საავადმყოფოდან გამოწერის შემდეგ ნიკა სულ ჩემს გვერდით იყო და არ მშორდებოდა, თითქმის დამავიწყდა ის უცნობიც რომლის გამოც გონება დავკარგეე. თან მადლობლიც ვიყავი მისი ნიკასთან ურთიერთობის უფრო გაუმჯობესების გამო. ეს დღეები აღარ მიმიღია აღარს წერილი და აღარც ვარდები. ნიკამ იპოვა ის წერილი და ეძებს "უცნობს" მე კი ძალიან მეშინია ამე ცუდი არ მოხდეს, მაგრამ იმდენად აღარ მეფიქრება ამ ყველაფერზე. ნიკასთან ისე ვარ თითქოს სულ სხვა ანამარია ვიყო, ვგრძნობ რომ მე მისი მქვია. შეყვარებულის სახელი არ გვაქ უბრალოდ სულ ერთად ვართ დაა კარგი მეგობრები ვართ. მაგრამ ვატყობ არც ისაა ჩემდამი გულგრილი.
ეს2 კვირა ისე გავიდა ვერც შევამჩნიე. ჩემი კაბაც უკვე მზად იყო მკერავთან უნდა წავსულიყავი და მომეზომა, რადგან ხვალ უკვე ბოლო ზარი მქონდა საღამოს კიდევ ბანკეტი. მოკლედ, ისეთ დღეში ვიყავი და ისე ვნერვიულობდი სსაკუთარ თავს ვერ ვცნობდი. დღეს გადავწყვიტე წავსულიყავი მკერავთან და მენახა ჩემი "იდეალური" კაბა. დედიკომ მართლაც კარგგად იმუშავა, მისი წყალობიით უძალიანმაგრეს კაბაას ვიკერავ. შუადღეს ტასომ დამირეკა:
- ანამარიააააა...
- რას კივიხარ გოგო გამისკდაა ყურის ბარაბანი.
- ჰაჰაჰ, აუ ძაან ვნერვიულოობ გოგოოო და ისეთი სახით დავდივარ ყველა მეღადავებააა...
უცებ წარმოვიდგინე ტასო და ხმამაღლა გადავიკისკისე.
- მეც ეგრე ვარ ტაას, აუ გოგოო წამყევი რა მკერავთან ვაპირებ ეხა წასვლას.
- ამ სიცხეში გოგოო?
- აუუ ხოო მიდი რაა.
- კაი ხოო, გამომიარე მაშინ და წავიდეთ.
- კაი 15 წუთში შენთან ვარ და მიდი გაემზადე, ხოიცი აარ მიყვარს ლოდინი.
- უუფ კაი ხოოო.
- კარგად.
-მპუაა ...
ტასოოს გაუარე და წავედით მკერავთან. კაბა მოვიზომეე და ისე მომეწონაა გახდა გადავიფიქრე მგონი. კაბაა წიინ მტლიანად დახურული უკან კი სულ ამოგებული იყო, წელს ქვემოთ გაშლილი, მუხლ კარგად აცილებული ისეთი რომ გრრძელი ფეხები გამომჩნდომოდა. წითელიი იყო და ალისფერში გადადიოდა. ტასო მიყურებდა და იღიმოდა. ბოლოს მოვიდა ჩამეხუტაა და მითხრა...
- ჩემი ლამაზიი გოგოოო, რა კაი ხაარ.
- მადლობა სიხარულოო. ვაკოცე ტასოოს და გავედი გასახდელში. კაბას ბოლო დეტალი აკლდა ამიტომ მკერავთან დავტოვე და ხვალ შემოვივლი თქო ვიფიქრე. მკერავი შორს ცხოვრობდა დაა თაან ცოტა მეზარებოდა მაგრამ სრულფასოვნებისთვის ასე ჯობდა.
როცა გამოვედიით ტელეზე შეტყობინება მომივიდა, დავხედე და ნიკუშა იყო. გამეღიმა რაც ტასოს არ დარჩენია უყურადღებოდ ცოოტა შეიშმუშნაა რატომ ვერ მივხვდი მაგრამ არ შევიმჩნიე.
- რაშვებიი აან სად დამეკარგეე?
- რავი ნიკ მკერავთან ვიყავი ხოიცი ხვალ ბანკეტი მაქ დაა..
- აარ დამვიწყებია, შენი მეწყვილეე ვარ ბოლოსდაბოლოოოს ანუშკიი.
- გიჯი ხარ რაა ნიკუუუ.
- კაი მერე დაგირეკავ რინცესაა. ჭკვიანად.
- კაი და როდის მნახე გადარეულიი ერთიი.
- როომ არ მინახიხარ მაგაზე გეუბნებიი ხოიციიი..
