გაბრიელი წამოდგა ევა კი დატოვა გახევებული.-უგუნური ხეპრე გულში გაიძახდა ევა.ნუთუ არ შეეძო წამოდგომაში დახმარებოდა?მართლაც რომ ხეპრეა!
—შენ აქ რასაკეთებ??მკაცრი ტონით უთხრა გაბრიელმა.ევა დაიბნა,სწორედ ამდროს გამოჩნდა მამიდამისი და გაბრიელს აუხსნა ვინ იყო ევა.ბოლოს ამრეზით შეხედა ევას,ამ მზერაში კაცი ზიზღსაც ამოიკითხავდა,მაგრამ რატომ?ევა თვის ოთახში ავიდა და გაკვეთილების მზადებას შეუდგა.ძალიან დაღლილს სავარძელში ჩაეძინა.დილით ყველაფერი სტკიოდა,ახლა მხოლოდ ვარჯიში უშველიდა თან სკოლაში წასვლამდე საკმაო დრო ჰქონდა.სპორტულები ჩაიცვა,ყურსასმენები გაიკეთა და სავარჯიშოდ წავიდა.ბოლოს ცოტახნით შეისვენა რადგან გული ამოვარდნას ჰქონდა,ჩამოჯდა და ატირდა,სევდა,მარტოობა,უდედობა ყველაფერი ყელში დიდ ბურთად გაეჩხირა.
სახლში მისულს ისევ იმ რეგვენს შეეფეთა,დაკვირვებით უყურებდა ევას თვალებში,ევამ კი თვალი აარიდა და კიბეზე ავიდა.კიბეზე კი ვიღაც გოგონა ნახა რომელიც უყურებდა,შავი დახვეული თმა ყვავის ბუდესავით ჰქონდა,წითელი ტუჩები პატარა ბავშვივით გაებუსა,ხოლო თვალები,
დიდდრონი მწვანე და მომაჯოდეველი ჰქონდა.
—ანუ შენ ხარ ევა?
—კი
—მე ბელა ვარ,სასიამოვნოა შენი გაცნობა!
—ჩემთვისაც თბილად გავუღიმე.
_ჩვენმა დიალოგმა ბელას ოთახში გადაინაცვალა,ბოლს ჩემს ოთახში შევედი და სკოლაში წასასვლელად მოვემზადე,თან ბელაზე ვფიქრობდი კარგი გოგო ჩანს საულაც არჰგავს მის ხეპრე ძმას.სკოლაში მისულს ძალიან გეხარდა,დირექტორმა მითხრა რომ ტესტები კარგად,კარგად კიარა ბრწყინვალედ ჩავაბარე და 585ლარი სტიპდენია დამინიშნეს.მერე ნანკამ დაიჟინა კაფეში წავიდეთო,ეს ორი ძალიან დამეგობრდა ნანკა ძმასთან ერთად ცხოვრობდა,ევა მასთან დაპატიჟა მაგრამ ევამ ცოტა უხერხულია და სხვა დროისათვის გადავდოთო.სახლში ნელი ნაბიჯებით მიდიოდა თან ფიქრობდა ბოლო პერიოდში მომხდარ ამბებზე და გული ეწვოდა.სახლსაც მიუახლოვდა ცრემლები მოიწმინდა კარები შეაღო და კიბეებს აუყვა.
—ევა არ უნდა მოგვესალმო??(აკო)
_ევამ ზანტად მიიხედა უკან სადაც გაბრიელი,აკო და კიდევ ვიღაც სამი ბიჭი იჯდა.—ბოდიში ვერ დაგინახე.
—კარგი არაუშავს.როგორ ხარ?
—არამიშავს შენ?
—მეც ესე.სხვათაშორის შენმა დაწერილმა ტესტმა 9მიგვაღებია და მადლობა რომ გაფაგვარჩინე.
—არაფრის.კარგი მე დაგტოვებთ.როცა გაბრიელის ზიზღით სავსე მზერა დავიჭირე აკოს დავემშვიდობე და ჩემი ოთახისკენ გავქუსლე.შხაპი მივიღე და საწოლზე დავეშვი,ვინაიდან პარასკევი იყო შემეძლო დამესვენა.კარებზე ვიღაცამ მომიკაკუნა.—ევა ჩამო ქვევით ჩემს დაქალებს გაგაცნობ.(ბელა)
—კარგი._ერთად შევედით სასტუმრო ოთახში,ახლა შევამჩნიე თეთრი დიდი როიალი რომელიც გომწვევად მიმზერდა.

