე, რომელიღაცა მიტოვებულ ოთახს მომცემდნენ... დახლოებით როგორიც "კონკიაშია"
მაგრამ...
აი ეს საოცრება იყო... მეორე სართულზე იქ სადაც ყველა ოჯახის წევრის საძინებელია, იქვე ბოლოში უზარმაზარი სასტუმრო ოთახი იყო...
-მარიტა.. შენ როგორც ოჯახის წევრი ისე მიგიღე... როგორც მოახლე და დამლაგებელი... უბრალოდ იქნები ჩემი მესამე გოგო "შვილი" რომელიც ყოველთვის მინდოდა რომ მყოლოდა....
-ძალიან დიდი მადლობა მანანა დეიდა....
ნადლიერების ნიშნად გადავეხვიე და თვალზე მომდგარი ცრემლი მოვიწმინდე...
-კაი მიდი გამოიცვალე და ქვევით გელოდები
თავი დავუქნიე და ტანსაცმლის ამოლაგება დავიწყე.. სპორტული შავი შარვალი და ნაცრისფერი ზედა ჩავიცვი და ქვევით ჩავედი...
ბიჭები ტელევიზორს უყურებდნენ, მანანა დეიდა კი სამზარეულოში იყო...
-მარიტა შვილო, მე ცოტახანი ავალ წამოვწვები და შეგიძლია გააკეთო სადილი?
-კი რა პრობლემაა..
-რაც მოგესურვება ის გააკეთე..
მაცივარი გამოვაღე და თავში საკმაოდ კარგმა იდეამ გამიელვა ცეზარის გაკეთება გადავწყვიტე... საჭირო მასალა ავიღე და გაკეთებას შევუდექი..
-აუ ჯანდაბა!!!
დაჭრის დროს თითიც მივათალრ და ბოლო ხმაზდ ვიყვირე ამაზე კი დაფეთებული ალექსანდრე შემივარდა...
-ხომ კარგად ხარ?
-თითი გავიჭერი უბრალოდ.. შეგიძლია მითხრა სად არის ლეიკო?
სისხლი გაუჩერებლად მომდიოდა და არ ვიცოდი რითი შმეჩერებია..
უხმოდ შემოვიდა სამზარეულოში და კარადა გამოაღო.. იქიდან აფთიაქი გამოიღო ხუთ წუთიანი ქექვის შემდეგ მიაგნო სასურველ ნივთს... ლეიკო ამოიღო და თითზე დამაკრო... ხმა ამოუღებლად გავიდა სამზარეულოდან და დამტოვა გაშტერებული... გონს მალევე მოვეგე და საქმიანობა გავაგრძელე...
-მზად არის!!
ერთი დაძახება და ორივე სუფრასთან ისხდნენ...
-წავალ მანანა დეიდას დავუძახებ...
-მჰმჰჰჰ
პირგამოტენილებმა მხოლოდ ამის თქმა შეძლეს..
უნებურად გამეცინა.. და კიბეებს ავუყევი... კარებზე ფრთხილად დავაკაკუნე
-მობრძადით..
შიგნიდან თბილი ხმით გამომძახა
-მზადაა სადილი და ამოგიტანოთ თუ ჩამოხვალთ?
-იყოს შვილო ჩამოვალ ეხლავე...
თავი დავუქნიე და კარები გამოვიხურე...
სამზარეულოში შევედი და საქმიანობა განვაგრძე, როცა მანანა დეიდა ჩამოვიდა ერთი ხმამაღლა შეჰკივლა...
-ვაიმე!
ბიჭებმა დაფეთებულებმა გახედეს ერთმანეთს, არც მე ვიყავი ნაკლებ დღეში...
-რატო არ ჭამ შვილო?
დაამთავრა მისი დაწყებული წინადადება და ყველამ შვებით ამოვისუნთქეთ...
-არ მინდა მანანა დეიდა მადლობა...
-რას ქვია არ გინდა დაჯექი და ჭამე!
-რაა???
დიალოგი გიორგის ყვირილმა დაარღვია...
-რა უნდა ქნას?
-დაჯდეს და ჭამოს გიორგი რა გჭირს?
-თუ ეს მოსამსახურე თუ დამლაგებელი აქ დაჯდება და ჩვენთან ერთად შეჭამს მე თქვენთან ერთად არ შევჭამ... ნმადვილად არ მაქვს სურვული მოსამსახურესთან ერთად ვჭამო...
-გიორგი!!
ბოლო ხმაზე უღრიალა ალექსანდრემ გიორგის...
-სიტყვები შეარჩიე და ისე ილაპარაკე.. თუ დაგავიწყდა რომ მიდ გაკეთებულ საჭმელს ჭამ რომელც ძალიან მოგწონს?!
-რა მაინტერესებს თუ ის აქ დაჯდება მისი გემრიელი საჭმელი არაფერში მჭირდება!!!
მეტი ვეღარ გავუძელი და უკანმოუხედავად ავედი ოთახში...
ცოტახანში კარებზე კაკუნი გაისმა... ვეცადე ტირილისგან გაბზარული ხმა არ შემტყობიდა რაც არ გამომივიდა
-მობრძანდით!
-მარიტა! ბოდიში ჩემი ძმის უმსგავსო საქციელისთვის...
-არაუშავს... მიჩვეული ვარ ეგეთებს...
-უშავს მარიტა!
მისი ხმა იმაზე მეტად დაბოხდა ვიდრე ოდესმე მსმენია...
-მაგაზე პასუხს მე მოვთხოვ მარიტა!
-არ გინდა დღეს და ხვალე წავალ... შენ ძმას არ "ვევასები" და ძალით ვერ "დავავასებიებ" თავს...
-შენარა თუ მას არ მოწონს რამე ის წავა...