სახლში მისვლისთანავე ცოოტა წავუძინე, გაკვეთილები ვისწავლე და უსაქმური დავრჩი,ამიტომ გადავწყვიტე სოციალურ ქსელში შევსულიყავი მოვიმარჯვე ლეპტოპიი და შევედი ფეისბუქზე. სადაც მეგობრობის შემოთავაზება დამხვდა, მაგრამ მე რის ანამარია არაბული ვიქნებოდი, რომ დავთანხმებოდიი. იგნორი მივეცი და გამოვედიი ისევ გამახსენდა ის ირონიული გიმილი და ნერვებიიც მომეშალა. ისევ ჩემს განუყრელ მეგობარს მივენდე და ძილი ვარჩიე. სიზმარშიც, რომ არ მასვენებს ეს ოხერი, გავიფიქრე და თვალები ვჭყიტე. საათს დავხედე ჯერ ადრე იყო, ამიტომ ვარჯიში ვამჯობინე მართალია გამხდარი ვარ, მაგრაამ მაინც ფორმების შენარჩუნება არ მაწყენს. ჩავედი დაბლა გავიკეთე ჩემი ნააოშნიკები და დვიწყე სირბილი. დრო ისე ჩქარა გავიდა ვერც მივხვდი.მალევე ავედი სახლში, წყალი გადავივლე, ჩავიცვი შავი შარვალი მუხლებზე გადაჭრილი, თეთრი მაიკა რომელსაც მიკი მაუსი ეხატა, ხოლო ფეხზე თეთრი კედები მოვირგე და რადგანაც დრო მქონდა ფეხით დავადექი სკოლის გზას. სკოლაში მისვლისას რატომღაც ტასო არ დამხვდა კარებთან ამიტომაც ცოტა გამიკვირდაა. ტელე ამოვიღე და თან მესიჯს ვწერდი თან კლასისკენ მივდიოდი, რომ უუცებ დავინახე ტასო იმასთან ერთად. ნუ ვინ იქნებოდა ეხა ის თუ არა ნიკუშა. ძალიან გამიკვირდა საიდან იცნობდნენ ერთმანეეთს, მაგრამ არაუშავს ამას გავაარკვევ გავიფიქრე და კლასში შევედი. მოვიკითხე კლასელები მერე კი ჩემს ადგიილს მივაშურე. ზარმააც არ დააყოვნა და ტასოც მალევე შემოვიდა. გადამკოცნა და მომიჯდა გვერდით.მე გადავწყვიტე გამეგო თუ საიდან იცნობდა იმ ვააჟბატონს.
- აუ ტას სად იყავი ამდენ ხანს?
- გარეთ გოგო ნიკუშა შემხვდა ნაკაშიძე და აუცილებლად უნდა გაგაცნო, ნუ ეხა ჩამოვიდა ამერიკიდან და მაგიტო არ იცნობ.
- გოგო შენ საიდან იცნობ? (ეს კითხვაა მაწუხებდაა იმ წუთიდან როცა დავინახე ეს ორიი).
- ჩემი ძმის ძმაკაცია და 2 წლის უკან წავიდა ამერიკაში. ეხა შემხვდა, შემთხვევით სკოლაში და მომიკითხა რა._ტასო მიყვებოდა ნიკუშAს შEსახებ და თვალები ეშმაკურად უციმციმებდა, ეს შევამჩნიე მაგრამ აგარ ჩავეძიე. გაკვეთილები ისე უცებ გავიდა ვეეერც შევამჩნიე. სკოლიდან გამოვდიოდი, როცა უცბად პირველკლასელმა ბავშმა მოირბინა ჩემთან წითელი ვარდი და პატარა კონვერტი გადმომცა, მერე კი მალევე გაიქცაა. მე გაკვირვებული და დაბნეული ვიდექი სკოლის შესასვლეელთან და კონვერტს ვუყურებდი. ტასოც ჩემს დღეში იყო.
- ვისგანაა? მკითხა ტასომ. მე კი არვიცის ნიშნად მხრები ავიჩეჩე. კიდევ დიდხანს ვუყურებდი ასე ტასოს რომ არ ეთქვა, რას უცდი გახსენიო. მეც გავხსენი და შემდეგი სიტყვები წავიკითხე, "ლამაზო ახლაც გიყურებ შორიდან, მაგრამ შენთან მოსვლას ვერ ვბედავ. დიდიხანია რაც ჩემს გულში ხარ და ამას ვერცკი გეუბნები. მიყვარხარ ანამარია " ამ წერილის წაკითხვის შემდეგ უფრო დავიბენი ტასოც გაკვირვებული მიყურებდა. მერე კი გონს მოვეგე წერილი დავხიე და გადავყარე. თუ მიყურებდა ამ წერილის პატრონი უნდა მიმხვდარიყო, რომ შაანსი არ ქონდა ჩემთან მიმართებაში. მართლაც ბევრი მყავდა თაყვანისმცემლები მაგრაამ ასეთი რამ პირველად ხებოდა. წერილი კი დავხიე, მაგრამ ვარდები ძAლიან მიყვარს და ვერ გავიმეტე გადასაგდებად.ტასოს დავემშვიდობე და სახლისკენ დავიძAრი. გზად ისევ გუშინდელი სასტავი შემხვდა. მივესალმე როგორც ყოველთვის ყველას, ნიკუშაც იქ იყო და ჩემს ვარდდს ისეთი ზიზღით უყურებდა, რომ შემეშინდა კიდეც ისეთი თვალები ქონდა. ბიჭებიც გამეღადავნენ ვის უნდა დალურჯებაო. მე კი ვიდეექი გაღიმებული და ნიკუშAზე ვხალისობდი. დავვემშვიდობე დაა სახლიისკენ წამოვედი. ნიკუშას მზერას ვგრძნობდი ვაღიარებ სიმპატიები კი მქონდა მის მიმართ ან როგორ შEიძლება არ გქონდეს ასეთი ბიჭის მიმართ სიმპატია. ნუუ ნიკუშA იყოო ბიჭი რომელზეც გოგოები გოიმდებოდნენ ( მე არ ვითვლები ) მაგალი, შავგრემანი, ლურჯი თვალებიით. ისეთი გიმილი ქონდა რომ დაგაბნვდაა.
სახლში მისულს ჩემები შAხლში დამხვდნენ, მეც მამას ჩავუჯექი კალთAში მერე კი ხმააურიანად ვაკოცე. დედამ გამომხედა დაა მითხრა,
-შენი დაჭკვიანება არ იქნებაა. მე კი გავუღიმე დაა ჩემი ოთახისკენ გავწიე.