დღემაც ჩვეულებრივ ჩაიარა. ვცდილობდი არ მეფიქრა იმაზე რაც მოხდა, იმიტომ რომ ეს ჩემს ჭრილობას უფრო აღრმავებდა, მტკიოდა ძალიან რომ ასე მომექცა, არ შეიძლებოდა უბრალოდ ერთი ესემესი გამოეგზავნარო უბრალოდ კარგად ვარ და დამელოდე, მეხომ მას დაველოდებოდი, რომც არ მოსულიყო დაველოდებოდი მაგრამ არა, არვიცი ამის პატიებას ოდესმე შევძლებ თუ არა.
არცერთი ჩემი მეგობარი არმეკითხებოდა არაფერს, ალბათ იმიტომ რომ ესმით ჩემი რომ ახლა მტკივა და არ შემიძლია ამაზე საუბარი მხოლოდდა მხოდ ეს, დიახა ზუსტად იმიტომ არიან ისინე ჩემები რომ ჩემი ესმით და მიგებენ, როგორცკი სახლში მივედით ვივახშმეთ, მე არ მიჭამი რადგან ჭამის თავი არ მქონდა ასერომ მხოლოდ მწვანე ჩაის ვსვამდი, სააბაზანოში ყველა რიგრიგობით, ბოლს კი ნია დარჩა და ის შევიდა კი არ დარჩა უბრალოდ მას ყველაზე ცოტა 1 საათი სჭირდება სააბაზანოში, ამაზე ყველა დავცინოდით მაგრამ მაინც ასე იყო. მე სამზარეულოში გავედი მარის მიხეხმარე თებშების არეცხვაში, უცებ გიო შემოვიდა და ჩამეხუა, არვიცი ეს ჩახუტება ჩემთვის რას ნიშნავდა მაგრამ ყველაზე ძვირფასი იყო , აი ისეთი როგორიც შეიძლება ჰქონდეს და-ძმას, მამა-შვილს ან რავი, ისსეთი თბილია ალბათ ყველას მირჩევნია
- ტასო არინერვიულო, ახსნა არაა საჭირო მთავარია შენ იყო კარგა.
ამის თქმაზე მე ვერ მოვითმინე და ცრემლებმა თავისით იპოვეს გზა და ჩემს სახეზე გაბატონდნენ, გიოკი ცრემლებს სათითაოდ მაშორებდა, ცოტახანს ვიდექით ასე შემდეგ კი მისაღებ ოთახში გავედით. მე პუფში ჩავჯექი და ტელეფონში დავიწყე ყურება და აი. ისეთი წამოვიყვირო რო ყველა ახტა ჩემს ხმაზე
- რაარი ტასო რაა მოხდა? (სანდრო)
-რაგაყვირებს გოგო (მარი)
- რა მაყვირებსა დღეს რა რიცხვია?
- რა სისულელეს კითხულობ ეგერ გიჭირავს ტელეფონი (თედო)
- სუსულელე კიარა დღეს რა რიცხვია?
- აუ ტასო 6 ივლისისა? (მარი)
- მერე?
- ვაიმე ხვალ 7-ია ნიას დაბადების დღე (მარი)
- ეს როგორ დაგვავიწყდა (გიაა)
- კარგით ახლა როგორ დაგვავიწყდა და ჩემი ბრალია, მაგრამ არაუშავს გამოვასწორებთ
- ხო სიურპრიზი მოვუწყოთ (მარი)
- რა მოიფიქრეთ (თედო)
- მოკლედ რადა ხვალ დილით ადრე ავდგებით და წავალთ მაღაზიებში, ბუშტები, ყვავილები, ტორტი და რაღაცეები ვიყიდოთ, სახლი მოვრთოთ და მერე ნიასაც გავაღვიძებთ რა- კიდევ ვაპ'ირებდი გაგრძელებას მაგრამ სააბაზანოდან ნია გამოვიდა და შევწყვიტე
- რამოხდა რატო შეწყვიტეთ საუბარი? (ნია)
- როგორ უნდა გავაგრძელოთ გაკვირვებულები ვართ 55 წუთში როგორ მოახერხე გამოსვლა (სანდსრო) ამაზე ბევრი ვიცინეთ.
