ერთადერთი დაქალი მყავდა ნიაკო.
თბილი გოგო იყო,სულ სიყვარულს და პოზიტივს ასხივებდა.
მასთან გატარებული ყოველი დღე დაუვიწყარი იყო.
იჯახი ჰყავდა ისეთი ყველანი რომ ერთი ნახვით შეგყარებდნენ თავს.
თუმცა ზედმეტად მწტიჩარა და ენატლიკინა გოგოა,რაც მოაიდგება პირზე ყველაფერს ტიტინებს.
ძალზედ ჭკვინი და სექსუალური გოგო იყო.
აი ისეთი მადის აღმძვრელი,გოგოებსაც რო პირი რჩებოდათ ღია მის დანახვაზე.
ყველას უყვარდა.მე განსაკუთრებით.


რაღაც სიზმარს ვხედავდი.
გაურკვევლობა იყო.ყველაფერი ნისლით იყო მოცული.
გარდა იმისა,რომ ვტიროდი სიზმარში,არაფერი არ მახსოვს.
ცუდი წინათგრძნობით გამომეღვიძა.თვალები მონდა სველი.
ძილში მიტირია.
საათს დავხედე,8საათი იყო.ეგრევე ნიას დავურეკე,დაბადების დღე ჰქონდა.

-გილოცავ ჩემო ფერია
-ნუცაააა მოგკლააავ
-გაგაღვიძე პატარა?
-არაა ნუციკო რვა საათია რა დამაძინებს-გაბრაზებული ხმით მითხრა ნიამ
-კაი რა დუცი-ასე ვეძახდით ხლმე ერთმანეთს,პატარაობაში ნია ნუცას ვერ მეძახდა,დუცი ხარო,მე გავბრაზდი დ თუ კაია შენ ხარ დუცითქო.ამის მერე ასე მივმართავდით ერთმანეთს
-მე მოსალოად დგირეკე
-მადლბა დუც-მალევ მოლბანიაკო
-აბა რას ვაპირებთ დღეს
-აეგდე და გამო ჩემთან,ბევრს არავის ველოდები მარაშენი დახმარება მჭირდება
-კაი მოწსრიგდები და წამოვალ
-ნუციკო ოღონდ დარჩი რა
-კაი სიხარულო
გავემზადე და ერთ საათში უკცე ნიაკოს სმზარეულოში ვისხედით და გემრიელობებს ვაკეთებდით.



***


საბუნა დამშვიდდა თუ არა ნიაკოს ავუყვანე.ტირილისგან დაღლილს მალევე ჩაეძინა. ჩაწითლებული თვალები ჰქქონდა ნაკოს.
-ალექს მიშველე გული მტკივა,სული მეხუთება ალექს
-დამშვიდდი პატარავ არ შიძლებაშენი ნერვიულობა
-ალექს არ შემიძლია,ვკვდები ნუცას გარეშე-ცრემლებს ვერ ერეოდა ნია
-ნიაკო მისმინე-ბოლო ძალები მოიკრიფა ალექსმა-მესმის შენი დაქალი დაკარგე დაზე მეტდ რომ გეყვარებოდა ეგეთი,მაგრამ ახლა ჩვენი პატარასთვის და სბუნასთვის უნდა გაძლიერდე.შენ სჭირდები დედობა ნუცას ნაცვლად შენ უნდა გაუწიო.
-უთხარი უკვე?
-ჰო
-შენ მოგიკვდი ჩემო პატარა,როგორ დაგტნჯა აამ ცხოვრებამ,ასეთი პატარა,როგორ გაგიმეტა ბედმ უდედობისთვის-თავზე ეფერებოდა და კოცნიდა პატარა ანგელოზს
-უნდა გენახა რა დღეში ჩავარდა,იქ უნდოდა წასვლა,მარა ვიფიქრე დამშვიდდება და მერე ჯობს მიყვანათქო
-ბოლო დღეს მივიყვანოთ,უკანასკნელად გმოესლმოს დედას,ახლა ცოდოა,ზედმეტი სტრესი იქნება მისთვის იმდენი დაღონებული და მომტირალი ხალხის ნახვა.



