სასწაული გრძნობაა როცა საყვარელი ჯგუფის სიმღერას უსმენ, თან გესმის როგორ ეცემიან წვიმის წვეთები მანქნის მინას და გვერდით გიზის შენთვის საყვარელი ადამიანი, მიდიხართ, მაგრამ არ იცი საით, ანდა რა საჭიროა იმის დადგენა თუ სად მიდიხართ?! არც არაფერში, მთავარი ხომ ისაა, რომ მასთან ერთად ხარ, გრძნობ თავს დაცულად.
ისევ ¼ ისევ მისი სიმღრები, არა „ბოროტი“ არის მაგრამ კარგი გემოვნება აქვს ამ „ბოროტს“
როგორ მიყვარს სიმღერა „მოგონებების ზღვაში“ სულიერადაა ჩემთან ახლოს...
„სანამ არ მეტყვი მომენატრეო,არ მოგწერ ერთს..
სანამ არ იტყვი მჭირდებიო,იღლები შენც..
აბა ტანჯული ვერ დაითვლი ამ წუთებს ბევრს..
შენი გული ხო ჩემს გულშია ,
სანამ არ იტყვი რომ გჭირდები,მოვითმენ მეც..
ვერ გამიცანი და არც გინდა გაიგო ეს..
რომ სუნთქვა შენი სხვას არავის,ბიჭს ესმის ერთს..
რომ ჯვარი ჩვენთვის დაწერილი უკვე აქვს ღმერთს..
როცა სიყვარულს გაიღებ სხვისთვის,
,როცა გცივა და გაიხდი მისთვის..
როცა სტკივა და შენ უწმენდ ცრემლებს,
მაგრამ არ იცი რატომ ან რისთვის..
როცა შენ წახვალ ის რჩება სხვაგან...
როცა შორდები დაწვება სხვასთან,
თბილად მოიხვევს უგულო გრძნობებს
და გადავარდები მოგონებების ზღვაში...
მოგონებებების ზღვაში, მოგონებებების ზღვაში, მოგონებებების ზღვაში..
ამოდის მზე განათებს შენ..
ფიქრიც არ მინდა რომ მე არ მოგწერ მეტს..
ამოდის მზე განათებს შენ..
ფიქრიც არ მინდა რომ არ მოგწერ მეტს..
ამოდის ქარი აწვება მზეს,
შენ მხოლოდ ჩემი იქნები დღეს..
სიყვარულს ნატრობს ეს გული პატარა,
მთხარი თანხმობა ან ხო თქვი ან არა..
მარტო ვარ ისევ დავდივარ ქუჩებში,
გახსოვს რამდენი გიყურე ტუჩებში..
ცხოვრება გრძელდება ამბობენ,მაგრამ რატომ ხარ სულ ჩემში..
ამოდის მზე განათებს შენ..
ფიქრიც არ მინდა რომ მე არ მოგწერ მეტს..
ამოდის მზე .. მოგონებების ზღვაში...“
როგორი ახლო შეიძლება იყოს სიმღრა ადამიანთან, უაზროდ ახლო, ისე გახდება შენი ცხოვრების ნაწილი რომ ვერც კი გაიგებ.
-გეტყობა ძალიან გიყვარს ეს სიმღრა-ფიქრებიდან დემეტრეს ხმამ გამომიყვანა, გამომხედა და გამიღიმა.
-ხო... ძალიან მიყვარს-მეც გავუღიმე და სიმღერას ცოტა დავუწიე.
-იყოს რას ერჩი, შენ თუ მოგწონს მეც მომწონს.
-ისე რომელია შენი საყვარელი სიმღერა?!
-რავიცი, არ მაქვს ეგრე გამორჩეული სიმღრა.
-და მაინც?! დავიჯერო აი ისეთი სიმღერა არ გაქვს რომელსაც შეგიძლია მთელი დღე უსმინო? ან ისეთი სიმღრა რომელიც ვიღაცას გახსენებს?
-რავი მგონი მაქვს ეგეთ ორი სიმღერა-სიცილნარევი ხმით მითხრა.
-და რომელია არ მეტყვი?!
-მოგასმენინებ აუცილებლად!-ინტერესით აღსავსე თალები მომაპყრო და გამიღიმა.
