არემარე გაზაფხულის სურნელით გაჟღენთილიყო...
ხეები აყვავებულიყვნენ....
ლამაზი იყო მაისში თბილისი,ლამაზი მაგრამ სიბინძურით გაჟღენთილი...
თბილისი ეს არის ქალაქი სადაც ყველა რაინდობს....
თბილისი სადაც ამპარტავანი, სვეცკი, ნიკოტინით, ჰეროინით გაჟღენთილი ახალგაზრდობა ცხოვრობს, მათ შორის მეც...
სკვერში ვიჯექი...
ლამპიონები ბჟუტავდნენ....
შუაღამე იყო..
მხოლოდ მე, მთვარე და ჩარკვიანი ვიყავით....მომწონს ჩარკვიანი მაგრამ ვეტ ვუგებ... რატომ? ალბათ იმიტომ რომ მე უფრო ვაფრენ, მე უფრო გიჟი ვარ.. და ალბათ მთავარი მიზეზი ისაა რომ მას ზღვის გადაცურვა უნფოდა, მე კი გაფრენა მინდა...
ქარმა დაუბერა...
ქერა თმა ჰაერში ამიფრიალა მერე კი ლამაზად ზურგზე მიმოეფინა...
სიცივე ძვალ-რბილში გამიჯდა, მეც ავდექი და წამოვედი...
მთვარის შუქით განათებულ გზას დავუყევი...
*************************
კლუბში შევედი...
თამბაქოს, სასმელის, სუნამსსუნი ერთმანეთში არეულიყო და ცხვირში სასიამოვნოდ მიღიტინებდა..,
- მოხვედი( კრისტი)
-მოვედი, აბა სხვა გზა არ მქონდა(მე)
-გინდა? და შპრიცი გამომიწოდა...
-მინდა(მე)
და ვენაში გავიკეთე...
ყველაფერი ბურუსმა მოიცვა და სახეზე კმაყოფილების ღიმილმა გადამირბინა..20 წლის ასაკში თითქმის მთელი ცხოვრება დვინგრიე, მე ევადადიანმა, ყველაფერი გავანდაგურე, მაგრამ რა ჩემი ბრალია?ყველაფერი ცხოვრებამ მოიტანა.

13 მაისი
მზისსხივებმა ოთახში შემოაღწია და ღრმა ძილიდან გამომიყვანა... ჯერ კიდევ წინა ღამისგან გაბრუებული ვიყავი. თავი წამოვწიე და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი... ოთახის კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა, გარშემო მიმოვიხედე და ტუმბოზე დაჰრილი წამლები საწოლის ქვეშ შევყარე. კარები გაიღო და სანდრა შემოვიდა.
-რა გინდა?-უხეშაც ვუთხარი
-სასაუზმოდ ჩამოდი- იგივე ტონით მიპასუხა და კარი ხმაურიანად გაიხურა. სწრაფად წამოვდექი, თავი მოვიწესრიგე და დაბლა ჩავედი. უკვე დამღლელია ყოველ დღე მამასთან და დედინაცვალთან დაუმთავრებელი კონფლიქტი, ამიტომ საუზმის გარეშე წამოვედი სახლიდან. უნივერსიტეტის გზას დავადექი, კრისტი შემხვდა, ისიც ჩემ მდგომარეობაში იყო, ამიტომ უნივერსიტეტის გაცდენა გადავწყვიტეთ.
ბარში შევედით ....
ადგილები თითქმის ცარიელი იყო, მხოლოდ ერთი მაგიდა იყო დაკავებული. ჩვენ ფანჯარასთან დავსხდდით...
კოკისპირული წვიმა დაიწყო...
წვიმკს წვეთები ჯერ ფანჯრის რაფაზე, ხმაურიანად ეცემოდნენ, შემდეგ კი მშრალ ასფალტს ასველებდნენ...
მთელი არემარე წვიმის და ყვვაილების სურნელით გაიჟღენთა.
-გავალ და 5 წთ-ში მოვალ (კრისტი)
-კარგი(მე)
ფანჯრიდან წვიმის წვეთები აღწევდადა სახეზე სასიამოვნოდ მეცემოდა. უცებ ყველაფერი დატრიალდა, ისევ ყველაფერი ბურუსში გაეხვა, ჯერ შემცივდა, შემდეგ კკ დამცხა და მთელი სახე დამისველდა, მერე ყველაფერი გაშავდა. ბოლოს ვიღაცამ ხელშ6 აიყვანა, მხოლოდ კრისტის ყვირილი არღვევდა სიმყუდროვეს.
თვალი რო გავახილე პალატაში ვიყავი, თავი გაბრუებული მქონდა. იქვე ახლოს კრისტი იჯდა, მის გვერდით კი ვიღაც ბიჭი.
-როგორ ხარ? ექიმს ხომ არ დავუძახო? (კრისტი)
-კარგად ვარ(მე)
ჩემსკენ წამოვიდა ბიჭი ჭაობის ფერი თვალები დაშავი თმა ჰქონდა.
-როგორ ხარ?
-კარგად
-შენი სახელი?
-ევა
-სანდრო და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა, ღიმილი მართლაც თვალისმომჭრელი ჰქონდა.
სახლში სანდრომ გაგვიყვანა.
წერილი დამხვდა, "ქალბატონი " სანდრა და "მამაჩემი" 1 თვით საქმეზს მიდიოდნე ...
-რა უნდა ქნა?(კრისტი)
-რა უნდა ვქნა? კითხვა შევუბრუნე და წარბ აწეულმა გავხედე
-როდემდდ აპირებ ასე ყოფნას? ერთი დღეა ნარკოტიკი არ მიგიღია და რა დაგემართა(კრისტი)
-არ ვიცი, შენ? (მე)
-თავს დავანებებ, მინდა ჩვეულებრივ ცხოვრებას დავუბრუნდე, მტკივა დედაჩემის განადგურებულ თვალებს რომ ვხდდავ თან უკვე 25 ის ვარ და მინდა ლევანისთან ერთად ოჯახი შევქმნა(კრისტი)

