საშინლად გაბრაზებული ვიყავი ალექსანდრეზე...
თუმცა რატომ?
ალბათ არ მოველოდი მისგან ხმამაღალ სიტყვას.. მიჩვეული ვიყავი თბილ დს ტკბილ ქცევებს მისგან... ოთახში შევიკეტე და იქედან არ გამივსულვარ, მანამ სანამ მანან დეიდამ არ დამიძახა
-მარიტა შვილო... შეგიძლია ორი წუთი ჩამოხვიდე...
ცრემლები მოვიწმინდე და ქვევით ჩავედი...
-მარიტა შეგ..... მოიცა შენ რა იტირე?
-არა.. არა უბრალოდ გადავიღალე და კარგად არ მძინებია...
-კარგი.. აი შენ ეს ფული და შეგიძლია ორშაბათამდე არ მოხვიდე.. დღეს ხუთშაბათია, თუმცა მაინც განთავისფუფლებ...
-ძალიან დიდი მადლობა მანანა დეიდა, მაგრამ ფული ხო თვის ბოლოს უნდა მომცეთ?
-ნაწილ ნაწილ მოგცემ მარიტა თუ გინდა.. ეხლა 300 და თვის ბოლოს 300... თუ არ გაწყობს მთლიანად თვის ბოლოს მოგცემ ხოლმე 600..
გაურკვრვლობისგან რა უნდა მექნა... დავთანხმდი და სამასი ლარი გამოვართვი.. ოთახში ავედი და განსაცმელი ჩავალაგე... 15 წუთში ქვევით ვიდექი და მანანა დეიდას ვემშვიდობებოდი..
-თუ დაგჭირდეთ აუცილებლად დამირეკეთ.. რა დროც არ უნდა იყოს.. მოვალ და დაგეხმარებით.. კვირა რომც იყოს...
-ძალიან დიდი მადლობა შვილო.. აუცილებლად დაგირეკავ....
-აქ რა ხდება?
სამზარეულოს კარებთან წელს ზემოთ შიშველი ალექსანდრე გამოჩნდა... ხან მე მიყურებდა, ხან დედამისს და ხანაც ჩემ ჩანთას, რომელიც უყურადღებიდ იყო მიგდებული კარებთან...
-მარიტა მიდის...
-რას ნიშნავს მიდის?!
გაკვირვება აღებეჭდა სახეზე...
-ხო მივდივარ....
მანანა დეიდამ გაკვირვებულმა გამომხედა, დამშვიდების ნიშნად კი თვალი ჩავუკარი - კარგით მანანა დეიდა ნახვამდის.. და კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა, თუ დაგჭირდით დამირეკეთ...
-მარტო მიდიხარ?
-დიახ ტაქსს გავაჩერებ და წავალ...
-მე გაგიყვან...
ამ ხნის განმავლობაში ჩუმად მყოფმა ალექსანდრემ ხმა ამოიღო, რომელშიც აშკარად იგრძნობოდს სირცხვილის ნოტები.. - ორი წუთი დამიცადე ზედას ჩავიცმევ...
ცოტა არ იყოს გახარებული ვიყავი იმით, რომ ალექსანდრეს თავი დამნაშავედ ვაგრძნობიე....
-მართლა მიდიხარ?.
-არა მანანა დეიდა, ორშაბათს მოვალ, უბრალოდ მინდოდა ალექსანდრეს დანაშაული ეგრძნო...
-რა დანაშაული?
-რომ მოვა თვითონ მოგიყვებათ..
ლოყაზე ხმაურით ვაკოცე და კარებისკენ წასულ ალექსანდრეს უკან ავედევნე... მთელი გზა ხმა არცერთს არ ამიგვიღია... თავს რაღაცნაირად ვგრძნობდი, არც ძაან შებოჭილი და არც ძაან გახსნილი.....
-დარწმუნებული ხარ წასვლა რომ გინდა?
სადარბაზოსთან მისულს, ყურთასმენას ძლივს მოწვდა ალექსანდრეს, ბოხი, თუმცა ამ წუთში საშინკად ჩუმი ხმა...
-კი... გადაწყვეტილი მაქვს...
დიდხნიანი პაუზის შემდეგ, დავამატე -მადლობა ყველაფრისთვის...
