-ღმერთო როდემდე უნდა მიხეთქავდეს ეს გოგო მე გულს?–გაიფიქრა ნინიმ და მაშინვე გასასვლელისკენ გაიქცა
იქ მისულმა კი ლამის ნინი ცემა, თუმცა ისე გაუხარდა ცოტაც და თავადაც კივილს დაიწყებდა. იცით რა იყო?
–ყველაზე უმშვენიერეს რძალს მსოფლიოში–და დიტოს დედ–მამამ ნინის გასაღები მიაწოდეს, რა მანქანა იყო? მისი საოცნებო პორშე. ნინის დიტოს დაუძვრა და ახლად შეძელინ მშობლებს ერთად ჩაეხუტა, მათაც მაშინვე მოხვიეს ხელი და გულზე აიკრეს. დიტოს უხაროდა, მასზე ბედნიერი კაცი არ დადიოდა მსოფლიოში. სიურპრიზის შესახებ არც კი იცოდა და ეს ყველაზე მეტად გაუხარდა, მალე თავად მიუახლოვდა სამ ჩახუტებულ სხეულს და ნინის უკნიდან აეკრა, მანჩომ როგორც ყოველთვის ახლაც თავზე აკოცა, დიტოს მისი ტუჩებიდან იმდენი სითბო სიყვარული და სიხარული გადაედო, მიხვდა ცხოვრებაში რამდენად გაუმართლა.
–წადით შვილებო თორე დაგაგვიანდებათ–ბოლოს თემურმა დაარღვია მყუდროება და გულზე აკრული სხეულები ნაზად მოიშორა…
ყველანი მანქანაბში განთავსდნენ. კიჭამ:
–აეროპორტში თუ არ გავაცილეთ და იქ არ დავლოცეთ წყვილი მთელი ერთი თვე ვინერვიულებო. დიტო არ დასვეს საჭესთან,
–,,დალეული ხარო“ გიომ. –მერე კი ეკას ანიშნა აქ მოდიო, ის კიდე თითქოს ეშაფოთზე ადიოდა ისე წავიდა მისკენ.
–მგონი რაღაცეები უნდა გავარკვიოთ ხომ?–ჩუმად უჩურჩულა გიომ.
ორ მანქანაში გადანაწილდნენ, პირველ მანქანაში: სიძე–დედოფალი, გიო და ეკა... მეორეში ლუკა, ლიზი, კიჭა, თეო, ეკა მარი, ანასტასია...
–ლუკა შენი მანქანა ელასტიურია?–უთხრა კიჭამ რომელიც მარის კალთაში კოფორტულად მოკალათებულიყო მერე კი წაიკრუსუნა–არა რა, ესენი მე ოჯახს დამინგრევენ, ჯერ არ შექმნილ ოჯახს.
–რომელ ოჯახზე ამბობ ჩემო ერთადერთო–ხმა დაიტკბო ანასტასიან და სწერვულად გაუგზავნა ჰაეროვანი კოცნა.
–კოცნას ნუ მიგზავნი, ლუკა იეჭვიანებს–არ ცხრებოდა კიჭა და სარკეში დაბრიალებული თვალებისთვის არ მიუქცევია ყურადღება და ნაზად გააგრძელე–გოგოებო გადამიცდა და მგონი ორსულად ვააარ–წამოიძახა კიჭამ და ნაზად გადაისვა ხელი მუცელზე, გოგოები კი ბოლო ხმაზე იცინოდნენ, ლიზი წინა სავარძელზე მოკუნტულიყო, სულს ძლივს ითქვამდა და ჯიუტად არ იმჩნევდა ლუკას ყელთან დაბერილ ძარღვებს.
–და ვისია ბავშვი?–სული ძლივს მოითქვა მარიმ–იმედია ჩემი არა– და ლამის გადაბჟირდა მარი და მის კალთაში მჯდომს მუცელზე ხელი გადაუსვა.
–ფუ, რა გაფუჭებულია ეს ახალგაზრდობა, ეგ არ გაიმეორე–,,გაუბრაზდა“ კიჭა–ბავშვი ჩემი მარადიული სიყვარულის ნაყოფია, ჩემი და ლუკაჩოსი–ისე ნაზად იქცეოდა კიჭა, ყველას ეგონა რომ მართლა ორსულად იყო.–ვაიმე ლიზი მაპატიე რომ გულს გტკენ, მართლა არ მინდოდა, მაგრამ ეს–მუცელზე გადაისვა ხელი–ჩვენი გიჟური სიყვარულის ნაყოფია.