***





თხუთმეტიოდე კაცი ვიყვით ნიაკოს დაბადების დღეზე.
ბევრი დავლიეთ.
კარგად გავერთეთ.
ზუკას ძმაკაცები განსკუთრებულად ერთობოდნენ.
სადღეგრძელოებს ამბობდნენ,გაგიჟდებდით.
აი ისეთებს,გრძელებს მაგრამ სასიამოვოდ მოსასმენებს.
ლექსებს მხატვრულად რომ კითხულობდნენ.
ნიკუშა გიტრაზე უკრვდა.
ალექსი ფანდურზე.
საოცარი ხმა ჰქონდათ.
ნიაკო პიანინოს ააჟღერებდა ხოლმე.
დიდი ბედნიერება იყო მათთან ერთად ქეიფი,თუმცა იშვიათად ვახერხებდით ხოლმე ამას.ამიტომც არ ვიცნობდი ზურას მეგორებს.
სამზარეულოდან ყვის ფინჯნები გამომქონდა ყური რომ მოვკარი სიყვაულის სადღეგრძელოს ნიკა რომ ამბობდა.
თვალებში მიყურებდა და მთელ გრძნობას აქსოვდა ლექსში.
-გაზაფხულის წიმა მოდის
თუ ყვავილთა ფანტელია
ყვავილებში დამეკარგა გზა.
ვარდები და გვირილები
ვერ დავთვალე რამდენია
ყვავილების გადავცურე ზღვა.
გაზაფხული მოსულა
გაზაფხულით ვკიაფობთ
მეც შენსვით გამოვიბამ ფრთებს.
ოცნებების კვალდაკვალ
ცხრა მთა გადავიარე
შევეგებოთ ამომავალ მზეს.
გაზაფხულის წვიმა მოდის
თუ ყვავილთა ფანტელია
ცხრათვალება იღიმება მზე.
სივარული დაგებედოთ
სიყარულის ქარი ქროდეს
გაზაფხულის ამ ბედნიენიერ დღე.
ჩაამთავრა თუ არა ლექსი გულში სითბო ჩამეღვარა.
იმ დღეს დმებედა ნიკუშა,თუ მე დავებედე მას,რ მნიშვნელობა ავს.
მეორე ლექსიც მოაყოლა.
არ ვიცი რად ხარ ასეთი კარგი,
ან შენზე ფიქრი რტომ დავიწყე,
შენა ხარ ჩემი ცხოვრების დარგი,
როგორ მიყვახარ მე ვერ აგიღწერ.

გიოს ჯერიც დადგა.
რად არის რომ ყველა ლამაზს დაეძებს?
რად არის რომ ყველა ლამაზს ნებდება?
ულამზომ ნეტ რა დააშავა?!
სიყვარული ნუთუ მას არ ერგება?!

ლექსო ნიაკოს თვალებით ბურღავდა,რაღაც ქიმია აკავშირებდა ამ ორს.ფეხზე წამოდგა და გაილექსა.
მე არ მიტაცებს ყველას ეშხი და სილამაზე,
პეპელასავით არ ვეტრფი ყველას,
მე ერთი მიყვარს,ერთი მომწოს ამ ქვეყანაზე
და მისი ეშხით სმარეში ღიმილით ჩავალ.

მე დამბურძგლა.
ნია ტიროდა.
ყველა გაისუსა ბიჭებმა სიმღერა რომ დაიწყეს.


