არც ისეთი მშვიდი ღამე მქონდა, მთელი ღამე არ მეძინა წამდაუეუმ მეღვიძებოდა და ჩემი მეორე დღის გეგმები მახსენდებოდა, ისევ შიში მიპყრობდა,ჭ. აზრზზე არ ვიყავი რა უნდა გამეკეთებინა ბავშვებისთვის, თუმცა რაღა ბავშვები ზოგი ჩემზე დიდიც კი იქნებოდა თავს ძალა დავატანე და დაძინება ვცადე.

თვალები 8საათზე გავახილე, როცა მივხვდი რომ ვეღარ დავიძინებდი, ავდექი და თავი მოვიწესრიგე, სამზარეულოში დედა დამხვდა, მეც შევაბოტე და ახლოს ჩამოვუჯექი.

-თიკა დე, რა ადრე ამდგარხარ, რა გჭირს ცუდათ ხომ არ ხარ?

-არა, კარგად ვარ, უბრალოდ მთელი ღამე ვნერვიულიბდი და არც მძინებია ფაქტიურად

-კარგი რა რა განერვიულებს, შენ ხომ ჩემი ჭკვიანი გოგო ხარ, ვიცი ყველაფერს შეძლებ. მამას ვუთხარი და ძალიან გაუხარდა, წარმატებები გისურვა რო წავიდა.

-თქვენ მე გადამრევთ ხალხო რა-დედას არაფრის თქმა არ ვაცადე ისე გავედი ოთახში, ჩავიცვი და უნივერსიტეტში წავედი, იმდენს ვერ მივხვდი რომ, ჯერ ძალიან ადრე იყო და ეხლა უნივერსიტეტში არავინ იქნებოდა. უკვე ქუჩას ვკვეთთდი როცა მანქანის ბორბლების წუილი გავიგონე, დაფეთებული შევტრიალდი და დავინახე როგორ შეასკდა მანქანა ხეს. წამებში მოვედი გონს და მანქანისკენ გავიქეცი

-ფუ შენი,.... -მანქანიდა გადმოვიდა, ახალგაზრა ბიჭი და კარგა გვარიანად შეიგინა-სულ აქ როგორ ვეჯახები რაა

-უკაცრავად, კარგად ხართ? -ვკითხე უცნობს,

-კიი, კარგად ვარ, უბრალოდ მანქანა აღარ ვარგა-მითხრა ბიჭმა და თავიდან ფეხებამდე შემათვალიერა, უხერხულად შევიშმუშნე, თუმცა უცნობი თვალის მოშორებას არ აპირებდა.

-ძალიან კარგი, მთავარი ეგ არის, მანქანას რამე ეშველება,

-პირველად არ ხდება,-გამიღიმა და უნაკლო კბილები ამიფრიალა

-კარგი, წავალ მე რადგან არაფერი გჭირს, და კარგად ხარ

-კარგი ლამაზო, მადლობა

უკვე გამობრუნებული ვიყავი, უცნობმა რომ მომაძახა, აღარ მივტრიალდი, ან რა უნდა მეთქვა.
შეყვარებული არასდროს მყოლია, ფლირტის დონეზეც კი არ მივსულვარ არავისთან, ბიჭის ყურადღება არასდროს მიგვრძვნია, არასდროს აუხსნიათ ჩემთვის სიყვარული, ამიტომაც ცოტა მეხამუშა უცნობის რეპლიკა, მაგრამ აღარ მივტრიალდი და უნივერსიტეტისკენ გზა განვაგრძე.
გამიკვირდა მაგრამ ბატონი თენგიზი უნივერსიტეტში დამხვდა, პირდაპირ მის კაბინეტს მივადექი, დავაკაკუნე და დაველოდე როდის გავიგებდი მის ხმას

-მობრძანდით-გავიგონე ხმა და, თავი შევყავი-თიკო, მოდი შემოდი რა ადრე მოსულხარ

-ხო რავიცი, სახლში ვეღარ გავძელი, ვიფიქრე სახელმძღვანელოს გადავხედავდი თქო


-თიკო ესე ძალიანაც ნუ ნერვიულობ, არაფერი არ არის დამშვიდდი

-ესე ძალიან მეტყობა? არვიცი რა უნდა ვქნა

-არაფერი არ არის დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება, წამოდი ეხლა მეოთხე კურსელებთან გაქვს ლექცია, მიგაცილებ

თენგიზს ფეხდაფეხ მივყევი, მესამე სართულზე 309ე აუდიტორიაში შევიდა და მეც მას მივყევი, აუდიტორია იმხელა იყო ბავშვებს ძლივს ვხედავდი, შევედი და დავინახე ბავშვების გაკვირვებული სახე და ვიფიქრე გავიქცევი თქო მაგრამ გასაქცევიც რო არსად იყო?