ბოლოსკი დასაძინებლად წავედით. დილით ადრე გავიღვიძე ალბათ 6 საათი იქნებოდა, ჯერ მარი გავაღვიძე შემდეგ კი ბიჭები, ესკი ადვილი საქმე არიყო, უკვე შვიდი საათისთვის მზად ვიყავით და საყიდლებზე წავედით. ძალიან ბევრი ბუშტი ვიყიდეთ ზოცი გასაბერი ზოგი ჰელიუმის, შემდეგ ყვავილები აი როგორიც მას უყვარს, მინდვრის დიდი ყვევილების თაიგული და კიდევ ვარდე სახლის გასაფორმებლად, ბოლოს საშუალო ზომის ტორტი ვიყიდეთ, ასევე სასმელებია, და საჭმელიც რადგან გაკეთებას ვერ ვასწრებდით. სახლში 9 საათისთვის მივედით, ბუშტები ბიჭებმა გაბერეს ზოგი ჩამოკიდეს ზოგი მიმოყარეს, ბოლოს ვარბედი მარიმ დაალაგა , საჭმელები, სასმელები,ფინჯნები თეფშები ყველაფერი მისაღებ ოთახში გავიტანეთ და დავაწყვეთ, უკვე 12 დაიწყო ნია კი არსად ჩანდა, ბოლოს გადავწყვიტეთ რომ გაგვეღვიძებია ვითომ სასაუზმოდ და დაგვავიწყდა რომ დაბადებისდღე ჰქონდა, ასერომ გასაღვიძებლაად მე ავედი შემდეგ კი მარი ამოვიდოდა. ოთახში ავედი და დავაკაკუნე
- ნია გძინავს- ხმა არ გამცაამიტომ ჩემით შევედი. მე ჯაჯგუნი დავუწყე
- ნია გოგო გაიღვიძე ყველა შენ გელოდებით ნია- როგორციქნა გაახილა და მე შემომხედა იცინოდა, ალბათ უნდოდა რომ მიმელოცა მაგრამ ვერ მივართვია ამიტომ ისევ თამაში გავაგრძელე
- რა დებილივითაა რო იცინი რა ნახე ასეთი სიზმარში ჰა? ადექი მალე შენ გელოდებით- ამდროსკი მარი შემოვიდა
- გოგო ადექი რა მალე და მართლა გელოდებით ვისაუზმთ- შემდეგ კი მე მომიბრუნდა- ამას რა სჭირს რა აცინებს
- რავიციმე გაგიჟდა მემგონია, ამაზე გაგვეცინა ნიასკი სახე მოეღუშა
- არგახსოვთ? (ნია)
- აუ ნია მართლა ვერ ხარ ხო იცი, რა უნდა გვახსოვდეს ადექი მალე ქვემოთ გელოდებით
არაფრის თმქ არ ვაცალეთ ავდექით და ქვემოთ ჩამოვედით
- გამოვიდა რამე ? (თედო)
- რასნიშნავს არ გამოვიდა კატო რისი კატოა
- და მარი მარი - დაამატა მარიშკამ.
10 წუთში ზემოდან ფეხის ხმა გავიგეთ
- ეტყობა მოდის, მოვემზადოთ (ალქსანდრე)
- ხო სწრაფად, თაიგული გიო შენ მიეცი
- მე რატო?
- აიმე რა აზრიაქ ვინმისცემ (მარი)
- კარგით ხო. და აი ჩამოვიდა ისეთი მოწყენილი სახე ქონნდა რო არვიცი, მაგრამ აი როგორცცკი დაგვინახასახე გაუნათდა ჯერ გაეღიმა შემდეგკი ცრემლები გადმოუვარდა ჩვენკი ერთხმად შევძახეთ
- გ ი ლ ო ც ა ვ თ !