დიდი დრო არ იყო გასული ნიაოს დაბადების დღიდან ტელეფონზე უცხო ზაროი რომ შემოვიდა.
-ბატონო-ციტა ოფიციალური ხმით ვუპასუხე
-ნუცა,ნიკა ვარ
-რომელი ნიკაა-თავი გავისულელე ვითომ ვერ ვიცანი
-ზუკას მეგობარი-გაეღიმა
-აა ჰო ნიკუშ გისმენ
-აქეთ ვიყავი შენ სახლთან და ვიფიქრე ვნაავთქო თუ გცალია,რა თქმა უნდა
-ნიკუშ-შეწუხებული ხმით ვთქვი მე-ბოდიში სტუმრები მყავს და ვერ გამოვალ
-კარგ არაუშავს,სხა დროს იყოს
-კარგად
უცნაურად გამაბედნიერა ამ ერთმა ზარმა.
გული უცნაურად ბგაბუგობდა
კიდევ ერთხელ რო ეთხოვა ალბათ დუფიქრებლად გავიდოდი მოვეხვეოდი.



***


გვიანი იყო,ტრილისგან დაღლილი ჭირისუფლები სახლებში ბრუნდებლდნენ.
ნიკუშა და გიო ღამეს ათევდნენ.
ვერ გაძლო სასმელის გარეშე ნიკამ.
ნუცას საყვარელი დ მისივე გაკეთებლი საოცრად არომტული საშობაო ლიქიორი გდმოიღო.
სულ ორი ბოთლი ჰქონდა დარჩენილი.
ერთი გახსნა.
ერთიც სგულდგულოდ შეინახა.
ზამთარივით ცივი იყო ნია.
ასეთივე ცივი იყო ლიქიორი.
საოცრად ტკბილი, მაგრამ მათრობელა.
ჭიქებიც გადმოიღო.
-ნათელში იყოს მისი სული-მხოლოდ ეს თქვა იკამ და გდაკრა.ნუცასავით ტკიბილი გემო ჰქონდა.ბოლოში მწადებდა.
ასე ჩაამწარა ნუცამაც ყველაფერი.
-ნათელში იყოს.-გადაკრა გიომაც
ორივე ლაკონრობით გამოირჩეოდა ამ საღამოს.
ანდაც რა იყო სათქმმელი.
-როგორ გავძლო მს გარეშე გიუშ.-შეზარხოშებულმა ნიკმ ამოინავლა
-უნდა გაძლო ძმაო,საბას გამო,ჩვენც გვიჭირს მის გარეშე,დასვით გვყავდა,ჩვენი ანგელოი იყო,ჩვენი ბედნიერება,პირველი რძალი იყო ჩვენთვის.
-ჩემი პირელი და უკანასკნელი სიყვარული იყო.მეშინია გიო საბა არ შემზიზღდეს.
-რას ამბობ ძმაო,საბა ჩვენი ანგელოზია რატომ მბობ მაგას
-საბას გამო იწვალა ამდენი ნუცამ,ხუთი წელი წამებაში გაატარა,არ შეიძლებოდა მისთვის ბავშის გაჩენა.
მისი გამოხედვა აქვს საბას,ნუცაავით იღიმის და არ შემიძლია მისი ყურება
-გაივლის ძმაო,ნუცამ საბა შენს გამო გააჩინა,შენ რომ გაებედნიერებინე.მიიღე მის საჩუქარი,უკანასკნლი საჩუქარი.საბას ახლა მაონა და დედობაც შენ უნდა გაუწიო,ცოდოა ბავშვი დედა დაკარგა და მამასაც ნუ დაუკარგავ.შენ ხარ ისი იმედი დაის უნდა იყოს შენი იმედი,მისთვის უნდა იცოცხლო.


