- შარფი მაგას აქვს ?
- ალბათ ....
შუაზე გავჭრი მაგ დამპალს
- მარ წავე გიო მირეკავს,მითხრა, სალაპარაკო მაქვსო ნეტა რა უნდა ?
- ვჰაიმეე რა საქმე ექნება ნეტაა ???
- წავედი და შარფს არ გადაყვე ხვალე გიყიდი
- რა დროს შარფია მიდი გიოსთან და მომწერე ყველაფერი იცოდე
- საღამოს დაგირეკავ
- მიდი მიდი დროზეეე !!
სალო წავიდა და მისთვის ეს დღე უბედნიერესი გამოდგა :
- გამარჯობა სალომე
- გიო
- საქმე მაქვს მოკლედ რა..
- და რა საქმე ?...
- ამას ვეღარ დავმალავ... მოკლედ მიყვარხარ და იმედი მაქვს შენც იგივეს გრძნობ ჩემდამი ..
- გიო...
- რა სალ ?
- მეეეც
- ჩემი ლამაზიი? (ჩახუტება )
სალომ დამირეკა და სიხარულით რამის ტიროდა... 3 წელი ელოდებოდნენ ერთმანეთისგან ამის გაგებას და აი... დრო დადგა მათი ბედნიერებისაც მეც კარგ ხასიათზე ვიყავი რადგან ჩემი საუკეთესო მეგობარი ასეთი ბედნიერი იყო მაგრამ ერთ სულიერზე ფიქრები თვინს მიღრღნიდა
- ვინაა ? რა უნდა ? შარფი მას აქვს ? მივწერო ? რა ბოროტია :
ასეთი კითხვები დაფრინავდნენ თავში ... გაზაფხულია შარფი მჭირდება... თორემ ზაფხულშიც არ მოვიხსნი ბოლოს დავწყნარდი და მივწერე :
„ შარფი შენ გაქვს ? „
- „კი“
- „დამიბრუნებ ?“
-„ვიპოვე და ჩემია „
-„ მე დავკარგე „
- „ არა ფანჯრიდან გადმოაგდე, ძალადობას ანხორციელებ საკუთარ შარფებზე ? „
- „ შენ რა არი შარფების დაცვის სამინისტროდან ხარ ?“
- „ არა მე ლამაზი გოგო მიყვარს „
- „ მე ჩემი შარფის დაბრუნება მინდა „
- „ დრო მოვა და დაიბრუნებ „
- „ ნერვებს მიშლი
- „ გაბრაზებულიც ლამაზი ხარ ..“
- „ დაუნდობელიც „
- „ გინდა ვითამაშოთ ? „
- „ სათამაშო დრო არ მაქვს „
- „ არც მე მაგრამ, შენთან საინტერესო იქნება „
- „ მე არ მგონია შენთან თამაში საინტერესო „
- „ მაგაში ცდები „
- „ ჰაჰ...“
- „ ჰაჰ ; ამას ყველაზე მეტად ვერ ვიტან : „
- „ ჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰაჰ „
- „ აი უკვე მეთამაშები „
- „ ვჰაიმე შარფს მომცემ ? „
- „ რა კაი სუნი აქვს შენს შარფს „
- „ ეჭვიც არ მეპარება „
- „ ეხლა ჩემს სუნამოს დავასხავ „
- „ მაგას ვერ იზამ „
- „ ვითამაშოთ, თორემ მართლა დავასხავ „
- „ აბა რა თამაში ამიხსენი... „
- „ მოვიფიქრებ და მოგწერ კარგი ? „
ისე გავბრაზდი არაფერი მიმიწერია აშკარად აკლია მთელი საღამო ვფიქრობდი რა თამაში მოუნდებოდა იმ დამპალსერთი ვიცოდი, რომ იმ შარფის გამო ყველაფერზე წავიდოდი, შეიძლება სიგიჟედ მოგეჩვენოთ, მაგრამ მართლა მასე იყო 12 საათი ხდებოდა და ამ დროს კვლავ მოდის შეტყობინება :
“ ის რაც შენ ყველაზე მეტად გინდა, კორპუსის წინ დევს სკამზე, თუ გინდა ფანჯრიდან შეამოწმე
ეგრევე გადავიხედე და რაღაც იდო მართლა, მოვარდისფრო შესაფუთ ქაღალდს წააგავდა და დავფიქრდი ჩავსულიყავი თუ არა... ჟაკეტი მოვიცვი და წასვლელად მოვემზადე...
- დე დაბლა ჩავდივარ შოკოლადს ვიყიდი რა...
- მარი ნახე რომელი საათია, გააფრინე ?
- დე გთხოვ წავალ მალე ამოვალ
- მიდი და არ მანერვიულო დროზე ამოდი !
- კიაიი
კიბეებზე მივფრინავდი, შარფი მენატრებოდაა.. შარფი რომელსაც ჩემი ოცნების სუნი ჰქონდა... სკამთან მივედი და ..... რამის გავაფრინე ან არც გავაფრინე უზარმაზარი ვარდების თაიგული დამხვდა...