- კაი კარგად ნიკუუუ
ნიკას გავუთიშე და ტასოს დავხედე რომელიც მანკანაში იჯდა და მელოდა. მეც მალევე ჩავჯექი და დავძAრი მანკანაა.
- რააო ტას?
- არაფერიიი. მითხრა და გამიღიმა.
- რატო მოიწყინეეე?? ვუთხარი დაა გავუღიმეე.
- ვნერვიულოობ ანაამარიააა და მაგიტოოო. მითხრა და გამიღიმა ოგონდ ნაღვლიანად, თითქოს რაღაცის ეშინოდაა.
ტასო სახლში დავტოვე და მეც სახლისკენ დავიძAრი.
სახლში ასუულს კიი დაღლილობა მოვიმიზეზე და მალევე დავწექი, თან ვფიქრობდი რა მოხდებოდა. ახალ ცხოვრებას ვიწწყებდი, რა როგორ იქნებოდა. გამეღიმა დაა ყველაფერი დაგეგმილიი რაც კი მქონდაა უცებ წარმოვიდგინე. ბოლო ზარის და ბანკეტის მერე ჩავაბარებდი ვისწავლიდი მერე სამუშაოს ვიშოვიდიიი და ოჯახს შევქმნიდი. ნიკასთან ერთად ალბათ, რადგან მიყვარდა დაა ვუყვარდი, ეს არ უთქვამს მაგრამ მაგრძნობინედა ყოველთვის, რომ მე მის?თვის ერთი უბრალო გოგო არ ვიყავი. სიყვარული არ აუხსნია , მაგრამ რა საჩირო იყო აქ ზედმეტი სიტყვები როცა თვალები თავისას ამბობდნენ. ამ ფიქრებში ჩამეძინა,
მეორე დღეს ადრე წამოვხტი, მოვემზადე და წავედი სკოლაში. ბოლოზარმაცც კარგად ჩაიარა, ნიკაც იყო რათქმაუნდა.კაბაზე წასვლა გადავწყვიტე, მერე ვეღAრ მოვასწრებდი. მკერათან დავრეკე და მზად არისო მითხრა. ნიკას აღარ ვუთხარი არ შევაწუხებ თქო, მამაჩემსაც არ ეცალაა, მე და ტასო ვიყავით და ამაოდ ველოდით ტაქს. იმ დროს თითქოს ტაქსიც გამოილიაა, არვიცი როგორ მაგრამ უცეებ ჩემი კლასელი საბას მანქანა გამოჩნდა და ფეხებთან გაგვიჩერდა.
- სააით გოგოებო ამ სიცხეშიი, წამოოდით გაგიყვანთ.
ტასომაც შეხედა დაა მერე მე გადმომხედა. საბამ შEმოგვთავაზა წაყვანა, რადგანაც ტაქსი იგვვიანებდდა ტასომ მითხრა, საბას დავთანხმებოდიით წაყვანაზე. მეც მხრები ავიჩეჩე და ჩავჯექი მანკანაში. მძღოლის უკან ვიჯექი და ვხედავდი როგოორ მიყურებბდა სარკიდან საბა. უცცებ შევამჩნიე რომ, ეს სამკერვალოსკენ მიმავალი გზა არ იყო. და საბას ვკითხე..
- ეს რა გზაა სააბაა? სამკერვალო აქეთ არ არიის. თან პარალელურად ტასოს გადავხედე, რომელსაც თავი ჩAეღუნდა და მზერას ვერ მისწორებდა.
- მოგიტაცე ანამარიაა, ის წერილიც და ვარდიც ჩეემი გამოგზავნილი იყოო მაშინ რომ დახიე და მაშინაც, ცუდად რომ გახდი.მიყვარხარ დაა პირობას ვასრულებ, ახლა უკვე ჩემი ხარ.
ეს ისე უემოციოდ თქვა, როომ კინაღამ გავგიჟდი.
- მეღადავებით ხოო? შენ ნორმალური ხაარ? რომელი საუკუნეა გააჩერეე მანკანა საბაა.
- ...
- საბაა გააჩEრე მანკანა თორეემ...
სიტყვის დამთავრება არ მაცალა ისე დამიყვირა
- შეენ ანამარიაა დღეიდან მე მეკუთვნი მიყვარხარ დაა მეყვარებიი ისე როომ ამას არ შევეკითხები არც ნიკუშას და არც სხვას.