თავჩაქინდრული იდგა ნიკა ნუცა სასახლესთან.
ობოლი ცრემლი სდიოდა.
მისთვის ლოცულობდა.
და სბასთვის.
გული სკიოდა.
ჰაერი არ ყოფნიდა.
ჯერ კიდევ ჰქონდ ნუცას შარფს მისი სუნი.
აბრუებდ ნიკას ირგვლივ დაწყობილი ყვავილები.
რთული იყო მისი ამ მდგომარეობაში ყურება.
ნუცას შეხედვაზე გული უჩერდებოდა.
ნელდებოდა მისი ძგერა მაგრამ უეცრად ისე ძლიერდებოდა მისი ბიძგები ნიკას ეგონა მიწისძვაა და მაზანზარბსო.
ლამაზი იყო ნუცა,ულამაზესი.
სიკვდილმაც კი ვერაფერი დააკლო.
მხოლოდ ცოტა გამხდარი იყო.
ფერიასავით იწვა სასახლეში და ცრემლი სდიოდა.
ნუცაც ტიროდა ნიკასთან ერთად და ბუნებაც.


უნვერსიტეტში მივდიოდი გზაზე ნიკა რო შემხვდა.
მარტო იყო მანქანით.
გამიკვირა ბიჭები სულ ერთად დადიოდნენ ხოლმე.
-ნაცა როგორ ხარ.-მანქანა გააჩერა და გადმოვიდა
-კარგად შენ როგორ ხარ
-ვარ რა ბიჭებთან მიდივარ გაგიყოლებ სად მიდიხარ შენ
-არა მადლობა ჩემით გავალ არ შეგაწუხებ-დაციმორცხვე მე
-რას ქვია მაწუხებ არ გტცხვენია?!-გამოღიმა.სწორედ ეს მომწომდა მასში არ ვგრძნობდი მასთან თავს შეზღუდულად,თვითონ სულ გახსნილი იყო და ლაღი,მასთან ერთად მეც ასეთი ვხდებოდი.
მანქანის კარი გამოაღო და მანიშნა ჩავმჯდარიყავი.
-მადლობა
-მუდამ თქვნს გვერდით მიგულე- გამიღიმა და კარები მომიხურა
ოო რა ღიმილი ჰქონდა საოცარი,მომაჯადოებელი.
შეხედავდი და მისი თვალები ეშმაკურად მოციმციმე ცალკე გაჯადოებდა და ღიმილი კი ამ ქვეყნიერებისგან გთიშავდა.
ბევრი ვილაპარაკეთ გზაში,ძალიან ბევრი მაცინა.
იმდენი ანეგდოტი მომიყვა და თან ისე ყვებოდა სულ რომ სასაცილო არ ყოფილიო გაგეცინებოდა.
სწორედ ამან მომაჯადოვა.
გიკვირთ ალბათ რა იყო ამაში ეგეთი გადასარევიო.
მეც მიკვირდა ჩემი ასაკის გოგოებს უფრო დასტოინი ბიჭები მოსწონდათ,კაი ბიჭები,მოძველო ტიპები,შეკრული შუბლით დ მუდამ დაძაბულები რომ დადიოდნენ.
მე კიდე პირიქით მისი ეს უბრალოება მხიბლავდა.
სულ ცდილოდა გავემხიალებინე .
ყველასთან ასეთი იყო კეთილი და მხიაული.
ყველას უყვარდა ვინც იცნობდა.
სოცრად ჭკვიანი და განათლებული იყო
მუშაობდა მამისის საწარმოში.
დირექტორი იყო ბიჭი მარა ამას მასზე გავლენა არასდროს მოუხდენია.
თანამშრომლებთან მეგობრობდა მაგრამ თუ საჭირო იყო მკაცრადაც ელაპარაკებოდა მათ.
-რომელ საათზე ამთვებ ექციებს?-ინტერესით სავსე თვალები მომანათა
-4ზე-აუფიქრებლად ვუპასუხე მე
-გამოგივლი და აქ დაგელოდები
-არ არის საჭირო
-ასეთ სილამაზეს მარტო სიარულის უფლებას ვერ მოგცემ,ვნმემ რო მომტაცოს შენი თავი რა ვქნა მერე მე-დაღონებული სახე უნდოდა რომ მიეღო მგრამ არ გმოუვიდა.მე გამეცინა და გავწთლდი.
არ ვიცი ჩემი სიწითლე კომპლიმენტმა გამოიწია თუ სიცილმა,მგრამ ვარდსაც კი შეშურდებოდა ჩემი სიწითლე.
-რა სყვარელი ხარ როცა წითლდები
-გეყო უფრო ვწითლდები ხო ხედავ-თავი ჩავხარე მე
-კარგი გადადი ახლა თორემ დაგაგვიანდება-უეცრად ლოყაზე მაკოცა და კარი გამიღო.
გაბრუებული გადმოვედი მანქანიდან,ვერ გავიაზრე რა მოხდა.
ვერაფერი მოვისმინე ლექციაზე.
სულ მასზე ვფიქრობდი და უაზროდ მეღიმებოდა.
მერე ირგვლივ ვათვალიერებდი ბვშვეს ხომ არავინ მიყურებდა ვინმეს გიჟი არ ვეგნოთქო.


