ჩემივე დაუდევრობაზე მეშლებოდა ნერვები. ზევით რომ ავიხედეე, ნიკუშა დავინახე, რომელიიიც ძაღლს ასეირნებდა პარკში. ხელი გამომიწოდა და მეც ჩემი შევაგგებე. ისეთი თლილი თითები ჰქონდა, რომ კიდევ დიდხანს ვუყურებდიი მის თითებს სიჩუმე ისევ მას, რომ არ დაეღვია.
- ანამარია?! მაპატიე გთხოვ შემთხვევიით ვერ დაგინახე ...
- არაა, არააუშავს ჩEმი ბრალია ნიკა. და გავუღიმე. ეს როგორ მოხდა მეც არ ვიცი.
- ისე როგორ ხარ რამე ხოარ იტკინე?
- არა ყველაფერი რიგზეა. მადლობა დახმარებისთვის. უნდა წავიდე...
- იქნებ სადმე კაფეში დავჯდეთ, თუუ წინააღმდეგი არხარ ყავაზე დაგპატიჟებ, თანააც უფრო კარგად გავიცნობთ ერტმანეთს.
ისეთი ღიმილი ქონდაა და ისე ვუყურებდიი ალბაათ მიმიხვდა რომ ვერცერთი სიტყვა ვერ გავიგე ისე ვიყავი ფიქრებში წასულიიი.
- ჰეეი ანამარია მისმენ?
- აა უიი ხოო, რასამბობდიი?
- კაფეში ხოარ წავსულიყავიიით თქო?
- ხო რაავი, წავიდეთ.
ისე უცებ დავთანხმდი, რომ მე თვითონ გამეცინა. მერე მოვწვი ვისთანერთAდ მივდიოდი და ცოტა ლოყები შემიწითლდა ეს უკვე პიკი იყო ვგრძნობდი აჩქარებულ პულსაციას დაა ცხელ ლოყებსაც, რომლებზეც ცეცხლი მეკიდა.
კაფეში მისულს კარები ჯენტლმენურად გამიღო და კაფეში შEმეტარა. იქვე ფანჯარასთან დავსხედით. ოფიციანტი მოგვიახლოვდაა და გვკიტხა...
- რას შეუკვეთავთ? (ოფიციანტი)
- ორი ყავა მოგვიტანეთ და კიდევ შოკოლადის ტორტი.(ნიკუშა) ეს თქვა და თვალი ჩAმიკრაა. ისეთი საყვარელი იყოო, რომ უფრო წამოვწითლდი.
- შეიძლება ანა დაგიძAხო? (ნიკუშა)
- ხო რავიციი...
- ესეიგი არაა თუ კი? (ნიკუშა) (იცინიიის ეს დამპალიი )
- არავიინ მეძAხის დაა არ ვიქნები წინააღმდეგი დამიძAხე რაც გინდა.
- კარგი, ანა. შეყვარებული არ გყავს ხო?(ნიკუშა)
- არა ეგ რა ხილია არ ვიციი. (ხუმრობა ვცადე და მგონი, არცისე კარგად გამომივიდა).მას კი გაეღიმა.
- ისე მაკვირვებ ანა.(ნიკუშა)
- რატოომ ნიკა?
- ალბათ იმიტომ რომ ასეთი ლამაზი ხარ.(ნიკუშა)
- მადლობა.
ყველა თემაზე ვისაუბრეთ, ისეთი გახსნილი იყო და ისეთი თვალებით მიყურებდა, ცოტა გამიკვირდა.
- ჩემი წასვლის დროა ნიკა უკვე დიდიხანი რაც აქ ვართ.
- კარგი მიგაცილებ.(ნიკუშა)
- კაი.
გზაში ხმა არ ამოგვიღია, მივსეირნობდით ლამპიონებით განათებულ ქუჩაში და უბრალოდ სიჩუმით ვტკბებოდით. როცა უკვე ჩემს სახლს მივუახლოვდით ნინა გაჩEრდაა, ცოტახანი მიყურებდა მერე კიი, ჩამეხუტა და ყელში სველი კოცნა დამიტოვა. ეს იმდენად მოულოდნელად მოხდაა, შემაკანკალა და მას რომ გავეშვი წავიქცეოდი. იგრძნო დაა უფრო მაგრად ჩამიხუტა. მერე კი ჩამჩურჩულა...
- ადი სახლში ანა, ტკბილი ძილი.(ნიკუშა)
როგორცკი მისი მკლავებიდან თავი დავაღწიე სიცივე ვიგრძენი და უსიამოოვნო გრძნობა დამეუფლა.