–არა მე თქვენს შორის ვერ ჩავდგები–სულს ძლივს ითქვამდა ლიზი.
–მადლობა სიხარულო, მადლობა რომ გესმის ჩემი და ეს ბავშვი მარტოობისთვის არ გაწირე.
ბოლო სიტყვები პიკი აღმოჩნდა ლუკასთვის და მანქანა ელვის უსწრაფესად გააჩერა, კიჭასკენ მიბრუნდა ისეთი გაბრაზებული იყო ლამის საჭე შემოატყდა ხელში.
–ალექსანდრე გადადი მანქანიდან სწრაფად, სანამ კიდევ შემრჩა მოთმინების უნარი
გოგოები წამსვე დასერიოზულდნენ. კიჭა კი...
–კარგი რა ჩემო ერთადერთო, ახლა რომ მანქანიდან გადავიდე მერე მთელი ღამე მარტო უნდა იყო საწოლში არ გეცოდება შენი თავი?
–ალექსანდრე ჩემს ნერვებზე უკრავ–დაიდუდუნა ლუკამ.
–კარგი რა ლუკ, დამშვიდდი ხომ იცი ეგ ეგეთია, უბრალოდ კიჭაა რა..–დაუყვავა ლიზიმ და დამუშტულ მუჭზე ხელი გადაუსვა და მიანიშნა გაშალეო, ლუკა მალე დამშვიდდა.
–იცოდე ბოლო გაფრთხილებაა–თვალები დაუბრიალა ლუკამ, მანქანა დაძრა. მაგრამ კიდევ რამდენჯერმე გამოიყვანა ლუკა წყობილებიდან, როგორც იქნა მიაღწიეს აეროპორტამდე, კიჭა სწრაფად გადახტა მანქანიდან.
–ვაიმე მგონი ტოქსიკოზი დამეწყოვო და პირზე აიფარა ხელი. რითაც ხალხის ყურადღება მიიპყრო.
წყვილი მალე გააცილეს, ესკალატორზე ასულთ კიჭამ მიაძახა
–დაგელოდები ჩემო ერთადერთოვო –და ,,ცრემლები“ მოიწმინდა.
გამოსვლას უყურებდნენ.
–ელისაბედ–ლიზისკენ ვიღაც სიმპატიური ბიჭი მიდიოდა, ლიზი მისკენ მიბრუნდა და გაცისკროვნებული აეკრა ბიჭის სხეულს. მხოლოს ის ეძახდა ელისაბედს, მხოლოდ მას ქონდა უფლება ესე მიემართა, რაც იცნობდა ესე ეძახდა მუდამ.
–ჩემო პრინცესავ როგორი მშვენიერი ხააარ–თვალებს ვერ უჯერებდა ვაჟი
–ერეკლიუს როგორ ხარ? როგორ მომენატრე.
–მეც ჩემო პრინცესავ, უმშვენიერესი ხარ, ულამაზესი, უსაყვარლესი, შენითვალებ კიი... უბრალოდ მათ ვერ აღვწერ–არ წყვეტდა ბიჭი მისი კომპლიმენტებით ავსებას.
–ოჰ, როგორც ყოველთვის, ისევ მაწითლებ, და აქ რა გინდა ერეკლიუს?
–ოხ ლიზი არ მომწნს ერეკლიუს რომ მეძახი, დავბრუნდი და აღარ მივდივარ ვრჩები.
–მე ამ სიტყვაზე საავტორო უფლებები მაქვს დაგავიწყდა? ანუ სულ დაბრუნდიი?
–კი და...–ვეღარ მოასწრო დამთავრება როდესაც კიჭა და ანასტასია მიუახლოვდნენ.
–ლიზი არ წავიდეთ–კიჭა ზედმეტად სერიოზულიც კი იყო.
–კი, ერეკლე გაიცანი ესენი ჩემი მეგობრები არიან ალექსანდრე და ანასტასია
–ერეკლე, სასიამოვნოა–ორივეს ხელი ჩამოართვა ერეკლემ.
–კარგი ერეკლიუს წავედი მე წარმატებები.
–შეხვედრამდე.
დაემშვიდობნენ და მანქანისკენ წავიდნენ, ლუკას არაფერი უკითხავს უბრალოდ გაბრაზებული რომ იყო ამას მიაწერა მისი უხასიათობა ლიზიმ. მანქანაში ზედმეტად დაძაბულობა იყო, კიჭაც კი აღარ ხუმრობდა.
*მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს*–შეტყობინება მიუვიდა ლიზის და ლუკასგან რომ იყო გაუკვირდა, კითხვის ნიშნის თვალებით შეხედა რამე მოხდაო?
*რა მოხდა?*
*აქ არა, მარტომ*
საკმარისზე მეტი სიჩქარით ატარებდა მანქანას, მანძილი საჭიროზე ნაკლებ დროში გაიარა, ბავშვები რესტორანთან დატოვა, ისევ არ იყვნენ დაშლილები.
–ალექსანდრე მიხედე ხალხს–უთხრა ლუკამ და მანქანა წამში გაუჩინარდა თვალთახედვის არედან.
–ლუკა რა მოხდა მითხარი რა გჭირს?–სიჩუმე ლიზის ხმამ დაარღვია და ლუკაც თითქოს ახლა მოვიდა აზრზე და ახლა გაახსენდა ლიზიც მასთან ერთად რომ იყო და სიჩქარეს უკლო.
–ცოტა უნდა დავწყნარდე–კბილებში გამოცრა ლუკამ.
–ლუკა რა მოხდაა? ერთი საათის წინ სულ სხვა ლუკა იყავი რამე მოხდა?
–მეკითხები კიდეც? ვინ იყო ის ა–რი რომ გეფლირტავებოდაა
–შენ რა ეჭვიანობ?–სერიოზულადდ კითხა ლიზიმ.
–არა არ ვეჭვიანობ, უბრალოოდ.... ჯანდა ლიზი ხომ ვეჭვიანობ... მითხარი ვინ იყო, რა უნდა შენგან? იცი რამდენ ძალისხმევად დამიჯდა რომ შნთან არ მოვარდნილიყავი და ის ღიმილ აკრული სახე არ შემელამაზებინა? სულ არ მაინტერესებდა იმ წამს ჩემი სტატუსი, ან რა მოყვებოდა ყველაფერ ამას, კიჭას რომ არ გავეჩერებინე არ ვიცი რა მოხდებოდა.
– ლუკა –ძლივს დაიწყო ლიზიმ, ისე გაკვირვებული იყო მისი მონასმენიდან აზრი ძლივს გამოიტანა–ლუკა მისმინე, მე და ერეკლე ბავშვობის მეგობრები ვართ, მე ნინი და ერეკლე ერთად ვიყავით ბაღში, ჩვენი დამცველი იყო სულ, მერე სკოლაშიც ერთად ვიყავით სამი წელი, მაგრამ მისი ოჯახი მოულოდნელად გერმანიაში გადავიდა საცხოვრებლად, მის შემდეგ გვქონდა სოციალური ქსელით მიმოწერა მაგრამ მერე ერთმანეთი დავკარგეთ, ახლა კი მითხრა რომ სულ ჩამოვიდა.
–ანუ სულ ჩამოვიდა?–კბილებში გამოსცრა ლუკამ კი არ იკითხა ფაქტი დააზუსტა.
–ლუკა რა გჭირს? ეს უკვე ეჭვიანობას არ გავვს.
–არა ლიზი ეჭვიანობა არაა, ეს ყველაფერი უფრო მეტია, ძლივს დაგიბრუნე და ახლა კიდევ ვეღარ დაგკარგავ, შნ არ იცი რა მოთმინებად მიჯდება შენზე გამოყოლილი ხარბი მზერების გადაყლაპვა, მინდა ყველას მივარდე და ნეკნები სათითაოდ დავუთვალო მუჭებით, ის თვალები დავთხარო შენ რომ გიყურებენ, თითოეული მზერა ბოღმად მახრჩობს შენსკენ მომართული.
–კიდევ მე მეტყვიან ეგოისტი ხარო–ღიმიით უთხრა ლიზიმ და ლუკასკენ გადაიწა რათა კისერში დაეტოვებინა კოცნა ვერ მიწვდა–იქნებ და გასწორდე
–იქნებ და ეგ არ მაკმაყოფილებს?–სრულიად დამშვიდებულმა უთხრა ლუკამ და ვნების ჭინკები აუთამაშდა თვალებში–ახლა ძალიან გაცოფებული ვარ და დამამშვიდებელი მჭირდება–მანქანა სავალი ნაწილიდან გადაიყვანა და გზისპირას გააჩერა.
–რატომ გავჩერდით–გაიოცა ლიზიმ.
