არემარე გაზაფხულის სურნელით გაჟღენთილიყო...
ხეები აყვავებულიყვნენ....
ლამაზი იყო მაისში თბილისი,ლამაზი მაგრამ სიბინძურით გაჟღენთილი...
თბილისი ეს არის ქალაქი სადაც ყველა რაინდობს....
თბილისი სადაც ამპარტავანი, სვეცკი, ნიკოტინით, ჰეროინით გაჟღენთილი ახალგაზრდობა ცხოვრობს, მათ შორის მეც...
სკვერში ვიჯექი...
ლამპიონები ბჟუტავდნენ....
შუაღამე იყო..
მხოლოდ მე, მთვარე და ჩარკვიანი ვიყავით....მომწონს ჩარკვიანი მაგრამ ვეტ ვუგებ... რატომ? ალბათ იმიტომ რომ მე უფრო ვაფრენ, მე უფრო გიჟი ვარ.. და ალბათ მთავარი მიზეზი ისაა რომ მას ზღვის გადაცურვა უნფოდა, მე კი გაფრენა მინდა...
ქარმა დაუბერა...
ლურჯი თმა ჰაერში ამიფრიალა მერე კილამაზად ზურგზე მიმოეფინა...
სიცივე ძვალ-რბილში გამიჯდა, მეც ავდექი და წამოვედი...
მთვარის შუქით განათებულ გზას დავუყევი...
*************************
კლუბში შევედი...
თამბაქოს, სასმელის, სუნამსსუნი ერთმანეთში არეულიყო და ხვირში სასიამოვნოდ მიღიტინებდა..,
- მოხვედი?
- მოვედი
- გინდა
- მინდა
და ვენაში ნემსი გავირჭვი....
წამით ყველაფერი დატრიალდა, ბურუსი ჩამოწვა...
ჩემით დავინგრიე ჩხოვრება.. ჯერ მხოლოდ 20 წლის ვარ ....
ყველაფერი არეულია ჩემს, ევა დადიანის ცხოვრებაში....


პ.ს დავბრუნდიიი
როგორ ხართ?
ამ მოთხრობას აუცილებლად დავასრულებ..
მოგეწონათ?