-მიმღრებ?
-გიმღრებ! მაგრამ ახლა არა... სხვა დროს, მაშინ როცა საჭირო იქნება!
-ეხლა მიმღერე რაა-კატის თალები მივიღე და მისკენ მივბრუნდი.
-თამუნა ნუ მაიმუნობ-გაეცინა-გიმღერებ თქო ხო გითხარი და როდის ეგ უკვე მე ვიცი.
-ხო კარგი, კარგი-ნაწყენმა თავი გვერდით გავაბრუნე.
-თამუნა ნუ იბუტები თქო.
-არ ვიბუტები ვაახ.
-აუ მაგ ცხვირის გაშვერისთის ერთს კარგად გცემ-სიცილით დამიქნია საჩვენებელი თითი გაბრაზების ნიშნად.
-ვერაფერსაც ვერ მიზამ-გავიცინე და გავხედე მომღიმარ „ბოროტს“
-ნახავ თუ ვერ....-რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ ვეღარ დაამთავრა, ჩემზე მოჩრებულმა ვიღაცის ავტომობილს მსუბუქად შეეჯახა.
-ფუ ამის .....-გინება გულში ჩაამთავრა, საჭეს მაგრად ჩასცხო ხელი და ამვომობილიდან გადასვლა დააპირა.
-დემეტ....
-არ გადმოხვიდე! მოვალ მალე!-ჩემს პასუხს არ დალოდებია ისე მოიხურა კარები.
გადასვლა მინდოდა, მაგრამ ისევ ჩემს ავტომობილში დარჩენა გადავწყვიტე.

დემეტრეს ნაამბობი:

თამუნასკენ მიბრუნებულმა ვერც კი შევამჩნიე როგორ შევეჯახე ვიღაცის ავტომობილს, გადმოვედი და წავედი იმ ავტომობილის მძღოლთან რომელსაც მე შევეჯახე.
ავტომობილის ნომრები მეცნო, თამუნას სახლთან მინახავს ხშრად, გავიფიქრე იქვე ცხოვრობს ვინმე და მისია თქო, მაგრამ როცა შავი BMW X6-დან ბარათლი გადმოვიდა, ყველაფერი ნათელი გახდა.
-ვაახ დემეტრე ტო შენ ხარ?!-ირონიული ღიმილით შემეგება ნაბი***რი-შენ ბიჭო ავტომობილს ვერ უვლი და თამუნას მოუვლი?!
-ბარათელი მე მეგონა შენით გაძვრებოდი საქართველოდან, ისე რომ არაფერი არ მოგტეხოდა, ან ყველაზე პრიმიტიული არ მოეკალი ვინმეს.
-არა, საქართველოდან წასვლას არ ვაპირებ! მომწონს აქ, თანაც გეგმები მაქვს სამომავლოდ და ამიტომ უნდა გაგიცრუო იმედები!
-ოცნებობ, ისევ ისე ოცნებობ-მეც ირონიული ღიმილით ვუპასუხე.
-მარტო არ ხარ როგორც ვატყობ-ავტომობილს გახედა, მეც გავაყოლე თვალი და ჩვენზე მოჩერებულ თამუნას გავხედე.
-ხო არ ვარ მარტო!
-ცუდია, რომ ლექსო მის დას შენნაერს ანდობს, ძალიან ცუდია, მაგრამ ამის გამოსწორებაც ხომ შეიძლება არა?!
-მისმინე, არ მინდა რომ მისი თანდასწრებით გცემო და ჯობია შენით აახვიო.
-რატომ მიდი! მიდი დამარტყი, დაანახე თამუნას როგორი ხარ სინამდვილეში!!!
-ბარათელი თამუნა მე ისეთს მიცნობს როგორიც ვარ-ირონიული ღმილი ავიკარი კმაყოფილების ნიშნად.
-არამგონია... ისე ყველაფერი შეიძლება მოხდეს არა?! შეიძლება გადაგიყვაროს და წვიედს სხვასთან!
