7

დღეს ალბათ ჩემ ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი დღეა! უკვე 2 საათია რაც ზღვაზე ვართ
ბექა დადის აქეთ იქით და თან ტელეფონზე ლაპარაკობს გაბრაზებული.
მე კი ვზივარ და ზღვას კენჭებს ვესვრი გამწარებული.
რამოდენიმე ხანში შევნიშნე ბექა ჩემკენ რომ მოდიოდა დაბღვერილი სახით. რა ცვალებად ხასიათიანი ბიჭია! ჩემთან მოვიდა და ერთი სიტყვა "წამოდი" მესროლა. ზურგი მაქცია და მანქანისკენ წავიდა, გზაში სიგარეტს ეწეოდა, თან ცალი თვალით მე გამომხედავდა ხოლმე. ამ სიჩუმეში ჯდომა აღარ შემეძლო და დავიწყე
- ჩემ სახლში წაყვანას აღარ აპირებ?
ვუთხარი თან გაბრაზებული მზერით შევხედე, მან არც შემომხედა ისე მითხრა
- დაწყნარდი, რაღაც საქმეს მოვაგვარებ და ღამით გავალთ
- არა შანსი არაა, ღამით ვერ წამოვალ!
ვუთხარი და ხელები გადავაჯვარედინე, ვერვიტან ღამით მგზავრობას, თანაც საშიშია!
- მაშინ მოგიწევს 3 კვირით დარჩენა ჩემთან!
შანსი არაა! ამას მე ვერ გავაკეთებ, ჯერ მხოლოდ პირველი დღეა და უკვე რამდენი საშინელი რამ მოხდა, შემდეგ რა იქნება.. ფიქრიც კი არ მინდა. მეც იქვე მივიბუსხე და ხელები ჯიბეებში ჩავაწყვე, თავის სახლთან მალევე მიმიყვანა, როცა გადმოვედი იმ წამსვე დააჭირა გაზს, და ელვასავით გაქანდა
წარმომიდგენია რა საქმეზეც მიდის, მეც სხვა რა გზა მქონდა. იმედია ლიკუნა მაინც მომიყვანს ხასიათზე...
სახლის კარი ვიღაც წელ შიშველმა ბიჭმა გამიღო.
- უი უკაცრავად შემეშალა!
ვთქვი და მოვტრიალდი, როცა უკნიდან ლიკუნას ხმა მომესმა და შემოვტრიალდი. - ელე, შემო გოგო ეს ჩემი შეყვარებულია!
მეც გაკვირვებული თვალებით გავხედე რადგან ლიკუნა ჯერ 16 წლისაა, ის ბიჭი კი სადღაც 19-20 თუმცა მე და ბექაც ეგრე არ ვართ? ვთქვი და გამეცინა, სახლში რომ შევედი ლიკუნამ ხელი მომკიდა და თავის ოთახში "შემათრია"
- გოგო, ეს შაკოა! ჩემი შეყვარებულია, უკვე 2 წელია გვიყვარს ერთმანეთი, მაგრამ ბექას მაინც ვერ ვეუბნევი რადგან მეშინია! დღეს ვაპირებდი თქმას და სადარის ხომარ იცი?
მითხრა და იმედიანი თვალებით გამომხედა, მე შევეცადე გადამერწყმუნებინა, რადგან ბექა ცუდ ხასიათზე რომაა, ვიცი რის გამკეთებელიც არის!
- შანსი არაა! ეგ არ უნდა გააკეთო, ახლა საქმეზეა წასული და რაღაც ბედნიერი არ ჩანდა!ჩემს მაგივრად მას რომ გაეღო კარი და ის ბიჭი ასეთ ფორმაში რომ დაენახა.. დამიჯერე კარგი არაფერი მოხდებოდა!
ლიკუნა მოწყენილი სახით შემცქეროდა, იცოდა რომ სიმართლეს ვიძახდი, მაგრამ მაინც არ უნდოდა ამის დაჯერება
- არა უბრალოდ შენთან ერთად ცოტა ბედნიერი ჩანდა. კაი წავედი შაკოს გავაცილებ
- მიდი
ვუთხარი თან გავუღიმე.
მეც ავდექი და ჩემ ოთახში გავედი, ლოგინზე წამოვწექი და ველოდებოდი როდის მოვიდოდა ჩემი პრინცი რომ წავეყვანე.

ასე დაახლოებით 2 საათი გავიდა, მეც მომშივდა და დაბლა ჩავედი.
იქ ბექა და ვიღაც ბიჭი დავინახე.
მაღალი, ცისფერთვალება ქერა ბიჭი იყო.. აი ძალიან საყვარელი
ასე ვაშტერდებოდი მას როცა იმ ქერამ შემამჩნია და ღიმილით გახედა ბექას
- ვა ბექუშ, ეს ახალია? ცუდი არაა ხოიცი
- არა შე#ემა რა ახალი, 15 წლისაა!
