ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია (15)
დიდხანს ვიდექით ესე ჩახუტებულები.... შემეძლო ესე მთელი ცხოვრება გამეტარებინა... რას ვგრძნობ როცა მის გვერდზე ვარ? აი მაშინ როცა ალექსანდრესთან ვარ თითქოს მთელი მსოფლიო ჩერდება... დრო ჩერდება... საათები და წამები რომლებიც ერთმანეთს გაუჩერებლად მისდევენ, ჩერდებააა. ყველაფერი თეთრი ხდება გარდა ჩვენ ორისა და იმ ორო წითელი გულის გარდა, რომლებიც მხოლოდ ერმანეთისთვის ფეთქავს... ყველაფერი წყვეტს არსებობას,11 მხოლოდ ჩვენ გარდა... ჟანგბადიც კი ცოტავდება..... -მარიტა რომელი საათია? -პირველი ხდება.. რა იყო? -გამეზადე... კითხვისნიშნის თვალებით გავხედე და დაველოდე ახსნას... -რა გაკვირვებული მიყურებ, მედა შენ მარტო მხოლოდ სავადმყოფოსი ვიყავით და ეხლა ცოტა გართობის დროა, დედას მომვლელი მიხედავს მე და შენ კი კლუბში წავიდეთ...თუ გინდა ლიზიკოს დაურეკე მე კიდე აჩის ვეტყვი.. -ლიზიკო არ მინდა ისე წავიდეთ... ეხლა მან გამომხედა კითხვისნიშნის თვალებით, მოკლედ მოვუყევი ყველაფერი და ძლივს დავარწმუნე რომ არ დაერეკა და წამოსვლა არ ეთხოვა... მაგის პირობად დავპირდო რომ თხუთმეტ წუთში გამზადებული ვიქნებოდი... -შენ და შენი პირობა რა... როგორც კი კარების ხმა გაიგო მაშინვე ამომძახა ქვემოდან, თუმცა დანახვისთანავე, რომ იტყვიან პირი დააღო... -მარიტა... ისა... მარიტა მგონი ამ სილამაზისთვის ჯობდა ერთი საათი ლოდინი.... ტანზე რომ დავიხედე, ჩემი აზრით დიდი არაფერი იყო... უბრალო კრემისფერი მოკლე ტანზე მომდგარი კაბა, წინ შავი წვრილი ქამრით და კრემისფერი მაღლებით.. თმა გაშლილი და ოდნავი მაკიაჟი... -მადლობა... კაბა მანანა დეიდამ მომცა ჩემი შვილისთვის მქონდა ნაყიდი რო გაიზრდებოდაო... -ხო ნინოს კაბა... მახსოვს მე და დედამ ერთად ვუყიდეთ... -შენც სიმპატიურად გამოიყურები... ალექსანდრე შევათვალიერე უბრალო შავი მოკლემკლავიანი ზედა, ჯინსი და კედები... ხელზე შავი swatch-ის შავი საათი... რომელოც საბოლოდ უსმევდა ხაზს მის გამორჩეულ სტილს... ნახევარ საათში რომელიღაც მიყრუებულ ადგილას ამოვყავი თავი, მაგრამ უნდა ვაღიარო ძაან მაგარი კლუბი იყო... შესვლისთანავე ერთმანეთში არეული ალკოჰოლისა და თამბაქოს სუნმა ამწვა ცხვირი... გონება წამებში მოიცვა ხმამაღლა ჩართულმა მუსიკამ, რომელზეც ხალხი დიდი სიამოვნებით ცეკვავდა.. მუსიკების ხმაში ძლივს გავიგონე ალექსანდრეს ხმა, რომელიც მაუწყებდა მეორე სართულზე ავსულიყავით... იქ შედარებით სიწყნარე იყო... მუსიკის ხმა აღწევდა, თუმცა არც ისე ხმამაღლა როგორც ქვევით.. -წავალ სასმელს მოვიტან და მალე ამოვალ... თავის დაქნევით დავეთანხმე და ჩემი ადგილი დავიკავე... პირველ სართულზე გადავიხედე ყველაფერი