თავი 10;

ნიკა:

მთელი 3 წელი ვეძებე მაგრამ ვერსად ვიპოვე. ალბათ გათხოვდა. ალბათ ბავშვი უკვე 2 წლის არის. ნეტავ ისევ ისეთია? უღმერთოდ მენატრება. მინდა რომ მისი შავი თვალები ისევ ვნახო. მაგრამ როგორც ჩანს ამ ოცნებას არ უზერია ახდენა. უკვე ყველა იმედი გადაწურული მქონდა როცა გამოჩნდა ერთი გოგო რომელიც თურმე თიკოს კურსელი აღმოჩნდა.

თიკო:

3 წელი გავიდა. მენატრება თუ არა ნიკაა? საშინლად. უსაშველოდ. მინდა რომ მასთან ვიყო მისი სუნი მიღიტინებდეს ცხვირში მაგრაქმ მან შვილი მომიკლა. ჩემი პატარა მომიკლა რომელიც არც კი ვიცი გოგო იყო თუ ბიჭი. სწავლა გავაგძელე. უნივერსიტეტშიც მოვხვდი იურიდიულზე. სულ მინდოდა რომ ადვოკატი ვყოფილიყავი და ახლა ავიხდენ ოცნებას. ჯერ 1 კურსზე ვარ მაგრამ მეგობრები ბევრი მყავს განსაკუთრებით 1 ლიზა. ლიკამაც გააგრძელა ჟურნალისტია უკვე... მე და ლიზა ყავას ვსვამდით როცა შევამჩნიე რომ ლიზა ყოველ 5 წუთსი ეერთხელ ტელეფონს უყურებდა. შევწუხდი და ვკითხე.
- ლიზა რა გჭირს? ყოველ 5 წუთში ტელეფონს დასჩერიხარ.
- აუუუ... თიკკკ... იცი ერთი ბიჭი გავიცანი და ძაან მომწონს. მართალია ჩემზე 7 წლით დიდია მარა იცი რა კარგი ბიჭიაა? მმმმ... ვგიჟდები უკვე მასზე.
- მართლაააა??????? რა კარგია... როდის უნდა გამაცნოო?- გახარებულმა შევხედე მას.
- ხვალ მომაკითხავს უნიშიიი...- გახარებულმა მომახალა და სიხარულისგან აცქმუტდა. მე ძალიან გამიხარდა და მაგრათ მოვხვოე ხელები. ცოტახანში ისიც წავიდა და დავრჩი მარტო სახლში. ლიკა მივლინებაშია ტელევიზიიდან გაგზავნეს. ახლა უკვე კარგ სახლში ვცხოვრობთ რადგან მეც და ლიკაც ვმუშაობთ. მეორე სართულზე ავედი და ჩემ საწოლზე წამოვწექი. ხელი მუცელზე დავიდე და უნებურად ტირილი ამიტყდა. ჩემი შვილი გამახსენდა ნიკაც გამახსენდა. არა ისინი სულ მახსოვს მარა არ ვიმცნევ. მარტო ჩემმა ბალიშმა იცის ჩემი გულის ტკივილზე.
დილით გვიან გამეღვიძა. ყავაც არ დამილევია ისე გავქანდი უნივერსიტეტში. უნიში რომ შევდიოდი ისეთი გრძნობა მქონდა რომ ვიღაც მიყურებდა მივიხედე და არავინ ჩანდა. ლიზა დავინახე და მისკენ წავიდი. გადავეხვიე და აუდიტორიაში შევედით.
უნივერსიტეტი დაგვიმთავრდა და სულ ფრენა ფრენით ჩაიარა ლიზამ კიბეები. გარეთ გავედით და შემოსავლელში ნაცნობი სილუეტი დავლანდე. ლიკა მისკენ გაიქცა და ხელები კისერზე შემოხვია. მე გაშეშებული ვიდექი ბოლოს კი ფეხებში სისუსტე ვიგრძენი და უგონოდ დავეცი მიწაზე.
თვალე ბი რომ გავახილე პირველი თეთრი კედლები მომხვდა თვალში. თავი ავწიე და სავარძელში მჯდარი ნიკა დავინახე რომელსაც თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული.
- აქ რა გინდა?- ვკითხე ხმის კანკალით.
- თიკო... - სევდიანად წარმოთქვა ჩემი სახელი.- არ მინდოდა რომ მომკვდარიყო... მაპატიე ... არ მინდოდა რომ ასე დატანჯულიყავი.- ეტყობოდა რომ ტიროდა. ზოგი ამბობს რომ ბიჭის ტირილი არაკაცობაა... მოიცა და მათ არ აქვთ გრძნობები? ისინი არ განიცდიან?