- აჰა გასაგებია, თუ მოგბეზდება აქეთ ვარ
თქვა და თვალი ჩამიკრა, ბექა ამაზე გაბრაზდა და უთხრა
- აუ საბა ჩ@#%_ი როვამბობ შეეშვითქო ანუ უნდა შეეშვა, ხელს დაადებ და შენთავს დააბრალე
თქვა და სიცილით გახედა, მე კი ვიდექი გაშეშებული და მათ ლაპარაკს ვუსმენდი, შემდეგ რო გავაანალიზე რა სულელად გამოვიყურებოდი მაგ მომენტში იმწამსვე დავიწყე
- ბექა აღარ მივდივართ? ხო თქვი დღესვეო?
ვუთხარი და ხელები გადავაჯვარედინე, დილით ხო იძახდა წაგიყვანო, ახლა რადაემართა
- ამას უყურე რა, რა თამამი გყოლია
თქვა იმან და ბექას სიცილით გახედა
- ჰოო, არაუშავს გამოვასწორებ
მანაც ჩაიცინა, მათ ყოველ სიცილზე მე ვღიზიანდებოდი, შემდებ ბექა წამოხდა, კიდევ ერთი ჭიქა მოიყუდა და ლიკუნას დაუძახა
- ხო რაგაღრიალებს მოვდივარ
მოვიდა ლიკა მოწყენილი სახით, ალბათ იმიტომ რომ ხვდებოდა ბექას შაკოს შესახებ ვერასოდეს ვერ ეტყოდა
- ეხა წადი და ელეს რამე კაბა ჩააცვი, მივდივართ!
მეც უცებ წამოვფრინდი, რაა? სად მივდივარ? ან კაბა რაში მჭირდება?
- რაც შეიძლება მოკლე
თქვა საბამ თან იცინოდა
- მოკეტე შენ!
მისძახა ბექამ თან ეგეც იღიმოდა. მე კი ვიდექი ასე სტოლბასავით. ცხოვრებაში 3 ჯერ მეცვა კაბა. თან არ მიხდება
ლიკუნას როგორც ჩვევია ხელი ჩამავლო და თავის ოთახში ამიყვანა
ბევრი ეძება და ბოლოს წითწლი კაბა გამომიწოდა,
მეც ბევრი წუწუნის და ყოყმანის შემდეგ ჩავიცვი ეგ კაბა, თმა გავიშალე და დაბლა ჩავედი. ბექა და საბა ტელევიზორს უყურებდნენ. ბექამ რო გამომხედა გაეღიმა, მაგრამ მალევე შეტრიალდა, იდიოტი. საბა წამოხტა და თქვა
- წავედით
მე კი ჯერ აზრზე არ ვიყავი სად მივდიოთ. იმედია სახლში. გზაში ალბათ საბას მანქანით ვიყავით. არცერთი არ ვიღებდით ხმას, შემდეგ კი რო ვეღარ მოვითმინე ვკითხე
- სად მივდივათ?
- ჩემთან, სანაპიროსთან მაქვს სახლი და მე და ჩემ ძმას წვეულება გვაქვს, შემდეგ კი ბექამ სახლსში უნდა წაგიყვანოს.
ძლივს რაღაც კარგი გავიგონე. იმედია ეს რამოდენიმე საათიც გავძლე. იმ წვეულებაზე

მანქანა გააჩერეს სანაპიროს წინ სადაც დიდი და ლამაზი სახლები იყო ჩამწკრივებული. სავარაუდოდ საბასი ის იყო რომლიდანაც ხმაური გამოდიოდა.
სახლში რომ შევედით, საჯმაოდ ბევრი ხალხი იყო. როგორ ვერ ვიტანდი ასეთ ადგილებს, მეც შევეცადე ისეთი ადგილი მეპოვა სადაც მარტო ვიქნებოდი. შემდეგ მეორე სართულზე პატარა ოთახი ვიპოვე, აივნით. აივანზე რომ გავედი ბასეინი მოჩანდა. იქვე ბექაც და ბუჭებიც შევნიშნე როგორ სვამდნენ. შანსი არაა მე ასეთ მთვრალს არ ჩავუდები მანქანაში
ასე ვათვალიერებდი ხალხს და შევნიშნე რომ ბექა აღარსად არ ჩანდა, ასე თვალებით ვეძებდი მას
შემდეგ კი უკნიდან შეხება ვიგრძენი
- მე მეძებ?
უვებ შევტრიალდი და ბექა დავინახე, საშინლად მთვრალი და დაბოლილი იყო
- რაგინდა ბექა?