-მაგარს ბავშვობ ბარათელი! გეუბნები ოცნებობ თქო და არ გესმის...-თველებში ვუყურებდით ერთმანეთს-მე იმისთის გადმოვედი ავტომობილიდან რომ ადამიანს დავლაპატაკებოდი, ამეხსნა ყველაფერი და დავხმარებოდი, მაგრამ ადამიანს აქ ვერ ვხედავ და ამიტომ...-მხრები ავიჩეჩე და გმოვბრუნდი.
-თამუნა ჩემი გახდება!!!-უცებ გავჩერდი.
-რა თქვი შე ახვ***რო?!!!!-ნერვიულად მოვმუშტე ხელები და თვალებშ ჩავხედე.
-ჩემი იქნება თქო! რაც ადრე ვერ დავამთავრე ახლა დავამთავრებ!
-მაშინ რომ არ მოგეცი მასთან მიახლოების უფლება და შენ გგონია რომ ახლა მოგცემ?! შენით გაა***ამ და ბოდიშსაც მოიხდი შე ***
-ვნახოთ წერეთელი! ვნახოთ რას მოიტანს დრო!-მე მხოლოდ გავიცინე ახლა კიდევ რამე რომ ეთქვა იქვე მოვკლავდი-დაიმახსოვრე წერეთელი ჩემი სიტყვები! ნუ მაინც ისე ცოდნისთვის მერე რომ არ გაგიკვირდეს! ჩემი იქნება და ფეხებსაც ვერ ........-ირონიულად გამიღიმა.
ეს კი უკვე ზედმეტი იყო, მართალია არ მინდოდა რომ თამუნას ენახა ჩემი ჩხუბი, არ მინოდა რომ ასეთ ვენახე, მაგრამ სხვა გამოსავალი არ მქონდა, ეხლა ჯაბა ბარათელი რომ არ მეცემა ჩემს თავს არ ვაპატიებდი, საკუთარ თავმოყვარეობას ვერ შევაფურთებდი და ვერ გავბრუნდებოდი უკან ისე, თითქოს მას არაფერი არ ეთქვას ჩემთვის. ისევ ძველი დრო ამომიტივტივდა თავში, ისევ ის ამბები: ჩხუბი, აყალმაყალი, მუქარა, საქმის გარჩევები და ა.შ.
სხვა რომ არფერი ისევ იმ მიზეზით, ვერ გაიგო რომ იგივეს გავიმეორებდი ახლაც რც გავაკეთე მაშინ და ახლა ხომ საერთოდ გადავდგამდი დედამიწას, მაშინ როცა ის ჩემთან იყო!!!
მისკენ დავიძარი და დავარტყი, შებარბაცდა, გასწორება სცადა მაგრამ ისევ დავარტყი.
დაგვინახა თუ არა თამუნამ ავტომობილიოდან გადმოვიდა და წამოვიდა ჩენსკენ.
-დემეტრე რას აკეთებ?!
-თამუნა დაბრუნდი უკან!!!-მისთის არც კი შემიხედავს ისე ვუპასუხე და ისევ დავარტყი ჯაბას.
-დემეტრე დაანებე თავი-აცრემლებული ხმა მისწვდა ჩემს სმენას და უცებ გავხედე თამუნას-შეეშვი გთხოვ...
-მიდი დამარტყი!!! მიდი და აჩვენე როგორიც ხარ სინამდვილეში!!!-დაიყვირა ჯაბამ და თამუნას გახედა.
-მოკეტე შე ახვ***რო, მოგკლავ გესმის! მოგკლავ!
-მიდი!-ისევ დავარტყი.
-დემეტრე...-ისევ გავიწიე დასარტყმელად მაგრამ თამუნას ზედმეტად შეშინებულმა ხმამ გამაჩერა.
უკან დავიხიე ჯერ ჯაბას გავხედე რომელიც ფეხზე ძლივს იდგა და ამიტომაც ავტომობილს ეყრდნობოდა, მერე კი ათრთოლებულ თამუნას რომელიც ხან მე და ხან ჯაბას გახედავდა.
-რაც მაშინ გავაკეთე იგივეს გავიმეორებ, მაგრამ ერთი განსხვავებით! ბოლო იგივე არ იქნება გარწმუნებ!!!-მშვიდად ვუთხარი ჯაბას და თამუნასაკენ წავედი.