–ამისთვის–და ველურივით დააცხრა ლუკა მის ტუჩებს, ისე კოცნიდა ეგონა პირველი კოცნა იყო, კოცნიდა ნაზად, მომთხოვდა მაგრამ ამავე დროს ველურივით. მხოლოდ მაშინ გაჩერდა როცა სუნთქვის ბოლო ნაკადიც გამოელია.
–ლიზი კიდევ გჭირდება გაკვეთილები, საკმარისი არ აღმოჩნდა ესე გამოცდას ვერ ჩააბარებ პირველ ღამეს.–სიცილით უთხრა ლუკამ.
–ლუკა რა გარყნილი აზრები გაწუხებს–სახე შეეფაკლა ლიზის–რეებზე ფიქროობ.
-ღმერთო როდემდე უნდა მიხეთქავდეს ეს გოგო მე გულს?–გაიფიქრა ნინიმ და მაშინვე გასასვლელისკენ გაიქცა
იქ მისულმა კი ლამის ნინი ცემა, თუმცა ისე გაუხარდა ცოტაც და თავადაც კივილს დაიწყებდა. იცით რა იყო?
–ყველაზე უმშვენიერეს რძალს მსოფლიოში–და დიტოს დედ–მამამ ნინის გასაღები მიაწოდეს, რა მანქანა იყო? მისი საოცნებო პორშე. ნინის დიტოს დაუძვრა და ახლად შეძელინ მშობლებს ერთად ჩაეხუტა, მათაც მაშინვე მოხვიეს ხელი და გულზე აიკრეს. დიტოს უხაროდა, მასზე ბედნიერი კაცი არ დადიოდა მსოფლიოში. სიურპრიზის შესახებ არც კი იცოდა და ეს ყველაზე მეტად გაუხარდა, მალე თავად მიუახლოვდა სამ ჩახუტებულ სხეულს და ნინის უკნიდან აეკრა, მანჩომ როგორც ყოველთვის ახლაც თავზე აკოცა, დიტოს მისი ტუჩებიდან იმდენი სითბო სიყვარული და სიხარული გადაედო, მიხვდა ცხოვრებაში რამდენად გაუმართლა.
–წადით შვილებო თორე დაგაგვიანდებათ–ბოლოს თემურმა დაარღვია მყუდროება და გულზე აკრული სხეულები ნაზად მოიშორა…
ყველანი მანქანაბში განთავსდნენ. კიჭამ:
–აეროპორტში თუ არ გავაცილეთ და იქ არ დავლოცეთ წყვილი მთელი ერთი თვე ვინერვიულებო. დიტო არ დასვეს საჭესთან,
–,,დალეული ხარო“ გიომ. –მერე კი ეკას ანიშნა აქ მოდიო, ის კიდე თითქოს ეშაფოთზე ადიოდა ისე წავიდა მისკენ.
–მგონი რაღაცეები უნდა გავარკვიოთ ხომ?–ჩუმად უჩურჩულა გიომ.
ორ მანქანაში გადანაწილდნენ, პირველ მანქანაში: სიძე–დედოფალი, გიო და ეკა... მეორეში ლუკა, ლიზი, კიჭა, თეო, ეკა მარი, ანასტასია...
–ლუკა შენი მანქანა ელასტიურია?–უთხრა კიჭამ რომელიც მარის კალთაში კოფორტულად მოკალათებულიყო მერე კი წაიკრუსუნა–არა რა, ესენი მე ოჯახს დამინგრევენ, ჯერ არ შექმნილ ოჯახს.
–რომელ ოჯახზე ამბობ ჩემო ერთადერთო–ხმა დაიტკბო ანასტასიან და სწერვულად გაუგზავნა ჰაეროვანი კოცნა.
–კოცნას ნუ მიგზავნი, ლუკა იეჭვიანებს–არ ცხრებოდა კიჭა და სარკეში დაბრიალებული თვალებისთვის არ მიუქცევია ყურადღება და ნაზად გააგრძელე–გოგოებო გადამიცდა და მგონი ორსულად ვააარ–წამოიძახა კიჭამ და ნაზად გადაისვა ხელი მუცელზე, გოგოები კი ბოლო ხმაზე იცინოდნენ, ლიზი წინა სავარძელზე მოკუნტულიყო, სულს ძლივს ითქვამდა და ჯიუტად არ იმჩნევდა ლუკას ყელთან დაბერილ ძარღვებს.