—ნინი,თაკო გაიცანით ეს ჩემი მეგობარი ევაა.
—ევა გაიცანი ნინი და თაკო ჩემი დაქალები.
—სასიამოვნოა სინქრონში ვთქვით და გაგვეცინა.ბევრი ვიმხიარულეთ,ვიცინეთ.მერე გოგონები წავიდნენ სახლში მარტო მე და ბელა დავრჩით.
—ბელა დაკვრა იცი??(ევა)
—არა ვერ ვისწვალე სამწუხაროდ,შენ იცი??
—კი.
—აუუ მიდი რა დაუკარი რამდენი ხანია არავს დაუკრია.
—კარგი, კარგი._როიალთან მოვკალათდი,don't cry-ს მელოდია დავუკარი და ვიმღერე კიდეც,ბელაც ამყვა ორივე ისე შევიჭერით ვერ შევჩნიეთ აკო რომელიც თურმე გვიღებდა.გაბრიელი ისევ მკვლელის თვალებით მიყურებდა.ნეტა რით დავიმსახურე მოსგან ასეთი მობყრობა???ბავშვებს დავემშვიდობე და ოთახში ავედი.სწარაფად გავიდა ორი დღე,გაკვეთილების ბოლოს დირექტორი გამოვიდა სტყვით.
—საახლწლოდ უფროსი კლასელები 12 და11 მოაწყობთ კარნავალს,აუცილებელია ყველა თქვენთაგანმა მიიღოს მონაწილეობა.ეს ყველაფერი გაიმართება ორ კვირაში და რეპეტიციები დღეიდან დაიწყება.

***
სახლში სასტიკად დაღლილი დავბრუნდი.ვიმეცადინე ტვინი დავასხი ფიზიკის თორიების გამოყვანას.უკვე 6საათი დაწყებული იყო,პირველივე რეპეტიციაზე დაგვიანება არაპუნქტუალური იქნებოდა,შავი ლასნები და გრძელი რუხი მაისური გადავიცვი,კედები თმა კოსად ავიწიე და კისრისმტვერევით ჩავუყევი კიბეებს.დაფეთებულმა შევაღე დარბაზის კარები,ხომ არ დავაგვიანეთქო მაგრამ პირველი მივსულვარ,ვიღაც ახალგაზრა ბიჭი იყო მხოლოდ.ყურადღება არ მივაქციე იქვე სკამზე ჩმოვჯექი,უცნობმა რომ შემამჩნია ახლოს მოვიდა.
—მე სანდრო ბურდული ვარ ქორეოგრაფი.
—ევა.ევა გასვიანი.
—სასიამოვნოა შენი გაცნობა ევა.სანდრო გვერდით მომიჯდა მალე ბავშვებიც მოვიდნენ.მწკრივში დაგვაყენეს.დააწყვილეს კიდევაც,მაგრამ მე დავრჩი მარტო.ამდროს გაბრიელ ბატონი შემოვიდა.სანდრომ მისი მეწყვილე იქნებიო.
—მე შენთან არ ვიცეკვებ!(გაბრიელი)
—არც ვაპირებ მოუქნელ ხეპრესთან ცეკვას"!(ევა)
—ვინაა გოგო მოუქნელი ხეპრე?!(გაბრიელი)
—შენ
—ვიზე რას ამბობ შენზე მოქნილი ბებიაჩემის ძროხაც კია.(გაბრიელი)
—დარწმუნებული ხარ რომ მე მოუქნელი ძროხა ვარ??(ევა)
—სავსებით.
—მაგ სტეროტიპს ეხლავე გავანგრევ.
—სანდრო გამიწევ პარტნიორობას??(ევა)
—რათქმაუნდა.

დარბაზში გაისმა ტანგოს მელოდია,ეს ჩემი საყვარელი ცეკვაა.ყველაზე რთულ ილეთებს ვაკეთებდი,გულში ვიმეორებდი მოუქნელ ძროხას განახებ მე.მთელი გულით ვცეკვავდი.ბოლოს ბავშვებმა ტაშიც დაგვიკრეს.გაბრიელი იდგა ყბაჩამოვარდნილი,როცა მივუახლოვდი ისევ ირონული ღიმილი აიწეპა სახეზე.