ტასო და საბას ძმაკაცი ჩუუმად იჯდნენ და ხმას არ იღებდნენ უცებ ანასტასიას მივუბრუნდი
- შეენც ტასოო? შენც მიღალატეე? ერთადერთიი დაქალიი და მეგობარი იყავი რომელსაც ვენდობოდიი, მიღალატე დაა თანაც ვიის ხელში ჩამაგდეე, შემომხედე და მითხარი რომ დამნაშავე არ ხარ და უბრალოდ თამაშიაა ეს ტასოოო Gტხოოვ... უცებ ისტეერიული ტირილი ამიტყდა ტასო არ მიყურებდა და მარტო მაპატიეს გაიძAხოდა. საბას ცოლობას მერჩივნა მოომკვდარიყავი. უცებ სააბას დავეტაკე დაა დაკაჭვრა დავუწყე თან ვურტყამდიი,უცებ ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი მანქანა კი ტრიალებდა, მერე კი ყველაფერი გაშავდა.
(ნიკუშასთან) ანამარიაას შEვუთანხმდი რომ გავუვლიდი და ბანკეტზე წავიყვანდი. დღეს სიყვარული უნდა ამეხსნა და ვნერვიულობდი. ვიცოდი რომ არ იყო გულგრილი ჩემმიმართ, ხელიის თხოვნას ვგეგმავდი. უკვე დრო იყოომ მივსულიყავი. გადავწყვიტე არ დამერეკა დაა პირდაპირ დავდგომოდი სახლში. ანამარიას სახლთან მივედი და დავურეკე, მაგრამ გამორთული ქონდა, სახლში კი სინათლე ენთო. ავედი და კარზე ზარი დავრეკე, კარი დედამისმა გააღო მერე კიი გაკვირვებულმა შEმომხედა.
- ნიკაა შენ აქ რა გინდა? მეგონა ანამარია შენთან იყოო...
- არაა ანამარია ბოლოს სკოლაში ვნახე და კაბაზე აპირებდა წასვლას მერე კი შევთანხმდით რომ მოვაკითხავდი. არ მოსულა სახლში?
- არაა შვილო დილის მერე არ მინახავს.შემოდიი მკერავს დავურეკავ და ვკითხავ ალბათ მასთანაა.
- სახლში შევედი და დავჯექი. თან ტელევიზორს ვუყურებდი, მაკა დეიდა კი რეკავდა და ნომერს ეძEბდა. უცებ ტელევიზორში საინფორმაციიო დაიწყო და იქ გაგონილმა შემძრა.
- დღეს მოხდა ავტოავარია დაახლახანს პოლიციამ აღმოაჩინაა მანქანაა, რომელშიც 4 არასრულწლოვანი იმყოფებოდა. ერთერთი ადგილზე გარდაიცვალა ხოლო 3 მათგანი საავადმყოფოშია.
მაშინვე ანამრია გამახსენდა დაა სახლიდან გავიქეცი. ანას მშობლებიც მეე მომყვებოდნენ. სასწრაფოდ საავადმყოფოსკენ გავიქეცი და მიმღებში ვიკითხე თუ ვინ იყვნენ დაშავებულები.
- ანასტასია ყიფშიძე, საბა კანდელაკი და იოვანე ახალკაცი. ხოლო ერთი პაციენტი გოგონას გადარჩენა ვერ მოხერხდა მისი სახელიაა ანამარია არაბული.
ეს სიტყვები იმდენად მტკივნეული იყო ჩემთვის რომ ადგილზე ჩავიკეცე დაა ყველაფერი გაშავდაა გარშემო. მარტოო ვღრიალებდი ვეღარც ვაზროვნებდიი დაა ყველაფრის აღქმა დავკარგეე. ანამარიას სახელსვყვიროდი და ვიმეორებდი რომ ეს შEუძლებელი იყოო. მისიი გვამის ნახვა მოვითხოვე დაა მორგში შEმიყვანეს. ანას მშობლები განადგურებულები იყვნენ ჩემსავით. მამამისი შოკში იყო და ცდილობდა აეხსნა თუ რა მოხდა. მორგში შესულს ჩემი ანა დამხვდა. გაციებული ფერდაკარგული, იქვე ჩავიკეცე და არაადამიანური ხმიით ვღრიალებდი. მერე დამამშვიდებელი გამიკეთეს მე კი ღრმა ძილს მივეცი. სიზმარშიც ანა ვნახეე, ჩემი ანაა. მიმეორებდა რომ ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი და არ დავცემოდი, მითხრა რომ ვუყვარვარ დაა იქაც ვეყვარებოდი. გონზე მოსულსს შოკში ვიყავი მხოლოდ ის გავიგე რომ ვიღაც საბას ანა მოუტაცია ტასოს დახმარებით დაა ანაას უცდია შეეჩერებინა მანქანა მაგრამ საბა გაჯიუტებულა დაა ამის მერე ანამრიაა დასხმია თავს რის შEდეგადაც მანკანა ამოტრიალებულა და ხრამში გადავარდნილა. ანა ადგილზე დაღუპულაა რადგან მძოლს უკან იჯდა და რრკინა რომელიც მძროლის სავარძელს აქვსს გულთან ახლოს მოხვედრიაა ამას კი ანამარიას გუულის დაზიანება დაა გაჩერება ოჰყოლია. ანას მშობლებ ს ვერ ვუყურებდი დავიფიცე რომ მოვკლავდი იმ არაკაცს ვისგამოც ანაა მოკვდა. მამამისმაც დაიფიცა რომ აუცილებლად მისი შვილის გზას გაუყენებდა საბას. ანა დავმარხეთ ეს ისეთი რამ იყო ჩემთვის რომ დაკღზალვაზეე მისვლის მეშინოდა, მეგონა რომ იქ მისულს ანა დამხვდებოდა გამიღიმებდა და გულში ჩამიკრავდა მაგრაამ შევცდი იქ მხოლოდ კუბოში ჩAწვენული ანამ,რია დამხვდა რომელიც გაუფერულებულიყო დაა მძინარე პრინცესას გავდა. ეს ყველაფერი სიზმარი მეგონა მეგონაა რომ გავიღვიძებდი და ისევ ვნახავდი ჩემს ანას.
