-ანუკი,ჩაიცვი მივდივართ
-სად? კომპიუტერიდან თავი არ ამიწევია ისე ვკითხე.არსად წასვლა არ მინდოდა და ისიც ლიკასთან ერთად.
-მამაშენის სანახავად. ისევ დამიძახა სამა=ზარეულოდან თავისი მონოტონური ხმით.ამან კიდევ უფრო გამაღიზიანა.
-აუუ,არ მოვდივარ მე.
-კი,მაგრამ ე=რას ნიშნავს არ მოდიხარ.ახლავე ადექი.გამოგაშტერებს ამდენი კომპიუტერტან ჯდომა.ან რით ვეღარ მოგბეზრდა. ოთახში შემოვიდა და ფანჯრების დახურვა დაიწყო.
-დედა შენც კარგად იცი როგორ ვერ ვიტან ციხეში მისვლას?!არ მოვდივარ მე.
-ანუკი არამგონია ზურას ეს მოეწონოს ხომ იცი როგორ...
-იცი რაა?საერთოდ არ მაინტერესებს ზურას რა მოეწონება და რა არა და ვფიქრობ ეს არც შენ უნდა განაღვლებდეს! თავი ვერაღ შევიკავე და ბოლო ხმაზე ვიყვირე.
-ანა სიხარულიძე ახლავე ადექი და წამოდი! ისიც ძალიან გაბრაზებული იყო.სხვა დროს ანათი არასდროს მომმართავს და უკვე იმდენად შევეჩვიე ზოგჯერ ძალიან არ მსიამოვნებს ანას რომ მეძახიან.
-ვერ ვხვდები მის მოსანახულებლად რატომ დადიხარ ციხეში!არ გეყო რაც გაწვალა.იქ მაინც შეეშვი და აცადე პასუხი აგოს ამ ყველაფრის გამო.
-გრცხვენოდეს ანა!ის მამაშენია ბოლოს და ბოლოს ამას როგორ ამბობ?!
-არა ლიკა!მე უკვე დიდი ხანია მამა აგარ მყავს!დიახ მრცხვენია!მრცხვენია რომ ისეთ გარეწარს როგორიც ის იყო მამას ვუძახოდი! უცებ ლიკამ ისეთი სახე მიიღო თავი დამნაშავედ ვიგრძენი.ცრემლები ვეღარ შეიკავა და ოთახიდან გავიდა.5 წუთში მანქანის ხმა გავიგონე დ მაშინვე ბექას დავურეკე.გადავწყვიტეთ გიორგისთან(ჩვენს მეგობართან) გავსულიყავით ბარში.ქჩემი ქუჩის კუთხეში იყო ამიტომ იქ ხშირად დავდიოდი.ყოველთვის მსიამოვნებდა იქ მისვლა რაღაც სასიამოვნო გარემმო მხვდებოდა აი ისეთი უცებ ომ მშვიდდები.მე კი ეს ხშირად მჭირდებოდა.
-აბა რას ინებებთ? ჩვენს მაგიდასთან მოვიდა ნიკო და გაგვიღიმა.
-გიო ამერიკანო მომიტანე რა,თავი მისკდება დილიდან.
-მოხდა რამე?
-მერე მოგიყვები.
გიომ შეკვეთა მოგვიტანა და ბევრი ვისაუბრეთ.მერე ბავშვები ბაღში დავჯექით მზესუმზირით და ლუდებით.ბევრი ვილაპარაკეთ,ვიცინეთ და რასაც ქვია გული გადავაყოლე მათთან საუბარს.ტელეფონი ჯიბიდან ამოვიღე და საათს დავხედე.უკვე 12 სრულდებოდა ამიტომ გადავწყვიტე სახლში წავსულიყავი.
-ბავშვებო მე წავალ თორე უკვე გვიანია.ლიკა კიდე არ მირეკავს ალბათ ისევ გაბრაზებულია.
-აა კაი მიდი და დაგირეკავ ხვალ სკოლიდან რო გამოვალ და სადმე გავიდეთ. ნიაკოს თავი დავუქნიე და ბავშვები გადავკოცნე.უკვე წამოსული ვიყავი ნიკუშას ხმა რომ გავიგონე.
-დაიცა გაგაცილებ.
-არა იყოს ჩემით წავალ.
-რა შენით წხვალ გვიანია უკვე ვინმემ რო მოგიტაცოს? ამაზე კარგად ვიცინე მაგრამ უარის ტქმას აზრი არ ქონდა და ისიც წამომყვა.ბავშვებს დავემშვიდობეთ და წავედით.მთელი გზა ვლაპარაკობდით.ვიცინოდით რაღაც სისულელეებზე და თავი ისევ პატარა მეგონა.მე,ზურა,ბექა და ნიკუშა წელს სკოლას ვამთავრებდით.ალბათ არ გაგიკვირდებათ თუ გეტყვით რომ გამოცდებზე თავიდან დიდად არ ვნერვიულობდით.თუმცა რაც უფრო ახლოვდებოდა გამოცდის დღე მით უფრო ვუმატებდით სწავლას და მით უფრო იქზრდებოდა ჩვენი ღელვა.სწავლა დიდად არასდროს მხიბლსვდა და ძირითადა მხოლოდ ისტორიას სამოქალაქოს ქართულს და უცხოენას ვსწავლობდი.ფიზიკა ქიმია და სხვა სისულელეები იურიდიულლისთვის არც მჭირდებოდა და არც მაინტერესებს დიდად.ჩემს კორპუსთან მალე მივედით.
-ძაან დიდი მადლობა ნიკუშ.
-კაი რა მადლობა.ღადაობ?არ ინერვიულო რა ლიკაზე.გამოსწორდება ყველაფერი და ჩადგება ფორმაში.თუ რამე ხო იცი აქ ვარ.
-კი ვიცი.და მადლობა ყველაფრისთვის მართლა. გაიცინა და მაგრად ჩამეხუტა.
-კაი მიდი ადი.სულ კანკალებ. ლოყაზე მაკოცა,დამემშვიდობა და წავიდა.