ლიკა და ექიმი ისე გავიდნენ ოთახიდან რომ ვერ გავიგე რა ხდებოდა. მუცელზე დავიდე ხელი და მოვეფერე ჩემ შვილს. საშინლად მიხაროდა მაგრამ არ ვიცოდი რას იზამდა ნიკა. საშინლად შემეშინდა როცა კარებთან მდგონი ნიკა დავინახე. საწოლის წინ დადგა და ჩემს მკერდს დახედა. ჯერ ვერ მივხვდი რას უყურებდა მერე დავიხედე და სწრაფად ავიფარე საბანი. მან ერთი ირონიულად გაიღიმა და თავი გააქნია.
- არ მინდა მე შენგან შვილი.- მითხრა საშინელი ხმით. ეტყობოდა რომ სიმთვრალემ უკვე გაუარა.
- შენ შეიძლება არ გინდა მაგრამ მე მინდა რომ მყავდეს შვილი და არ მოვიშლი.- მკაცრად ვთქვი მე. გამიკვირდა საიდან ამდენი გამბედაობა.
- ნუ მენაგლები გოგო.- იღრიალა მან და სახეში გამარტყა. მე ცრემლები წამსკდა. ამ დროს ლიკაც შემოვიდა ოთახში და ნიკას მივარდა.
- წაეთრიაე! დროზე წაეთრიე აქედან. არა უკეთესი მე და თიკო წავალთ.- თქვა დაბეჯითებით ლიკამ. მე თავს ვაქნევდი. არ მინდოდა რომ ნიკას დავშორებულიყავი მაგრამ მან ერთი შემომიბღვირა და გავჩუმდი.

3 თვის შემდეგ...

უკვე 3 თვეა რაც მე და ლიკა თბილისში გადავედით. დღეს ექიმთან მაქ ვიზიტი და მივდივარ მასთან.
- ექიმო როგორაა ჩემი შვილი?- შევხედე გაფითრებულ ექიმს. შემეშინდა რომ ჩემ შვილს რამე სჭირდა.
- იცით თინათნ... თქვენი შვილის გულის ცემა არ მესმის.- რა მომივიდა მეე? მოვკვდი. ჩემი ცხოვრების აზრი დავკარგე. მინდოდა მეყვირა, მეტირა მაგრამ არ გამომდიოდა რადგან ცრემლები შემიშრა რაც ნიკასგან წამოვედი. ავდექი და სახლში წავედი.მე და ლიკა 1 ოთახიანში ვცხოვრობთ. შევედი თუ არა მაშინვე ჩავიკეცე.
- თიკო ... თიკო რა გჭირს?
- ლიკააა... ჩემი შვილი... ჩემი შვილი არ დაიბადებაა..
- კი მარა რატომ რა სჭირს?- შეშინებულმა შეყვირა.
- მკვდარიაა ... მკვდარია გესმის? მან მომიკლა. ცემისგან მომიკლა. არასოდეს ვაპატიებ არასოდეს.- ამოვიყვირე და უგონოდ დავეცი.

ნიკა:

ამ 3 თვის განმავლობაში სულ ახალ ახალ ქალებთან ვიყავი. არაფრის დარდი არ მქონდა. ნარკოტიკებს ვიღებდი. უნო და ლაშაც მივატოვე. არ მინდოდა არავინ. მარტო თიკო მიტრიალებდა თავში. მისი სახე,თმა, თვალები, სუნი, ტანი. მარტო ის მინდოდა მაგრამ ამ სურვილს სხვებთან ვიკმაყოფილებდი. მისი ფოტოც კი არ მქონდა. ნეტავ როგორია ახლა. გაეზარდა მუცელი? როგორ მინდა მასთან ვიყო. ასეთი რატომ გავხდი? არ ვიცი. მის მერე ვარ ასეთი რაც თიკოსთან ვიწექი. არა ... მორჩა უნდა გამოსწორდე ნიკა. შემოვუძახე ჩემ თავს და აბაზანაში შევედი. გავსუფთავდი და ახალი ტანსაცმელი ჩავიცვი. იმ კლუბში წავედი სადაც უნო და ლაშა მეგულებოდნენ. მათ მაგიდასთან მივედი და წინ ავუდექი. მათ ჯერ ვერ მოტვინეს რა ხდებოდა მერე ორივე დაქფეთებული წამოხტა და მაგრათ გადამეხვივნენ.
- ესეიგი...- დაიწყო უნომ.- გინდა თიკო და ლიკა იპოვო და შეურიგდე არაა?
- ხო ზუსტად.
- კი მარა ასეთი რატომ გახდი?-მკითხა ამ დროის მანძილზე ჩუმად მყოფმა ლაშამ.
- იმიტომ რომ საკუთარ თავს ვერ ვპატიობდი იმ პატარა არსების ნამუსის ახდას.- უემოციოდ ვთქვი. მათ მეტი აღარაფერი უთვამთ.


გამარჯობა ბავშვებო... მადლობა ყველას ... გთხოვთ გამოხატეთ თქვენი აზრი კარგიაა?

თუ ჩემი დადებული ფოტო დაიდო იცოდეთ რომ ის არის ნიკა... მადლობა ყველას კიდევ ერთხელ და დიდი ბოდიში პატარა თავებისთვის. უბრალოთ მეტის დადებას ვერ ვახერხებ.