ვადისფერ შესაფუთ ქაღალდში გახვეული და წარწერით „ გილოცავ ! თამაშის პირველი ტური წარმატებით დაძლიე...“ ვარდები ხელში მეჭირა და თან გარშემო ვიყურებოდი... რომ გითხრათ არ მომეწონა მეთქი მოგატყუებთ :დდ მაგრამ შარფი, რომ არ დამხვდა მეწყინა... იმედია თამაშის ფინალში დავიბრუნებ ჩემს ოცნებას ვარდებთან ერთად გაჩნდა ახალი პრობლემა სახლში, როგორ შემეტანა მაგრამ, კარგი იდეა მომივიდა ... სალოს დავაბრალე ყველაფერი...
- დეე ნახე გიომ სალოს რამაგარი ვარდები აჩუქა...
- რა ლამაზიაა .. შენ რად გინდა ?
- სალომ სახლში ვერ შეიტანა მამამისის გაუტყდა და... მე გამომატანა
- ოოხ ეგ სულელი, ამისთანა თაიგული გოგოს რომ აჩუქოს ბიჭმა, ნმადვილი საბუთია ...
- რისი საბუთი დე ?
- ალბათ ძაან უყვარს
- ჰოო... ძალიან უყვარს...
ამ სიტყვებმა ჩამაფიქრა... ვხვდებოდი, რომ ეს ყველაფერი თამაში იყო, მაგრამ ყველაზე სახიფათო გრძნობებისთვის... სიყვარულთან თამაში ხომ ძალიან იშვიათად მთავრდება კარგად
მეორე დღეს სალო დილით ამოვიდა ჩემთან, მე კიდე მეძინა... როგორც კი მაგის ხმა გავიგე სირბილით გავვარდი სამზარეულოში... ზუსტად მაგ დროს დედაჩემი ელაპარაკებოდა გიოს საჩუქარზე... სალო გაოცებული იდგა მე რითი აღარ ვანიშნე, რომ დათანხმებულიყო და საბოლოოდ გამომივიდა...
- მარ ესეიგი უყვვარხარ ?
- არ ვიცი სალოსაერთოდ ვინაა ისიც არ ვიცი, ასე როგორ შეიძლება ?
- მართალი ხარ იქნებ ბომჟია ?
- ეეე გაჩე სალო ნუღარ მიმატებ რა...
- ხოო მაპატიე
- რატომ ვფიქრობ იმაზე ?
- მგონი გიყვარდება
- სალოო დამამშვიდე კი ნუ მთრგუნავ
- სიმართლეს გეუბნები გოგო
- ეეეჰ ...
- გიომ მოგიკითხა და დღეს საღამოს სასეირნოდ ხო წამოხვალ ?
- ჩემგანაც მოიკითხე სად მიდიხართ ?
- რავი გავიაროთ სადმე... წამო გთხოვ რა..
- კაი წამოვალ
- მოკლედ 6 საათისთვის მზად იყავი ... გამოგივლი და წავიდეთ გიოც გზაში შეგვხვდება
- კაი სალ მიდი
მალევე მოსაღამოვდა... სალო ულამაზესად გამოპრანჭული მომადგა სახლში :დ მე განსაკუთრებულად არ ჩამიცვია... ყელზე აშკარად შარფი მეკლდა, ამას სალოც კი მიხვდა... დაბლა ჩავედით... მას არაფერი ქონდა მოწერილი მთელი დღის განმავლობაში და ცოტა არ იყოს მენატრებოდა... გიოც მალევე შემოგვხვდა გზაზე.. ჩავჯექით მანქანაში... სალო წინ დაჯდა მე უკან დავჯექი თან ფიქრებს ვებრძვოდი...
- მარი რა არის შენსკენ ახალი ?
- არაფერი ისეთი გიო...
- გუშინ ვარდისფერი შარფი გადავუგდე ფანჯრიდან და...
- ვერ ამოიტანეთ მერე ?
- ჩავედი, მაგრამ არ დამხვდა...
- ხოო ვერ ნახა, მაგრამ ვიცით ვისაც აქვს...
- და ვის აქვს ?
- ვიღაც ბიჭი წერს ტელეზე და იმას აქვს თურმე...
- გაჩე სალო... რა მოსაყოლი ეგაა ?
- არა მოყევი... შენი უბნელია ეგ ვიღაც ? რა ქვია ?
- არაფერი ვიცით გიო... თორე მე დ მარი აქამდე ვცემდით
- ჩემო ლამაზო შენ ვისი მცემელი ხარ ?
- შენ არ მიცნობ მე ?
- კი გიცნობ მარა დაუნდობელი არ ხარ ...
- გააჩნია ვისთან ვარ..
- რაღაც უნდა გითხრა სალ ..
- რა გიო ?
- მიყვარხარ შტერო
- მე არა...
- არაა ?
- არა ...
- კაი გასაგებია
- მიყვარხარ !
ასე ეკამათებოდნენ ერთმანეთს ჩემი ბარტყები მე ხელს არ ვუშლიდი, თან არ მქონდა განწყობა... შეტყობინება მომივიდა და ძნელი გამოსაცნობი არ იყო ვისგან იქნებოდა
„ იცი მეორე ტურს ვერ ვიფიქრებ... მგონი თამაშის შეწყვეტა მოგვიწევს“
გამაცოფა ამ მონაწერმა

შეაფასეთ :3