შიგნით შევედი თუ არა ბიჭებმა ჩხუბი დამიწყეს ეტყობა გოგოებსაც მოუშალეს ნერვები და ისინი სამზარეულოში იყვნენ წასულები.
- ანდა ამდენხანს სად იყავით ბიჭო? - ამდროს ალექსანდრემ რათქმა უნდა ტყუილი მოიფიქრა
- საწვავი მითავდებოდა და ჩასასხამად წავედით
- კაი.
ამდროს მეც გოგოებისკენ წავედი მათაც ყველაფერი მოვუყევი და გაკვირვებულები იჯდნენ, ვერგაეგოთ ჩემსავით ალექსდაანდრეს საქციელი. მერე ისევ ბიჭებზე გადავედით
- იდიოტები რას გვეჩხუბებოდნენ. ეგ კარგი იყო მარტო რო დაგვტოვეს აქ? (მე)
- ხო მართლა ეგ სულ არ გამხსენებია ისე ვიყავი ნერვებზე მოშლილი თორე ვეტყოდი (ნია)
- აუ ნაყინი იცი როგორ მინდა (მარი)
მარის ასეთ განცხადებაზე სიცილი აგვიტყდა, ისე ჩვენც გვინდოდა, მათთვის რომ გვეთქვა წავიდოდნენ და მოიტანდნენ მაგრამ გაბრაზებულები ვიყაბით ამდროს კარის ხმა გავიგეთ, აი ისევ წავიდნენ სადღაც ჩვენთვის უთქმელად. მაგრამ რას ვიზამდით? ბოლოს სამზარეულოდან გამოვედით და ფილმის ყურება დავიწყეთ, ასე ნახევარ საათში ბიჭებიც მოვიდნენ პარკებით ხელში. სამი პარკი იყო სანდრო გიო და თედო მოვიდნენ და სამივეს დაგვკავეს პარკში ნაპინები ეწყო ძალიან ბევრ ნაირი ისე გაგვიხარდა რომ არვიცოდით. ალექსანდრე სასმელები ეკავა ხელში, შემდეგ სუპრა გავაწყვეთ რომ გვევახშმა, ამდროს სამივე მოვიდა და მაგრამ ჩაგვეხუტა და რათქმაუნდა ჩევნც. ბოლოს ერთად დავჯექით და დავლიეთ კიდეც. ბევრი ვიცინეთ ჩვენკი ბევრი ნაყინი ვჭამეთ. უცებ საუბარი პირველ სიყვარულზე და საერტოდ სიყვარულზე ჩამოვარდაგოგოებსს გვეკითხებოდნენ. ნიამაც და მარიმაც მოყვნენ ახლა ჩემი ჯერი იყო.
- ჩემი სიყვარული არიყო პიველი, პირველად ერთი გიო მიყვარდა მაშინ 13 წლის ვუყავი იმისს მერეც ბევრი მომწონდა მაგრამ სიყვარულით არავინ. როცა 10 წლასში ვიყავი მაშინ გავიცანი ლექსო, ის ყველაზე მეტად მიყვარდა, სულ ერთად ვიყავით ყველგან მიცავდა სულ საჩუქრებს მჩუქნიდა, სიყვარული ამიხსნა 14 თებერვალ, ჩვენ სკოლაში პართი იყო ამ დღესთან დაკავშირებით და იქ იყო ძალიან დიდი ვარდების თაიგული და ყელსაბამი მაჩუქა, იმ ყელსაბამს ყველგან ვიკეთებდიმაგრამ ახლა უკვე აღარ- ამდროს ცრემლი გადმომივარდა ძალიან ვიკავებდი თავს რომ არ მეტირა- შემდეგ უკვე კარგი ურთიერთობა გვქონდა, ჩემმა ოჯახმაც იცოდა და არ მიკრძალავდნენ, ამიტომ სულ ასე ვიყავით ერთა, მიხაროდი მისი არსებობა და მასაც ასე მაგრამ ერთ დღეს უნდა შევხვედროდით ისე იმ დღეს არ მოვიდა მეწყინა მაგრამ რას ვიზამდით ალბათ რამე სასწრაფო იყო შემდეგ ორი დღე არ შემხმიანებია, ბოლოს პარაკევი იყო სკოლაში ვიყავი და მომწერა სწრაფად წამოდიო სადაც ვხვდებით ერთმანეთს იქ მოდიო და მეც გაკვეთილები დავტოვე და წამოვედი, რომ შევხედე ძალიან შეცვლილი იყო, თითქოს ძალა არ ქონდა, თვალები ჩაწითლებული, ხელზე კი ნანემსარი ქონდა, სანამ კითხვებს დავსვამდი მანამდე თვითონ დაიწყო მითხრა რომ- ანასტასია მაპატიე რომ ეს დღეები ვერ შეგხვდი, უბრალოდ ვერ მოვედი, იცი ჩემი და ცუდადაა, მას გულის ოპერაცია სჭირდება და საზღვარგარეთ უნდა წავიყვანოთ - ამაზე ემ ამეტირა რადგანვიცნობდი მის დას და მეწყინა, შემდეგ ჩამეხუტა ისე როგორც არასდროს, თითქოს ბოლო იყო, მაგრამ თითქოს კი არა მართლა ბოლო იყო რადგან იმის მერე არსად მინახავს არ შემხმიანებია.