ხელისგულივით მოჩანდა... რომ შემოვედი ცოტა ხალხი მეჩვენა, მაგრამ აქედან რომ გადავიხედე მთელი დარბაზი სავსე იყო.. ხალხში ალექსანდრსაც მოვკარი თვალი, რომელიც გზის გაკაფვას ცდილობდა ბარისკენ... ვუყურებდი და სიამაყით ვივსებოდი, როცა ვაანალიზებდი რომ მარტო მე მეკუთვნის და სხვა არავის... მისი გამოყვანილი კუნთები და მუცელზე პატარა კუბიკები, რომელიც მაკიაში გამოკვეთილად ეტყობოდა... ყველა გოგო რომელიც გაივლიდა, მას უყურებდა.... გზადაგზა ამ სიამაყეში ეჭვიანობს ნაპერწკლებიც გაიელვებდა ხოლმე... ჩემთვის ვიჯექი, როცა კარები ვიღაცამ შემოგლიჯა.. ეს ვიღაცა კი გიორგი იყო... -ვა მარიტა... - ძალიან მთვრალი იყო... ეს ორი სიტყვა ძლივს გადააბა ერთმანეთს... - აქ რას აკეთებ და თან მარტო? -მარტო არ ვარ.. ალექსანდრეც აქაა და მგონი ჯობია წახვიდე... -რა გოგო? - იმხელა ხმაძე იღრიალა, მუსიკები სულ გადაფარა.. ინსტიქტურად ხელები ყურებზე ავიფარე და როცა მივხვდი რო ყვირილს მორჩა მხოლოდ მაშინ ჩამოვიღე... - პატარა ლაწირაკო ნუ მასწავლი რა უნდა გავაკეთო თუ მინდა მთელი საღამო აქ ვიქნები და არსად არ წავალ..... ნელნელა ჩემკენ მოდიოდა.. სკამიდან ავდექო და კარებისკენ წავედი... თუმცა მთვრალმა მალე აამუშავა ტვინის უჯრედები და კარები გადამიკეტა, ეხლა კი ორ კედელ შორის მოვხვდი.. გიორგი კი ნელ-ნელა ჩემკენ მოდიოდა... კედელს ორივე ხელი მიადო და შუაში მომაქცია.. -მისმინე მარიტა 20 წელია ისე ვცხოვრობ ჩემთვის არავის არაფერი არ უსწავლებია... პირიქით იქით ვასწავლიდი და თუ იყო ისეთი შემთხვევა რომ ვიღაცა რაღაცას მასწავლიდა ცუდად დაუმთაბრდა ცხოვრება და გთხოვ ნუ იქნები ქალებს შორია პირველი... -იცი გიორგი.. - შიშის მიუხედავად მაინც თავდაჯერებულად ვლაპარაკობდი - შენ და ალექსანდრეს რომ გადარებთ -არასდროს შემადარო იმ დედიკოს ბიჭთან..... -დამამთავრებიე - იმხელა ხმაზე ვიღრიალე თვალები გაუფართოვდა, ხელები ჩამოწია და დასაჯდომად წავიდა - საშინლად განსხვავებული ძმები ხართ.... ვერასდროს ვერ წარმოვიდგენ ალექსანდრეს შენნაირს და შენ ალექსანდეს ნაირს.. ვერასდროს წარმოგიდგენ შენ ერთი ქალის ერთგულს და ალექსანდრეს ბაბნიკს... როგორც შენ თქვი "დედას ბიჭობა" სულაც არ ნიშნავს დედაზდ ზრუნვას.. პირიქით... ეს ყველაზე დიდი ამაგი შეიძლება იყოს რაც კი ცხოვრებაში გააკეთოს ადამიანმა.. მაგრამ შენ? შენ მხოლოდ შენი ჭიის გახარებაზე რომ ფიქრობ.... ქალები, დალევა და დარწმუნებული ვარ წამალიც... წამებში ვიგრძენი მარცხენა ლოყაზე, სიმწარე, წამის მეასედებში კი ყელში ხელის წაჭერა და ზურგით ცივ კედელზე შეჯახება.... -არასოდეს!!!! არასოდეს და არასოდეს არ შემადარო იმ ნაბი*ვარს... ის კაცი არაა.. კაცი რომ იყოს სულ სხვანაირი იქნებოდა... -და შენ? -ხმას ვეღარ ვიმორჩილებდი სიმწრისგან... ჩემი ხმა კივილზე უარესი იყო...