6
- შენ დალევაც ისწავლე?
მითხრა ბოხი ხმით
- შენი საქმე არაა რა!
ვუთხარი და ამაყი მზერა დავიჭირე, მერეღა გამახსენდა ჩემს წინ ბექა ნადირაძე რომ იდგა.
- რატომ გინდა რო გატკინო არმესმის? ხოიცი რო ჩემი წყობიდან გამოყვანა არც თუ ისე რთულია
მითხრა და ხელებში მომიქცია, ვცდილობდი შემეპასუხა, მაგრამ თავში არაფერი არ მომდიოდა რომ მეთქვა.
- წამოდი ეხა
- სად?
არაფერი არ უთქვამს ისე ჩამკიდა ხელი, სახლი სწრაფად დავტოვეთ. რუსკას გაკვირვებული სახე რომ დავინახე დალაპარაკება ვცადე, მაგრამ ვინ გიშვებს? გარეთ ვიღაც ბიჭს უთხრა მანქანა გვათხოვეო, იმანაც დაუფიქრებლად მისცა გასაღები.
მანქანაში ჩავჯექით და ხმას არც არ ვიღებდით, ასე 15 წუთი ვიარეთ და გზას რო დავაჯვირდი აშკარად თბილიში არ ვბრუნდებოდით, მეც შეშინებულმა გავხედე მას და ვუთხარი
- ბექა ალბათ იცი რომ ეს თბილისის გზა არარის, სად მივდივართ?
ვკითხე ანერვიულებულმა მან კი სრულიად ჩვეულებრივი ხმით მიპასუხა - გიტაცებ!
- რააა??
მეც გაკვირვებულმა დავიყვირე მას კი გაეცინა
- დაწყნარდი უბრალოდ რაღაც საქმე მაქვს ბათუმში და იქ მარტო ვერ დაგტოვებდი, სახლში წაყვანას კი ვერ მოვასწრებდი
ეს ვერაა თუ ხო? რა ბათუმი აუ
- ბექა ახლა თქვი რომ მეღადავები და ახლავე მანქანას მოაბრუნებ!
- ნწწ
რამინდა ბათუმში? ან ვინ იცის რამდენი ხნით მიდის, რუსკა უეჭველი ირაკლის ეტყვის! ამდენი ვეღარ მოვითმინე და ვკითხე
- რამდენი ხნით მივდივართ?
- 2 დღით
უჰ არცისე ბევრია, მაგრამ რუსკა აუცილებლად იტყვის. სასწრაფოდ დავიწყე ტელეფონის ძებნა ჯიბეში რაზეც ბექამ სიცილით გამომხედა
- ამას ეძებ?
თქვა და ჩაიცინა. არა როდის მოასწრო? ახლა ამას ვერ წავართმევდი ბექას ამბავი რომ ვიცი, თან მანქანაში ვზივართ და რამეს არ დაეჯახოს.
- გთხოვ მომე რა აი არაფერს ისეთ არ ვიტყვი, უბრალოდ რუსკას დავურეკავ და ვეტყვი რო არ ინერვიულოს
ბექამ დიდიხანი იფიქრა, შემდეგ კი გამომიწოდა და თან მითხრა
- ოღონდ იცოდე, ზედმეტ რამეს იტყვი ტელეფონსაც და დაქალსაც დაემშვიდობე
ტელეფონი ხელიდან გამოვართვი, და შეშინებულმა ავკრიფე რუსკას ნომერი, სწრაფადვე მიპასუხა
- გოგო შენ სულ გადაირიე?
- აუ რუსკა ახლა კარგად მომისმინე, გთხოვ აი თუ გიყვარვარ არაფერი არუთხრა ირაკლის, და დედაჩემს დაურეკე და უთხარი შენთან დავრჩები ეს 2 დღე
- ხოარ გაგიჟდი გოგო რა ირაკლის ვუთხრა, და დედაშენსაც დავურეკავ ოღონდ გთხოვ ფრთხილად იყავი რა, რამე არ დაგიშავოს - აქეთ არ დავუშავო
სიცივით ვუთხარი და გავუთიშე. ბექამ კი სიცილით გამომხედა
- აი რა უნდა დამიშავო ძალიან მაინტერესებს
მითხრა სიცილით, მე კი მორცხვულად ავარიდე მზერა. რა მეთქვა არ ვიცოდი
ისე ბექა ერთადერთი ადამიანია ვისაც შეუძლია რამეზე ამანერვიულოს ან თუნდაც ასე მელაპარაკოს, ჯერ ვერ გავიგე ეს კარგია თუ ცუდი.
გზაში მალევე ჩამეძინა.
ბექამ რო გამაღვიძა უკვე ღამე იყო
მანქანა იქვე გააჩერა და ასე ვთქვათ "გამომათრია" რომ დაინახა რო ისეთი დაღლილი ვიყავი რომ სიარული არ შემეძლო ხელში ამიყვანა, მე მალევე დავხუჭე თვალები და ავეკარი თბილ სხეულს...

***
დილით რომ გავიღვიძე უცხო სახლში ცოტა არიყოს შემეშინდა, მაგრამ მერე გამახსენდა ყველაფერი გიშინ რაც მოხდა.ახლა უფრო მეშინია!
