_ნუცუბიძეზე ასეთი ამბები იყო, კუთხის ბოლოში რომ გეკითხათ თეკა იოსელიანი სადარისო , გეტყოდნენ მოკვდა

**

_აღარ იცოდა მერამდენედ ღამდებოდა და თენდებოდა, არც ის იცოდა რა უნდა მოემოქმედებინა , არც ის იცოდა ბიჭი როგორ მოეგერიებინა ყოველ დღე, რომ საჭმლით და წლით ხელში მოდიოდა. საშხაპეში ახსოვს დადიანი , მერე მის მატრასზე რაღაცას რომ აჭმევდა , მერე აღარ მერე არაფერი უკვე თვლა ერეოდა მგონი 37 დღე იყო, რაც მაღალი ლამაზი სილუეტი ერთმა დაბალმა მელოტმა ინდივიდმა შეცვალა , დღეები იყო ისეთები ასეთები არ უნდოდა ჭამა ატენიდა არ უნდოდა დალევა ასხამდა , დადიანი უნდოდა არჩანდა, ნუცუბიძე ენატრებოდა იგვიანებდა , ერეკლე და დეა ესიყვარულებოდა ორივე უიმედოდ იცდიდა გულში, რა ექნა არაფერი იჯდა მატრასზე არც ეძინა არც ეღვიძა, აბა რა დააძინებდა უვარსკვლაოდ და უმთვაროდ არაფერი , ამიტომაც ეხლა იჯდა გამოფიტული გამხდარი ბინძური, და გრძნობდა, რომ დიდხანს კიდე ვერაფრით გასტანდა , ერჩივნა-ერჩივნა ასეთ წამებაში სულის ამოხდას თვითონ ეღონა რამე, მეხუთე დღე წინ ქონდა იოსელიანს, ამას ითვლიდა რადგან ყოველ მეხუთე დღეს ბანაობდა , კი მართალი აბაზანაში სარკე არ იყო მაგრამ ახსოვს კაბინის გვერდით მინის ჭიქა იდო , გაეღიმა დადიანს ცხოვრებაში პირველად იგრძნო სიკვდილის მოახლოება პირველად დაიტირა წარსული, ლამაზი წარსული მთელი 23 წელი დაიტირა უცრემლოდ რა თქმა უნდა , შეეგუა გაიაზრა დედ-მამას კოცნაც გაუგზავნა თომაშს მონატრება, და ნუცუბიძეს პონტები აბა რა, თუ არა ეს აბა ნუცუბიძე უპონტოდ როგორ , ბევრ ვინმეს დაემშვიდობა მათ შორის პარიზსაც და რეჟისურასაც , შედგა გამომშვიდობება ეხლა მელოტის ჯერი იყო კარი გაეღო და სააბაზანომდე მიეყვანა თეკა არც დაიგვიანა წუთებში კარი გაიღო და გაიყვანა ისევ ბაგე შეკრულმა. ცადა მართლა ცადა იოსელიანმა რამის თქმა მოეხერხებინა მელოტისთვის აბა როგორ ქვა ააგდე და თავიც შეუშვირეო , ბაგეს არ ხსნიდა, წამს იოსელიანმა იფიქრა მუნჯიაო , მაგრამ ერთ ერთი შემოსვლისას კარგად გაიგონა ვიღაცას რომ გადაულაპარაკა , არ ეშვებიანო. მოკლედ იოსელიანი დერეფანს კვეთდა უსარკმლო უსინათლო დერეფანს და გრძნობდა ყველაფერი წინ ქონდა სხვა სიცოცხლე ამ ტანჯვის გარეშე, არვინ იცოდა თეკას გარდა მას როგორ უჭირდა. თავისუფლება ეს ის ხილი იყო დაბადებიდან ადამს, რომ მოჰპარა ხეზე და გემრიელად ჩაკბიჩა , მაშ ეხლა რაიქნებოდა არც არაფერი დაიიმედა თავი და მონდომებით შეააბიჯა საშხაპეში , მალე უნდა ემოქმედა უხმაუროდ , ჭიქა აიღო კოპლებიანი იყო თუ სადმე წყალი მოდიოდა მოუშვა ხმაური უნდა გამოეწვია რომ მსხვრევის ხმა არ გაეგონათ , მოახერხა წამის შემდეგ ხელში ერთი ნატეხი ეკავა რომელსაც გატყდომისას ყველაზე ბასრი მხარე შერჩენოდა , ეშინოდა
? დაფიქრდა და არა ამქვეყნად არაფრის ეშინოდა იოსელიან არაფრის , ეს სხვა გოგო იყო , სიკეთესთან ერთად ბოროტებაც რომ ერია და სათნოებასთან ერთად სითავხედე არიყო იდალური, მაგრამ არც ისე გავარდნილი იყო როგორც ამბები ვრცელდებოდა, იჯდა თეთრ ცივ იატაკზე და დროს მოსვლას ელოდა იგრძო რომ მოვიდა იგრძნო აბა რა მერე ტკივილიც იგრძნო ჯერ მარცხენა მაჯაზე და მერე მონდომებით მარჯვენაზე გაუჭირდა გაჭრა კანის მაგრამ იწვალა თხევადი სითხე რომ დაედინა ესიამოვნა თვალებიც რომ დაებინდა ეგეც ოღონდ ეს უკანასკნელი მაგრად , ესიამოვნა წყვდიადში თავისუფლად გადაადგილდებოდა მოეწონა , მაგრამ მერე ეტკინა გულთან მერე ღაწვებთან მერე უფრო შეცივდა, მერე რაღაც მძაფრი იგრძნო ნესტოებთან ცხვირი აეწვა, არ უნდოდა დაჯერება არ უნდოდა ეწამა, მაგრამ თბილი ხელებიც იცნო ჭრილობას რომ აჭერდა ხელს , ხმებიც ჩაწვდა კვდებაო , გადარჩებაო , ორივე გადახნილი აქვსო ლახტიო მოკლედ დეტალები, მოკლედ და ამბები მაგრამ ვერ აღქმადი ამბები იოსელიანზე