- იქნებ მისი და მოკვდა ან ცუდად იყო? (სანდრო)
- არა მისი და კარგად იყო რამოდენიმეჯერ მომწერა მაგრამ ალქსანდრეზე არაფერი.
ისი იყო საუბარი დასრლებული არმქონდა ალექსანდრე მთელი სისწრაფით გავარდა გარეთ, შიგნითაც კი გავიგეთ მისი მოტოსხ როგორ ჩქარა მიჰყავდა, ვერავინ გავიგეთ რა მოუვიდა , ურეკავდნენ ბიჭები მაგრამ ტელეფონი გამორთული ჰქონდა, ბოლოს ესემესი მოწერა რომ,, გვიან დავბრუნდები,, ესიყოდა ეს მე მართლა მიყვარდა ის და შეიძლება ახლაც კი მიყვარს მაგრამ .. ბევჯრერ მიფიქრია რომ ალექსანდრე ძალიან გავდა ლექოს მაგრამ ეს ხომ სისულელე რაგდან ის ლექსო ახალაია იყო ეს კი ალქსანდრე გიგაური,მაგრამ მისი თვალები ლექოს თვალებ ისე გავდა. ეს ფიქრები თავიდან ამოვიგდე და გოგოეს დალაგებაში მივეხმარე. ბოლოს გადავწყვიტეთ რომ ხვალ წავიდოდით ლაშქორბაზე კარვებით,რამაც ძალიან გაგვახარა.საღამას გვიან გამომეღვიძა, ჯერ ქვევით ჩავედი რომ წყალი დამელია, ამოსვლისა ჩემი ოთახის კარი გაღება მინდოდა მაგრამ არვიცი რატომ ალექსანდრეს ოთახის კარები გავაღე და შიგნით შევედი. ალექსანდრე საწოლზე თანსაცმლიანად იყო დაწოლლილი, ისეთი საყვარელიიყო, სახეზე დავაკვირნი და ვნახე თუ როგორ ქონდა თველები ჩაწითლებული,არვიცი რატომ მაგრამ მასთან ისე შეგრძნება მქონდა თითქოს დიდი ხანი ვიცნობ და მინდოდა სულ მასთან ვყოფილიყავი. საბანი გადავაფარე და გამოსვლას ვაპირებდი ისე მის ფეხებთან შევაჩნიე ფოტო ამიღე და... არვიცი რა მოხდა თითქოს ყველაფერი ბრუნდავდა, სუნთქვა შემეკრა, ალბათ სისხლმაც მოძრაობა შეწყვიტა, ალბათ კედელთან რომ არ ვყოფილიყავი წავიქცეოდი, მაგრამ თავი შევიკავე .

^^ აბა ესეც 13 თავი, იმედია უფრო დიდია,ვიც დავიგვიანე მაგრამ მკითხველებიც არყავს იმდენი რომ წერა ყოველდღე მომინდეს. იაქტიურეთ რა, მადლობა ვინც კითხულობთ.