–და ვისია ბავშვი?–სული ძლივს მოითქვა მარიმ–იმედია ჩემი არა– და ლამის გადაბჟირდა მარი და მის კალთაში მჯდომს მუცელზე ხელი გადაუსვა.
–ფუ, რა გაფუჭებულია ეს ახალგაზრდობა, ეგ არ გაიმეორე–,,გაუბრაზდა“ კიჭა–ბავშვი ჩემი მარადიული სიყვარულის ნაყოფია, ჩემი და ლუკაჩოსი–ისე ნაზად იქცეოდა კიჭა, ყველას ეგონა რომ მართლა ორსულად იყო.–ვაიმე ლიზი მაპატიე რომ გულს გტკენ, მართლა არ მინდოდა, მაგრამ ეს–მუცელზე გადაისვა ხელი–ჩვენი გიჟური სიყვარულის ნაყოფია.
–არა მე თქვენს შორის ვერ ჩავდგები–სულს ძლივს ითქვამდა ლიზი.
–მადლობა სიხარულო, მადლობა რომ გესმის ჩემი და ეს ბავშვი მარტოობისთვის არ გაწირე.
ბოლო სიტყვები პიკი აღმოჩნდა ლუკასთვის და მანქანა ელვის უსწრაფესად გააჩერა, კიჭასკენ მიბრუნდა ისეთი გაბრაზებული იყო ლამის საჭე შემოატყდა ხელში.
–ალექსანდრე გადადი მანქანიდან სწრაფად, სანამ კიდევ შემრჩა მოთმინების უნარი
გოგოები წამსვე დასერიოზულდნენ. კიჭა კი...
–კარგი რა ჩემო ერთადერთო, ახლა რომ მანქანიდან გადავიდე მერე მთელი ღამე მარტო უნდა იყო საწოლში არ გეცოდება შენი თავი?
–ალექსანდრე ჩემს ნერვებზე უკრავ–დაიდუდუნა ლუკამ.
–კარგი რა ლუკ, დამშვიდდი ხომ იცი ეგ ეგეთია, უბრალოდ კიჭაა რა..–დაუყვავა ლიზიმ და დამუშტულ მუჭზე ხელი გადაუსვა და მიანიშნა გაშალეო, ლუკა მალე დამშვიდდა.
–იცოდე ბოლო გაფრთხილებაა–თვალები დაუბრიალა ლუკამ, მანქანა დაძრა. მაგრამ კიდევ რამდენჯერმე გამოიყვანა ლუკა წყობილებიდან, როგორც იქნა მიაღწიეს აეროპორტამდე, კიჭა სწრაფად გადახტა მანქანიდან.
–ვაიმე მგონი ტოქსიკოზი დამეწყოვო და პირზე აიფარა ხელი. რითაც ხალხის ყურადღება მიიპყრო.
წყვილი მალე გააცილეს, ესკალატორზე ასულთ კიჭამ მიაძახა
–დაგელოდები ჩემო ერთადერთოვო –და ,,ცრემლები“ მოიწმინდა.
გამოსვლას უყურებდნენ.
–ელისაბედ–ლიზისკენ ვიღაც სიმპატიური ბიჭი მიდიოდა, ლიზი მისკენ მიბრუნდა და გაცისკროვნებული აეკრა ბიჭის სხეულს. მხოლოს ის ეძახდა ელისაბედს, მხოლოდ მას ქონდა უფლება ესე მიემართა, რაც იცნობდა ესე ეძახდა მუდამ.
–ჩემო პრინცესავ როგორი მშვენიერი ხააარ–თვალებს ვერ უჯერებდა ვაჟი
–ერეკლიუს როგორ ხარ? როგორ მომენატრე.
–მეც ჩემო პრინცესავ, უმშვენიერესი ხარ, ულამაზესი, უსაყვარლესი, შენითვალებ კიი... უბრალოდ მათ ვერ აღვწერ–არ წყვეტდა ბიჭი მისი კომპლიმენტებით ავსებას.
–ოჰ, როგორც ყოველთვის, ისევ მაწითლებ, და აქ რა გინდა ერეკლიუს?
–ოხ ლიზი არ მომწნს ერეკლიუს რომ მეძახი, დავბრუნდი და აღარ მივდივარ ვრჩები.
–მე ამ სიტყვაზე საავტორო უფლებები მაქვს დაგავიწყდა? ანუ სულ დაბრუნდიი?