ამის შემდეგ იყო ჩახუტეება მილოცვები ნიას ცრემლები, და ასე შემდეგ, ბევრი დალევა სიმღერა ცეკვა მოკლედ მაგარი დრო გავატარეთ, მაგრამ საბოლოოდ ქალაქის გარეთ ღამის კლუბში წავედით, კლუბიც საკმაოდ სავსე იყო ხალხით, იქაც დავლიეთ და ვცეკვავდით, ვცეკვავდით ძალიან ბევრ, ძალიან ბევრს სხვავასხვა ადამინებთან. ბევრი მიყურებდა და მათ დაჟინებულ მზერასაც ვგრძნობდი, მაგრამ განსაკუთრებით ერთისას რომელმაც მთელი ზურგი ამწვა, აი ბოლოსკი როცა უკვე მაგარი მთვრალი ვიყავი, ვიღაც ბიჭთან ვცეკვავდი მახსოვს რომ უშნოდ დაიწყო ხელების მოძრაობა ჩემს სხეულზე, ამდროს მისი მოშორება ვცაქდე მაგრამ ისეთი მთვრალი ვიყავი ვერ შევძელი ბოლოს კი ვიგრძენი როგორ მომშორდა ძალიან სწრაფად, თვალები გავახილე და დავინახე რომ ძირს ეგდო ამდროს კი მე ჰაერში ვიყავი და ვიღაცას გარეთ მივყავდი თან ვიღაცას ეუბნებოდა ,, მე წავიყნა თქვენ დარჩთ,,. აი უკვე როცა გარეთ გამიყვანეს და ცივი ჰაერი მომხვდა გამოვცოცხლდი და ჩხუბი დავიწყე
- დამსვი, სწრაფად დამსვი, ვინხარრ რომ ასე მოგყავარ- თან ვეჯაჯგუნებოდი ზურგზე, ამდროსკი ვიგრძენი რომ დავსვა, შევხედა და ..... ალექსანდრე.
- რატომ დაარტყი იმ ბიჭს? ან რატომ გამომიყვანე? შეენ ვინ გეკითხება? თავიდამანებე გემის! დამანებე- ბოლო ხმაზე ვუყვიროდა და ვცდილობდი თავი შემეკავებინა ტირილისგან
- ტასო, იმბიჭს მოხვდა იმიტომ რომ გაწუხებდა და თან ეკუთვნიდა, შენკი იმიტომ გამოგიყვანე რომ ზედმეტი დალიე, ახლა კი სახლში წავალთ- ისე მშვიდად მითხრა რომმე თვითონ გამიკვირდა
- დამცინი არა? მე შენთან არსად წამოვალ გესმი, შენი დახმარება არ მჭირდებოდა იმ ბიჭს მე თვითონ მოვიშორებდი და საერთოდ შენი საქმე არაა რამდენს დავლევ და რამდენ არა, თავი დამანე , წადი ჩემი ცხოვრებიდა
- ანასტასი გთხოვ მანქანაში ჩჯექი და სახლში წავიდეთ, იქ ვილაპარაკოთ
- ხომ გითხარი არათქო, შენთან არსად წამოვალ
- მე გაგაფრთხილე- და მადროს ისე ჰაერში ამაფრიალა და ჩემს მანქანაში ჩამსვა გასაღები ამომაცალა და თვითონ საჭესთან დაჯდა.
- გააჩერე არმინდა შენთან წამოსვლა. გააჩერე - ბოლოს ძალიან ხმამაღლა დავიტვირე რის შედეგადაბ მანაც ძლიერ დააამუხრუჭა
- ტასო მომისმინე ...
- არა იცი შენ მომისმინე - ამდროს კი ობოლო ცრემლი გადმოვარდა ჩემი თვალებიდან რასაც მეორე და მესამე მოყვა - შენ არ შეგიძლია ასე დაიკარგო და გამოჩნდე როოგრც შენ გინდა. შენ წახვედი და მითხარი რომ ჩემი და ცუდადააო და საოპერაციოდ მიმყავსო და მეც გულით მეტკინა, ბევრი ვიტირე შენი დის გამოც კი და აი ყოველ დღე გწერდი, დდღეში რამოდენიმეჯერმაგრამ პასუხი? უბრალოდ შენ რომ გეთქვა ანასტასი მე ჯერ ვერ ვახერხებ ჩამოსვლას და დამელოდეო, რომც არ მოსულიყავი დაგელოდებოდი, დაგელოდებოდი ცხოვრების ბოლომდე, მაგრამ ესეც არ გითქვამ უბრალოდ წახვედი, ახლა? ახლაკი მოდიხარ როგორც ჩვეულებრივ სხვა სახელით და გვარით და იმასაც კი მიმალავ რო შენ ხარ. შემდეგ? ამის შემდეგ გაქვს უფლება რომ კლუბიდან გამომიყვანოო და მითხრა რომ იცი ნასვამი ხარ და სახლში წავიდე? გაქვს ამის უფლება? - ვუყვიროდი ბოლო ხმაზე და თან ცრემლების შეჩერებას ვცდილობდი მაგრამ ამაოდ, ბოლოს კი მანქანიდან გამოვედი და ცივი ჰაერი ხარბად შევისუნთქე, ვიგრძენი თუ ისიც როგორ მომიახლოვდა, ბოლოს კი მხოლოდ თაავბრუს ხვევა ვიგრძენი და გავითიშე.