მანქანაში ისე ჩავჯექი ალექსანდრესთვის თვალებში არ შემიხედავს.. ვიჯექი და ველოდი როდის დაქოქავდა მანქანას და წამიყვანდა სახლში, რომ დამვმშვიდებულიყავი.... თუმცა კიდევ რამდენიმე წუთი ვიდექით ესე განუძრევლად....
-იქნებ ამოიღო ხმა და გამაგებიო რა ხდება...
-არაფერი ალექსანდრე... არაფერი.... უბრალოდ მშობლება ელენიკოც ჩემ წინააღმდეგ განაწყეს... დედაჩემმა ჩემი ყველა გრძნობა ფეხებზე დაი*იდა... კიდე ორსულადაა და თავს ბედნიერად გრძნობს...
ამ ყველაფრის გახსენებაზე ტირილი ამივარდა... ალექსანდრესაც მეტი შეკითხვა აღარ დაუსვამს დს მანქანა დაქოქა და წამებში მოწყდა ადგილს... აცრემლიანებული თვალებიდან, გარკვევით ჩანდა ალექსანდრეს დაძარღვული ხელები, რომელიც საჭეს მთელი ძალით ჩაფრენოდა და სადაცაა მოაძრობდა...
-მოვედით... გადადი მე საქნე მაქვს და მალე მოვალ....
-კი მაგრამ
-გადადი და მალე მოვალ!
ხმა უკვე საშინლად არასასიამოვნოდ მომხვდა ყურში.. კიდე ვაპირებდი რაღაცის თქმას თუმცა გადავიფიქრე.. მანქანიდან გადმოვედი და კარები მთელი ძალით მივაჯახუნე... სახლშში შვვარდი და ეგრევე ოთახში ავედი... ჩანთა იქვე მივაგდე და ლოგინზე პირაღმა დავეხეთქე... მივაშტერდი თეთრ ჭერს, რომელმაც ფიქრების მორევში უფრო გადამაგდო... თითქმის ყველაფერზე ვიფიქრე, რა იქნებოდა თუ მე სკოლას გავაგრძელებდი მაშინ როცა ამის დრო იყო... შევხვდებოდი რო ალექსანდრეს? ვიქნებოდი ცხოვრებაში ისეთი ვედნიერი, როგორიც ახლა მის გვერდზე ვარ.....
ან..... ან.....
ფიქრებიდან ტელეფონის ზადმა გამომიყვანა... ეკრას რომ დავხედე ლიზიკო იყო...
-ხო ლიზიკო.. - ხმაჭამწყდარმა ვუპასუხე...
-რა გჭირს?
-არაფერი....
-დაიწყებ თუ.....
ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი... ყველაფერზე გარკვეულ ემოციებს გამოხატავდა, გარდა იმისა როცა ვუთხარი რომ დედაჩემი ორსულად იყო....
-ლიზიკო აქ ხარ??
-ააა? რა?? კი აქ ვარ და გისმენ...
-გაიგე ბოლოს რა ვთქვი?
-კი... -ეს "კი" ისეთი ხმით წარმოთქვა რაღაც მომენტში ეჭვიც კი შემეპარა იმაში რომ ჩემამდე იცოდა ეს ყველაფერი.. თუმცა უაზრო ფიქრები თავიდან მოვიშორე... თუმცა მაინც ვერ ვისვენებდი.. შიგნიდან რაღაც მღრღნიდა...
-იცოდი?
-მარიტა მისმინე გთხოვ...
-იცოდი??
-მარიტა
-გეკითხები იცოდი?
ხმას საგრძნობლად ავუწიე, კონტროლს ვკარგავდი ჩემ თავზე.. იმ წუთში ყველაფერზე წამსვლელი ვიყავი ოღონდაც დადებითი ოასუხო არ მიმეღო ამ ყველაფერზე..
-კი....
ეს იყო ბოლო სიტყვა, რომელიც მე ლიზიკოსგან გავიგე... ტელეფონი გავუთიშე და კვლავ ფიქრებს მივეცი.. პრობლემებს ისევ ერთი პრობლემა დაემატა....