—მოუქნელ ძროხას არ სურს შენნაირ ბიზონთან ცეკვა.ვუთხარი და მოვტრიალდი მაგრამ ხელით დამიჭირა —შენ მხოლოდ ჩემთან იცეკვებ!
მაინც გაბრიელთან მომიწია ცეკვა,ცეკვისას ვიღაც გოგო ჩემს სახელს ახსენებდა,უკაასკნელ ბო**დ შემრაცხა.ვფიქრობდი საიდან ამდენი ბოღმა და ღვარძლი?რატომ მექცევა ეს ხალხი ასე??არცეთ ჩემს კითხვაზე არ მქონდა პასუხი.ბოლოს ყური მოვკარი დედამისიც ამისნაირი ბო**ი იყოო.ამაზე ტვინში სისხლი ჩამექცა,მივვარდი იმ გოგოს გვარიანად გამოვლანძღე.
—ვინ ხარ შენ,რომ განსაჯო ჩემი ცხოვრება?სანამ სხვის სხოვრებაში დაიწყებ შენი ბინძური ხელების ფათურს,იქამადე დარწმუნდი ხარ თუ არა საბთა!ვინ მოგცა უფლება ახსენო დედაჩემი?ქალი რომლის დონეზე ვერასოდეს ვერავინ ავა!სანამ დაიწყებ ზღაპრების შეთხზვას სარკეში ჩაიხედე და ეს გაჯი კარგად ჩამოირეცხე.ამის მერე თვალში არღარ მომხვდე თორე დედის სულს გეფიცები საკუთრ თავზე პასუხს არ ვაგებ!!გაბრაზებულმა კარები გამოვიჯახუნე და წამოვედი,ნანკა გამომყვა მაგრამ დავაბრუნე მარტო ყოფნა მინდოდა.მივდიოდი სველ ქუჩაში,წვიმდა მაგრამ მაინც ჯიუტად მივუყვებოდი გზას და წვიმას ცრემლებს ვაგებებდი.

დღემდე არ მესმის,ვერ ვიგებ საიდან აქვთ ადამიანებს ამდენი ბოღმა და შური გულში.ვერ ვიგებ რითი დავიმსახურე გაბრიელის მწარე სიტყვები,მისი ცივი დამოკიდებულება ჩემდამი.ანაც არ დავუშავე ან მე ან დედაჩემმა იმ გოგოს ასე თავგამოდებით რომ მლანძღავდა.ადამიანი ამოუცნობელი ფენომენია,რომელიც მუდამ მიილტვის საკეთილ-ბოროტო მიზნებისაკენ.იმ გოგოს ჩემზე რაცუნდოდა ის ეთქვა,მაგრამ დედაჩემის შეურაწყოფას არავის შევარჩენ.თუმცა კი მღრღნის ეჭვები და ფიქრები, ნუთუ ისეთი ცუდი ვარ რომ ასეთი ცივი მობყრობა დავიმსახურე.
სკოლის გაკვეთილები უსაშველოდ გაიწელა,არაფერი მინდოდა ახლა ისე როგორც მარტოობა და ფიქრი.საღამოს ისეც ცეკვაზე წავედი გაბრილეის ნაცვლად აჩისთან უნდა მეცეკვა,მის მეწყვილეს მოუნდომებია გაბრიელთან ცეკვა ჩემი ბიჭია და მე მაქ მარტო უფლება ვეცეკვოო.მე და აჩი ვცეკვავდით,ავღნიშნავ რომ მშვენივარად ცეკვავს.ცეკვისას რამდენჯერემე თვალი მოვკარი გაბრიელის მკვლელ მზერას.ვერაფერი გავიგე მომვარდა და გარეთ გამოყვანა,მანწანაში ჩამსვა.მეშინოდა,გაუსაძლისი იყო დუმილი,მალულად გომაპარებდა ხოლმე მწველ გამგმირავ მზერას რომელიც მყინავდა.ვერაფერი გავიგე,რახდება ჩემს თავს???მანქანა გააჩერა.
—გოგო როგორ ცეკვავდი იმ სირ*თან ააა???
—ჩვეულებრივად.ან რაშენი საქმეა?
—რასვია რაჩემი საქმეა?რას გიფათურებდა ხელებს?