სწრაფად წამოვდექი საწოლიდან, სხეულს რომ დავხედე ღამის პერანგი მეცვა და იმის გაფიქრებაზე რომ ბექა მე შემეხო ტანში გამაჟრიალა, სწრაფადვე ვიპოვე ჩემიტანსაცმელი, უცებ ჩავიცვი და ოთახიდან გამოვედი, იქვე კიბეები იყო და სწრაფადვე ჩავირბინე.
არა ლამაზი სახლი კი იყო, რას არ მივცემდი ასეთში რომ ვცხოვრობდე! დაბლა რომ ჩავედი სახლში მგონი არავინ არიყო, სამზარეულოში გავედი და შევნიშნე პატარა ქერათმიანი ლამაზი გოგო, საჭმელს აკეთებდა
მანაც შემნიშნა და ღიმილით გამომხედა
- ვა გაიღვიძე უკვე?
მითხრა თან საჭმელს აკეთებდა
- კი, და სად ვარ? ან შენ ვინ ხარ?
- მოდი დაჯექი ჭამე
მანიშნა იქვე გაშლილ მაგიდაზე, მეც სხვა რა გზა მქონდა დავჯექი და ველოდებოდი როდის მოიტანდა რამეს, მგელივით მშიოდა
- ელენე ხო?
მოვიდა და თვითონაც ჩამოჯდა, თან შემწვარი კვერცხის ჭამა დაიწყო.
- კი, შენ?
- მე ლიკუნა, ბექას და ვარ
აჰა ახლა გასაგებია ყველაფერი, ისე ადრე რატომ ვერ მივხვდი? ძალიან ჰგვანან ერთმანეთს, იმედია მისნაირი ხასიათი არააქვს
- და ბექა სადარის?
ვკითხე და თან ვჭამდი
- არვიცი რაღაც საქმე მაქვსო, ისე შენ არგავხარ იმნაირ გოგოს
- იმნაირს?
ვუთხარი სიცილით და მანაც სიცილით მიპასუხა
- ჰო, ანუ სხვები ვინც ყავდა 2 დღეში აგდებდა ყველას მარა შენ პირველიხარ ვინც აქ მოიყვანა
- მართლა?
- კიი
რაღაც გამიხარდასავით, მაგრამ მაინც გაბრაზებული ვარ მასზე გუშინ ვიღაც გოგოს რომ აკოცა. მარა რატო უნდა მეწყინოს ეს მისგან? რო ვიცი როგორი ადამიანიცაა
- შეყვარებული ყაავს ბექას?
რატომ არ ვიცი, მაგრამ თითქოს პირიდან ამომვარდა ეს სიტყვები
- არა, შეყვარებული არც არასდროს ყოლია, მხოლოდ ნაშები
- აა ანუ არავინ არ ყვარებია?
- რასაც სიყვარულში გულისხმობ არა!
მითხრა სიცილით, ამასობაში ბექაც მოვიდა გახეთქილი ტუჩით
- აბა რაშვებიან გოგოები?
ნაცემისთვის საკმაოდ კარგ ხასიათზე იყო
- აი შენზე ვლაპარაკობდით
- ეგ თავისთავად
თქვა და ჩაიცინა.
- ტუჩზე რაგჭირს?
ვკითხე ფეხებზე მზერით, ამდროს კი მართლა მაინტერესებდა
- ისეთი არაფერი, წამოდი შენ გამოიცვალე, უნდა წაგიყვანო სადღაც
- ტანსაცმელი არმაქვს!
- არაუშავს, გზაში გიყიდი.
მეც სწრაფად წამოვდექი და უხმოდ გავყევი, ნეტა სად მივყავდი?
ჩვენ მის მანქანაში ჩავჯექით, ცოტა რო გავიარეთ ზღვა შევნიშნე. ძალიან მიყვარს ზღვა, ყოველ ზაფხულს ჩამოვდივართ მთელი ოჯახი და როგორც ჩანს ძალიან მომნატრებია!
ასე განათებული თვალებით ვიყურებოდი მანქანის ფანჯრიდან, და მერეღა გამახსენდა ბექა!
- სად მივდივართ?
ვკითხე ისე რომ არც შემიხედავს. ამას გონია ასე ადვილად ვაპატიებ.
- სადღაც
თქვა და ჩაიცინა
- ოო, კაი რა მართლა!
მისკენ მივტრიალდი და გაბრაზებული სახით ვკითხე
- სურპრიზია!
- და შენ თუ იცი, რომ სურპრიზებს ვერ ვიტან?
ვკითხე თვალების ბრიალით, ამდროს კი ვგიჟდები სურპრიზებზე
დაახლოებით 40 წუთი ვიარეთ, ხმას არცერთი არ ვიღებდით
- აი მოვედით
ღიმილით მითხრა, მეც გვერდით გავიხედე და ცარიელი ზღვა დავინახე, მეტი არაფერი! ხალხიც არ იყო.