14 მაისი
დილით ჩემდა გასაკვირად ადრე ავდექი.. მოვწესრიგდი და კაფეში ჩავედი, ისევ ფანჯარასთან მოვკალათდი. ამჯერად მზის სხივები ანათებდა და ჩიტების ჭიკჭიკი სასიამოვნო ელფერს აძლევდა არემარეს. გვერდით ვიღაც მომიჯდა, სანდრო იყო.
-როგორ ხარ? (მე)
-კარგად, შენ(სანდრო)
-მეც(მე)
ბევრი ვისაუბრეთ, გაიგო ნარკომომხმარებელი რომ ვარ.
-მერე არ გინდა შეეშვა?(სანდრო)
-არა, არ მიცდია(მე)
- მერე სცადე(სანდრო)
-არ გამომივა, თან უკვე გვიანია (მე )
-გამოგივა, მე დაგეხმარები.
შევთანხმდით რომ ერთად ვივარჯიშებდით და მე დოზას შევამცირებდკი. მართლაც მთელი 1 თვე ასე გაგრძელდა..

24 ნოემბერი
ნოემბერი წუთებს ითვლიდა....
ნოემბერი იყო მაგრამ ისე ციოდა იანვარი გეგონებოდა...
ყველაფერს ყვითელი ცოთლების ხალიჩა ჰფარავდა..
ჩემი და სანდროს მეგობარობა სიყვარულში გადაიზარდა
სახლში მარტო ვიყავი, თავი ცუდად ვიგრძენი...
სარკეში ჩემს ანარეკლს შევხედე, თვალები ჩამწითლებოდა, ლურჯი და წითელი ერთმანეთში არეულიყო...
ბოლოს ჩავიკეცე დს ყველაფერი შავში გაეხვა...
ოთახში სანდრო შემოვიდა...
ძირს დაგდებული ევა რომ დაინახა წამში მასთან გაჩნდა...
არაბუნებრივად გაყინულიყო...
აღარ სუნთქავდა..
აღარც გული უცემდა..
თეთრი, ლამაზი და სადა კაბა ეცვა....
ქერა თმები კი მხრებზე ჩამოშლოდა....
პატარა ანგელოზს ჰგავდა...
სანდრო? სანდროს ეტკინა ყველაზე მეტად.. მთელი სხეული დაუბუჟდა, ტვინი გადაეკეტა... მხოლოდ ცრემკები მოსდიოდა რომელიც უგზო-უკვლოდ იკარგებოდნენ... სიმშვიდეს კი მხოოოდ სანდროს განწირული ღრიალი არღვევდა...

13 იანვარი
სანდრო ევას ოთახში შევიდა და ტუმბოდან დღიური
ამოიღო.. არ უნდოდა წაკითვა მაგრამ წაიკითხა..
ბოლო ჩანაწერი
13 ნოემბერი
ალბტ ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მკმენტი როცა ხვდები დომ ჯერ არაფერი დამთავრებულა, ყველაფერ მოერევი და ცხოვრებ წინაა, მეც მივხვდი ამას,სანდროს დამსახურებით, ეს ალბად ჩემი ბოლო ჩანაწერია ამ დღიურში, უბრალოდ მინდა ბედნიერი ვიყო სანდროს გვერდით, ჩემი ნარკოტიკი სანდროა.....
სანდრომ ვეღარ გაუძლო, ან გაუძლო და არ გატყდა, მეორე დღეს ტყეში მდებარე მამათა მონასტერში წავიდა და იქ განაგრძო მოღვაწეობა...
დასასრულიი
როგორი იყო?