მან თავი ასწია და შემომანათა მისი ნაცრისფერი თვალები. მე ირონიულათ გავღიმე და მას შევხედე.
- ახლა ნანობ? ახლა როცა ის აღარ არის? ახლა როცა მე მკვდარი ვარ უკვე 3 წელიაა? ახლა როცა მოდიხარ და პატიებს მთხოვ იმისთვის რომ მე და შენი სისხლი და ხორცი მოგვკალი? მაშინ რატომ არ ფიქრობდი? მაშინ რატომ არ ფიქრობდი როცაქ მცემდი? მაშინ რატომ არ ფიქრობდი რომ მითხარი არ მინდა მე ეგ ბავშვი და მოიშორეო? ახლა ფიქრს რა აზრი აქ როცა ის აღარ არის? აქ აზრი? მიპასუხე? ან ახლა როცა ჩემი დაქალის შეყვარებული ხარ აქ აზრი რამეს?- ვუღრიეალე მე და ცრემლიანი თვალები შევანათე მას.
- რომ იცოდე რა გადავიტანე როცა შენ და ლიკა წამოხვედით ამას არ იტყოდი. იცი რომ ნარკომანი გავხდი? იცი როგორ მჭირდა შენ გარეშე? ახლა იცი რატომ ვარ იმ ბოზ ლიზასთან? იმიტომ რომ შენ გეძებდი ... მთელი 3 წელი წესიერათ არ მიძინია იმიტომ რომ შენზე და ჩვენს შვილზე ვფიქრობდი.... და აი გიპოვე მაგრამ ვაი ამ პოვნას... ჩემი შვილი აღარ არის... იცი მაინც როგორ ვნანობ იმ საქციელს? იცი როგორ მინდა რომ მოვკვდე? ახლა უკვე ორმაგათ მინდა იმიტო რომ ჩემშვილთან წავალ. იქ მაინც ვნახავ მას და მოვესიყვარულები. ის მაინც მაპატიებს.
- მას უყვარხარ.- ცოტა ხანი ჩუმად ვიყავით მერე კი მე დავარღვიე ეს სიჩუმე.
- რააა?- გაკვირვებულმა შემომხედა.
- რა და ლიზას უყვარხართქო.
- მე არ მიყვარს.- მტკიცედ თქვა მან.
- აბა ახლა შემომხედე და კარგათ მომისმინე. არც კი გაბედო და არც კი უთხრა რამე არ ვიცნობთ მე და შენ ერთმანეთს გაიგეე? მე გაპატიე მაგრამ ვერ გეტყვი რომ შენთან ვიქნები რადგან მას უყვარხარ და არ მინდა გული ვატკინო! ახლა კი გთხოვ მარტო დამტოვე.- მტკიცედ ვუთხარი მე და პალატის კარისკენ გავიშვირე ხელი.


გამარჯობა ბავშვებო. მგონი არც ისე პატარა თავია. მაპატიეთ პატარა თავებისთვის იცით კომპზე მხოლოდ 1 საათს ვჯდები და ისიც ამ ისტორიას ვწერ და რქასაც ვასწრებ იმას ვდებ. გთხოვთ გამოხატოთ თქვები შეხედულება და შემაფასოთ