—ჩვენ ვცეკვავდით და სულ არ გეხება შენ ჩემი ცხოვრება. და საერთოდაც ვერ გამიგია რანაირად იქცევი!შენ არ გაქვს უფლება შეურაწყოფა მომაყენო!არც იმის უფლება გაქვს რამე ამიკრძალო!_გავბრაზდი და მანქანიდან გადავედი.ისიც გადმომყვა ხელი დამავლო და მხეცივით დამაცხრა ტუჩებზე.წინააღმდეგობას ვერ ვუწევდი,მეშინოდა.მან წამართვა პირველი ამბორი,რომელიც მუდამ ნაზი და სათუთი წაომდეგინა.გაწარდი და სილა გავაწენი,ავტირდი გაქცევა ვცადე მაგარამ ისევ გააგებით დაცხრა ბაგეზე,ძლივს დავაღწიე თავი მისი მარწუხებიდან.
—როგორ ბედავ იდიოტო ვინ გგონივარ!!!
—რაიყო არ მოგეწონა?
—ვერ გიტან!ველური გაუთლელი ხეპრე ხარ!უკულტურო საქონელი რომელმაც არ იცის ქალს როგორ მოექცეს!
—შენ კიდევ ერთი ქუჩის ქალი ხარ!რომელიც თავს იგასებს!ნდვილი კახპ* ხარ!
_გულში საშინელი სიცარიელე ტკივილი ვიგრძენი,პასუხი არ გამიცია თვალებში ჩავაშტერდი უკან მოუხედევად წამოვედი.მხოლოდ ახლა შევამჩნიე თურმე წვიმდა,სახლში არ მინდოდა მარტო ყოფნა და ფიქრი მჭირდებოდა.სიცივე,სიცივემ მოიცვა ჩემი არსება.ნუთუ მართლა ასე ფიქრობს ჩემზე??მტკივა,მკლავს ტკივილი,მწვავს მწვავს გულში გაჩენილი იარა რომლიც არ ვიცი რას მივაწერო.მივდივარ,მივდივარ დაცვარულ ქუჩებს მივყვები,მკვდარი სხეულით მივუვები გზას და ყოველ ნაბიჯზე ვტოვებ ტკივილს,იმედგაცრუებას.თავსხმა წვიმაა მე კი ვერ ვგრძნობ ვერფერს,თავზე მაქუხს.რადაგართა ევა??შემოვუძახე ჩემს თავს.განა შენთვის რამეს ნიშნავს ხეპრე გაბრიელის სიტყვები??ნუთუ მართლა რამსე ნიშნავს ამ განებიბრებული ამაყი ბიჭის აიტყვები???განა როდის გახდა შენთვის მნიშვენელოვანი მისი სიტყვები??არცერთ შემს კითხვაზე არ მქონდა პასუხი.ავდექი და სახლში წავედი,მგონი სიცხეც მქონდა.სველი ტანსაცმელი ტანზე მეკვროდა მთელი სხეული მეწვოდა.მაგრამ ფიზიკური ტკივილი არაფერია სულიერ ტკივილთან შედარებით.სახლში შუქი არსად ენთო,ნელი ნებიჯებით ავუყევი კიბეებს მაგრამ ვიღაცამ გამაჩერა.გაბრიელი იყო,მიყურებდა ტირილისგან შეშუპებულ თვალებში.მისი ხელი მოვიშორე და ჩემს ოთახში შევედი,შხაპი მივიღე და საწოლში შევწექი,ცუდად ვიყავი მაგრამ არდგომის თავი ნამდვილად არ მქონდა.დილით მამდიდაჩემის შეწუხებულმა ხმამ გამაღვიძა.
—როგორ ხარ მამი???მთელი ღამე სიცხე ვერ დაგიგდე
_ვერეფერი ვუპასუხე,თვალები დავხუჭე და გუშინდელი გაბრიელს სიტყვები გავიხსენე.არ ვიცი რა მჭირს.როდის აქეთ გახდა ეს ხეპრე ჩემთვის ასეთი მნიშვნელოვანი???რაცარუნდა იყოს არ მომწონს ეს ყველაფერი,ევა შეწყვიტე იმ იდიოტზე ფიქრი!!შემოვუძახე ჩემს თავს გამაფრთხილებლად და თვალები მივლულე.


აბა როგორია მგონი არ მოგწონთ და აღარ გავაგრძელებ.