-გამარჯობა ბავშვებო როგორ ხართ? ეს არის თიკა ქორქია, თიკა ქეთინოს მაგივრად ჩაგიტარებთ ლექც...-თენგიზს სიტყვა დამთავრებული არ ქონდა ვიღაც ბიჭმა რომ შემოანგრია აუდიტორიის კარი და ვითომც არაფერი ისე დაიკავა ადგილი, თავი ასწია თუ არა, მასში დილანდელი უცნობი ამოვიცანი

-ყმაწვილო, ბოდიში მაინც მოიხადე,-მიუტრიალდა თენგიზი უცნობს, თუმცა როცა მიხვდა არაფრის თქმას არ აპირებდა ისევ დაწყებული ლაპარაკი გააგრძელა-ესეიგი თიკა იქნება თქვენი ახალი ფერწერის ლრქტორი, და იმედია არ გააგიჟებთ-თენგიზმა ღიმილით დაგვაჯილდოვა და წავიდა, დავრჩი მარტო, თუმცა რაღა მარტო აუდიტორიაში ასი მოსწავლე მაინც იჯდა. არვიცოდი საიდან დამეწყო ან საერთოდ რა უნდა მეთქვა.

-ბავშვებო, საერთოდ რა უნდა ვთქვა ან საიდან უნდა დავიწყო არც კი ვიცი, თავიდანვე გეტყვით რომ მე საერთოდ არაფერი ვიცი ფერსერის და თქვენ უფრო უნდა მასწავლოთ რამე არათუ მე, არაფერი გამოცდილება არ მაქვს ამ საქმეში, და არც რაიმეს დახატვა მიცდია როდესმე, მინდა გულახდილი ვიყო და ყველაფერი თავიდანვე იცოდეთ, ყველას სახელს ვერ დავიმახსოვრებ მაგრამ შევეცდები რამე გამომივიდეს-დავასრულე მონოლოგი და ბავშვებს გადავხედე, ვერაფერს ვკითხულობდი მათ სახეზე.

-მე ნინი ვარ-აუდიტორიის შუა ნაწილიდან გოგონას ხმა გავიგე-სულაც არ არის საჭირო რამე იცოდეთ ფერწერაში, ჩვენ მხოლოდ იმიტო გადაგიხდით მადლობას რომ ჩ ენი წინა ლექტორი შეცვალეთ და დაგვასვენეთ

-თქვენობით ნუ მელაპარაკები, შენზე ალბათ 2წლით პატარაც ვარ, მინდა თქვენთან მეგობრული ურთიერთობა მქონდეს

-ხოდა ძალიანაც კარგი, მშვენიერი გოგო ხარ და ვიმეგობროთ რა-მითხრა მის გვერდით მჯდარმა ბიჭმა
ყველა მიღიმოდა, მხოლოდ უცნობი იჯდა და მიყურებდა, მისი ეს საქციელი მბოჭავდა თუმცა ამაზე ძალიან ხალისობდა. ლექცია დამთავრდა და ყველა სათითაოდ გაიკრიფა აუდიტორიიდან, მხოლოდ უცნობი იჯდა და არაფრის მთქმელი თვალებით მიყურებდა, ჩემი ნივთები ავიღე და კარისკენ წა ედი როცა მისმა სიტყვებმა ადგილზე მიმყინა.

-ლექტორის შეყვარება ტეხავს?

-ბატონო?

-ლექტორის შეყვარება ტეხავს? ურცხვად გამიმეორა კითხვა
-ვერ მივხვდი რას გულისხმობ

-რა მიუხვედრელი ხარ ღმერთო-მომიახლოვდა და თითქმის ცხვირი ცხვირზე მომადო

-სულაც არ ვარ, უბრალოდ არვიცი რის მიღწევას ცდილობ ამით?

-გაიგებ-მითხრა და კარისკენ სწრაფი ნაბიჯებით დატოვა ოთახი.

ღმერთო, ამ ბიჭმა მგონი გააფრინა, რადროს სიყვარულია, მისი სახელიც კი არ ვიცი, ყველა არანორმალური მე როგორ უნდა შემხვდეს. გამოვფხიზლდი და მეც უკან მივყევი უცნობს, გარეთ გასულს დავინახე როგორ ჩაჯდა ახალ მანქანაში, ზედ არც შემოუხედავს ისე დაქოქა მანქანა და ადგილს მოსწყდა. მეც მშვიდად წავედი სახლში თუმცა არ ვიცოდი ხვალინდელი დღე რას მიქადდა.






ესრც მეორე თავი, შემიფასეთ ბავშვებო, თქვენი ერთი კომებტარიც ბევრს ბიშნავს