- შენ კაცი ხარ? ამ ყველაფრის მერე კაცი ხარ? ქალზე რომ კაცი ხელს აწევს იმას კაცი ქვია?! ხელები უხეშად მოვიშორე და ქვევით ჩავვარდი... კიბეებზე ალექსანდრე შემხვდა.. -მარიტა!!! მარიტა რა გჭირს? -გეხვეწები წამიყვანე.. გთხოვ შორს წამიყვანე აქედან.. ცრემლები რომელსაც ამდენხანს ძლივს ვიკავებდი მივეცი შესაძლებლობა თავისი გზა გაეკვლიათ... ალექსანდრეს ხელებში ჩავუვარდი და ბოლო ხმაზე ავტირდი... -კაი დაწყნარდი... წავიდეთ წამო.. გარეთ როგორც კი გავედი ჰაერი ხარბად ჩავისუნთქე, ალექსანდრეს არც დოვლოდებულვარ ისე წავედი მანქანისკენ.. ნერვიულობისგან ფეხები ერთმანეთში ამებლანდა და რომ არა ალექსანდრე წავიქცეოდი... ხელში ამიყვანა და ისე ჩამსვა მანქნაში.... ----ალექსანდრე--- მარიტას სიურლრიზი მოეწონა თან ძაან, რამაც გამახარა და გადავწყვიტე კლუბში წეყვანა... როგორც ყველა ქალს ჩვევია თითქმის ერთი საათი ველოდებოდი.. თუმცა ღირდა ისეთი ლამაზი იყო... საშინლად უხებოდა ნინოს კაბა, რომელიც მე და დედამ მაშინ ვუყიდეთ როცა 3 თვის იყო... ხოლო მეორე დღეს გარდაიცვალა... მახსოვს მაღაზიასთან ჩავიარეთ, როცა ეს კაბა დავინახე.... მანიკენს ისე უხდებოდა რომ ჩავთვალე ჩემ ულამაზეს დასაც მოუხდებოდა... ვიყიდეთ და სახლში მივიტანეთ... თუმცა ნინოზე ეს კაბა არასდროს მინახავს... ალბათ ისევ ისე მოუხდებოდა, როგორხ მარიტას უხდებოდა.. ნახევარ საათში ჩემ უსაყვარლეს კლუბში მივედით... ქვევით საშინელი ხმაური იყო, ამიტომ ზემოთ ერთ-ერთი კუპე დავაჯავშნიე ჩვენთვის... მარიტა დავტოვე და მერე ქვევით ჩამოვედი სასმლის ამოსატანდ.. სანამ ბარმენი ყველაფერს გაამზადებდა, იმდდნი ნაცნობი ვნახე სათვალავი ამერია.. უკვე ზევით ასვლას ვაპირებდი როცა ტირილამდე მისული მარიტა დავინახე რომელიც ქვევით ჩამორბოდა... მეხვეწებოდა რაც შეიძლობოდა შორს წამეყვანა... მალევე გვაიყვანე გარეთ და მანქანაში ჩავსვი... გზიდან აჩის დავურეკე.. -აჩი -ხო ძმა რა იყო? -ბარში აღარ მოხვიდე პირდაპირ წყნეთში ამოდი.. მარიტა ამყავს ეხლა ცუდადაა... -რა მოხსა ტო... -აუ არ ვიცი.. მეორე სართულზე ავედით და სასმლის მოსატანად რო ჩამოვედი ცოტა დამაგვიანდა რო ავდიოდი კიდე ატირებული მარიტა კივბეებზე ჩამორბოდა და მოჯლედ არ ვიცი რა.. ამო და ხვალე ერთად მოგვიყვება ორივეს... -კაი მოვიდვარ.. ტელეფონი გავუთიშე და მარიტას ფ გავხედე რომელსაც ჩაძინეოვდა, უკანა სკამზე ჩემი ქურთუკი ვიპივე და მივაფარე... მარცხენა ლოყა ცოტა აწითლებული ქონდა... მემგონი ერთი საათის დაწერილის ფონზე ცუდი არ უნდა იყოს... |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.