კარები გავაღე და გადასვლას ვაპირებდი, როცა მაჯაში ხელი ჩამავლო და უკან დამაბრუნა...
-დაფიქრდი ამის დედა ვა***ე.. არ მინდა ჩემ გამო წახვიდე სამსახურიდან.
გულში კაი გემრიელად ვიცინოდი, მის საქციელზე... თუმცა ჯიუტად ვაგრძელებდი ჩემ პოზიციაზე ყოფნას..
-გვიანია სინანული უკვე.... მშვიდობით...
ჩემი მსახიობობით გაკვირვებული ვიყავი... კარები მივაჯახუნე და სადარბაზიში შევედი... წამებში ავირბინე კიბეები და მონატრებულ კარებზე დავაკაკუნე... კარები დეიდაჩემმა გამიღო...
-დეი როგორ ხარ?
გადავეხვირ მონატრებულს და ორივე ლოყა ....
-კარგად შვილო შენ? წესით ხვალ არ უნდა მოსულიყავი?
-კი მაგრამ მანანა დეიდამ მომცა უფლება დღეს ადრე მოვსულიყავი და ხელფასის ნახევარიც მომცა.... -ჯიბიდან ფული ამოვიღე და კმაყოფილმა შევათვალიერე....
-დეი დედა და ელენიკო სად არიან?
-მარიტა... დედა და ელენიკო....
-დაბრუნდნენ?
-ხო....
ბოლო სიტყვა უკვე ბუნდოვნად მესმოდა, კარები მთელი ძალით გამოვიჯახუნე და კიბეებზე დავეშვი... მთელი გზა ვილანძღებოდი და ვერ წარმოვიდგენდი დედაჩემმა ეს როგორ გააკეთა... ფიქრებში წასულმა ვერ გავიგე როგორ დამეწია ვიღაცის მანქანა... უკან მივიხედე და მანქანის ნომერი მეცნო... ცოტაც და ნაცნობი სახეც დავაფიქსიერ..
-მარიტა... გაჩერდი... მარიტა!!! მარიტა!!!!
-გეხვეწები გიორგი შენი თავი არ მაქვს ეხლა...
-უბრალოდ მითხარი სად მიდიხარ და გაგიყვან...
წინააღმდეგობის გაწევა არ მიცდია.. მისამართი ვუთხარი და მანქანაში ჩავჯექი.. თხუთმეტ წუთში დანიშნულების ადგილას ვიყავით.. -დაგიცადო თუ წავიდ?
-არა გიორგი.. წადი.. მადლობა დიდი...
მანქანიდან გადმოვედი და ნაცნობ საფეხურრბს ავუყევი.. ყველაფერს მივცემდი ოღონდაც ეხლა აქ არ ვიყო, ოღონდაც იმ არაკაცის სახე არ მქონდეს დასანახი... ოღონდაც......
ხელისკანკალით დავაკაკუნე კარებზე და გაღებას დაველოდე... გონებაში გეგმებს ვაწყობდი თუ როგორ გამელაძღა მამაჩემი და როგორ მეჩხუბა დედაჩემისთვის ამ უაზრო საქციელის გამო...
კარების გაღებისთანავე დედაჩემს ღიმი სახეზე შეაშრა.. ნერვიულად დაიწყო სუნთქვა, მეგონა სადაცაა გული ამოუვარდებოდა ხშირი სუნთქვისგან...
-რა გააკეთე იცი?! -
ლაპარაკის დაწყება არ ვაცალე ეგრევე ვაჯახე... -რა ჩაიდინე იცი? გაიაზრე რომ ისევ იქ ბრუნდები სადაც თითქმის 10 წლი გაატარე და ელენიკოსაც ამ დღეში აგდებ?!
-მარიტა შვილო...
-არ შვილო აღარ... შენი შვილი არ ვარ ამ უგუნური საქციელის გამო... -
ფული რომელიც დღეს ავიღე იქვე მივუგდე და უკანმოუხედავად დავეშვი კიბეებზე... დიდხანს ისმოდა დედაჩემის განწირული კივილი... თუმცა უკვრ არ მაინტერესებდა.. ასეათ საქციელს არცერთი ნორმალური ადამიანი არ ჩაიდენდა.. ეხლა აუცილებლად გული უნდა გადამეყოლებინა რამეზე, თორემ შეიძლება გავგიჟებულიყავი.. ტელეფონი ამოვიღე და ლიზიკოს ნომრი ავკრიფე
-არ არსებობს.... ცოცხალი ხარ მარიტა??