–კი და...–ვეღარ მოასწრო დამთავრება როდესაც კიჭა და ანასტასია მიუახლოვდნენ.
–ლიზი არ წავიდეთ–კიჭა ზედმეტად სერიოზულიც კი იყო.
–კი, ერეკლე გაიცანი ესენი ჩემი მეგობრები არიან ალექსანდრე და ანასტასია
–ერეკლე, სასიამოვნოა–ორივეს ხელი ჩამოართვა ერეკლემ.
–კარგი ერეკლიუს წავედი მე წარმატებები.
–შეხვედრამდე.
დაემშვიდობნენ და მანქანისკენ წავიდნენ, ლუკას არაფერი უკითხავს უბრალოდ გაბრაზებული რომ იყო ამას მიაწერა მისი უხასიათობა ლიზიმ. მანქანაში ზედმეტად დაძაბულობა იყო, კიჭაც კი აღარ ხუმრობდა.
*მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს*–შეტყობინება მიუვიდა ლიზის და ლუკასგან რომ იყო გაუკვირდა, კითხვის ნიშნის თვალებით შეხედა რამე მოხდაო?
*რა მოხდა?*
*აქ არა, მარტომ*
საკმარისზე მეტი სიჩქარით ატარებდა მანქანას, მანძილი საჭიროზე ნაკლებ დროში გაიარა, ბავშვები რესტორანთან დატოვა, ისევ არ იყვნენ დაშლილები.
–ალექსანდრე მიხედე ხალხს–უთხრა ლუკამ და მანქანა წამში გაუჩინარდა თვალთახედვის არედან.
–ლუკა რა მოხდა მითხარი რა გჭირს?–სიჩუმე ლიზის ხმამ დაარღვია და ლუკაც თითქოს ახლა მოვიდა აზრზე და ახლა გაახსენდა ლიზიც მასთან ერთად რომ იყო და სიჩქარეს უკლო.
–ცოტა უნდა დავწყნარდე–კბილებში გამოცრა ლუკამ.
–ლუკა რა მოხდაა? ერთი საათის წინ სულ სხვა ლუკა იყავი რამე მოხდა?
–მეკითხები კიდეც? ვინ იყო ის ა–რი რომ გეფლირტავებოდაა
–შენ რა ეჭვიანობ?–სერიოზულადდ კითხა ლიზიმ.
–არა არ ვეჭვიანობ, უბრალოოდ.... ჯანდა ლიზი ხომ ვეჭვიანობ... მითხარი ვინ იყო, რა უნდა შენგან? იცი რამდენ ძალისხმევად დამიჯდა რომ შნთან არ მოვარდნილიყავი და ის ღიმილ აკრული სახე არ შემელამაზებინა? სულ არ მაინტერესებდა იმ წამს ჩემი სტატუსი, ან რა მოყვებოდა ყველაფერ ამას, კიჭას რომ არ გავეჩერებინე არ ვიცი რა მოხდებოდა.
– ლუკა –ძლივს დაიწყო ლიზიმ, ისე გაკვირვებული იყო მისი მონასმენიდან აზრი ძლივს გამოიტანა–ლუკა მისმინე, მე და ერეკლე ბავშვობის მეგობრები ვართ, მე ნინი და ერეკლე ერთად ვიყავით ბაღში, ჩვენი დამცველი იყო სულ, მერე სკოლაშიც ერთად ვიყავით სამი წელი, მაგრამ მისი ოჯახი მოულოდნელად გერმანიაში გადავიდა საცხოვრებლად, მის შემდეგ გვქონდა სოციალური ქსელით მიმოწერა მაგრამ მერე ერთმანეთი დავკარგეთ, ახლა კი მითხრა რომ სულ ჩამოვიდა.
–ანუ სულ ჩამოვიდა?–კბილებში გამოსცრა ლუკამ კი არ იკითხა ფაქტი დააზუსტა.
–ლუკა რა გჭირს? ეს უკვე ეჭვიანობას არ გავვს.
–არა ლიზი ეჭვიანობა არაა, ეს ყველაფერი უფრო მეტია, ძლივს დაგიბრუნე და ახლა კიდევ ვეღარ დაგკარგავ, შნ არ იცი რა მოთმინებად მიჯდება შენზე გამოყოლილი ხარბი მზერების გადაყლაპვა, მინდა ყველას მივარდე და ნეკნები სათითაოდ დავუთვალო მუჭებით, ის თვალები დავთხარო შენ რომ გიყურებენ, თითოეული მზერა ბოღმად მახრჩობს შენსკენ მომართული.
