მეორე დღეს საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა. ცუდად ვიყავი. ავდექი დავითასთან გავედი.
-აუ დათ, ძალიან ცუდად ვარ და დღეს რომ არ წამოვიდე რესტორანში, ძაან გაგიტყდება?(მე)
-არა რა გამიტყდება ღადაობ ტო.(დათი_
-კაი მაშინ მე წავალ დავიძინებ ისევ(მე)
მაგრად ჩავეხუტე, ვაკოცე და ისევ დასაძინებლად წავედი. ამ თავის ტკივილს ემატებოდა იმ ტიპზე ფიქრი. ის იყო რაღაც სვა განზომილება, აი ისეთი იყო როგორი ტიპებიც ყოველთვის მომწონდა-მაღალი, შავი თმით და მწვანე თვალებით, ულამაზესი ცხვირითა და ტუჩებით, ძაან დასტოინი და რაღაცნაირად სტრანი, მაგრამ მასში ყველაზე მეტად მისი თვალები, მისი უსასრულო თვალები მომწონდა. მინდოდა მასში საათობით მეყურა. მისი თვალები თითქოს რაღაც უჩვეულოს მეუბნებოდა. ბევრს ვფიქრობდი ამ ადამიანზე მაგრამ შემდეგ ჩემს თავზე, თვითონვე მეცინებოდა, რადგან ამდენს ვფიქრობდი იმ ადამიანზე, რომელიც რამდენიმე წუთით ვნახე. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, როდესაც ჩემი მობილური აწკრიალდა.
-აუ გოგო შენ ყოველთვის ისეთ დროს როგორ უნდა რეკავდე როცა უკვე ძილს ვაპირებ? (მე)
-რაიყო გოგო სულ როგორ მეწუწუები. რომ გადაყევი დათის და ბიჭებს იქნებ ჩემთვისაც დაგეთმო დრო. მიდი ახლა გაემზადე და 15 წუთში ჩემთან. (ტასო)
ეს არის ჩემი მეგობარი ჩემი ტასო, რომელიც სისხლს მიშრობს. მიუხედაად იმისა რომ ცუდად ვიყავი აუცილებლად უნდა წავსსულიყავი თორემ არ მაცოცხლებდა.კაფეში მივედი თუარა თავისი ამბები მომიყვა, ტვინი ამხადა. შემდეგ მიხვდა რომ მართლა ცუდად ვიყავი და წადიო თვითონვე თქვა.სახლში მისულს იქ არავინ დამხვდა და ისევ დასაძინებლადბგავემართე. ღამე რაღაც უჩვეულო გრძნობამ გამაღვიძა. თვალები გავახილე და გვერით ის მწვანეთვალება ტიპი მეწვა. რაღაცის თქმას ვაპირებდი, ტუჩებზე თითი მომადო გამაჩუმა და ისევ ჩამჩურჩულა -ხომ გითხარი ქურდის გოგო გახდებითქო.
მე საწოლიდან წამოვხტი და დათუნასთან შევედი
-დათი ის ტიპი ვინაა და რას აკკეთებს ჩემს საწოლში, ჩემს გვერდიტ? (მე)
-კაი დაწყნარდი რაიყო ტოო ადგილები აღარ იყო და შენთან დაწვა მოხდა რამე? პირველი შემთხვევა ხომ არაა? ხო ისე გაიცანი ეს ნიკაა დადეშქელიანი. (დათი)
-დიდი ვინმეცაა.(მე)
-გოგო რაგჭირს შენ? ასეი არ იყავი. რამე მოხდა? (დათი)
-ადამიანები იცვლებიან, მიზზეზი კი რაღაც ან ვიღაცაა. (მე)
გამოვედი და ისე ჩემს ოთაში შევედი. დავწექი მაგრამ ვერ ვიძინებდი. ნიკაზე ფიქრები არ მშორდებოდა.რატომღაც რაღაცით მიზიდავდა ეს საზიზღარი არსება. ამ ფიქრში როგორ ჩამეძინა ვერ გავიგე. დილით გინების ხმამ გამაღვიძა. რომ გავედი ოთახში დათუნა და 5 ბიჭი დამხდნენ. უცებ ყველამ მე შემომხედა. დავითა გაგიჟებული მომვარდა და ბოლო ხმაზე მიყვირა
-საიდან იცნობ ლუკა გელოვანს და რატომ გიგზავნის ყვავილეს? (ათი)
-საიდან ვიცნობ ლუკა გელოვანს და რატომ მიგზავნის ყვავილებ? (მე)
-სალო უკვე ტვინს ტყ**ვ თქვი რახდება დავვბრიდავ ბო*იშვილივიყო. (მე)
-არავითარ ლუკა გელოვანს არ ვიცნობ. (მე)