1 კვირა ისე გავიდა რომ დეპრესიაში ვიყავი მხოლოდ შურისძიებაზე ვფიქრობდი. ყველა გამოჯანმრთელდაა. სამივეე. ტასო თვალებში ვერ გვიყურებდა ვერავის, ჩემთან მოვიდა და ბოDიში მომიხადა მაგრაამ ისეთი ვუღრიალე მაშინვე ცრემლები გადმოყარა და გაბრუნდა. მას მერე აღარ მინახავს. ანას ოჯახი განადგურებულიაა.
(ანამარიას მამას ნაამბობი)
ჩემი პატარა გოგო, ჩემი ანამრია, მომიკლეს იმ ახ....ა მომიკლა მისი ბრალია. დავიფიცე რომ მოვკლავდი და ასეც იქნებაა. მან გაგვაუბედურა. ჩემი ცოლი თითქმის გაგიჯდა აღარ არის სრულ ჩკუაზე აღარც ჭამს აღარც ისეთი მოცინარია სულ გაფერმკრთალდა. ბოლო დროს გულიც მისდის. ანაამარია ჩვენი ოჯახის პატარა სიხარული იყო რომლის გარეშEც სიცოცხლე შეუძლებელი მგონია. დღეს აუცილებლადდ მოვკლავ იმ ახვარს.
საბაა გარეთ გამოვიდა და მაღაზიაში ჩავიდა. ამ დროს კიი კოტე (ანამარიას მამა) ელოდა სადარბაზოსთან. იქიდან მობრუნებულ საბას სადარბაზოსთან ნააცნობი სახე დახვდა და შეაჟრჟოლა.. კოტეეემ ძაან მაგრად სცემამერე კი მაქანაში ჩატენა და ანამარიას საფლავზე აათრია, იქქ კიი დააჩოქაა დაა მისი მოკვლა უნდოდა თან არაადამიანურადდ ბღაოდა დაა ტიროდა ამხელა კაცი. საბაა ბოდიშს იხდიდა მაგრამ კოტეს არაფერი ესმოდა.
უცებ ანას დედა გამოჩნდა კოტემ ის დაინახა ტუარა უფრო გაბრაზდა. მისი ცოლისგაან აღარაფერი იყო დარჩენილი. ანას დედას თხოვნით საბაა არ მოკლა კოტემ, მაგრამ საშინელი იარა დაუტოვა სახეზეე.
(ნიკუშასთან)
კოტეს ნამოქმედარი რომ გავიგე, ვინანე რატომ არ ვიყავი მის გვერდით. მე გამოვასალმებდი სიცოცხლეს იმ ნა.....ს. მაგრამ მერეე ანა გამახსენდა მას არ მოეწონებოდა ეს ყველაფერი. ერთი კვირიშ შემდეგ გავიგე რომ ანას დედა გარდაიცვალა. ვერ გაუძლო ამდენს. ეს უფრო ძნელი გადასატანი გამოდგა კოტესთვის. Eრტდროულად შვილიც და ცოლიდ დაკარგა. მაგრამ მას ჰყავდა კიდევ ეთი ქალიშვილი რომლისთვისაც უნდა ეცოცხლა, ეს ნატო იყო. ნიკუშა კი დარჩა მარტო.
50 წლის შემდეგ.
ახლაც დადის ერთი კაცი ანამარიას საფლავზე. ყოველდღე მიაქვს ყვავილები დაა ყოველღე უმეორებს, რომ მალე ერთად იქნებიან იქ ზევით.
დასასრული. ესეც ასე ძლივს დავამთავრეე. მართალი ამბავიაა. ეს გგოგო კიდევ ჩემი ახლობელი ყოფილა. მინდოდა დამედოო და გამეზიარებინა ეს ისტორია თქვენთვის. შEმიფასეთ.