–კიდევ მე მეტყვიან ეგოისტი ხარო–ღიმიით უთხრა ლიზიმ და ლუკასკენ გადაიწა რათა კისერში დაეტოვებინა კოცნა ვერ მიწვდა–იქნებ და გასწორდე
–იქნებ და ეგ არ მაკმაყოფილებს?–სრულიად დამშვიდებულმა უთხრა ლუკამ და ვნების ჭინკები აუთამაშდა თვალებში–ახლა ძალიან გაცოფებული ვარ და დამამშვიდებელი მჭირდება–მანქანა სავალი ნაწილიდან გადაიყვანა და გზისპირას გააჩერა.
–რატომ გავჩერდით–გაიოცა ლიზიმ.
–ამისთვის–და ველურივით დააცხრა ლუკა მის ტუჩებს, ისე კოცნიდა ეგონა პირველი კოცნა იყო, კოცნიდა ნაზად, მომთხოვდა მაგრამ ამავე დროს ველურივით. მხოლოდ მაშინ გაჩერდა როცა სუნთქვის ბოლო ნაკადიც გამოელია.
–ლიზი კიდევ გჭირდება გაკვეთილები, საკმარისი არ აღმოჩნდა ესე გამოცდას ვერ ჩააბარებ პირველ ღამეს.–სიცილით უთხრა ლუკამ.
–ლუკა რა გარყნილი აზრები გაწუხებს–სახე შეეფაკლა ლიზის–რეებზე ფიქროობ.
–თითქოს შენ არ გეფიქროს–ისევ სიცილით უთხრა და მოულოდნელად ეცა მის ტუჩებს, უმისამართოდ დაოაცოცებდა მის სხეულზე ხელებს, ლიზიმ კი თმებში შუცურა ხელი, ამან უფრო გადარია წერეთელი, უფრო მომთხოვნი გაუხდა კოცნაც.
–ლუკა გაჩერდი –ძლივს ამოილუღლუღა ლიზიმ, –ჰაერი აღარ მყოფნის.
–ეს უკეთესი იყო, ჩემო მწიფე შემოდგომავ და სანამ დაგვიწყებია უნდა გავიმეოროთ.
–არა მაც..–არ დააცადა გოგონას სიტყვის დამთავრება ისევ რომ დაეძგერა ნადირივით, როგორც იქნა მოშორდა სასურველის ბაგეებს და მისი სახე ხელებში მოიქცია.
–მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად–უთხრა და გოგონა სხეულზე აიკრო, გრძნობდა მის აჩქარებულ გულისცემას, რომელის კიდევ უფრო უჩქარდებოდა როდესაც გოგონას მხრებს და წელს ეხებოდა. სიამოვნებდა, რომ თავადაც ისევე იყო სასურველი მისთვის როგორც ის მისთვის.
მყუდროება ზარის ხმამ დაურღვიათ, ლიზიმ ტელეფონი მოიძია
–ხო ინგუშ.
*ლიზი სად ხარ?
–მე და ლუკა გავედით და უკვე სახლში მოვდივართ.
*ლიზი მე და მამაშენი ეკასთან ავედით (ნინის დედა) კაცებმა დაიჯინეს აქ არ დაგვილევია სახლში უნდა გავაგრძელოთო, თუ გინდა აქ მოდი და თუ გინდა ვინმე აიყვანე სახლში.
–არა დე სახლში ავალ, გასაღები მაქვს, კაბა უნდა გამოვიცვალო.
*კარგი ლიზი ჭკვიანად–უთხრა ინგამ და ტელე გაუთიშა.
–ანუ მარტო ხარ სახლშიო?–ჭინკები აუთამაშდა ლუკას თვალებში
–მიმიყვან სახლში და დამტოვებ–მკაცრად უთხრა ლიზიმ.
–აბა, რას ვიზამ ლიზუ, ყავასაც გაგიკეთებ, დაგალევინებ, წვენს მოგართმევ საწოლში. შნს მშვიდ ძილს ვუდარაჯებ. კიდევ**********************************************
–ლუკა–სახე შეეფაკლა ლიზის, გეყოს.
–ესეთი სახე როცა გაქვს აზრები გეცვლება–შმდეგ კი სერიოზულად უთხრა–ლიზი რა თაობა მოდის ბიჭებს აცდენენ გოგოები.