**

იოსელიანები სახლთან რიგები იკლებდა ჟურნალისტებიც ნახევრდებოდა , აბა რას დალოდებოდნენ ხვდებოდნენ ყველა ხვდებოდა, რომ იოსელიანების ქალიშვილი , როგორც სხვა მილიონერების შვილები მიწას მიაბარეს , ვერავინ ცნობდა ერეკლე იოსელიანს და დეა ფარაჯანოვს , ვერავინ იჯერებდა, რომ ეს ის ბრწყინვალე წყვილი იყო , დადიოდნენ მაინც დადიოდნენ ორივენი, მაგრამ არავის ჯეროდათ რომ ცოცხლები იყვნენ და უკვე 40 დღეს შვლის გაუჩინარებიდან , 40 დღე უიმედოთ 40 დღე ელემენტარულზე ბევრად მცირედი საარსებო მინიმუმით ჩაბნელდა შემაღლებულზე მდებარე იოსელიანები რეზიდენცია , სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით , ყველამ გაიაზრა მთელმა ნუცუბიძემ, რომ თეკა იოსელიანი დაკარგა ყველამ გაზიარა და მიხვდა რომ ნუცუბიძე არიყო ის ნუცუბიძე იოსელიანი გარეშე არიყა და მორჩა არიყო ის ბაითი და დრო, როგორც იოსელიანის დროს, სხვა ხანა იდგა სხვა განზომილებით მოძრაობდნენ ახალგაზრდები საბურთალოზე , ქუჩის კუთხეში კი ისევ ისმოდა იოსელიანზე ჭორები ამბობდნენ ათას რამეს, მაგრამ წინანდელივით არ ლანძღავრდნენ პირიქით , შეუყვარდათ იოსელიანი ლამაზი იყო ამბობდნენ, მერე სხვა დაამატებდა ღვთაებრივიო , ბევრი იძახდა ნიჭიერი იყო ბევრი იმასაც ამატებდა სხვანარი იყო მოკლედ ამბები დადიოდა და დადიოდა ივლიდა ივლიდა სადამდე თბილისს ერთი კაცი მაინც შერჩებოდა ვინს თეკა იოსელიანს იცნობდა და ვინაც იცოდა მისი ჯადოსნური სილამაზის და წყლიანი ჭაობისფერი თვალების ამბავი , მოკლედ და ნუცუბიძე შოკში იყო მაგრამ ჯერ ვერ ხვდებოდნენ.



რავიცი რავიცი გავაგრძელო?