- კარგად ნიკა.
სახლში ასვლისთანავე ჩEმს ოთახშ მივაშურე, დღევანდელი დღის გადახარშვა მჭირდებოდა. ფიქრებს მივეცი ისევ ნიკაზე. ადრე თუ მაღიზიანებდა, ახლა ნამდვილად რააღაც შEიცვალა. მასზე ფიქქრებში ჩამეძინა. დილით რომ გავიღვიძე, ისევ გამახსენდა გუშინდელი დღეე და გამეღიმა. ავდექი ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი ჩემებთან. ჩემი და სახლში დამხვდა. როოგორ მომნატრებია ეს დამპალი... ჩემგან ზურგით იდგა ამიტომ ვერ დამინახა მეც ვისარგებლე სიტუაციით და ზურგზე შEვახტიი იმხელაზე იკივლა შემეშინდა, მაგრამ მერე ორრივეს ისტერიული სიცილი აგვიტყდა.
ჩვენს კიივილზე დედა გამოვარდა და ახლა ასე რომ გვნახაა სიცილით გაგუდულები მოგვაძAხა
- რა დაგაჭკვიანებთ თქვეენ ნეტა ეგ ვიცოდე ?!
ჩვენ ამ სიტყვებზე უარესად ჩავბჯირდით, ჩემმა დაამ უთხრა...
- ჩვენ მარტო გათხოვება თუ დაგვაჭკვიანებს დდედაჩემო, მერე კი მივიდა და ჩაეხუტა დედაჩEმიც ქოთქოთებდა და ამაზე უფროო გვეცინებოდა. მერე ტელე-ზე შეტყობინება მომივა გავხსენი და ისევ იმ ნომრიდან იყო.
- როგორ ხარ ლამაზო?
- გინდა რამეე? რას გადამეკიდე და ლამაზო არააა სახელი მაქ იდიოტო.
- რაა ბრაზიანი ხარ პატარაავ ?!
- შემეშVი...
- არასოდეს და ის იცოდე, რომ იმ ვარდით დავიწყე შენთან საქმე.
ეხლა კი მაართლაც გამართლდა ჩEმი ვარააუდი, თან მეშინოდა და თან დიდ გულზე ვიყავი, ვფიქრობდი რა უნდა დამაკლოს მაგას ვაჩვენებ ვინარის ანამარია თქო მაგრამ მეორე მხრივ შEშინებული ვიყავი. ასე ადამიანი პირველად გადამეკიდა და მეშინოდა ძაან. ის კვია Dღეც მალე გავიდა, ორშაბათს სკოლაში როცა მივდიოდი ისევ ის ბავშვი მოვიდა ჩEმთან ყვავილით, ისევ წითელი ვარდი ისევ ის ბავშვი და ისევ იმნაირი კონვერტი ადრე რომ დავხიე. ვარდი უკან გავატაანე და წერილიი გავხსენი...
- პატარავ ხომ გითხარი მიყვარხარ და ასე ადვილად ვერ მომიშორებ ჩემი გახდები ანამარია გეფიცები.
ახლა კი ნამდვილად შოკი მივიღე, იქვე დავლანდე ისევ ის სასტავი ყველას ვიცნობდი თითქმის. ნიკუშაც იყო, ისევ ისე მიყურებდა, როგორც ადრე. ეს რახდება თქო გავიფიქრე და უცებ თვალთ დამიბნელდა...
(ნიკუშას ნაამბობი)
ანაა სკლაში რომ შემოვიდა ისე გამოიყურებოდა თითქოს რაღაცაზე ნერვიულობდა, უცებ ერთმა პატარა ბიჭმა ვარდი და წერილი მიუტანა, მე გამახსენდა 2-დღის უკან რომ ვნახე ხელში ვარდით და არ მესიამოვნასავიით. მერე კი, ისიც კარგად ვნახე ვარდი რომ არ აიღო და უკან გაატანა პატარას ხოლო წერილიი დააიტოვა. ვუყურებდი და ვხედავდი, როგორ ეცვლებოდა სახე იმ წერილის კითხვისას. მეერე კი ჩემკენ მოიხედა და უცებ გონება დაკარგა. ძალიან შემეშინდა, მაშინვე გავიქეცი მისკენ, თან მის სახელს ვჩურჩულებდი და მანქანისკენ მიმყავდა.ის წერილიც ჯიბეში ჩავიდე და ანა უკანა სავარძელზე დავაწვინე, მერე კი საავადმყოფოში მივიყვანე. ექიმებმა შეიყვანეს და მე გარეთ დამტოვეს. მალევე გამოვიდა ექიმი, მე კი არაფრის თქმას არ ვაცდიდი ისე ვაყრიდი კითხვებს.