–ლუკა– თვალები დაუბრიალა ლიზიმ
–კაარგი ჩუმად ვარ, წამო საახლში წაგიყანო.–უთხრა და მანქნა მოაბრუნა.

ბავშვებო, მალე დავდეეე? თუ ისევ ძალიან გალოდინეეთ? ვეღარ ვწერ, სისულელე გამოდის, პირდაპირ დასასრულსაც ვერ დავწერ, ჩემ დასასრულს წინა პირობა ხომ უნდა შვუქმნა. იცით რა მინდა გთხოვოთ, სტიმული რომ მომცეთ. მართლა არ მცალია მაგრამ რომ მეცოდინება რომ აქ ვიღაც სულმოუთქმელად მელოდება, ღამეს გადავათნებ და რაც მძინავ იმ ხუთ საათსაც მოვაკლებ კიდევ. დააკომენტარეთ რა...
უმისამართოდ დაოაცოცებდა მის სხეულზე ხელებს, ლიზიმ კი თმებში შუცურა ხელი, ამან უფრო გადარია წერეთელი, უფრო მომთხოვნი გაუხდა კოცნაც.
–ლუკა გაჩერდი –ძლივს ამოილუღლუღა ლიზიმ, –ჰაერი აღარ მყოფნის.
–ეს უკეთესი იყო, ჩემო მწიფე შემოდგომავ და სანამ დაგვიწყებია უნდა გავიმეოროთ.
–არა მაც..–არ დააცადა გოგონას სიტყვის დამთავრება ისევ რომ დაეძგერა ნადირივით, როგორც იქნა მოშორდა სასურველის ბაგეებს და მისი სახე ხელებში მოიქცია.
–მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად–უთხრა და გოგონა სხეულზე აიკრო, გრძნობდა მის აჩქარებულ გულისცემას, რომელის კიდევ უფრო უჩქარდებოდა როდესაც გოგონას მხრებს და წელს ეხებოდა. სიამოვნებდა, რომ თავადაც ისევე იყო სასურველი მისთვის როგორც ის მისთვის.
მყუდროება ზარის ხმამ დაურღვიათ, ლიზიმ ტელეფონი მოიძია
–ხო ინგუშ.
*ლიზი სად ხარ?
–მე და ლუკა გავედით და უკვე სახლში მოვდივართ.
*ლიზი მე და მამაშენი ეკასთან ავედით (ნინის დედა) კაცებმა დაიჯინეს აქ არ დაგვილევია სახლში უნდა გავაგრძელოთო, თუ გინდა აქ მოდი და თუ გინდა ვინმე აიყვანე სახლში.
–არა დე სახლში ავალ, გასაღები მაქვს, კაბა უნდა გამოვიცვალო.
*კარგი ლიზი ჭკვიანად–უთხრა ინგამ და ტელე გაუთიშა.
–ანუ მარტო ხარ სახლშიო?–ჭინკები აუთამაშდა ლუკას თვალებში
–მიმიყვან სახლში და დამტოვებ–მკაცრად უთხრა ლიზიმ.
–აბა, რას ვიზამ ლიზუ, ყავასაც გაგიკეთებ, დაგალევინებ, წვენს მოგართმევ საწოლში. შნს მშვიდ ძილს ვუდარაჯებ. კიდევ**********************************************
–ლუკა–სახე შეეფაკლა ლიზის, გეყოს.
–ესეთი სახე როცა გაქვს აზრები გეცვლება–შმდეგ კი სერიოზულად უთხრა–ლიზი რა თაობა მოდის ბიჭებს აცდენენ გოგოები.
–ლუკა– თვალები დაუბრიალა ლიზიმ
–კაარგი ჩუმად ვარ, წამო საახლში წაგიყანო.–უთხრა და მანქნა მოაბრუნა.

ბავშვებო, მალე დავდეეე? თუ ისევ ძალიან გალოდინეეთ? ვეღარ ვწერ, სისულელე გამოდის, პირდაპირ დასასრულსაც ვერ დავწერ, ჩემ დასასრულს წინა პირობა ხომ უნდა შვუქმნა. იცით რა მინდა გთხოვოთ, სტიმული რომ მომცეთ. მართლა არ მცალია მაგრამ რომ მეცოდინება რომ აქ ვიღაც სულმოუთქმელად მელოდება, ღამეს გადავათნებ და რაც მძინავ იმ ხუთ საათსაც მოვაკლებ კიდევ. დააკომენტარეთ რა...