ჩვენ მანქანიდან გადმოვედთ და სანაპიროზე გავედით, ბექამ ჰაერი კარგად ამოისუნთქა, ზედა გაიხადა და მე გამომხედა
- რას მიყურებ?
ვუთხარი გაკვირვებული თვალებით
- წამო
ხელი ჩამკიდა და ზღვისკენ მივყავდი მე კი უცებ გავაჩერე
- რასაკეთებ? მე იქ ვერ წამოვალ!
- რატო? ეხა არ მითხრა რო ცურვა არიცი...
გამომხედა შეწუხებული სახით. მართალია ზღვა ჩემი ცხოვრების ერთ-ერთი მთავარი ნაწილია, მაგრამ ცურვა არ ვიცი
- არაუშავს გასწავლი
გაიღიმა და უცებ ხელში ამიტაცა, მე რათქმაუნდა წინააღმდეგობას ვუწევდი, მაგრამ უშედეგოდ. უცებ ვიფრძენი ჩემს სხეულზე წყალი, თავიდან არა, მაგრამ ნელნელა შორს რო გავდიოდით მივხვდი, საშინლად შემეშინდა და რაც ძალა და ღონე მქონდა ბექას მოვეხვიე
- ჩემს დახრჩობას თუ შეძლებ, შენც ვეღარ გამოხვალ აქედან
მისი სიტყვები თითქოს ვერ გავიგე, მაინც ძალიან მეშინოდა და მთლიანი სხეულით მასზე ვიყავი აკრული. სიტყვებით ვერ ავღწერ რა გრძნობა იყო, მეშინოდა, ძალიან მეშინოდა, მაგრამ თითქოს მის გვერდით ვერაფერს ვგრძნობდი, ცოტახანი ვიყავი აკრული მასზე, შემდეგ კი შეშინებული ხმით ვუთხარი
- აუ ბექა დავბრუნდეთ რა!
ასეთი ხვეწნით მუდარით სავსე სიტყვები ჩემს ცხოვრებაში არასდროს არ მითქვამს, ალბათ შევეცოდე და ნაპირზე მალევე დამაბრუნა
წყლიდან გაბრაზებული ამოვედი, თან მციოდა, თან ბექას დახრჩობის სურვილი უფრო იმატებდა ჩემში
ბექას რო გავხედე რარაცაზე იცინოდა, ეს ვერაა ხო? შიშისგან გული ლამის წამივიდა და ეს იცინის
- გცივა? მოდი ჩაგეხუტო
მითხრა საუვარელი ხმით, შემდეგ კი თავი ვეღარ შეიკავა და გაეცინა
- კი მცივა, წამო რა სახლში
- შანსი არაა, მიდი ტანსაცმელი გაიხადე დროზე და ჩემი მაიკა გადაიცვიხელით იქვე ნაპირთან მიგდებულ მაისურზე მანიშნა
- არა!
მტკიცე უარი განვაცხადე
- ხოიცი მე უარს არასდროს ვღებულობ! ახლა დროზე სანამ მეთვითონ გაგხადე, ალბათ იცი რომ არ გამიჭირდება
ხმა გაამკაცრა როგორც თვითონ ჩვევია, მეც სხვა რა გზა მქონდა
- შეტრიალდი!
ვუთხარი მე, ისიც მალევე დამემორჩილა სწრაფად გავიხადე შარვალი და ზედა და ბექას მაისურიე ჩაცმა დავაპირე, როცა არსად არ ჩანდა
ბექა ღიმილით შემობრუნდა, მაისური მას ჰქონდა წელზე გადაკიდული, მალევე მოირბინა ჩემკენ და ჩემი სველი ტანსაცმელი წამართვა, მე კი დავრჩი ასე საცვლების ამარა მის წინაშე
- აუ ბექა დამიბრუნე რა
ვითხარი მან მაისური ცალ ხელში მოიქცია და მაღლა აწია, მეც ბავშვივით ხტუნვა დავიწყე, მაგრამ ვერ ვწვდებოდი რადგან ბექა ჩემზე ერთი თავით მაღალია
- ზღვაზე გოგოები ეგრე დადიან ანუ შენც ეგრე უნდა იარო დარჩენილი 3 საათი
მითხრა თან ეღიმებოდა, მე სიბრაზიზგან ვიწვოდი
- გეხვეწები რაა, ცივა
- შანსი არაა! თუ შეგცივდება შეგიძლია წეღანდელივით ჩამეხუტო
თქვა და თან თვალი ჩამიკრა. როგორ მეზიზღებოდა აი სიტყვებიც კი არ მყოფნიდა, ასე ვიდექი მის წინაშე საცვლების ამარა, ისე მართალი კი იყო ბექა, გოგოები ზღვაზე სულ ეგრე დადიან, მაგრამ ახლა ხო მხოლოდ მე და ის ვართ! არა ელე თავი ხელში უნდა დაიჭირო და დაანახო რო მას არ აქვს შენი ასე შერცხვენის საშვალება, აქვე მოვიხსნი ჩემს კომფლექსებს მის მიმართ და იქნბ შევძლო თავის ხელში აყვანა.......



ბოდიშით დაგვიანებისთვის! შემდეგი ხვალ 12ის მერე