- ექიმო, როგორაა? რა ჭირს? ხომ კარგად იქნება?
- დაწყნარდით, ყველაფერი რიგზეა უბრალოდ გადაიღალა და მაგის ბრალია. დამაწყნარებელი გავუკეთეთ ეხლა სძინავს, შEგიძლიათ შEხვიდეთ.
- მადლობაა ექიმო.
ჩემს ანასთან შევედი დაა ვნახე, ჩემს ანგელოზს როგორ ეძინა. გვერდით ჩამოვჯექი და თმაზე ფერება დავუწყე, თან ვესაუბრებოდი, ეხლა მივხვდი რამხელას ნიშნავდა ის ჩემთვის, ეხლა მივდი როგორ შEმიყვარდა ეს უკარება, ამაყი და როგორ არ შემეძლო მის გარეშე.
მალევე მოვიდნენ მისი მშობლები და ტასოც. ყველაფერი მოვუყევი მათ, ისინიც მადლობას მიხდიდნენ. ტასოს ჩემი აქნახვა ძალიან გაუკვირდა და კითხვისნიშნის თვალებით შემომხედა რაზეც ღიმილით ვუპასუხე. გადავწყვიტე ამ პატარა ანგელოზისთვის მებრძოლა და რადაც არ უნდა დამჯდომოდა მისი გული მომეგო. ტასოს ყველაფერი ვუთხარი ის დაბნეული მიყურებდა და ვერ ხვდებოდა ახლაც რას ვეუბნებოდი.
- ეს როგორ ნიკა? (ტასო)
- არ ვიცი ტას უბრალოდ ის ჩემთვის ყველაფერიაა ისეე მიყვარს არვიციი რაა ასე ვინმეს ვინმე უყვარდეს. არ იცი შენ მე რა განვიცადე როცა ის ვნახე უგონოოდ, არიცი რა შიში ვიგრძენი ტას ის ჩემთვის ყველაფერია და შენი დახმარებაც დამჭირდება ახლო მომავალში.
- აუცილებლად სიძევ , ჩEმი იმეი გქონდეს და იცოდე ჩემს დას არ აწყენინო. მითხრა ტასომ დაა გამიღიმა. ანამარია მალევე მოვიდა გონს, მე ოთაში ვიყავი მისი მშობლები გარეთ იცდიდნენ. მე რომ მნახა გაუკვირდა. დაა კითხვისნიშნი თვლაებით შემომხედა, თან გარემოს ათვალიერებდა ისეთი საყვარელი იყო მინდოდა მისი სახე დამეკოცნაა.
( ანამარიასთან ) თვალები გავახილე და ნიკუშა შემღცა ხელში. ვუყურებდი და ხმას ვერ ვიღებდი მინდოდა გამეგო რა მოხდა მაგრაამ ისე მწყუროდა ჯერ წყალი უნდა დამელია რომ ძალები აღმედგინა.
- ნიკა წყალიი მინდა... ძლივს ამოვილუღლუღე და ნიკაც მაშინვე წყლის ჭიქით მომიახლოვდა. წყალი გამოვცალე და ახლა ნამდვილად შემეძლო ბეეევრი ლაპარაკი.
- რა მოხდა ნიკაა? აქ რატომ ვარ? ან ჩემი მშობლები სად არიაან?
- დამშვიდდი პატარავ უბრალოდ გონება დაკარგე და მე წამოგიყვანე აქ.
ამ სიტყყვა პატარაზე გამახსენდა ყყველააფერი ის წერილიც, ბავშვიც ვარდიც და ის სიტყვებიც. უცებ სახე შემეცვალა. ნიკაც მიხვდა, რომ რაღაც ქვა ის რაც არ მესიამოვნა.
- ანამარია კარგად ხარ? რა ფერი გადევს ექიმს დავუძAხო?
- არა, არაა უბრალოდ ჩამეხუტე ნიკა გთხოვ. ეს ვთქვი და ნიკას სახე გაებადრა მერე კი ჩამეხუტა და თმებზე დამიწყო ფერება. თან ჩურჩულებდა... მაგრამ რას აღარ მესმოდა რადგან ღრმა ძილს მივეცი.