ოთხის ნახევარი იყო მესიჯი რომ მომივიდა ტელეფონზე პოსტზე ვარ დ გელოდებიო.
ისე გამეღიმა პირი ლამის გამეხა.
-ლექტორს ვთხოვე და ადრე გამომიშვა.-კითხვის დასმა არ ვაცადე ნიკუშას
-რა გეჩქარებოდა მჯარიყავი ლექციაზე
-მომერიდა,რამდენი ხანი უნდა დამლოდებოდი
-ნუ იგონებ ეხლა მიზეზებს,აღიარე ისე გინდოდა ჩემი ნახვა გულმა ვეღარ მოგითმინა-ცხვრზე დამკრა თითი
-კარგი შევალ და ნახევარ საათში გამოვალ აქ ლოდინი თუ გსიამოვნებს-დაივაგნორე მისი ნათქვამი,გაბუტულმა შევხედე დ მანქანის კარბს დავეჯაჯგურე.
-კარგი ნუ ბუტიაობ,არ გინა აღიარება და ნუ გინდა მოვა დრო და შენით იტყვი მაგას.
-რა სისულელეა-გაბუხულმა ვთქვი
-შენ რ ბრაზინი ყოფილხარ.მაგრამ ვიცი როგრც უნდა შემოგირიგო.
-..........-ხმა არ გამიცია.მანქანა დაძრა.აი ხმა კი მაშინ ამოვიღე სულ სხვა მხარეს რომ წაიყვანა მანქანამდა სახლისკენ არა.
-სად მივივართ
-შენს შერიგებას ვცდილობ
-სახლში წამიყვანე აგარ ვარ გაბრაზებული-შიშით ვუპასუხე
-მართლა?მე კიდე ოცნება მინდოდა ამეხდინა შენთვის
-რა ოცნება,სიან იცი შენ ჩემ ოცნებებზე-გავიკვირვე მაგრამ უცბად ჩემმა რაჭულმა ტვინმა წითლად აანთო სამი ასობგერა ნია,რა თქმა უნდა ეს ტუტუცი გოგო ეტყოდა
-ჩემ შესაძლებლობებში ეჭვი გეპარება
აგარაფერი მითქვამს.
ხრიოკ ადგილას გააჩერა მანქანა,დიდი სტადიონივით იყო.
--აქ რა გვინდა?-ვერ ვიხსენებდი ჩეი ოცნბებიდან ვერერთს რომელიც მსგვს ადგილს უკავშირდებოდა.
მანქაიდან გადავიდა.
მეც გდავდი.
-ტარება უნდა გასწავლო.
გამეცინა
-რაა?რატო? როგორ?--მივყარე დუფიქრებლად კითხვები
-ტარება უნ გასწავლოთქო,როგრ და დაჯდები საჭესთან მე გვერდით მოგჯდები აგიხსნი რაც უნდა ქნა,რატო და მე რომ დავვრები შენ მიმიყვანო სახლში.