ლიზიკოს ესემესი ესმესსზე მომდიოდა, მაგრამ ყველას უპასუხოდ ვატარებდი.. საშინლად გაბრაზებული ვიყავი... როგორ შეეძლო ესეთი რაღაც დაემალა ჩემთვის...





----ალექსანდრე----
უკვე თერთმეტი საათი ხდებოსა და მარიტასგან არაფერი ისმოდა, ძაან შევშინდი და გადავწყვიტე მასთან სახლში მივსულიყავი.... ცოტაც ხუთ წუთში იქ ვიქნებოდი, როცა ქუჩაში ნაცნობი სხეული დავლანდე... მანქანა მკვეთრად დავამუხურუჭე, მანაც მალევე შემომხედა და.ჩემი ამოცნობისთანავე გამოექანაა და ჩამეხუტა... სახის მოდებისთანავე ვიგრძენი, სისველე რომელიც ჯერ კიდე დარჩენილი ქონდა სახეზე....
მანქანაში ჩავსხედით და ყველაფრის მოყოლა ვაიძულე...
არცერთი ქართველი და არც სხვა ეროვნების მამრობითი სქესის წარმომადგენელი ვერ აიტანდა ამას...
ქართველი მამაკაცები ამ სიაში პირველები ვართ...
მარიტასთან შეძლებისდაგვარდად ვცდილობდი სიბრაზე არ დამტყობოდა... რაც არც ისე ადვილი იყო... ჩემი მდგონარეიბიდან გამოყვანაზე, მიანიშნებდა დაბერილი ძარღვები, რომლებიც სადაცაა გასკდება.... საჭეს მთელი ძალიყ ვარ ჩაბღაუჭებული... ვცდილობ სიბრაზე, რომელიც ყელში მაწვება იქ ჩავახშო....
სახლთან ისე მივდივართ მარიტას ერთი სიტყვა არ უთქვამს... გადასვლისას კი ერთი ორი სიტყვა ხმამაღლა მომივიდა, რაც შემდეგში გავაანალიზე, თუმცა უკვე გვიანი იყო..
მანქანა მოვატრიალე და გეზი მარიტას მშობლების სახლისკენ ავიღე..
გზაში ვფიქრობდი როგორ დამეწყო ლაპარაკი... პირდაპირ ჩხუბზე გადავსულიყავი თუ ცივილიზებულად როგორც ქართველს შეშვენის....
ეს ყველაფერი მხოლოდ ფიქრები იყო.. კარებზე დაკაკუნებისას კი ყველა აზრმა სხვადასხვა გვარად გამირბინა თავში და ბოლოს გადავწყვიტე ისე მემოქმედა როგორც სიტუაცია მოითხოვდა...
კარები ატირებულნა მაკამ გააღო...
ჩემი დანახვისას მი ცრემლები სახელოთი მოიწმინდა და სახლში შემოსვლის ნება დამრთო... მისაღებიდან საშინეკი ალკოჰოლის სუნი გამოდიოდა, ამას დიდი ფიქრი რათ უნდოდა, თემური იქნებოდა....
მისაღებში შევედი და პირდაპირ მის წინ სავარძელში მოვკალათდი...
-მაკა!!! მაკა!!! მაკა!!!.-ჩემი დანახვისთანავე დაიწყო ყვირილი...-ვინ არ ეს?
ხელი ჩემკენ გამოწია და ძლივს ჩაწყნარებულ მაკას გახედა..
-ეს.. ეს...
-რა ენა დაგება? როცა მე არ მჭირდები სიტყვას ვერ ვიტყბი და როცა მჭირდები მაში გებმევა ენა იბიო**დ.....
მისკენ დასარტყმელად გაიწია, როდესაც ფეხზე წამოვდექი და ჩემი თავი გავაცანი
-ალექსანდრე გავაშელი მარიტას შეყვარებული და აქ თქვენთან სალაპარაკოდ მოვედი...
-მოიცა მოიცა მარიტას ვიინ?