შევედი ჩემს ოთახში , არასოდეს არ უყვირია ჩემთვის. ცოტახანში დათო შემოვიდა. ჩამეხუტა და მითხრა
-ვიცი ზედმეტები მომივიდა, პროსტა მაგ ტიპთან რამე რომ გაკავშირებდეს დედას მოვუ**ნავ. (დათი)
-რა ურთიერთობაზე მელაპარაკები აზრზე არ არ ვინაა. ან ვინაა მასეთი და რა დაგიშავა რომ ვერ იტან? (მე)
-სალო ხომ გითხარი ნუ კითხულობ იმას რაც საჭირო არაა შენთვის. ეს ქურდულთანაა დაკავშირებული და ხოიცი მაგ თემაზე შენ არ უნდა ილაპარაკო, გოგო ხარ., ისედაც იმაზე ბევრად მეტი გესმის ქურდულის ვიდრე შეიძლება. ახლა კი ადექი და ყავაა გააკეთე რა. (დათი)
მე გაბრაზებული გამოვედი და ყავის გაკეთება დავიწყე თან ვბურტყუნებდი - მერე რა რომ გოგო ვარ, რამოხდება ვინმემ რო მიპასუხოს ჩემს მიერ დასულ კითხვებზე. რაა ქირდად ხომ არ მოვინათლები. ? ეს ვთქვი და ნიკა მოვიდა. -მე მკითხე რაც გინდა, სანაცვლოდ კკ,ი ყავას გამიკეთებ. ხო ასევე ჯობია შეეგუო იმ აზრს რომ 2 კვირა აქ მომიწევს ყოფნაა.
****************************************
საღამოს სუფრა გავშალე და საჭმელად დავსხედით. ყველა ჩუმად იყო. სიჩუმე მე დავარღიე- აუ დათ შეგიძლია ხვალ სოფელში წამიყვანო? ოღონდ მარტტო მინდა ყოფნა იქ.
-კაი წაგიყვან ტოო. (დათი)
დილით ადრე გავიღვიძე, ტანაცმელი ჩავალაგე, მოვემზადდე, დათი გავაღვვიძე და წავედით. დამღლელი სიარულის შემდეგ, როგორც იქნა ჩავედით. მართლაც რა ლამაზი იყო იქაურობა. უზომოდ დიდი სახლი დიდი ეზოთი. ყვველაფერი დავალაგეთ და დათუნაც წავიდა. დავრჩი მარტო ჩემს თავთან. ყავა გავიკეთე და გარეთ ჰამაკში ჩავწექი. უცებ წვიმა წამოვიდა. წვიმდა ლამაზად, თითქოს ცა ტიროდა, თითქოს თავის დარდს მიზიარებდა. წვიმა ძალიან მიყვარს, როდესაც მარტო ვარ და წვიმს მაშინ მახსენდება ჩემი სევდიანი წარსული, ჩემი ოჯახი. ვტიროდი, ძალიან მციოდა. უცებ შეხება ვიგრძენი. ეს ნიკა იყო. ხელში ამიყვანა
-წვიმს. სახლში წავიდეთ პატარა ანგელოზო. (ნიკა)
სახლში შემიყვანა.
-მიდი გამოიცვალე სულ სველი ხარ არ გაცივდე./
გამოვიცვალე და მალევე მივედი ნიკასთან. ჩემი ბენდენა ისევ ხელზე ეკეთა.
-ნიკა ჩემი ბენდენა დამიბრუნე. ის მამამ მაჩუქა პატარა რომ ვიყავი. (მე)
-ამ ბენდენას მაშინ მოგცემ როდესაც ჩემს ცხოვრებაში აღარიარსებებ. ეს კი არ მოხდება. შენ ჩემი ანგელოზი ხარ, და ა,მაზე ხმა აღარ ამოიღო. მინდა იცოდე რომ თავს არასოდეს დაგანებებ და ლუკა გელოვანა თუ შეხვდები, მიწერ ან რამე მასეთს გააკეთებ, ჩემივე ხელით მიგიყვან მის საფლავთან. (ნიკა)
-შენ ვერაფერს დამიშლი. (ნე)
ვთქვი და გარეთ გავედი, მანქანა დავქოქე და ადგილს მოვვწყდი. ისევ თბილისში დაბრუნდი. დათისთან მივედი და ყველაფერი ვუთხარი რაცც ამ რამდენიმე დღეში მოხდა.
-მისმინე სალო, მე ყველაფერივიცი, ნიკა თავს არ დაგანებებს და ნუ ეცდები მის გასამწარებლად სხვას შეხვდე. შენც კარგად იცი, რომ თუ გიყარს ბოლომდე უნდა გაატრაკო. მითუმეტე შენ თვალებში გეტყობა, რომ ნიკამ ენი ცხოვრება შეცალა. შენ ის შეგიყვარდა. (დათი)
-მე ის შემიყვარდა. (მე)
-მეც უზომოდ მიყვარხარ ანგელოზო. აი ასე არ ჯობია? (ნიკა)
*******************************