ხელზე ხელი ფრთხილად მოვკიდე და თალებში ჩავხედე, ნერვები მეშლებოდა ჩემს თავზე სიბრაზის მოთოკვა რომ ვერ შევძელი და ნება მივეცი ჯაბას აესრულებინა ის რაც ჩაფიქრებული ქონდა.
-წავედით!
-კი მაგრამ ის...
-თამუნა ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე წამოდი!!!-ხმას საგრძნობლად ავუწიე და თამუნას კარები გავუღე, მანაც დაიკავა მისთის განკუთვნილი ადგილი, ავტომობილს მოვუარე და მეც ჩავჯექი ავტომობილში.
სიჩუმეს დაესადგურებინა და ეს ნერვებზე მოქედებდა, ვიცოდი რომ უნდოდა ეკითხა რაღაც და შიში არ აძლევდა ამის საშუალებას, ამას უფრო გამოვყავდი წყობიდან, რომ მას ეშინოდა ჩემი და ამიტომაც ვერ იღებდა ხმას, არ მინდოდა შეშინებოდა, მაგრამ ბარათელი რომ არ მეცემა არც ეგ არ შემეძლო.
-თამუნა ნუ ხარ რა ჩუმად.
-...........
-თამუნა!
-რატომ ცემე ჯაბა?! რა დააშავა?
-საშენო არაფერი! მაგრამ იცოდე, რომ ის ამის ღირსი იყო.
-ღირსი იყო რომ სიკვდილამდე მიგეყვანა?!-გამომხედა და პასუხს დაელოდა.
-ხო ღირსი იყო რომ ცემით სიკვდილამდე მიმეყვანა!!!-ხმას ავუწიე.
-..........-ხმა არ ამოუღია, ისევ გავლანძღე ჩემი თავი.
-არ მინდა რომ გეშინოდეს ჩემი, შენ არ უნდა გეშინოდეს გესმის?! შენ არა!
-იმის მერე რაც ვნახე ძნელია შენდამი შიშს არ ვგრნობდე.
-ჩემი არ უნდა გეშინოდეს გესმის?! შენ ვერ გავნებ! იცი რომ შენს გამო ნებისმიერს ყელს გამოვჭრი.
-უბრალოდ არანორმალური ხარ გესმის?! რატომ ცემე ადამიანო ჯაბა რა დაგიშავა, ყველას ეგრე ექცევი ვინც არ მოგწონს?-გამომხედა და ხელზე ხელი მაგრად მომიჭირა-არ მესმის... ვერაფერს ვერ ვხვდები რა გემერთება... მთლიანად იცვლები როცა საქმე ბარათელს ეხება, აი რადიკარურად განსხვავებული ხდები...
-რის გამო მეჩხუბები?! იმ ახვ***რის გამო გოგო?!-ნერვებმოშლილმა ჩავაშტერდი თვალებში.
-მის გამო არა შენს გამო გესმის?! არ მინდა ესეთ იყო, არ მინდა!!!
-კაი ვსო! მოვრჩეთ კამათს.
-აი ისევ... ამთავრებ ყველაფერს ისე რომ არც არაფერს არ მიხსნი, თან ვჩხუბობთ დან არ ვჩხუბობთ, არ ვიცი როგორ ხარ ესეთი.
-მაგარი ვარ მე-გავუცინე და ლოყაზე ნაზად ვაკოცე-ყველას არ შეუძლია ეგ-თვალი ჩავუკარი და მანაც გამიღიმა.
-ბულვარსი მივდივართ ეხა, იქ იქნებიან ყველანი და ჩვენს იქ წავიდეთ-თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და ჩვენს ბავშვებთან წავედით.



- - - - - -
გამარჯობა ბავშვებო ბოდიში მინდა მოგიხადოთ დაგვიანებისთვის, მაგრამ მეც უნდა გამიგოთ... ძალიან დიიიიიიიდიიიიიი, უფროსწორად უდიიიიდესიიიი პრობლემა მქონდა და ამიტომაც ვერ ავტვირთე აქამდე, იმედია ეს თავი მოგეწონებათ...
P.S. გთხოვთ დატოვოთ კომენტარები რომ ვიცოდე ვის მოგწონთ ჩემი ისტორია... რატომღაც არ აქტიურობდით წინა თავებში და მგონია რომ ისტორია აღარ მოგწონთ