ჰაერში გაშეშებული ხელი ჩამოწია და ჩემკენ ზანტად მოტრიალდა...
-შეყვარებული?
-შენ რა გგონია მართლა ყურს მაკლია და ვერ გავიგე რა თქვი თუ? რა დროს იმ ლაწირაკის შეყვარებულია?!
-ბატონო თენგიზ... მარიტა არც ლაწირაკია და არც სათამაშო თქვენ ჭკუაზე რო ატაროთ... თუ თქვენ გენდომებოდათ ნამდვილად მარიტას კეთილდღეობა არ დაანეებიებდით სკოლისთვის თავს და არ მიცემდით უფლებას 17 წლის ასაკში სამუშაოდ წასულიყო ნებისმიერ ადგილას მითუმეტეს დანლაგებლად...
რატო ხართ ორივე მშობელი ესე ცუდად განწყობილი ჩვენი ურთიერთობის მიმართ?!
-მარიტა ბავშვია ჯერ...
-მხოლოდ სიყვარულისთვისაა ბავშვი? ბავშვი არაა მუშაობისთვის ან იმისთვის რომ ესეთი მშობლები ყავს? მე თქვენთან ლაპარაკს აღარ ვაპირებ... მარიტამ საკმარისი გითხრათ უკვე მისი ამ საქციელით...
კარები გამოვიხურე და კიბეებზე დავეშვი... მანქანა დავქოქე და გეზი ბარისკენ ავიღე, გზაში აჩის დავურეკე და მოსვლა ვთხოვე...
ოც წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავი და როგორც ყოველთვის აჩის ველოდი... ერთი საათის ლოდინის შემდეგ გამოჩნდა ჰორიზონტზე და ეგრევე ბარში შევათრიე, რამდენიმე ჭიქის მერე კი ყველაფერი მოვუყევი...
- რა უნდა ქნა?
-არ ვიცი მაგრამ ფაქტია უნდა შემოვირიგო რამენაირად..
აჩიმ ზუსტად ის სახე მიიღო, მულტფილმებში რაღაც კარგი იდეა რომ მოუვათ და თავს ზემოთ ნათურა რომ ენთებათ...
-რა მოიფოქრე?
-ძაან მაგარი რაღაც შენ ძმობას ვფიცავარ ადექი....



---მარიტა----
პირველი საათი ხდებოდა, როცა დაწოლა გადავწყვიტე, აზრი არ ქონდა ალექსანდესს ლოდინს... გაბრაზებულს ნამდვილად არ მქონდა იმის სურვილი მასთან ოთახში დამეძინა, ამიტომ "ჩემ" ოთახში შევედი და ცივ ლოგინში შევწექი.... ფიქრებმა კვლავ წამართვა თავი, თუმცა რეალურ სამყაროდ მალევე დავუბრუნდი და ძილს მივეცი...
ცოტახანში მუცელზე ცივი ხელების შეხება მაღვიძებს, რასაც ჩუმად ნაჩურჩულევი ჩემი სახელიც დაერთო...
-მარიტა.. მარიტა... გაიღვიძე... გთხოვ...
-მმმმმ
-ადექი სიურლრიზი მაქ...
-აუ ალექსანდრე კაი რა....
წინადადება დამთავრებული არ მქონდა ჰაერში აღმოვჩნდი, მალევე კი პირველ სართულზე იქიდან კი ეზოში... თვალი მომჭრა ნათელმა შუქმა, ნელა გავახილე თვალი და დავაფიქსირე, ცეცხლით დაწრილი ჩემი სახელი, გვერდზე გული და ცოტა კიდე გვერდზე შოკოლადებით სავსე რამდენიმე დიდი კალათი და თან სულლ იმ შოკოლადებით , რომელიც ნე მიყვარს...
-ჰა რას იტყვი მოგწონს?!
-სიმართლე გითხრა?
თანხმობის ნიშნად თავი დამიქინია
-ჩემ შემოსარიგებლას შოკოლადებიც საკმარისი იქნებოდა..