- ბევრი რამ მინდა, მაგრამ ამ მომენტში შენ მხოლოდ
ჩემსკენ წამოიწია, მე კი ხელი ვკარი უხეშად
- ელე ხოიცი რომ ჩემი გაბრაზება არ შეიძლება და რატომ ცდილობ რამე დაგიშავო?
ჩემი მკლავები მის ხელებში მოიქცია და ხელს მიჭერდა. საშინლად მტკიოდა, ასე სახეში მიყურა შემდეგ კი ჩემს ბაგეებს დაეწრფა.
- მაგიჟებ ელე, ასე ძალიან ჯერ არცერთი გოგო არ მდომებია.
თქვა და ყელში კოცნა დამიწყო
- ბექა გთხოვ, ეხა მთვრალი ხარ და ისეთ რაღაცას ნუ ჩაიდენ რასაც შემდეგ ინანებ
ჩემი სიტყვები თითქოს არაფერი, ისე გაატარა. როცა კაბის შეხსნა დამიწყო მაშინ ავნერვიულდი
- ბექა გემუდარები. შემეშვი
ვთქვი თან ცრემლები მომდიოდახ ის კი არა რო არ მომწონდა ან რამე. უბრალოდ არ შემეძლო..
- კარგი რა ელე, როდემდე უნდა იყო პატარა გოგონა.
ეს სიტყვები ისე თქვა თითქოს და არაფერი. ისე ვიყაი ჩაფიქრებული ვერც კი შევამჩნიე რომ მის წინაშე საცველბის ამარა დავრჩი. ბექამ ხელში ამიტაცა საწოლზე დამაწვინა. თავისი მაიკა ერთი ხელის მოზრაობით გაიხადა და ჩემი ალერსი გამაგრძო. გონს ჩემმა ტელეფონის ზარმა მომოყვანა.
- არ გაბედო ეხა აღება
მე დავემორჩილე მას, მაგრამ რო მივხვდი რო შესაძლოა ირაკლი ყოფილიყო სწრაფად ვკარი ხელი და ტელეფონს ვუპასუხე
- ხო იკა....ხო რუსკასთან ვარ ეს დღეებია... კი სკოლაშიც წავალთ ორშაბათს და მერე პირდაპირ სახლში მოვალ.... კაი... მეც..
სასწრაფოდ ტელეფონი გავუთიშე სანამ ბექა რამეს იტყოდა, ჩემ კაბას ხელი ჩავავლე და ოთახიდან გავედი. გამოსვლისას ბექას იმედ გაცრუებლი სახე დავინახე, იცოდა რომ ეს არუნდა გაეკეთებინა, მაგრამ თავი ხელში მაინც ვერ აიყვანა. არვიცი თუ შევძლებ ამის შემდეგ მის პატიებას..მხოლოდ დრო გვიჩვენებს ამას.....
კაბა ჩავიცვი თუ არა კიბეებჯ სწრაფად ჩავირბინე და იქვე მომღიმარ საბას ვთხოვე აქედან წავეყვანე
- საბა, გეხვეწები აქედან გამიყვანე რა! ლიკუნასთან მიმიყვანე ან ტაქსის დაჭერა რო შევძლო ეგეთ ადგილას.
- არა ტო, ასეთ გოგოს ეხა ტაქსში ჩაგსვამ?
მითხრა ღიმილით
- წამო პირდაპირ თბილიში ჩაგიყვან
- მართლა?
მან პასუხის ნიშნად თავი დამიქნია, მე კი სიხარულისგან ხტუნვა დავიწყე. გზაში იმდენი ვიცინეთ და ვილაპარაკეთ დრო ისე სწრაფად გავიდა ვერც კი გავაანალიზეთ. მე ვთხოვე მას რუსკას სახლამდე მივეყვანე.
მომიწია ხეზე ავმძვრალოყავი რუსკას სახლში ფანჯრიდან რო შევსულიყავი. აბა ამ შუაღამისას მისი მშობლები რას იფიქრებენ
რუსკასთან დარეკილი და გაფრთხილებული მყავდა დ
შემოსვლაში დამხმარებოდა. საწყალი ლიკუნას კაბა სულ დავხიე. შესვლისთანავე რუსკამ 100000 კითხვა დამაყარა, ჩვენც ასე ჭორაობაში დაგვათენდა.
დილით სკოლაში წასვლამდე სახლში შევირბინე ჩანთა ამეღო. რუსკამ თავისი ტანსაცმელი მათხოვა და ისევ ჩემებურად დავდიოდი. ოთხაში რომ ავედი ჯერ ადრე იყო ყავის მოდუღება დავიწყე. თან ვფიქრობდი ოდესმე თუ შემეძლებოდა ბექას პატიება...?........


იმედია შეცდომებს მაპატიებთ :დ საშინელება იყო შემდეგში უკეთესებს დავდებ და გამოვასწორებ გპირდებით