ვერაფერს ვგრძნობდი, თითქოს გული ამომიღეს და მის მაგივრად ქვა ჩამიდეს, მხოლოდ სიძულვილსა და ტკივილს. სასწრაფოდ გამოვედი ოთახიდან, ჩემს ოთახში შევედი კედელლს ავეყუდე და ტირილი დავიწყე, არა ამას ტირილი არერქქვა ეს იყო რაღაც სხვა უფრო მძიმე, სასწრაფოდ ჩავიცვი და გარეთ გავვარდი, მივრბოდი სადღაც , სად? არვიცი მთავარია ძალიან შორს წავსულიყავი ისეთ ადგილას სადაც თავიუფლად შემეძლო ტირილი ბოლო ხმაზე. არვიცი სად ვიყავი მაგრამ აქ მხოლოდ ხეები იყო, არავინ ჩანდა ამიტომ გავჩერდი და გადაჭრილ ხეზე ჩამოვჯექი. ცრემლები თავისით მოდიოდა, მოდიოდა და მოდია, თითქოს ეს დაუსრულებელი ყოფილიყო,
- რატომ ღმერთო რატომ? რატომ მაინცდამაინც მე? რადაგიშავე ასეთი? ჯერ ალექსი, როცა მტკიოდა და მჭირდებოდა ახლობელი ადამიანი ისე დედა წაიყვანე. თუმცა რა ალექსი თურმე ალექსანდრე გიგაური. - ვქვითინებდი ბოლო ხმაზე ისე რომ ჩემი ხმის მე თვითონ მიკვირდა. ძალიან დიდხანს ვიჯექი ასე ხელები მუხლებზე მქონდა შემოხვეული და თავი ფეხებზე მედო. ბოლოს როდესაც უკვე მზემ ამოსვლა დაიწყო, გადავწყვიტე სახლში დავბრუნებულიყავი. ტყიდან ძლივს გამოვედი შემდეგ როცა მივიხედ მოვიხედა გზა ვერ მიცანი ამიტომ ტაქსი გავაჩერე რომელივ\ც ჩემ ბედად ზუსტად იმ დროს გამოიარა.
- შეგეძლიათ ამადა ამ მისამართზე მიმიყვანოთ და ფულს იქ მოგცემთ? - შევეკითხე ტაქსისტს რომელიც კეთილი ადამიანი ჩანდა
- კი შვილი მოდი, კარგად ხარ? რამე ხომ არ გინდა?
- არამიშავას მადლობა, არაფერი მინდა.
- როგორც შენ გინდა.
როგორცკი მივედი სახლში მივედი და მძღოლს ფული დავაკავე .ზემოთ ავედი და საწოლზე დავწექი თუ არა მაშინათვე ჩამეძინა. ალბათ ასე 4 საათი მეძინა, სხვების ხმაურმა გამაღვიძა, ბოლოს გოგოებმა დამიკაკუნეს და მითხრაე რომ უნდა მოვემზადო, მდინარეზე და სასეორნოდ მივდივართო. როგორცკი ავდექი პირდაპირ სააბაზანოში შევედი ისე რომ არავის ვენახე რადგან ვიცოდი თვალები ჩაწითლებული მექნებო, ცივმა შხაპმა გამომაფხიზლა და ძალა მომცა, მაბრამ ოერთი ორჯერ მაინც გადმომიცვივდა ცრემლები. ალბათ ასე ცივი შხაპის ქვეშ ნახევარი საათი ვიდექი, ბოლოს როგორც იქნა გამოვედი კარებს ვაღებდი ისე ალქსანდრე შემეფეთა.
- პრივეტ ტასო.
-......
- რაარი არ მელაპრაკები.
ალბათ ცოტა მაკლდა და ვიტირებდი მაგრამ ძალა მოვიკრიბე და როგორც შემეძლო ისე მთელი ზიზღით შემხხედე პირდაპირ თვალებში.ბოლოს კი წამოვედი ისე რომ არაფერი მითქვამს.
- ანასტასია გამაგრდი , არ იტირო, არავინაა შენი ცრემლების ღირსი. - ვამხნევებდი თავს იმისათვის რომ არ მეტირა. ბოლოს ჯერ საცურაო კოსტიუმი ჩავიცვი გარეთ კი შორტები, მაისური და თხელი პერანგი (,,საროჩკა,,) გადმოვიცვი . ჩანთაში მხოლოს პირსახოცი ჩავიდე, რადგან მეტი არაფერი მჭირედებოდა თან ქვევით რაღაც საჭმლები ან წყალი და ასეთი რაღაცეები მექნებოპდა ჩასადები, კარის მოხურვას ვაპირებდი ისე ფოტო დავინა რომელიც გუშინ ალექსანდრეს ოთახიდან გამოვიტან, ხელში დავიჭირე ცოტახანს ვუცქერდი შემდეგ კი ჯიბეში ჩავიდე. თითქმის ყველა მზად იყო ამიტომ უბრალოდ საჭმელბი ჩამალაგეთ პარკებში და ზოგ ჩანთაში. მდინარემდე შორი იყო ამიტომ ჯერ მანქანით უნდა წავსულიყავით, როგორც აქ მოვედით ახლაც ისე მოვიქეცით, გოგოები მამაჩემის მანქანაში, ბიჭებიკი გიოს.ხო მართლა თედო და მარი უკვე ერთად იყვნენ, გუშინ საღამოს აუხსნია სიყვარული, რაზეც რათქმაუნდა მარიც დასთანხმნა, გიოც თანახმა იყოასე რო ერთი უსაყვარლესი წყვილიც გვყავდა. ნახევარი საათი ვიმგზავრეთ და შემდეგ ფეხით გავაგრძელეთ გზა. ულამაზესი ბუნება იყო, ბევრი ფოტოებიც გადავიღეთ თითქოს დამავიწყდა კიდეც ალქსანდრე მაგრამ არა. მაგრამ მაინც ჯიუტად ვცდილობდი იმავე. შემდეგ როგორც იქნა მივედით მდინარემდე ულამაზესი იყო, ზევიდა არცისე დიდი ჩამჩქერი ჩამოდიოდა, ქვემოთ კი წყალი ძაალიან წყნარი იყოდა ჩქარა არ მიედინებოდა რაც ყველაზე მეტად მიყვარს. ცურვა ძალიან კარგად არვიცი მაგრამ საშუალოდ შემიძლია, ეს სანდრომ და თედომ მასწავლეს.ბიჭები უკვე წყალში იყვნენ, ზევიდანაც ხტებოდნენ, რამოდენიმეჯრე ალექსანდრეს შევხედე, მაგრამ არაფერი. გოგოები საჭმლებს ვალაგებდით. უცებ მომინდა რომ ჩანჩქერიდან გადმოვხტომილიყავი და ასეც ვიზამდი. ჯერ ზევით ავედი არცისე მაღალი იყო, ასე ვიდექი როდესაც ალექსანდრე მოვიდა და ჩემს პირდაპირ დადგა.
