ისტორიის გაკვეთილი იყო,საშინლად ვერ ვიყავი ხასიათზე,რადგან ნათიას ვეჩხუბე,მეუბნებოდა ცივაძესთან შეწყვიტე ურთიერთობაო,კრიმინალიაო,ასეთია,ისეთიაო,გასროკილიაო,მამა ციხეში ყავდაო,დედა პატარას გარდაეცვალაო...მაგრად იმოქმედა მისმა სიტყვებმა,მაგრამ არ შევიმჩნიე,დედაჩემს მუდამ ასეთი წიკები აწუხებს,ვერ ვხვდები რატომ არ მაქვს უფლება ცივაძესთან ყოფნით...
-ამაღლობელი,გაიღვიძე და გაკვეთილი!-წიკვინა ხმით გამომიძახა მანანამ,მე მომაბეზრებლად ავიქნიე ხელი და მალე ჟურნალში ულამაზესი ორიანი ჩაატყეპა. არც ამაზე მინერვიულია დიდად,წარჩინებული მოსწავლე ვარ,და,ნიშანს ვერ გამიფუჭებს
-მანანა,აბა,ერთ კითხვას დაგისვამ-ბოლო მერხიდან დაუძახა სანდრომ და გამეცინა,უეჭველი თავ-ბედს აწყევლინებდა ქალს.
-მიდი ცივაძე,მიდი აბა-სათვალე ჩამოიწია და თითები მაგიდაზე აათამაშა
-შენი აზრით,ისტორიას შემორჩება ჩემი სახელი?-ირონიული სიცილით უთხრა,ზუკამ სიცილით გაკრა მხარი
-შემორჩები სანდრი,შენზე უკეთესი ვინ უნდა შემორჩეს-გადავიკისკისე მეც
-უიმე,მე სად მტოვებთ?-თავი წამოყო წიგნებიდან ლიკამ
-მოიცა,გადამაგდეთ ტო??-შეიცხადა ნიკამ და თავი გააქნია,მასწავლებელი უკმაყოფილო სახით გვიყურებდა და ილანძღებოდა,გაკვეთილი ჩამიშალეთო,უეცრად ზუკამ წამოიძახა:
-სანდრო,გახსოვს გუშინ რო დავნიძლავდით,მიდი ეხა...-ისეთი ხმა ქონდა,გულში გამარჯვებას ზეიმობდა,შეამჩნევდით. რა ნიძლავი იყო,გოგონები აზრზე არ ვიყავით,ლიზა ამთქნარებდა და საუბარში არც კი გვერთვებოდა...
-წავაგე ხო,ავასრულებ-ფეხზე მოულოდნელად წამოდგა ცივაძე და მეხუთე სართულის ფანჯარასთან მივიდა,მე"ვაფშე" გამოვტერდი და კითხვის ნიშნიანი თვალები მივანათე ახარხარებულ ბიჭებს
-კაი ტო,შენი სიკვდილი არ გვინდა,გაჩე-მუცელზე ხელს იჭერდა ზურა
-მიდი ძმურად-გაწითლდა ნიკა
-ეეე,მეც მინდა-წამოვხტი და ფანჯრის რაფაზე მის გვერდით დავდექი,ჭირშიც და ლხინშიცო ხო გაგიგიათ რა...
-აუ,მოდი-გაიცინა და ხელი ჩამკიდა,ხოდა,იმ ღამეს ვიზიტი გვქონდა საავადმყოფოსთან,თანაც ერთთვიანი...
888
-კაი რა,როდემდე იქნები ასე?-სევდიანი თვალები მომანათა ლიზამ
-არ ვიცი.არაფერი არ ვიცი საერთოდ. მაგრად მტკივა სანდრის გეფიცები..
-გეყოს,დამშვიდდი,სიკვდილს გადაურჩი,ეხა უნდა გაიღიმო
-ძალიან გთხოვ,დამტოვე რა...


აგვისტო იყო,30 აგვისტო,ბათუმში ვიყავით დასასვენებლად,ცივაძეც აქ იყო და,ნუ,კონტოლში ვიყავი,ვერთობოდით,ღამე კლუბში დავდიოდით,ბევრს ვიცინოდით და მოკლედ,მაგარ "პონტში" ვიყავით რაა...
გასარუჯად ვიწექი,უცებ ჩრდილი რომ ჩამოწვა ჩემ თავზე და,უკმაყოფილოდ გავახილე თვალები,მერე უფრო დიდი უკმაყოფილება გამოვხატე და,ლამის ვიტირე... ბექა აბაშიძე მედგა თავზე და გაკრეჭილი მიყურებდა,არა,კაი ვიდზეა,ვერ დავუწუნებ. ესეც ჩემი ერთ-ერთი თაყვანისმცემელია,მაგრამ სხვებისგან განსხვავებით დედაჩემი იცნობს ბექას და მაგრამ უყვარს,ამბობს ამაზე კარგი ბიჭი სად უნდა იშოვოო,ერთი პერიოდი მირიგებდა კიდევაც,რომ არა ცივაძე,რომელმაც დაელაპარაკა აბაშიძეს და გააფრთხილა მეორე ასეთი შემთხვევა და საკუთარ თავს არ დავაბრალებ რაც მოხდება,ხო იცი არ გამიჭირდება შენი აორთქლებაო.
-ნინაჩკა,როგორ გამეზარდე ტოო-გაგეზარდე რა,შენი ვარ? არაფერი ვუთხარი და ძალით გავუღიმე
-მეც აქვე ვარ და გავიგე რო დასასვენებლად ჩამოსულხარ-კვლავ მან გააგრძელა და სიმართლე გითხრათ უკვე თავს მაბეზრებს
-მივხვდი-მოკლედ მოვუჭერი და ქვებზე დავჯექი
-რას შვები?
-რავი,ზღვაზე ვარ მეგობრებთან ერთად-ბოლო სიტყვები მკაფიოდ გამოვკვეთე და მივახვედრე რო უნდა დაეხვია
-ხო,აა,ცივაძეც აქაა? უი მოდის-ფეხზე წამოდგა და კაი ძმაკაცივით გაუშალა ხელები სანდროს,რომელიც როგორი სახით უყურებდათ იცით-"ვაი შე საწყალოო"
-ზდაროვა,მოგენატრე?-რიტორიკური კითხვა დაუსვა ცივაძემ და მე გადამხვია ხელი
-შენ არა,ნინა-წამოროშა დებილმა
-ზედმეტი ბაზარი არ მიყვარს,უი,ახალი მანქანა გყავს?-ცივაძის მზერას თვალი გავაყოლე და ცე-კლასი მომხვდათვალში,არც სანდროს ირონიული მზერა გამომპარვია...
ბევრი რო არ ვიბოდიალო,იმ დღეს ცეცხლის ალში გაეხვა ბექა აბაშიძის მერსედესი და ვერავინ,საერთოდ ვერავინ ამოიღო ხმა.




ბავშვებო,მაპატიეთ,კომპიზე 10 წუთი დამსვეს და რაც მოვაწარი ესაა. მადლობა გვერდში დგომისთვის და,კომენტარი არ დაგეზაროთ რა,ძალიან გთხოვთ გვერდში დგომა მართლა მჭირდება...
ხო,ფოტოზეა ცივაძე და ზუკა.