-მე მაინცდამაინც რატომ სხვას ასწავლე და ის წაგიყვანს ან როდის იყო ჩვენ ერთად სადმე ვხვდებოდეთ სუფრასთან ნიას გარდა.
-ნუც ჭკვიანი გოგო ხარ და ხვდები ალბათ რომ მომწონხარ და შენთან სამომავლო გეგმები მაქ და ეს ეტყუად არ ვჩნდებოდი ხოლმე,მიდი დაჯექი თორე დაგვაღამდება და ვერ მოვასწრებთ
დაჰიპნოზებული წავედი მანქანისკენ.
არ უყვარდა ჩახუჭუჭებული საუბარი ნიკას,პირდაპირ გეტყოდა სთქმელს.


კარგი მოსწავლე აღმოვჩნდი.ჯერ დაქოქვა მასწავლა მერე პირველში ჩაგდება.დამუხრუჭებას და მანქანის დაძვრას მასწავლიდა მინდორზე ახალი წყვილი რომ გამოჩნდა.
საჭესთან გოგო დაჯდა.
ისიც ახლა სწავლობდა ალბათ.
მესიჯი მოივიდა ნიკას და ტელეფონში იყურებოდა გაღიმებული.
საოცრად მომინდა გამეგი ვინ სწერდა და ის ტელეფონში ვიჭყიტებოდი უცბად წინიდან ბიძგი რომ ვიგრძენი.
შეშინებულმა თვალები დავხუჭე.
დაფეთებული მეცა ნიკა
-კარგად ხარ ნია??-შეშინებულმა მკითხა

თავი დავუქნიე და თვალები გავახილე ნიკას სიცილი რომ გავიგე.
კითხბის ნიშნით სავსე თვალებით შევხედე.
-ამხელა სტადიონია და მაინც და მაინც აქეთ როგორ წამოხვედი ან იმან როგორ არ გადაუხვია რო დაინახა ეჯახებოდი-კვდებოდა სიცილით ნიკა.მე ჯერ კიდევ შეშინებული ხმას ვერ ვიღებდი
მანქანიდან გადავიდა და მეორე მანქანასთან მივიდა.ის ბიჭიც იცინოდა.შეთანხმდნენ რომ თავად მიხედავდნენ თავიანთ მანქანებს.

-არა რა ერთი წუთით მოგაცილე თვალი და მანქანა დამიმტვრიე.-ისაყვედურა ნიკამ სიცილნარევი ხმით
-ბოდიში ვერც კი გავიგე რა მოხდა მამას გავაკეთებინებ მანქანას-თავბედს ვიწყევლიდი რა დებილი ვარ ასეთი რამე როგორ დამემართა,ახლა მთელი ცხოვრება ამაზე დამცინებენ.ამ ეჭვიანობას რა ვუთხარი თორე ამის ყბაში როგორ ჩავიგდებდი თავს.

-არა არა მე თვითონ მივხედავ ამას არ უთხრა შენებს თუ გინდა არ ანერვიულო ტყუილად არაფერია არც შენ აღარ იდარდო.
მესიამოვნა მისი მზრუნველობა.სახლამდე მიმიყვანა.
-სახლში რომ ახვალ მომწერე
-კარგი-თავი დავუქნიე და გადმოვედი მანქანიდან.




სასახლეთან იდგა ნიკა და იხსენებდა ამ ყველაფერს.
ღიმილი შეეპარა მის ცრემლიან თვალებს.თუმცა მალევე ისევ დაუნაღვლიანდა სახე.





უღრმესი მადლობა ბავშვებოთქვენი კომენტარებისთვის.არ იცით როგორ მაბედნიერებთ თქვენი თითოეული ჩემთვის გამეტებული სიტყვით,ალბათ ისნი მიხვდებითვინც თავად წერთ.მადლობა რომ ასეთი თბიილები და კეთილები ხართ. გკოცნით და გეხვევით ტკბილებო