-ჯერ კი... დროზე გაემზადე ათ წუთში შენ სახლთან ვარ და რამე კლუბში წავიდეთ, გული უნდა გაფავაყოლო რამეს..
-კი მაგრან შენ სამსახურში არ ხარ?
-აუ გაემზადე და მოგიყვები რა...
ოც წუთში მარჯანიშვილის მოედსნს მივუყვებოდით ორივე... მოვუყევი ყველაფერი იმ დღიდან, როცა სამუშაო დავიწყე დღემდე... სულ რაღაც 3 დღე გავიდა და უკვე ამდენი რაღაც მოხდა... ნორმალურმა ადამიანმა რომ მოინდომოს ამდენი სამი წლის განმავლობაში არ დაემართება, მაგრამ მე ხო ყოველ მხრივ არანორმალური ვარ......
-მოიცა ანუ დედაშენი დაბრუნდა მამაშენთან...
-ხო დაბრუნდა...
-და შენ მგონი შეყვარებული ხარ?!
-ჰა? მე შეყვარებული?? კაი რა....
-მართლა კაი რა მარიტა! ალექსანდრეს ხსენებაზე თვალრბი გიბრწყინავს... რაღაც გაოცებული ლაპარაკობ...
კაი მოვრჩეთ.. წავიდეთ ეხლა ბარში და მაგრა დავთვრეთ....
თანხმობის ნიშნად გავუცინე და გზას გავუყევით... შესვლისთანავე ჩემი ყურთასმენა გამაყრუებელმა როკის სიმღერამ მოიცვა... ცხვირი თამბაქოს სუნით ამეწვა... უამრავი ხალხი ირეოდა, გზა ბარისკენ გავიკვლიე და თავისუფალ ადგილას დავჯექი.. ლიზიკო ბექას ელოდებიდა გარეთ ამიტომ შეკვეთა მხოლოდ ჩემთვის მივეცი..
-ორმაგი ვისკი...
ერთ ჭიქას მეორე მოყვა, მეორეს მესამე, მეოთხე და ასეშემდეგ...
უკვე კარგად მთვრალმა გადავწყვიტე საცეკვაოდ გავსულიყავი.. ცალ ხელში ჭიქა დავიჭირე, ცალ ხელს კი ჰაერში უმისამართოდ ვაქნევდი.. ცოტახანში, მძიმე ხელის შეხება ვიგრძენი ბეჭზე, რასაც ალკოჰოლის მწვავე სუნი მოყვა.. მივტრიალდი და საკმაოდ მთვრალი ტიპი დამხვდა..
-ვიცეკვოთ?
-კითხვას რა აზრი აქვს?! ისედაც ცეკვავთ უკვე..
-ხო ძალიან კაი..
ტანი ნელა ავაყოლე სიმღერის რითმებს... მთელი დღე ვგრძნობდი ვიღაცის მწველ მზერას თუმცა ვერ გავარკვიე ვისი შეიძლება ყოფილიყო... ცეკვით საშინლად დაღლილმა დაჯდმოა გადავწყვიტე.. უცნობის ხელებიდსნ დაღწევა ვცადე თუმცა ამაოდ...
-მოისვენე!
ერთი ხმამაღლა შესძახა და ბინძური ხელები საჯდომისკენ ჩააცურა, ამაზე მთვრალმა უარესად გავჭედე ვიდრე ფხიზელი ვჭედავ ხოლმე.. სახეში ძლიერად გავარტყი და ვარეთ გავიქეცი... რამდენი ხანი გავრბოდი არ ვიცი, თუმცა მერე ნაცნობი ხმა გავიგე და გავჩერდი..
-მარიტა!!! მარიტა!!! კარგად ხარ?
-კი ალექსანდრე.. უბრალოდ შეგიძლია აქედან შორს წამიყვანო? უხმოდ ამიყვანა ხელში და მანწანაში ჩამსვა... ტელეფონს მივაგენი და ლიზიკოს დავუმესიჯე
"არ მეძებო სახლში მივდივარ ალექსანდრემ წამიყვანა" ......