- გინდა ერთად გადავხტეთ?
- ....
- რა იყო პატარავ აღარ მელაპარაკები? რამე ხო არ გაწყენინე? მემგონი კი იმდღეს რო არ გაკოცე ხო?- ამის თქმა იყო ბდა ჩემსკენ მოდიოდა რომ უცებ აზრზე მოვედი და ხელი ვკარი, არ გადავარდნილა,
- არ მომეკარო, გესმი არ გაბედო, ვერგიტან. იცი არცვიცოდი შენნაირი ადამიანები თუ არსებობდნენ მაგრამ ახლა დავრწმუნდა ამ ყველაფერში- ბოლო ხმაზე ვყვიროდი ისე რომ ყველა ჩვენ გვიყურებდა, ალექსანდრე კი გაკვირვებული იდგა და მიყურებდა, მე კი ისევ გავაგრძელე- როგორ შიძლება ადამიანი ასეთი მათყუარა იყოს? როგორ შეგიძლია რომ ასე ატკინო და აწყენინოთ?
- კი მაგრამ რა დავაშავე ანასტასია?
- ვერ ხვდები?
- ანასტასი მითხარი რა მოხდა, ნამიოკებით ნუ მელაპარაკები?
- კაგი მაშინ ასე აგიხსნი- და ამდროს ჯიბიდან ფოტო ამოვიღე რმელიც გუშინ მისი ოთახიდან გამოვიტანაე- ახლა ხვდები თუ არა? ისე ალექსანდრეთი მოგმართო თუ ალექსითი? ან ბატონო გიგაურო თუ ბატონო ახალაია? ახლა გაიგე ასე რატომ გელაპარაკები თუ არა?- კიდევ მინდოდა მისთვის რაღაცეების თქმა მაგრამ ვერ შევძელი თითქოს ხმა ჩამწყდა, ცრემლებმა თავისით გაიკვვლიეს გზა , ყველაზე მეტად ეს არმინდოდა რომ მას ჩემი ცრემლები ენახა მაგრა ისინი თავისით გაბატონდნენ ჩემს სახეზე.
- ანასტასი მე ყველაფერ აგიხსნი, უბრალოდ მომისმინე.
- არმომეკარო გესმის არ მომეკარო.
ამისთქმა იყო და წამოვედი.
- არავინ არ გამოყვეთ.
მხოლოდ ეს ვთქვი და წამოვედი, ისე უბრალოდ მარტოობა მინდოდა მეტი არაფერი, მხოლოდდამხოლოდ,ეს რომ ჩემს ფიქრებთან მარტო ვყოფილიყავი, ალბათ ასე ერთი საათი ვიყავი სადღაც გორაკზე მჯდომი, შემდეგ მივხვდი რომ სხვები ინევრიულებდნენ და დავბრუნდი. გოგებთან მივედი და მათთან ერთად ჩამოვჯექი არავის არაფერი უთქვამს.
- კარგი აწი წავიდეთ (გიო)
- არა რატო უნდა წავიდეთ? ვიყოთ? სულ ორი საათი იიქნება რაც მოვედით- ვთქვი მე რაც ყველას გაუკვირდა, მაგრამ ისინი ჩემი მეგობრები იყვნენ ამიტომ არმინდოდა მათთვის ეს დღე გამეფუჭებინა , და საერთოდ არმინდოდა რომ სხვას ენახხა ჩემი სისუსტე, ეს მხოლოდ საღამოს შეიძლებოდა როცა მარტო ვიქნებო ოთახში, ან ისეთ ადგილას სადაც მარტო ვიქნებოდი მეგობრებთან.

♦♦♦♦♦
აბაბ ესეც მეთოთხმეტე თავი. იმედია მოგეწონებათ. შევეცადე უფრო დიდი დამედო. კიდევ ერთხელ მადლობას გიხდით ყველას ვინც კითხულობთ. ხო მმართლა ბოდიშს გიხდით წინა თავზე შემთხვევით 13 თავი დავაწერე არადა 14 თავი იყო.